REVIEW: We Three And The Death Rattle – WTATDR

 

Na een maand als band al te worden opgepikt door de prestigieuze muziekblog van The Guardian, daar rekenden de tweelingbroers Jon en Andy Bennett eventjes niet op. Laat staan dat ze er klaar voor waren na een halve demo en een persoonlijk leven dat overhoop lag. Tot overmaat van ramp kapte de zanger van dienst met de uit de hand gelopen grap nog voordat We Three And The Death Rattle (vanaf nu WTATDR, in verband met The Daily Indie’s strikt te handhaven wordcount) goed en wel naam had gemaakt.

 

Steviger lieve-meisjes-popliedjes
Gelukkig verscheen in 2011 daar zangeres Amy Cooper als reddende engel. Het huidige CV van de drie Engelsen: een tour met Josh T. Pearson en recent nog The Wytches, en deze debuutplaat. De muziek van WTATDR is voor de liefhebbers van de steviger lieve-meisjes-popliedjes. Denk hoekje The Kills, Blood Red Shoes en The Yeah Yeah Yeahs.

 

Wel standaard voorzien een laag jagende, overstuurde, te laag gestemde gitaren, maar dit is geen beukplaat . Coopers’ kenmerkende, wat vlakke stem over de melodieuze  bluesy licks en keyboards zorgt voor een fijne Japanse schoolmeisjes-punkattitude. En nee, we zinspelen niet op een bestaande redactie-fetish hier.

 

Stekeliger
Voeg nog wat jagende audiofragmenten en samenzang toe, en het is alsof die lui uit ‘Natural Born Killers’ ineens in een heel fijn bandje spelen. Luister bijvoorbeeld naar het freaky doorjagende Alligators. Steeds als je denkt: lief, blijkt dat stukken stekeliger uit te pakken. ‘WTATDR’ is een interessant debuut en ook aan onze kant van de grote plas een luisterbeurt waard. Of meer.
Robin van Essel