Courtney Barnett weet van geen ophouden. Haar uitstekende vorige plaat Tell Me How You Really Feel is nog geen jaar oud, of er is nu al een nieuwe single. Everybody Here Hates You is de heerlijk Barnettiaanse titel van het nieuwe nummer waarop ieders favoriete Australische slackerrockster de strijd aangaat met haar eigen onzekerheden.

Dat doet Barnett natuurlijk weer met een knipoog en een uiteindelijk bemoedigende conclusie: ‘It’s only in your head they’re probably thinking the same thing.’ Voordat Barnett bij die conclusie komt, neemt het nummer je succesvol mee naar de headspace van iemand die constant aan zichzelf en alles en iedereen om zich heen twijfelt.

Ondanks de kenmerkende lome voordracht, is dit dus een nummer om zelf ook nerveus van te worden. Al is dat in dit geval een compliment. Het eerdergenoemde mantra waarmee het nummer eindigt, leent zich ook uitstekend om en masse gescandeerd te worden op de festivalweide. Dat kan in Nederland op het Once In A Blue Moon festival in het Amsterdamse Bos in augustus.

Tweeduizendachttien loopt bijna ten einde en daarom zetten we bij The Daily Indie een vorig jaar gestarte traditie graag voort. Middels een serie eindejaarsfeatures kijken onze redacteurs terug op wat hen in 2018 opviel in de muziek, de invloed die dat had op de rest van de wereld, en omgekeerd. Het spits wordt afgebeten door Joëlle Koorneef, die terugkijkt op wat de vorig jaar gestarte #MeToo-beweging in 2018 teweegbracht.

Tekst Joëlle Koorneef

2017 was het jaar van de stilteverbrekers van #MeToo. We stonden erbij toen Sam Carter (Architects) op Lowlands woedend predikte dat we nou verdomme moeten kappen het grijpen van crowdsurfende meisjes en keken ernaar terwijl er meer en meer verhalen uitkwamen over het seksueel wangedrag in het muziekwereld. Als indieplatform, maar ook als individuele muziekfan, moet je dan de verantwoordelijkheid kunnen nemen om die artiesten te laten vallen en je achter de slachtoffers te scharen. Je kunt niet met terugwerkende kracht de artiest uit de scene wissen, maar je kunt er wel voor kiezen om deze artiest geen podium meer te geven.

Slachtoffers
Wat was het soms scheef om te zien hoe fans van aangeklaagden zichzelf als slachtoffers van de situatie zagen, vloekend op de #MeToo-beweging die het muzikale landschap opschudde. Natuurlijk slikte ikzelf ook wel even toen enkele van mijn favoriete bands ten onder gingen dit jaar. In augustus verscheen er een beschuldigende Google Doc vol verhalen en screenshots van minderjarige vrouwelijke fans van The Orwells: blijkbaar hadden de bandleden stuk voor stuk een aardig #MeToo-portfolio opgebouwd. Al toen ikzelf nog een jonge fan was van The Orwells gingen er al bedenkelijke verhalen rond. Door de Google Doc kwam wat jarenlang borrelde nu ineens tot ontploffing. Nog geen week nadat het document online verscheen, ging de band al uit elkaar.

Zoals bij alle #MeToo-beschuldigingen verdedig ik ook in dit geval de slachtoffers. Het bandshirtje blijft voor altijd in de kast en zolang de band te vinden is op Spotify, skip ik de songs als die op shuffle voorbij komen. Dat dubbele gevoel van afscheid nemen van beschuldigde artiesten is niet iets wat we achter hebben gelaten in 2017: helaas is seksueel wangedrag niet iets wat er met een hashtag en je een jaartje boos maken uit de industrie te slaan is.

Eeuwige realiteit
De plotselinge aandacht voor seksuele intimidatie was misschien een eyeopener voor velen, maar voor veel vrouwen was dit altijd al de realiteit. Toen Courtney Barnett dit jaar in Nameless, Faceless zong over de gevaren die vrouwen ervaren als ze in het donker alleen op straat lopen, was dat echt niet opeens een #MeToo-plaat, al werd hij zo wel ontvangen. ‘I wanna walk through the park in the dark. Men are scared that women will laugh at them. I wanna walk through the park in the dark. Women are scared that men will kill them’. De tekst is een slimme speling op een uitspraak van schrijfster Margaret Atwood (auteur van feministische klassiekers zoals The Handmaid’s Tale).

