Noorderslag 2020: spelen met goede smaak en indrukwekkende optredens
19 januari 2020
Het hoort wel bij elkaar, maar toch is het verschil tussen Eurosonic en Noorderslag groot. Op Noorderslag is het internationale karakter uiteraard afwezig en ook het zoeken naar nieuwe muziek is minder aan de orde. Op Noorderslag wordt de Nederlandse muziek gevierd en je krijgt een dwarsdoorsnede van alles wat er in ons land aan de hand is. Van rappen over seks tot zingen over mentale gezondheid en van mainstream naar underground en weer terug.
Onze Eurosonic-verslagen nog eens lezen? Lees dan hier ons artikel over de woensdag terug, hier ons artikel over de donderdag én de vrijdag.
Tekst Bart Breman en Iris Luimstra
Foto’s: Maren van der Burght
Centraal staat het uitreiken van de Popprijs, die dit jaar naar Nightwish-zangeres Floor Jansen gaat. Een uitstekende zangeres die al jaren meedraait in de internationale metalwereld. Daarmee werd ze niet bekend bij het Nederlandse publiek, maar haar deelname aan het tv-programma Beste Zangers zorgde daar wel voor. Omdat ze niet in Groningen is om de prijs te ontvangen, is de uitreiking zelf een anticlimax. 3FM-DJ Frank van der Lende staat in zijn eentje op het podium, leest het juryrapport voor en trekt het envelopje open. Vanaf een groot scherm volgt een videoboodschap en het doek voor het podium, dat normaliter de winnaar verbergt, hangt er voor niks. Niemand heeft de moeite genomen om de achtergrondmuziek even uit te zetten.
Spelen met goede smaak
Direct na de uitreiking van de Popprijs laat Merol de Grote Zaal hardop zingen over orale seks. De Amsterdamse scoorde flink met liedjes als Kerst Met De Fam en Hou Je Bek En Bef Me. Geinige electropop, met een dikke knipoog en flink wat theater. Best leuk; een beetje klieren en wat mensen met ‘goede smaak’ op de kast jagen. Maar het gros van haar liedjes zijn wel heel luchtig en afgekloven. De vraag is dan of ze ‘serieuze’ pop wil maken of het houdt bij meezingers met een knipoog. De combinatie blijkt vooralsnog maar in enkele liedjes te werken.
Sinds een aantal jaren verkoopt Noorderslag ook tienerkaarten voor een gereduceerd tarief, en dat is te merken wanneer Blanks aantreedt in de foyer. Het is krap met de grote groep tienermeiden, die tegen het podium staat geplakt. Blanks is aandoenlijk energiek en hij en zijn bandleden zijn de allerbraafste schoonzonen. Zijn liedjes hebben niet veel om het lijf: het is vriendelijke en meezingbare pop. Niets mis mee, maar na een kwartiertje is de nieuwheid er wel vanaf.
Veel rauwer is het bij de dames van Lionstorm. Ze afficheren zich als ‘queer-rapgroep’ en het eerste dat ze roepen is dat ze smerig en vunzig gaan doen. Zowel muzikaal als tekstueel is het dus behoorlijk plat. Maar misschien vragen platte tijden om platte muziek en helpt dit om te laten zien dat er niks mis is met seksuele diversiteit. Daarbij hoort de platheid ook bij het genre. Maar waar geaccepteerd wordt dat mannen vunzig rappen over vrouwen is er nog wel iets te winnen voor vrouwen die vunzig rappen over vrouwen.
Indrukwekkend
Eefje de Visser bewijst dat het niveau van Nederlandstalige muziek hoog ligt in een afgeladen Grote Zaal. Ze heeft zich ontpopt tot een stoere performer. Haar nieuwe album Bitterzoet flirt met hiphop en is zwoel en dansbaar. De bijbehorende show is gemaakt voor een zaal als deze. De silhouetten die verschijnen door de lichtspots en wederom verdwijnen, de ingestudeerde zwoele danspasjes die ze gesynchroniseerd uitvoert met haar twee achtergrondzangeressen: het klopt allemaal. Eefje heeft zichzelf overtroffen met het nieuwe materiaal en een show die een extra dimensie toevoegt aan haar dansbare geluid.
