Where’s Your Car Debbie maakt duidelijk dat Slaves geen koffie meer moet drinken voor het slapen gaan. Halverwege december had het duo met de opgeschoren haren, Isaac Holman en Laurie Vincent, een duistere droom en kregen het voor elkaar een camera mee te lozen in hun hoofd. 

 

Big Foot 
Holman en Vincent besluiten in een zekere donkere nacht samen met een chick Debbie op jacht te gaan naar Big Foot. Debbie legt al snel het loodje. Begeleid door bizar simpele lyrics en dreunende gitaren sluipen de mannen door het duistere bos, op de vlucht voor het monster. De panische angst straalt van de video af en klinkt door het nummer.  ‘Something’s in the shadows, I think it’s gonna get me, where is your car Debbie?!’ Met een onthoofde Big Foot als afsluiter schieten we wakker uit deze nachtmerrie, en ontwaken we met een nieuw, hard, vet, scheurend, duo in het rijtje Drenge, Blood Red Shoes, Royal Blood en Blackboxred om keihard fan van te zijn.

 

 

 

Het uit Brighton afkomstige duo Blood Red Shoes heeft zijn vierde album afgeleverd! Voor de maak van het album werd het roer radicaal omgegooid. Drummer/zanger Steven Ansell en gitariste/zangeres Laura-Mary Carter reden met een busje naar Berlijn met het plan pas terug te keren naar Engeland als de plaat af zou zijn.

 

Hierbij besloten zij producer Mike Crossey (Arctic Monkeys, Foals, Tribes) lekker thuis te laten nadat hij de vorige drie albums stuk voor stuk had geproduceerd. Naar eigen zeggen wilde de band de muziek communiceren zoals zij die in eerste instantie maakt zonder enige invloed van buitenaf.

 

 

 

 

Waarschijnlijk kent het album om die reden in tegenstelling tot zijn voorganger ‘In Time To Voices’ waarschijnlijk weinig echte rustmomenten, in plaats daarvan is de band teruggekeerd naar de “punch” van het vroegere werk. En dat klinkt lekker! Opener Welcome Home trapt de deur wagenwijd open om je vervolgens een album vol authentieke Blood Red Shoes tracks voor te schotelen. Het klinkt allemaal agressiever, het rammelt lekker en het dans- en meezinggehalte is als vanouds groot.

 

Baanbrekende vernieuwingen hoeven luisteraars dus niet te verwachten. Wel een perfecte uitbreiding op het huidige repertoire van de nog altijd jonge band. Blood Red Shoes heeft het wiel voor zichzelf niet opnieuw uitgevonden maar geven er wel een stevige en vooral prettige draai aan!
Rob Verkerk

 

 

 

 

Na een maand als band al te worden opgepikt door de prestigieuze muziekblog van The Guardian, daar rekenden de tweelingbroers Jon en Andy Bennett eventjes niet op. Laat staan dat ze er klaar voor waren na een halve demo en een persoonlijk leven dat overhoop lag. Tot overmaat van ramp kapte de zanger van dienst met de uit de hand gelopen grap nog voordat We Three And The Death Rattle (vanaf nu WTATDR, in verband met The Daily Indie’s strikt te handhaven wordcount) goed en wel naam had gemaakt.

 

Steviger lieve-meisjes-popliedjes
Gelukkig verscheen in 2011 daar zangeres Amy Cooper als reddende engel. Het huidige CV van de drie Engelsen: een tour met Josh T. Pearson en recent nog The Wytches, en deze debuutplaat. De muziek van WTATDR is voor de liefhebbers van de steviger lieve-meisjes-popliedjes. Denk hoekje The Kills, Blood Red Shoes en The Yeah Yeah Yeahs.

 

Wel standaard voorzien een laag jagende, overstuurde, te laag gestemde gitaren, maar dit is geen beukplaat . Coopers’ kenmerkende, wat vlakke stem over de melodieuze  bluesy licks en keyboards zorgt voor een fijne Japanse schoolmeisjes-punkattitude. En nee, we zinspelen niet op een bestaande redactie-fetish hier.

 

Stekeliger
Voeg nog wat jagende audiofragmenten en samenzang toe, en het is alsof die lui uit ‘Natural Born Killers’ ineens in een heel fijn bandje spelen. Luister bijvoorbeeld naar het freaky doorjagende Alligators. Steeds als je denkt: lief, blijkt dat stukken stekeliger uit te pakken. ‘WTATDR’ is een interessant debuut en ook aan onze kant van de grote plas een luisterbeurt waard. Of meer.
Robin van Essel

 

 

 

 

Blood Red Shoes heeft een nieuw nummer uitgebracht in aanloop naar zijn titelloze, vierde album. Het nummer heet An Animal en evenals het eerder verschenen nummer The Perfect Mess rammelt het met meer venijn dan we al van dit tweetal kenden (track Je Me Perds daargelaten). Het is nog altijd rocken met een stevig spring- en dansgehalte, maar de gladgestreken sound, die op het vorige album ‘In Time To Voices’ te horen was, lijkt aan de kant geschoven.

 

De band heeft voor de opnames van het nieuwe album een half jaar in Berlijn gebivakkeerd en het gehele album is compleet opgenomen zonder bemoeienis van buiten de band. Geen enkele producent, technicus en bovenal geen A&R mensen. Alleen Laura Mary Carter en Steven Ansell in een grote betonnen kamer in Kreuzberg, spelen wanneer zij dat wilden, wat zij wilden en niemand om verantwoording aan af te leggen. Om dit hele idee wat kracht bij te zetten brengt Blood Red Shoes het album dan ook uit op zijn eigen label genaamd Jazz Life.

 

An Animal
Zangeres/gitariste Laura speelt op An Animal als het jonge zusje van Josh Homme (Queens of the Stone Age), terwijl drummer/zanger Steven als een opgefokte Alex Turner (Arctic Monkeys) zingt: ‘’I see that fucking look on your face, I wipe it off you one of these days’’. Het is een beetje crunchy, een beetje bluesy en vooral erg Blood Red Shoes.

 

Blood Red Shoes zal op 19 april het Paaspop-podium bestijgen en de volgende dag neerstrijken in Amsterdam om de Melkweg te doen stuiteren. Tickets voor Paaspop zullen binnenkort in de verkoop gaan en tickets voor de Melkweg zijn vooralsnog beschikbaar.