Zo’n quote blijft niet bij fictie, zo’n quote ontstaat in de realiteit. Als meisje raak je door catcalls op je dertiende al bewust van je vrouwenlichaam, hoe wrang dat ook is. Door #MeToo voelden vrouwen zich meer op hun gemak om dit bespreekbaar te maken. Daarom kunnen we het probleem dat Barnett beschrijft allemaal wat beter plaatsen, ook diegenen die het nog nooit hebben meegemaakt. Zo’n plaat als Nameless, Faceless is niet geheel vernieuwend: al jaren zingen vrouwen over hun ervaringen met seksuele intimidatie. Luister maar eens naar Liar van Bikini Kill. Het nummer is in 1991 geschreven, maar de zin ‘You profit from the rape lie, baby’ doet maar al te veel denken aan de uitspraken die dit jaar tegen slachtoffer Dr. Christine Ford gedaan werden in de zaak rond rechter Brett Kavanaugh. ‘Stand my whole life on trial baby. Deny, deny, deny, deny‘, zingt Bikini Kill toepasselijk door. We kunnen in 2018 het labeltje #MeToo plakken op nieuwe muziek die dat soort zelfde thema’s aanhaalt, maar het verhaal is echt nog hetzelfde als in 1991.

Onderwerp / Lijdend Voorwerp
Het is dus een beetje naïef om een lijstje te maken met platen die het #MeToo-verhaal anno 2018 echoën. In plaats daarvan viel mij een andere beweging op: namelijk het terugwinnen van de vrouwelijke seksuele ervaring. Door het debat wat er nu wordt gevoerd over de wandaden waarin vrouwen het vaakst de slachtoffers zijn, is de associatie tussen vrouwelijke lichamen en het uitdrukken van seksuele gevoelens negatief geworden. Men durft niet meer, het kan niet meer, want alles kan gelinkt worden aan die kwade hashtag. Het hele idee dat wanneer je een vrouw bent en over seks zingt, dat dan meteen gelinkt moet zijn aan #MeToo, is nogal achterhaald. Het gaat compleet voorbij aan de vrije wil van de vrouw zij alleen nog maar gezien kan worden als het lijdend voorwerp, en niet het onderwerp, van de seksuele ervaring.

Bij het maken van mijn eigen jaarslijstje viel het me op dat er dit jaar veel toffe platen gemaakt zijn waarbij er openlijk over seksuele ervaringen werd gezongen door vrouwelijke en queerartiesten (normaal ging het natuurlijk voornamelijk over de ervaringen van heteromannen). Ik haal Courtney Barnett er weer bij, maar ook Janelle Monáe, Christine and the Queens en de meesterlijke platen van Blood Orange en SOPHIE. Bij ons stond Blood Orange op nummer 2, Monáe kreeg bij OOR de nummer 1, Rosalía op de hoogste plek bij de Volkskrant en SOPHIE werd dit jaar een van de eerste transgender-artiesten met een Grammy-nominatie. Waar 2017 het jaar van de stilte verbreken was, leek 2018 het jaar te zijn dat die stilte langzaam werd opgevuld met een steeds seksueel diverser canon van topartiesten.

‘See, everything is sex. Except sex, which is power. You know power is just sex. You screw me and I’ll screw you too’. De songtekst van Janelle Monáes Screwed is misschien wel de perfecte samenvatting van haar album Dirty Computer. Seks en macht zijn zo aan elkaar verbonden. Ook de hele kwestie #MeToo gaat om macht: machtsmisbruik, de macht die de beweging bij de slachtoffers probeert te leggen. Op Dirty Computer draait het om de macht om je seksualiteit in eigen handen te nemen. ‘If you try to grab my pussy cat, this pussy grab you back’ zingt Monáe op I Got The Juice. Het is een uitspraak die we sinds de inauguratie van Trump op allerlei spandoeken hebben gezien. De panseksuele zangeres eist ruimte op voor een vorm van seksualiteit waar mannelijke lust niet per se een rol speelt. Zo is Pynk (feat. Grimes) een anthem van zelfliefde en vrouwenliefde waarin er niks gegrepen of teruggegrepen wordt. In de videoclip wordt er gedanst in vrolijke vaginabroeken, als het nog niet duidelijk was dat Pynk daaraan een ode is. Janelle Monáe liet dit jaar zien dat terugeisen ook een vorm van protest is.

