Cellophane van METZ is zoals verwacht een klap in je smoel, maar melodieuzer dan je gewend bent

Na het titelloze debuut (2012) en opvolger II (2015) komt METZ nu met een plaat met een titel waar voor het eerst over nagedacht lijkt te zijn: Strange Peace. Het eerste voorproefje op deze plaat heet Cellophane en dreunt net zo heerlijk voor als we van deze Canadese noiserockers gewend zijn. Al heeft de band wel stappen gezet sinds die vorige plaat, er is nu namelijk wat melodie te ontdekken onder al het gitaargeweld.

Dat is geen verkeerde ontwikkeling, want hoe lekker ze ook zijn, die eerste twee platen van de band zijn nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Als Cellophane indicatief voor de rest van het album is, zal dat hier geen probleem zijn. Het geheel is melodieuzer en de teksten zijn zelfs zo nu en dan te verstaan en, jawel, enigszins meezingbaar! Denk nu niet dat de band direct de radiovriendelijkheid opzoekt, daar schuurt het allemaal nog steeds véél te hard voor.