REVIEW: Unterwelten – Unterwelten

 

Een tijdje verdween hij van de radar en jarenlang kregen we geen nieuwe muziek van hem te horen. Hij trok naar Berlijn en vond zichzelf als artiest opnieuw uit. In de studio van Einstürzende Neubauten sleutelde Michiel Flamman (eerder bekend als J Perkin en Solo) aan zijn nieuwe project, waarmee hij naar de meest duistere, intieme en mystieke plekken van zijn carrière gaat. We wisten het al langer, maar Flamman is niets minder dan heer en meester van de melodie. Als geen ander weet hij kracht en emotie te bundelen in melodie-lijnen die je keer op keer doen verbazen. 

 

 

 

 

Maniakaal
Op zijn debuut als Unterwelten komt er een nieuwe kant van de muzikant om de hoek kijken. De Berliner bijt en gromt tegenwoordig, klinkt zwaar, groots, experimenteel en op momenten haast tragisch. Een geheimzinnig nummer als Dig klinkt dreigend en gaat diep onder je huid zitten. Toch is ook de lichte en lieflijke kant nog aanwezig op nummers als A Beggar en Broken Bench. Maar de plaat is op zijn best tijdens donkere nummers als het maniakale Boxing The Compass, het betoverende Early Winter en Marylin and Me dat dwars door de luisteraar heen snijdt. ‘Unterwelten’ is een plaat om je heerlijk in onder te dompelen.
Ricardo Jupijn