Sexuele ambivalentie
Chris is de nieuwe plaat en overigens het nieuwe alterego van Christine and the Queens. De Franse Héloïse Letissier is net als Janelle Monáe openlijk panseksueel en speelt op haar tweede album nog meer met gender en seksualiteit dan op haar debuut. Al in 2015 vroeg ze zich in het nummer iT af hoe het zou zijn om te leven als man, maar dit jaar begon ze zich te kleden en te gedragen als Chris. De machoman zijn, dat is waar Chris over gaat: niet de girlfriend, maar de lover. Dat ze daarvoor een androgyne look en mannelijke naam aanneemt, lijkt een knipoog of middelvinger naar de maatschappij te zijn.

Zelf moet Héloïse/Chris er wel om lachen dat ze in Frankrijk nu pas haar seksuele ambivalentie doorhebben, want ze verschool zich lang voor het afknippen van haar lokken al in haar muziek en teksten. Door zich de privileges van de man aan te meten, durft Chris te zingen over ’typische mannendingen’, zoals geilheid, in Damn (What Must A Woman Do): ‘Damn, what must a woman do? Para follarse, para follarse’. Het Portugese ‘follarse’ kunnen we hier eigenlijk alleen vertalen met ‘neuken’: waarom zou dat geen vrouwending mogen zijn? Precies die vraag stelt Chris op dit rete strakke album.

Al om al is mijn punt natuurlijk niet dat het ontwijken van heteroseksualiteit de oplossing van #MeToo is. Wat ik probeer te zeggen, is dat we best wat kunnen leren van de queer-stemmen in onze eindejaarslijstjes. Het luisteren naar artiesten die afwijken van de norm, die bijvoorbeeld een andere geaardheid hebben in deze hetero-normatieve wereld, kan ons helpen met het ontwikkelen van een kritische blik op het seksuele landschap van 2018. Ik ben benieuwd hoe we er volgend jaar in staan.

Popronde Den haag
17 november 2018

 

Popronde duikt zijn laatste volledige weekend in, waarmee het het eindfeest op 24 november al in zicht is (waar wij overigens kaarten voor weggeven). In diverse steden vind je dit jaar ook een The Daily Indie-podium, waar je de acts ziet spelen waarvan wij vinden dat ze wel wat meer in de schijnwerpers mogen staan. Op donderdag 15 november vind je ons tijdens Popronde Den Haag, waar we Carina Nebula, Smudged Toads en Elsa Lester aan je voor gaan stellen! 

Elsa Lester is het alter ego van Lisa van Kampen, die dit jaar met haar garage en indierock langs verschillende Popronde-steden heeft gereisd. Ze begon in 2016 en een jaar later volgde al haar debuutplaat Stress Relief, en inmiddels de EP Dinner Party.

Hoi Lisa! Jij vertelde al eens bij The Daily Indie dat je via Bandcamp op garagebands stuitte en toen wist dat je ook die richting op wilde met je eigen muziek. Welke paden heb je daarvoor bewandeld?
“Toen ik zeven jaar was, ben ik eerst begonnen met pianoles. Op mijn dertiende kwam daar het spelen van gitaar bij en toen ik achttien was ben ik een metalband gaan spelen. Daar luisterde ik destijds veel naar. Later kwam daar nog basgitaar bij en ik speel cello in een orkest. Die metal is dus inmiddels verschoven naar indie, zo ervaar ik muziek op twee compleet verschillende manieren. Elsa Lester is wel echt mijn eigen project.”

