METZ maakt indruk met explosief experiment op derde plaat Strange Peace
25 september 2017
We leven in vreemde tijden, waarin vrede op het grootste deel van de wereld heerst, maar we steeds minder schrikken van terroristische aanslagen en oorlog tussen de VS en Noord-Korea steeds meer op de loer lijkt te liggen. Een strange peace, kortom. Als beschrijving voor de nieuwe muziek van METZ lijkt die frase wat minder logisch: op zijn derde plaat klinkt het trio nog steeds niet bepaald vredelievend. Sterker nog, eens te meer ontkracht de ongenadige liveband op Strange Peace de onzin van less is more. More is more is more is more!
Op deze derde worp bouwen de Canadezen namelijk verder op de nihilistische laag die werd gebouwd op hun naamloze debuut (2012) en de toepasselijk getitelde opvolger II (2015). Die albums klonken vooral als twee kanten van dezelfde medaille. Goud, zilver of brons? Nee, METZ deed het eremetaal met name zwart-wit kleuren. Nu voegt de formatie rond zanger en gitarist Alex Edkins meer kleur toe.
Dat is opvallend, want het gebeurt juist nu METZ de handen ineen slaat met meesterproducer Steve Albini, die als geen ander de scepter zwaait over het spectrum van hard tot superhard. Als lid van Shellac en Big Black en producer van The Jesus Lizard en Nirvana’s In Utero leverde hij bovendien een belangrijke bijdrage aan enkele inspiratiebronnen van de band zijn eerdere werk. Op Strange Peace zijn Albini’s mixes en masters juist opvallend strak en schoon, ruimte biedend aan het experiment dat in slechts twee weken studiotijd werd uitgevoerd door de drie bandleden.
De details die eerder weleens verloren wilden gaan, verdronken in een poel van effectpedalen en gitaargeweld, zijn nu luid en duidelijk hoorbaar, bijvoorbeeld op leadsingle Cellophane. Luid inderdaad, want dat METZ een zijweg inslaat, betekent niet dat de heren gas terug nemen. Nog altijd stapelen de ruwe riffs en rare ritmes zich vanaf opener Mess Of Wires op, zich stortend over vrijwel afwezige refreinen.
Wervelwind van geluid
Meer dan ooit voelt Metz op plaat als de bijzondere band die het drietal live is. Als luisteraar voel je continu de drang je schrap te zetten zoals Alex Edkins dat op het podium doet, wijdbeens weerstand biedend aan de wervelwind van geluid. Op het live opgenomen Strange Peace hoor je hoezeer deze muzikanten zich vereenzelvigen met hun instrumenten, in pogingen maximale frictie te creëren op het hoogst mogelijke volume. METZ maakt geen punkhits, METZ maakt muzikale paniekaanvallen, spasmes en stuiptrekkingen.
De band kijkt nog altijd terug op het rijke verleden van de punkstroming en reflecteert nu ook op zichzelf, maar gebruikt die geschiedenissen altijd ten gunste van vooruitgang. Kunnen we anno 2017 niet bepaald van alle punkbands zeggen, wel? Toegegeven, op Strange Peace staan een aantal mindere momenten, nummers waarvan we weten dat METZ het inmiddels slapend kan schrijven (Dig A Hole, Escalator Teeth). De plaat is dan ook het best op z’n bizarst, bij de zes minuten durende afsluiter Raw Materials bijvoorbeeld. Strange Peace voelt daarop niet meer als een stap in de goede richting, maar als een sprong naar de toekomst.
Op 9 november speelt METZ in Hedon tijdens een The Daily Indie Presents-avond. Onze leden ontvangen vier euro korting!