Het komt helaas niet zo vaak voor dat een debuutplaat uit het niks komt en je meteen omver blaast. De vijf Londenaren-via-Berlijn van Ulrika Spacek vormen één van de uitzonderingen.

Het kroonstuk van het net uitgekomen ‘The Album Paranoia’ is zonder twijfel She’s A Cult, waarop de vijf laten horen dat de psych-revival echt nog niet over is. Het Deerhunteresque refrein met heerlijke ijle zang maakt elke keer dat het voorbij is ruimte voor een rustig intermezzo, waarna alles weer geleidelijk losbarst en uiteindelijk krautrockend afsluit. Laat die clubshows maar komen, hier kunnen we geen genoeg van krijgen. Binnenkort vind je hier de review van het hele album.

 

Een tijdje verdween hij van de radar en jarenlang kregen we geen nieuwe muziek van hem te horen. Hij trok naar Berlijn en vond zichzelf als artiest opnieuw uit. In de studio van Einstürzende Neubauten sleutelde Michiel Flamman (eerder bekend als J Perkin en Solo) aan zijn nieuwe project, waarmee hij naar de meest duistere, intieme en mystieke plekken van zijn carrière gaat. We wisten het al langer, maar Flamman is niets minder dan heer en meester van de melodie. Als geen ander weet hij kracht en emotie te bundelen in melodie-lijnen die je keer op keer doen verbazen. 

 

 

 

 

Maniakaal
Op zijn debuut als Unterwelten komt er een nieuwe kant van de muzikant om de hoek kijken. De Berliner bijt en gromt tegenwoordig, klinkt zwaar, groots, experimenteel en op momenten haast tragisch. Een geheimzinnig nummer als Dig klinkt dreigend en gaat diep onder je huid zitten. Toch is ook de lichte en lieflijke kant nog aanwezig op nummers als A Beggar en Broken Bench. Maar de plaat is op zijn best tijdens donkere nummers als het maniakale Boxing The Compass, het betoverende Early Winter en Marylin and Me dat dwars door de luisteraar heen snijdt. ‘Unterwelten’ is een plaat om je heerlijk in onder te dompelen.
Ricardo Jupijn

 

 

 

 

 

Thomas Azier ruilde op negentienjarige leeftijd Nederland in voor Berlijn. Geïnspireerd door zijn nieuwe omgeving werkte hij aan zijn sound en songs. Nu, na twee goed ontvangen EP’s, heeft hij zo’n hype opgebouwd dat hij zijn thuisland al ruimschoots ontgroeid is.

 

‘HYLAS’ is Azier’s eerste full-length album en het laatste hoofdstuk in zijn HYLAS-trilogie. En alles aan de plaat klinkt en voelt als een apotheose. De compacte popsongs zijn gevuld met grootse synthesizers en theatrale zanglijnen. Naast de grootse momenten klinkt ‘HYLAS’ net zo vaak gestroomlijnd als diep en indringend, net zo vertrouwd als vooruitstrevend.

 

 

 

 

 

Binnen het concept van popliedjes gaat Azier los in de productie. Het geheel klinkt zo verfijnd en tegelijkertijd ijzersterk, dat het als ‘electropop’ bestempelen voelt alsof je Azier tekort doet. Er is geen sprake van slechte songs, slechts van paar songs die minder goed zijn dan de hoogtepunten. Dat dit laatste Hylas-hoofdstuk een album is en geen EP, is precies wat Thomas Azier en de complete trilogie verdient.
Wessel van Hulssen

 

 

 

 

 

Blood Red Shoes heeft een nieuw nummer uitgebracht in aanloop naar zijn titelloze, vierde album. Het nummer heet An Animal en evenals het eerder verschenen nummer The Perfect Mess rammelt het met meer venijn dan we al van dit tweetal kenden (track Je Me Perds daargelaten). Het is nog altijd rocken met een stevig spring- en dansgehalte, maar de gladgestreken sound, die op het vorige album ‘In Time To Voices’ te horen was, lijkt aan de kant geschoven.

 

De band heeft voor de opnames van het nieuwe album een half jaar in Berlijn gebivakkeerd en het gehele album is compleet opgenomen zonder bemoeienis van buiten de band. Geen enkele producent, technicus en bovenal geen A&R mensen. Alleen Laura Mary Carter en Steven Ansell in een grote betonnen kamer in Kreuzberg, spelen wanneer zij dat wilden, wat zij wilden en niemand om verantwoording aan af te leggen. Om dit hele idee wat kracht bij te zetten brengt Blood Red Shoes het album dan ook uit op zijn eigen label genaamd Jazz Life.

 

An Animal
Zangeres/gitariste Laura speelt op An Animal als het jonge zusje van Josh Homme (Queens of the Stone Age), terwijl drummer/zanger Steven als een opgefokte Alex Turner (Arctic Monkeys) zingt: ‘’I see that fucking look on your face, I wipe it off you one of these days’’. Het is een beetje crunchy, een beetje bluesy en vooral erg Blood Red Shoes.

 

Blood Red Shoes zal op 19 april het Paaspop-podium bestijgen en de volgende dag neerstrijken in Amsterdam om de Melkweg te doen stuiteren. Tickets voor Paaspop zullen binnenkort in de verkoop gaan en tickets voor de Melkweg zijn vooralsnog beschikbaar.