Wilde je graag iets dat helemaal van jou is, in plaats van alleen onderdeel zijn van een band?
“Zeker! Ik was dertien en ontdekte de muziek buiten de Top 40. Op dat moment wist ik: dat wil ik eigenlijk ook wel. Zelf nummers schrijven, maar ook zingen. Dat heb ik heel lang uitgesteld omdat ik het niet durfde. Ik dacht dat ik dat niet zou kunnen, ik wist niet eens hoe ik klonk. Want ook al was ik alleen thuis en stond de muziek keihard, ik durfde simpelweg niet te zingen. Maar omdat ik toch echt muziek wilde schrijven, heb ik mezelf geforceerd. Nou, daar moest ik wel even goed inkomen. Vooral de eerste keer dat ik voor iemand anders ging zingen vond ik erg lastig. Nu vind ik het helemaal best hoor, gelukkig. Ik heb mij erover heen kunnen zetten.”

 

Focus je je ook extra op je lyrics?
“Ja, best wel. Ik heb het idee dat ik een liedje verpest als de tekst niet goed is. Daarin ben ik vrij perfectionistisch. Ik heb weleens dat ik naar artiesten luister die ik zelf goed vind, de tekst hoor en denk: ‘als ik dit had geschreven, had ik het dan zo gelaten, was ik er tevreden mee geweest?’ Vaak is het antwoord ‘nee’. Ik vind Courtney Barnett bijvoorbeeld ontzettend goed, maar zelf schrijf ik totaal niet zo. Zij is veel directer dan ik. Ik ben daar denk ik niet goed genoeg voor. Daar komt sowieso bij kijken dat Engels niet mijn eerste taal is en voor haar wel, zij heeft een veel bredere woordenschat. Ik vind het prettiger om dan wat vager te blijven. Of bijvoorbeeld Come For Me van Twin Peaks: ‘Well, I could be ordering sushi / Well, I might as well be ordering you. Of Crush van Cigarettes After Sex: ‘I wanna fuck your love slow’.”

“Het is zeker niet zo dat ik deze nummers niet leuk vind. Ik luister ze ontzettend graag, maar als ik dit zelf zou hebben geschreven, zou ik het een soort van ongemakkelijk vinden om het te zingen. En waarschijnlijk voor mezelf niet goed genoeg. Vooral die van Crush vind ik te cringy, haha.”

Je krijgt vaak het label DIY op je jas gespeld. Wil je dat blijven doen?
“Het is niet alsof ik per se DIY wil zijn en die stempel wil hebben. Misschien ben ik over vijf jaar ‘ooit begonnen als DIY-artiest’ en ben ik geswitcht. Het is gewoon makkelijk omdat ik eraan kan werken wanneer ik wil, en omdat het minder geld kost. Ik weet niet of ik het bij een volgend album of EP nog allemaal zelf ga doen. Ik sta er best wel voor open om bijvoorbeeld de drummer die live al meespeelt ook de drumpartij te laten inspelen. Ik weet niks van drums en gebruik nu gewoon software, waardoor de mogelijkheden ook beperkter zijn. En met jongens uit de band nadenken over riffjes en solo’s lijkt mij leuk om te doen. Maar ik wil nog steeds zelf de muziek maken, zingen, schrijven en gitaarspelen.”

Hoe is de Popronde tot nu toe voor jou geweest?
“Best wel goed, de reacties zijn ook heel goed. We hebben wel erg gemengd publiek, hoor. Onze show in EKKO in Utrecht was superleuk, met fijn publiek dat meedoet. Maar in Roodkapje in Rotterdam kregen we weinig respons, mensen klapten niet eens. Kijk, in Almere stonden we in een studentenkroeg, dus dan ben je een beetje achtergrondmuziek terwijl iedereen bier drinkt. Maar op een plek waar mensen speciaal voor de muziek komen, verwacht je wel iets meer. Klap gewoon joh, haha! Maar dat was het enige, verder was het top. Ik hoop vooral dat er mensen waren die ons voor het eerst zagen en dachten: ‘hé, dit is cool, dat wil ik nog een keer zien’. En dat dat ons weer naar nieuwe plekken brengt.”


