De vrijdag van Eurosonic: charismatische acts, bakken herrie en rustmomenten
18 januari 2020
The Daily Indie is uiteraard aanwezig op Eurosonic Noorderslag. In Groningen checken we de nieuwste muziek: van hip en upcoming tot de diepste krochten van de underground. Je leest alles in ons dagelijkse verslag. Vandaag is dat de vrijdag: de laatste Europese dag van het festival. Heb je de eerste twee dagen gemist? Lees dan hier ons artikel over de woensdag terug en hier ons artikel over de donderdag.
Tekst Bart Breman & Iris Luimstra
Foto’s Maren van der Burght
De grootste drukte van de dag vind je – natuurlijk – voor de deur van Vera. Iedereen wil naar Squid, wederom een Engelse postpunkband. Maar net als bij Black Country, New Road op woensdag, is postpunk ook voor Squid vooral een uitgangspunt om eens lekker aan het experimenteren te slaan. Met een trompet, een berg cowbells en lang uitgerekte nummers zoeken ze de grenzen van het genre op. Halverwege een beukend gitaarnummer knijpt de band plotseling in de remmen om aan het te freaken te slaan met wat blazers. Die insteek maakt het optreden uitzonderlijk boeiend. “Wel veertig jaar te laat”, mompelt iemand en de arty punk lijkt inderdaad zo uit het New York van de late jaren ’70 te komen. Maar actueler en spannender dan dit wordt het niet op Eurosonic; Squid maakt de hype volledig waar met één van de beste shows op het festival.
Veel aandacht
Zwangere Guy weet het precies hoe je de aandacht moet vangen en vasthouden, al lukt dat in Simplon pas laat in zijn show. Als hij mensen te praterig vindt voor een bepaald nummer breekt hij het af. Het nummer is belangrijk voor hem en hij is overduidelijk ontroerd. Hij zet daarna de track GRIJZE ZONE in waarmee hij het publiek volledig stil krijgt. Op dat moment is de zaal overwonnen. Daarna is er tijd om de tent af te breken bij de laatste twee tracks. De charismatische Guy heeft een enorme gunfactor, dat zich tekent door de vele oneliners die hij het publiek in stuurt. Hij leest onder andere op van zijn waterfles: “Met dit water red je levens. Zet dit op een pint en ik drink me tot m’n eigen dood,”
Ook grime-artieste Flohio is één en al charisma en energie. Moeiteloos verovert de jonge powervrouw de aandacht van het Grand Theatre. De grote zaal staat op zijn kop, en zelfs met de vele in- en uitloop laat ze het publiek meebewegen en zwaaien op haar commando. Dit is grime op zijn best. Flohio weet buiten de lijntjes te kleuren met uitstapjes naar drum-‘n-bass en trap. Met haar krachtige performance weet ze, zelfs door alle wisselingen in de muziek en in de zaal, constant de aandacht vast te houden.
Zodra je naar de weemoedige muziek van Het Zesde Metaal luistert ben je vergeten dat je tussen dat je in kelder van een hip café bent beland. In prachtig, maar lang niet altijd makkelijk te volgen Westvlaams, speelt de band rond Wannes Cappelle met nostalgie en heimwee doortrokken liedjes. De ingetogen gitaarpop verdient de aandacht van een groot publiek.
Dat grote publiek heeft de The Homesick inmiddels omarmt. De band heeft getekend bij het befaamde Sub Pop en in de kantine van het Werkman College speelt het materiaal van nieuwe langspeelplaat The Big Exercise. Ze bewijzen één van de meest prikkelende bands van Nederlandse bodem te zijn. Het nieuwe materiaal is hoekig, scherp , en zet je op het verkeerde been. Hypnotiserende crescendo’s die opbouwen en vervolgens worden afgekapt, ritmes die net even anders zijn: de Dokkumer muzikanten weten wederom hun grenzen te verleggen.
Te weinig aandacht
Je bent even verbaasd als je geen rijen voor de deur van Vera ziet en een bijna lege zaal in loopt. Aan de inzet van de dames van Tribade kan het niet liggen; je gunt de keihard werkende band een volle bak. Des te leuker is het dat de wél aanwezige mensen volledig losgaan op de energieke mix van hiphop, cumbia en flamenco. In ratelend Spaans gaan de drie rapsters tekeer tegen een paar handvol mensen. Maar het draait niet alleen om het feestje: in moeizaam Engels wordt er een lans gebroken voor vluchtelingen, lesbiennes en het feminisme. Tribade mag muzikaal niet heel bijzonder zijn, het is wel bijzonder aanstekelijk.
Minstens even sympathiek zijn de dames van Hickeys, die door niemand hun goede humeur laten verpesten. Ook niet door het lauwe publiek: als een bezoeker het piepkleine Lola uitloopt, zwaait de gitariste hem vrolijk uit. Enkele bezoekers maken zich hardop druk over hun Spaanse accent en kledingkeuze. Gelukkig hebben de dames geen aandacht voor die denigrerende onzin en leggen ze dezelfde vrolijkheid in hun optreden die hun landgenoten Hinds enkele jaren eerder ook zo leuk maakte. Hickeys speelt ninetiesrock, soms neigend naar grunge, maar meer nog met een flinke scheut psychedelica in de lijn van The Dandy Warhols. Het is allemaal wat slordig en het klinkt nog niet af, maar het enthousiasme van Hickeys maakt de band onweerstaanbaar charmant.
Bakken herrie en beetje rust
In Vindicat regeert nog steeds de metal en het Deense Cabal is zo ongeveer de hardste van het stel. Als knipmessen bewegen de bandleden op de loodzware mix van hardcore en death metal. De zanger grunt zich een ongeluk en het volume is gevaarlijk hoog. Maar het grooved als een tierelier: de band speelt loeistrak en het geluid is kraakhelder afgemixt. Daardoor is de enorme bak herrie toch heel meeslepend en best toegankelijk.
Het afsluitende Coil Guns doet er in Vera nog een schepje bovenop. De Zwitsers razen over het podium. De hyperactieve zanger rolt zelfs over het podium en beweegt zich zingend en schreeuwend door de zaal richting de bar. Op het podium leeft de band zich uit op een chaotische crossover van overstuurde punk, hardcore en metal, en zowaar duikt er tussen de losgeslagen herrie af en toe een groove of melodie op.
Emmanuelle beweegt in de Martinikerk niet als knipmes, zoals de leden van Cabal, maar wiegt aandoenlijk awkward met haar heupen heen en weer. Over zwierige, hypnotische en nostalgische Italobeats, geproduceerd door de gebroeders Dewaele (ofwel Soulwax), zingt ze zacht en zwoel. Het kan niet anders dan dat je meetikt met je voeten naar het ritme van de beat. Als één man in het publiek volledig uit de maat meeklapt zorgt dat voor verbaasde blikken, maar dat neemt niet weg dat het nieuwe materiaal van de zeer charmante Emmanuelle veelbelovend klinkt.
Een momentje van rust is er bij Alice Boman in het Forum. In haar groene, satijnen pakje weet ze het gehele publiek te raken met haar engelachtige en ontroerende zang. Haar gelaagde indiepop met melancholisch randje is indrukwekkend en komt live nog meer tot leven. Je kunt in de zaal een speld horen vallen: Boman intrigeert. Het is een prachtig introspectief moment om deze verder drukke avond mee af te sluiten.
Verder gezien / extra veel lekkere foto’s:
