Met de lekker repetitieve en hoekige gitaarlijn van Maybe We’ll Drown nog vers in het geheugen, de vorige single van Menace Beach, zijn de elektronische bliepjes van de laatste worp wel even schrikken. Van een radicale koerswijziging blijkt echter geen sprake, het duurt niet lang totdat de gitaren van de indierockers uit Leeds weer als vertrouwd het voortouw nemen op Suck It Out.  

Toch is er nog een verandering waar je je wellicht overheen moet zetten. Waar we op Maybe We’ll Drown de heerlijk zeurderige stem van zangeres Liza Violet hoorden, heeft ze op Suck It Out het stokje overgedragen aan gitarist Ryan Needman. Hij beschikt over een wat schurender stemgeluid dan zijn mede-gitarist, maar door de jachtige sfeer van het nummer valt hij niet uit de toon. Al moet gezegd worden dat Violet het nummer wel naar een (nog) hoger niveau tilt zodra ze hem in het heerlijke meeschreeuwrefrein bijvalt.

Op 20 januari verschijnt het album Lemon Memory, op basis van de twee vooruitgesnelde singles is dat reden genoeg om die datum dik te omcirkelen in je agenda.

Het magische duo Jack Cooper (Mazes) en James Hoare (Veronica Falls) laat met ‘Green Lanes’ opnieuw van zich horen, na het alom positief ontvangen debuutalbum ‘Ultimate Painting’ (2014). En de Londenaren zijn voor deze tweede plaat vastberaden om nog meer muziek te maken die binnen het hokje van hun eigen bands niet past.

Cooper en Hoare hebben nog steeds de tijd van hun leven in Mazes en Veronica Falls, dus in principe was er weinig druk om een tweede album te maken met Ultimate Painting. En dat hoor je duidelijk op ‘Green Lanes’. Het eerste album leunde zwaar op drummachines en zéér aanwezige synthesizers, maar bevatte ook catchy teksten en melodieën. ‘Green Lanes’ is daarentegen een album dat minder pakkende teksten en synthesizers heeft, maar als geheel een volwassener indruk maakt en Cooper en Hoare op hun meest ontspannen staat van muziekmaken laat horen.

‘There’s so much you can take, before you break’, klinkt het op Paying The Price, een perfect in elkaar geweven track met een belachelijk mooi refrein. En zo gebeurt er nog veel meer, zonder Ultimate Painting heel hard hoeft te schreeuwen. Als het debuut een Casio-horloge was dat je dagelijks om je pols draagt, is ‘Green Lanes’ de 18-karaats ketting die je om je nek hangt wanneer je uit eten gaat in een Michelin-restaurant.

De tofste hardrockers van Nederland hebben een paar bizar goede jaren achter de rug en zetten in januari die lijn keihard door met hun nieuwe album ‘The Great News’. Voordat de mannen weer kriskros van festival naar festival gaan doen ze dit jaar nog eerst een pub crawl om het jaar lekker af te sluiten en alvast goed op te warmen voor 2015. Met venues als V11, De Onderbroek, Vera Downstage, maar ook Villa 29, in JC hometown Barneveld, duiken de jongens nog effe lekker onder. Fotograaf Dennis Wisse trok naar deze bijzondere plek om een verbluffende livereportage te maken van een ongelooflijk wild avondje. Scroll & enjoy!

Een tijdje verdween hij van de radar en jarenlang kregen we geen nieuwe muziek van hem te horen. Hij trok naar Berlijn en vond zichzelf als artiest opnieuw uit. In de studio van Einstürzende Neubauten sleutelde Michiel Flamman (eerder bekend als J Perkin en Solo) aan zijn nieuwe project, waarmee hij naar de meest duistere, intieme en mystieke plekken van zijn carrière gaat. We wisten het al langer, maar Flamman is niets minder dan heer en meester van de melodie. Als geen ander weet hij kracht en emotie te bundelen in melodie-lijnen die je keer op keer doen verbazen. 

Maniakaal
Op zijn debuut als Unterwelten komt er een nieuwe kant van de muzikant om de hoek kijken. De Berliner bijt en gromt tegenwoordig, klinkt zwaar, groots, experimenteel en op momenten haast tragisch. Een geheimzinnig nummer als Dig klinkt dreigend en gaat diep onder je huid zitten. Toch is ook de lichte en lieflijke kant nog aanwezig op nummers als A Beggar en Broken Bench. Maar de plaat is op zijn best tijdens donkere nummers als het maniakale Boxing The Compass, het betoverende Early Winter en Marylin and Me dat dwars door de luisteraar heen snijdt. ‘Unterwelten’ is een plaat om je heerlijk in onder te dompelen.
Ricardo Jupijn

Uit het niets staart een dromerige, blonde halfgod ons aan vanaf de hoes van zijn ‘Dreamzone’ EP. Het blijkt ene Jaakko Eino Kalevi te zijn, een multi-instrumentalist die in Helsinki al een heuse cult-figuur aan het worden is. De stad waarin hij kennelijk ook nog eens parttime trambestuurder blijkt te zijn.

Dit is ‘m
Nu helemaal niet meer zeker wetend wat we kunnen verwachten, drukken we met lichte spanning de play-knop in. Op een of andere manier geeft zijn uitstraling en zijn blik ons een goed gevoel. Dit kan wel eens zo’n muzikant zijn waar we altijd naar zoeken. Eentje waar we razend enthousiast van worden en die ons weer laat weten waarom we als bezeten kluizenaars continu naar nieuwe muziek aan het zoeken zijn.

De eerste klanken stromen inmiddels door de kamer en voor we het doorhebben belanden we in een compleet onbekende en fascinerende plek. Een plek waar we al heel lang weer wilde zijn. Een plek die klinkt als een sprookjeswereld en waar natuur en technologie samen lijken te komen in één geluid.

Jaakko klinkt magisch. Hij neemt je mee naar zijn kleurrijke en magische wereld waarin er van alles mogelijk is; met een vleugje disco, een schepje new wave en een topping van elektro en jazz. Maar bovenal klinken zijn vleierige nummers warm en zijdezacht. Zijn sound is te vergelijken met een beeld waarin je iemand in slowmotion ziet vallen en diep weg ziet zakken in een diep en donzig bed.

Gek en geniaal
Dat doet hij net zo knap als die andere blonde halfgoden: Ariel Pink en Connan Mockasin. De vergelijkingen zijn dan ook al snel gemaakt. En weet je: dat maakt helemaal niets uit, want je kunt niet genoeg van dit soort gekke en geniale muzikanten hebben.

De Ierse singer-songwriter Conor O’Brien gooit in 2010 hoge ogen met ‘Becoming A Jackal’, het debuut van zijn band Villagers. De plaat wordt genomineerd voor de Mercury Prize en topt de independent platenlijsten in zowel Ierland als in het Verenigd Koninkrijk. Na twee jaar te hebben getoerd met het debuut vindt O’Brien het wel even mooi geweest. Er moet nieuw materiaal komen. De songwriter trekt zich een aantal maanden terug om te gaan schrijven aan nieuwe nummers en experimenteert ondertussen ook met elektronica. Het resulteerde in ‘{Awayland}’, dat in eerste instantie een veel elektronischere plaat is geworden dan ‘Becoming A Jackal’.

Een echte bandplaat
De fans van de-man-met-gitaar hoeven echter niet te vrezen voor een David Guetta-versie van Villagers, want O’Brien besloot de meeste elektronica er uiteindelijk gewoon weer uit te gooien. Om zo tot de kern te komen: mooie liedjes. Enkel op single The Waves speelt de elektronica nog een prominente rol, maar voor de rest wordt vooral het bandgeluid opgezocht, waarbij de nummers soms zeer bombastisch opbouwen en eindigen (Earthly Pleasure, The Bell, Grateful Song). ‘{Awayland}’ klinkt bedachtzamer en bij vlagen duisterder dan het debuut. De plaat overtreft het debuut niet, maar O’Brien – een ware controlfreak – laat op succesvolle wijze zien dat hij ook in staat is een echte bandplaat te maken.

Jelmer Luimstra