 


 

City Looks Pretty. Laat je vooral niet voor de gek houden door deze ietwat zoetsappige titel: de derde single van Barnetts nieuwe plaat Tell Me How You Really Feel heeft wederom een serieuze, ietwat melancholische ondertoon. Vooral als je goed naar de tekst luistert. Over hoe de grote stad mensen verbitterd en vervreemd.

In eerdere interviews gaf Barnett al aan dat Tell Me How You Really Feel gezien kan worden als een reflectie op de zin van het leven. Dat laat niet weg dat de muziek vlot en luchtig klinkt, maar dit zijn we inmiddels wel van de Australische gewend. Het nummer is een goede representatie van Barnetts muzikale esthetiek: de teksten serieus, de muziek veelal niet. Het is duidelijk dat ze met Tell Me How You Really Feel voortborduurt op de nonchalante manier van songwriting, zoals op Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit (2015).

Over de bijbehorende videoclip kan ook veel gezegd worden, want er gebeurt een hoop. Alsof er iedere seconde van zender gewisseld wordt op een ouderwetse televisie. Zo is Courtney’s oog in meerdere shots te zien en komen de beelden die je ziet wanneer je door een kaleidoscoop kijkt ook een aantal keer terug. Zal dit een knipoog zijn naar wat er allemaal in haar hoofd omgaat?


Barnett’s nieuwe plaat Tell Me How You Really Feel komt op 18 mei uit. En ter herinnering: mocht je haar in levende lijve willen meemaken, ook dat kan: Courtney Barnett staat namelijk 31 mei in Ronda TivoliVredenburg.

Lekker weer wordt het niet dit weekend, dus je hebt alle tijd om nieuwe muziek te luisteren! Komt goed uit, want de stroom aan kersverse albums en singles houdt nooit op. Gelukkig hebben we hieronder de belangrijkste releases voor je op een rijtje gezet.

Deze week is een feest van herkenning voor iedereen die al een tijdje meeloopt in de indiewereld. Onder meer Mount Eerie, Yo La Tengo en The Decemberists brengen vandaag hun nieuwe albums uit. Nieuwere namen op je Release Radar? Dat zijn midden maart onder meer The Magic Gang en Fickle Friends. En dan is er nog de bijzonder geslaagde samenwerking tussen Woods en het Scandinavische Dungen!

Liever nieuwe singles bij je luistersessies? Check dan vooral de nieuwe muziek van Amen Dunes, Grouper en Ulrika Spacek, die binnenkort allemaal met nieuwe releases komen! Ook heeft Courtney Barnett een tweede single voor haar tweede plaat en verrast Virginia Wing met een piekfijn gitaardeuntje.

Altijd op de hoogte blijven? Houd dan nauwlettend onze Spotify– en Deezer-playlist en onze pagina vol Album Releases en New Music in de gaten.


 

Amen Dunes – Freedom

 

Ulrika Spacek – Lord Luck

 

Grouper – Parking Lot

 

Courtney Barnett – Need A Little Time

 

Virginia Wing – The Second Shift

 

Flyte – Moon Unit


 

Mount Eerie – Now Only

 

Yo La Tengo – There’s A Riot Going On

 

Dungen & Woods – Myths 003

 

The Magic Gang – The Magic Gang

 

Fickle Friends – You Are Someone Else

 

 

In de wintermaanden zoeken naar nieuwe muziek, het drijft soms tot wanhoop. Gelukkig viel er in de laatste stuiptrekkingen van vorig jaar genoeg te vinden op het YouTube-account van de Amerikaanse radio-organisatie NPR. Sinds mensenheugenis presenteert dat platform onder de naam Tiny Desk piekfijne sessies met muzikanten uit even veel genres als windrichtingen (de Volkskrant volgt inmiddels in die voetsporen). Altijd al een genot voor het oor en het oog, maar de afgelopen tijd lijkt het wel alsof NPR extra on fire is. Omdat je voorlopig vast de dag nog niet doorkomt met nieuwe albums, presenteren we hieronder een bondig overzicht van de beste Tiny Desks van afgelopen tijd.