De 19-jarige S10 worstelt met haar mentale gezondheid en daar zingt ze heel openhartig over. Dat deed ze vorig jaar overigens ook; twee keer uitgenodigd worden voor Noorderslag is een zeldzaamheid, maar S10 verdient dat zeker. “Maar nu gaat het best goed”, zegt ze tegen de mensen in de foyer en zo klinkt het ook. Ze werkte onder andere samen met Wende Snijders, die toekijkt vanuit foyer en als verrassing een lied meezingt. De vertwijfeling en wanhoop is leidend in S10’s teksten en de muziek staat er grotendeels in dienst van. Wat urban, wat pop en een gitarist die ter plekke meetokkelt. Prima liedjes, maar het is vooral de intensiteit waarmee S10 overtuigt. Een opmerking aan haar opvallend jonge publiek over het overwinnen van geestelijke problemen klinkt als een ontroerend hart onder de riem. Hopelijk ook voor haarzelf.
Weer in de Grote Zaal blijkt Altın Gün klaar voor de grote podia. De band speelt nostalgische Turkse psychedelische muziek en frontzangers Erdinç en Merwe hebben er overduidelijk zin in. Altın Gün doet meer dan enkel het vertolken van oude folkliedjes uit de jaren zeventig: ze brengen de nummers echt tot leven, en voor even waan je je in het Turkije van die tijd. Dit maakt de band vooral waar door het gebruik van catchy synthesizers en het snerpende, authentieke geluid van de bağlama. Er zit genoeg vaart en dynamiek in de show om de interesse vast te houden.
Het Rotterdamse The Sweet Release of Death maakte met The Blissful Joy of Living een van de mooiste platen van 2019. Op Noorderslag bewijst de band ook een van de spannendste livebands van het land te zijn. Voor de gemiddelde Noorderslag-bezoeker zal de giftige noiserock misschien een brug te ver zijn, maar er staat een ongelooflijk inventieve en meeslepende band op het podium. Praktisch alles klopt, maar vooral de gierend harde en venijnige herrie die Martijn Tevel uit zijn gitaar tovert, is indrukwekkend. The Sweet of Release of Death zorgt voor een prachtige verzameling van gemartelde gitaarliedjes.
“Het volgende nummer heet In Heaven, en daar mag op gedanst worden… Moet op gedanst worden,” verkondigt Amsterdammer Ricky Cherim van Meetsysteem vanachter zijn Rhodes-piano. De band klinkt live anders en dynamischer dan op plaat. De synthesizers zijn ingeruild voor een piano en Cherim heeft een funky basgitarist en drummer meegenomen. Het is alsof we in de eighties zijn beland, met een nostalgische sound en een ontspannen sfeer in de zaal. Als live-act heeft Meetsysteem veel potentie en het korte halfuurtje smaakt naar meer.
Gitaren tot besluit
Pip Blom is in de laatste jaren uitgegroeid tot een retegoede live-act. Na veel kilometers te hebben gemaakt, voelen ze zich overduidelijk thuis op een podium: al zou je ze van een verre afstand zien, dan zou je alsnog het plezier zien waarmee ze staan te spelen. De energie spat van alle bandleden af vanavond in de Kleine Zaal. Pip en broer Tender springen vol enthousiasme over het podium. Live klinken ze strak en net wat rijker dan op de plaat. Het Engelse Glastonbury heeft de band inmiddels afgevinkt: een voorbode dat de band op weg is naar nog grotere zalen over de hele wereld.
Als een vader met zijn twee jonge kinderen de Marathonzaal binnenwandelt, geeft hij ze heel snel een paar oordoppen. Precies op dat moment komt een lang uitgerekt nummer tot zijn instrumentale climax, en Litzberg-frontman Matthijs Peeters spoort zijn collega’s aan om de gitaren nog even extra hard te laten ronken. Maar het grootste deel van het concert zijn de oordopjes niet nodig: Litzberg maakt mooie en klassieke gitaarpop, die meer dan eens aan Guided By Voices of The Posies doet denken.
Laat op de avond mag de boel traditiegtrouw gesloopt worden. Paracatamøl is klaar om dat in de Bovenzaal te doen, maar het komt er niet van. Aan de energie van de vierkoppige Arnhemse band ligt het niet, eerder aan het publiek dat tam toe staat te kijken. Pogingen van de frontman om het publiek aan het hossen te krijgen, mislukken jammerlijk. Zelfs als hij het publiek inspringt richting het einde van de show. Jammer, want de show vanavond is strak en heerlijk rauw.
Wel gaat het los bij Personal Trainer. De band staat met minstens zeven mensen op het podium en jaagt meezinghit na meezinghit door het dolle publiek. De gitaarpop heeft misschien niet zo heel veel om het lijf, maar wie heeft om twee uur ’s nachts nog zin in moeilijke muziek? Van al dat enthousiasme en het spelplezier krijg je bijna zin om zelf mee te spelen. Dat past nog best.
