Micro Talk maakt warme muziek bij kille beelden van het universum: “Zorgen dat het niet meer mooi is, zo ontstaan nieuwe dingen”
20 november 2019
Vorige week kwam Expanding Dark uit, de debuut-EP van Micro Talk. Het is een warme, melodieuze ambient-trip langs de uithoeken van ons universum. Met borrelende synths, soulvolle vocalen en vergezeld door ijzige, spacey visuals, gebaseerd op algoritmische bewerking van NASA-archiefbeelden. Single A Slow Decent greep ons al direct, en dat terwijl we twee maanden geleden nog nooit van Micro Talk hadden gehoord.
Tekst Robin van Essel
Foto’s Vanessa Scheer
Zo vaak komt het niet voor dat de eerste release van een nieuwe act je direct pakt. Onze fascinatie werd alleen maar groter toen in het meegeleverde persbericht niet genoemd werd wie er achter Micro Talk zaten en alleen een zeer vage persfoto van twee mensen met zonnebril werd meegestuurd. Na wat research bleek het om twee oudgedienden te gaan: Nana Adjoa (die dit jaar nog solo op Pinkpop speelde) en Tim Schakel, voormalig frontman in de DIY-band Serve The Sun, gitarist in Adjoa’s band en zelf actief als producer onder het alter ego Skipta. Daar wilden we meer van weten, maar daar zit een act met zo’n zelfgecultiveerde zweem van mysterie vast niet op te wachten, toch? Niks van dat alles. We treffen Adjoa en Schakel in het café van de Amsterdamse indiebios Kriterion. Fotograaf erbij, geen probleem. De vage persfoto blijkt ook puur pragmatisch te zijn geweest: gemaakt met een iPhone met filtertje. Als we onze eerdere vermoedens uitspreken: “Nee joh, zo pretentieus zijn we helemaal niet. Laat onze muziek maar voor zich spreken.”
Ook aan de rest van het project Micro Talk blijkt een stuk minder masterplan ten grondslag te liggen dan aanvankelijk lijkt. Het duo ontmoet elkaar in 2015, wanneer Serve The Sun en Nana Adjoa een gezamenlijke show spelen in Doka in Amsterdam. Adjoa is bezig met het afronden van haar Down At The Root EP’s en zoekt een gitarist voor haar liveband. “Toen kwam ze bij mij uit”, vertelt Schakel. “In tegenstelling tot de rest van de band had ik geen conservatorium gedaan en door dat contrast werkte het juist goed. Sindsdien zijn we goede vrienden, kijken we samen voetbal, drinken we biertjes en maken we muziek. En zo werd Micro Talk geboren.”
“Het was heel iets anders dan we normaal deden en daarom juist zo leuk”
Iets preciezer: Micro Talk wordt geboren wanneer Adjoa’s band een ruimte huurt voor de bandgear in de voormalige Bijlmerbajes, nu deels creatieve broedplaats, deels vluchtelingenopvang (de sloop is inmiddels begonnen). Adjoa: “We begonnen heel spontaan samen muziek te maken, expres iets totaal anders dan we in de band deden en zonder enige ambitie. We hadden een Yamaha DX7-synthesizer en een Korg MS10 en we zijn vooral aan knopjes gaan draaien. Door de aparte sound van de ruimtes en rare vibe die er hing, werd het een soort trippy ambient die voor ons klopte. Het was puur toeval, improviseren en je door de gear laten leiden. Het was heel iets anders dan we normaal deden en daarom juist zo leuk.”
Het project dat uiteindelijk Expanding Dark zou opleveren, krijgt pas echt handen en voeten toen Schakel – weer puur toevallig – een visual onder de muziek legt en die laat zien aan kunstenaar Micky van Olst, die de visuals voor zijn project Skipta maakt. Van Olst gebruikt de track, die nu op de EP staat als Dune, voor zijn gelijknamige kunstinstallatie. Dit bijzondere werk neemt de kijker mee in een vlucht over de verlaten Brooklyn Navy Yard in New York. Met een proces dat ‘stereofotogrammetrie’ heet, werden foto’s van de plek met verschillende perspectieven samengevoegd om een 3D-model te bouwen. Kunstmatige intelligentie vulde de lege plekken in.
Mede door de muziek voelt Dune alsof je stiekem over de abstracte virtuele realiteit van Brooklyn zweeft, alsof je het urbane landschap hebt gestolen om er in je eentje van te kunnen genieten en ermee te doen wat jij wilt. De installatie was te zien in het kunstlokaal van de Amsterdamse club De School, waar het de hele dag loopte, ook ’s nachts wanneer de club open was, wat voor een enorm trippy effect zorgde. De parallel met de ambient-sound van Micro Talk is opvallend: ambient ontstond ook (of werd in elk geval populair) in de chill-out rooms van clubs, die fungeerden als timeout van de house en techno van de dansvloer. Het is per definitie een muziekstijl die bedoeld is om in de ruimte te zweven zonder zich op te dringen, en die gemaakt wordt met herhalende patronen, bijvoorbeeld door een sample keer op keer te door een taperecorder te halen en steeds een klein beetje te veranderen – in principe hetzelfde als een algoritme doet.
“Dat hebben we het vaakst gezegd: alles mag kapot”
Dune is op Expanding Dark de opener van een negentien minuten durende pop-meets-ambient-trip, bestaand uit vijf losse tracks die naadloos in elkaar overgaan. Er zijn nog twee minstens zo spacey video’s, gemaakt door algoritmes los te laten op beelden uit het open source-archief van de NASA, en ook de teksten refereren aan het universum, verre sterren en planeten. “Het is de bedoeling dat je het in één keer luistert”, zegt Schakel. “Dan word je meegenomen in onze wereld. Waar die fascinatie voor space vandaan komt? We hebben het vaak over andere werelden, dat maakt ambient ook vet. Je stapt erin om te verdwijnen. Ik heb ook heel veel geluiden en beelden uit het NASA-archief, er zit echt veel leipe shit tussen. De muziek past bij ook bij dat gevoel van bewegende planeten. De beelden worden met AI vertraagd, versneld, verknipt en verdraaid. Zorgen dat het niet meer mooi is, zo ontstaan nieuwe dingen. Dat hebben we het vaakst gezegd: alles mag kapot.”
Alles kapotmaken, om nieuwe dingen te creëren: dat is wat Micro Talk doet met zijn muziek én de bijbehorende visuals. Meer een kunstproject dan een band, maar zonder kil en afstandelijk te zijn. De plaat klinkt zelfs warm en organisch, en toch speelt het met je verwachtingspatroon van wat er als ‘normale muziek’ in je hoofd is voorgeprogrammeerd. Bewust, zegt Schakel: “Er is iets aan spelen met analoge synths dat een soort uitdagende spanning geeft. Door repetitie ga je nieuwe dingen horen. In heel veel popmuziek weet je precies wat er gaat gebeuren. Door dat te verdraaien wordt je brein geprikkeld, het speelt met je verwachtingen.” Adjoa voegt toe: “Mijn eigen muziek maak ik volgens een bepaald stramien, je werkt bepaalde stappen af. Hier doen we precies het tegenovergestelde. Het is als een nieuwe vrijplaats, waarop je muziek meer met je gevoel benadert en niet volgens de regels.”