Tyler, The Creator
Met Flower Boy bracht de beruchtste exponent van Odd Future vorig jaar een van de meest gevierde hiphopalbums van 2017 uit. De nieuwe weg die de Amerikaan daarop insloeg is duidelijk terug te horen in zijn sessie. Okonna & co. spelen onder meer prijsnummer Boredom. Nu maar hopen dat ‘ie half zo mooi klinkt als Tyler deze zomer op Best Kept Secret staat.

 

King Krule
23 is ‘ie pas, Archy Marshall, maar hij heeft vast meer meegemaakt dan jij. Althans, dat doet zijn donkere, door jazz doordrenkte punk (of door punk doordrenkte jazz) vermoeden. De Londenaar bracht met The Ooz de langverwachte opvolger van zijn debuut 6 Feet Beneath The Moon uit en behaalde met dat broeierige breiwerk van invloeden menig jaarlijstje. Meer dan terecht, bewijst ook onderstaande Tiny Desk.

 

Moses Sumney
De muziek van de vorig jaar definitief doorgebroken Moses Sumney is zo breekbaar dat we ‘m eigenlijk niet in de buurt van ons rommelige bureau zouden laten slingeren. Liever zetten we Moses’ debuutalbum Aromanticism in een vitrine, in een museum dat de luisteraar de ruimte biedt zijn liefdeloze doch liefdevolle liedjes te bewonderen. Toch moeten we toegeven: het heeft wel wat om Sumney het serene Doomed te zien spelen tussen stapels papier, koffiemokken en puntenslijpers.

 

Courtney Barnett & Kurt Vile
Twee muzikanten in één Tiny Desk, past dat wel?! Wel als het de inmiddels onafscheidelijke Kurt Vile en Courtney Barnett betreft, blijkbaar. Het tweetal vond elkaar vorig jaar in een gezamenlijke visie en sloeg de handen ineen voor Lotta Sea Lice, zonder twijfel een van de lekkerste albums die ooit gemaakt is voor jouw luie dag. Another day at the office? Nee, ‘Kurtney’ transformeerde Tiny Desk moeiteloos tot de open mic-avond van dat bruine café bij jou in de buurt.

 

Phoebe Bridgers
Lange tijd leek het erop dat de zachtaardige singer-songwriter met zoetige liedjes tot het verleden behoorde. Ben Howard? Nee, dat levert je al lang geen geloofwaardigheidspunten meer op. Toch waren er vorig jaar een aantal artiesten – vrouwen, vooral – die het folky idioom vorig jaar eigenhandig naar de tegenwoordige tijd trokken. Julien Baker (check haar Tiny Desk hier) en Julie Byrne, bijvoorbeeld. Of Phoebe Bridgers, die een heuse hartendief bleek toen haar sterke debuutalbum op het nippertje een plekje in veel jaarlijstjes veroverde.

Al vanaf het moment dat Courtney Barnett en Kurt Vile hun samenwerking aankondigden, stonden wij te trappelen van enthousiasme. En guess what? Dat was volkomen terecht. Na eerste single Over Everything voelde het al alsof we een deel van prachtige vriendschap waren geworden; de mierzoete video voor tweede track Continental Breakfast tilt dat naar een nog hoger niveau.

De video in kwestie is geregisseerd door de Britse filmmaker Danny Cohen. Hij nam eerder al de videoclip van Over Everything voor z’n rekening, evenals de psychedelischere King Gizzard & The Lizard Wizard-video’s – stuk voor stuk te herkennen aan de analoge creativiteit en eeuwige terugkomst van natuurlijk schoon. Hij nam zijn kenmerkende stijl mee naar twee verschillende continenten: Melbourne in Australië en Philadelphia in Amerika, op de thee bij Vile en Barnett. Hier werd de camera in hun handen gestouwd.

De videoclip voelt daardoor als een documentaire waarin we welkom worden geheten in de esthetische nestjes van de twee en hun prachtige gezinnen. De dochters en vrouw van Kurt Vile, de vrouw (artiest Jen Cloher) en kat van Courtney Barnett. De huiselijke sfeer en het intense geluk dat de gezinnen uitstralen laat je vast en zeker met een glimlach achter. Continental Breakfast sluit ons liefdevol in de armen en laat ons in ieder geval tot de release van het album van het perfecte duo – Lotta Sea Lice – niet meer los.

Inderdaad, bij Kurt & Courtney denken we vooral aan Nirvana’s Kurt Cobain, zijn muze Courtney Love en hun tijd samen vol triomfen en tragedie. Tot nu toe dan, want er is een nieuw superduo on the indie block. Op schijnbaar onvermijdelijke wijze slaan slackers extraordinaire Kurt Vile en Courtney Barnett dit jaar de handen ineen. Leadsingle Over Everything is het eerste voorproefje van het volledige album Lotta Sea Lice dat het tweetal in oktober uitbrengt.

Op die single blijkt die plaat veel meer een samenkomst dan slechts een samenwerking, zozeer zitten Vile en Barnett op dezelfde lijn. Droge humor vervlecht zich vloeiend met gortdroge gitaarlijnen. Het is alsof het nooit anders is geweest, mede omdat de Amerikaan en de Australiër elkaar precies op het juiste moment gevonden hebben. Kurt Vile stond eerst nog vooral bekend om zijn gruizige gitaarvibes, maar de laatste jaren vindt de man uit Philadelphia steeds meer plaats voor verhaallijnen in zijn meanderende muziek. Barnett, daarentegen, verbaasde vanaf het begin van haar carrière vriend en vijand met vertellingen waarin het normale ineens abnormaal leek. Zij trekt de afgelopen jaren juist wat meer de kant van Vile op: de woestijn in, met de gitaar in de hand. Op Over Everything is het dan ook moeilijk de twee van elkaar te onderscheiden: passend genoeg zien we ze in de videoclip niet hun eigen, maar elkaars zinnen zingen.

Net als de muziek van beide troubadours is Over Everything vrij van bombast. Opsmuk van alle soorten is in dit geval overbodig: juist omdat het zes minuten durende opus kabbelt, vinden Vile en Barnett helderheid en wordt de diepgang van dit nummer duidelijk. Per ongeluk ontwikkelde een schrijfsessie zich tot een project van formaat: precies zoals je van Vile en Barnett verwacht eigenlijk. Net als de ‘oude’ Kurt & Courtney lijkt het duo zijn artistieke visie bij vlagen namelijk exact te delen. Niet voor niets bevat de tracklist van Lotta Sea Lice naast een verzameling nieuwe nummers ook Vile’s cover van Barnetts Outta The Woodwork en Barnetts interpretatie van Vile’s track Peeping Tomboy. Op de meest geloofwaardige manier denkbaar herinneren Kurt Vile en Courtney Barnett eenieder eraan hoe geweldig gitaarmuziek kan zijn.

Lotta Sea Lice komt op 13 oktober uit via Matador.

In de herfst, voor Sometimes I Sit And Think And Sometimes I Just Sit het levenslicht zag, speelde Courtney Barnett & band voor het laatst een Nederlandse clubshow. Enig hype ontbrak ook toen niet, maar in de twee daaropvolgende jaren raakte de carrière van de jongedame uit Melbourne pas écht in sneltreinvaart. De zoveelste vertakking van haar eindeloze tour brengt Barnett nu naar een tjokvol Paradiso. 

Zalen van het kaliber Paradiso zijn voor Courtney Barnett geen uitzondering meer. Een jaar geleden lag de vlaggenzwaaiende meute van Glastonbury reeds voor haar voeten toen ze de eerste middag van het festival mocht openen en in mei speelde ze bij The Tonight Show én de seizoensfinale van Saturday Night Live voor een miljoenenpubliek. Maar ook met ‘slechts’ 1500 paar ogen op haar gericht, komt Barnett met ongekende energie uit de startblokken. Uitgelaten popsongs Dead Fox, Scotty Says, Debbie Downer en An Illustration Of Loneliness (Sleepless In New York) worden één voor één in razend tempo de zaal in gekatapulteerd. Pas na bijna twintig minuten laat Barnett het gaspedaal een beetje vieren als galmende gitaren het trage maar explosieve Small Poppies inluiden. ‘An eye for an eye for an eye for an eye…’, schreeuwt de frontvrouw op het allerscherpst van haar stembanden. Die vurigheid slaat over op het publiek en het eerste hoogtepunt heeft Paradiso in de pocket. Barnett zingt en speelt vanavond overigens wel vaker buiten de lijntjes, zoals op wereldhit Pedestrian At Best, dat gesierd wordt door kunstmatige slordigheden, en Elevator Operator, dat nét iets sneller wordt gespeeld dan normaal. Het brengt vooral de band zelf een beetje van de wijs.

Courtney Barnett

Courtney Barnett

Courtney Barnett

 

Hoewel er officieel pas één studioplaat is verschenen, heeft de Australische slacker een flinke catalogus om uit te putten. Zowel oude songs, nieuwe songs en tussendoortjes als Grateful Dead-tribute New Speedway Boogie en het aandoenlijke Three Packs A Day vallen vanavond in de smaak. Er wordt even luidruchtig meegebruld met debuutsingle Avant Gardener (uit maart 2013!) als de meest recente single Nobody Really Cares If You Don’t Go To The Party, waarmee de korte toegift wordt afgesloten.

Zingen, schreeuwen en springen gaat Courtney Barnett ook vanavond uitstekend af, maar het duurt tot de toegift voor ze het aandurft om Paradiso – al giechelend – een uitgebreid dankwoord toe te spreken. Dat dankwoord is symbolisch voor de hele avond: Barnett & band spelen zelden foutloos en soms is het gitaarspel zelfs slordig te noemen. Het charisma en de energie die van het podium afstralen maken echter alles dubbel en dwars goed, want dit is Courtney Barnett en dit is hoe we haar het allerliefste zien. Bis, bis, bis!

Courtney Barnett

Courtney Barnett

Courtney Barnett

Courtney Barnett

Courtney Barnett

De aangekoekte Best Kept Secret-modder zit nog op onze laarzen, maar we zijn alweer dapper doorgestapt naar het volgende blubberige indiefestijn!  Dit weekend is onze man Rudy Sablerolle aanwezig op Down The Rabbit Hole, gewapend met zijn camera. Gisteren stonden o.a. Mac DeMarco en Parquet Courts op het programma!

 

Courtney Barnett

Courtney Barnett

Courtney Barnet

Courtney Barnett
Everything Everything 

Everything Everything

Everything Everything
Mac DeMarco

Mac DeMarco

Mac DeMarco
Parquet  Courts

Parquet Courts

Parquet Courts
PJ Harvey

PJ Harvey

PJ Harvey

PJ Harvey

PJ Harvey

 

 

 

Sommige onderwerpen in muziek zijn erg uitgekauwd, noedelsoep is er daar niet een van. Met ‘Three Packs a Day’ maakt Courtney Barnett een ode, recht uit het hart, aan kant-en-klare noedelsoep. Het resultaat: heel veel Courtney Barnett en een klein beetje zoete sojasaus.

Weet jij nou ook nooit welke muziek je moet draaien tijdens het klaarmaken van instant noedelsoep? Dan komt Courtney Barnett voor jou als de redder in nood met haar nieuwe nummer ‘Three Packs a Day’. Het refrein is handig als handleiding voor de beste noedelsoep van een expert: “Boil it up, water in a sauce pan. In a cup, drink it from a silver spoon”, en met de lengte van bijna drie minuten is het ook nog eens een geweldige timer. Een cadeautje van Courtney, want ze weet als geen ander hoe naar dat wachten kan zijn: “Two minutes seems like a lifetime, in my tongue, patience is a virtue”.

Mocht je nu net iemand zijn die niet van plan is zich de komende dertig jaar aan instant noedelsoep te wagen, wat nog altijd best begrijpelijk is, ook dan is ‘Three Packs a Day’ een fijn cadeautje. Met een onderwerp als dit laat Courtney Barnett gewoon nog een keertje zien dat ze echt over álles een goed nummer kan schrijven, waar zelfs de grootse noedelsoephater wel een klein beetje van overstag moet gaan.

‘Three Packs a day’ is een nummer van de compilatie-cd van Milk! Records dat 14 februari uitkomt, genaamd ‘Good For You’. Op die CD zijn ook Fraser A Gorman, Ouch My Face, Jen Cloher, East Brunswick All Girls Choir en The Finks te beluisteren.