Metropolis Festival doet wat het belooft: een relaxte zomerse dag met een indie-credible line-up

Ahhh, reikhalzend kijken we elk jaar uit naar het eerste weekend van juli. Want dan mogen we weer naar Rotterdam-Zuid, en zoeken we een plekje in de zon. In het Zuiderpark welteverstaan, voor het immer coole Metropolis Festival. Er is wat ons betreft geen muzikale bijeenkomst in Nederland dat zo’n gemêleerd publiek trekt (want gratis) en tegelijkertijd dat publiek kennis laat maken met zo’n indie-credible line-up, met steevast enkele Grote Namen van de toekomst op het affiche. Met de muzikaal-educatieve aspiraties van het festival zit het dus wel goed. We gingen kijken.

Tekst: Ruben van Dijk, Ricardo Jupijn & Robin van Essel
Foto’s: Ad Baauw

 

 

Het concept zou niet moeten werken: een band van hoofdzakelijk Nederlandse muzikanten die Turkse psychedelica speelt alsof het Istanbul anno 1969 is. Maar wat op papier iets kitscherigs heeft, is in de praktijk ongelofelijk strak. Geen wonder dat ieder festival in Europa Altin Gün op z’n poster wil hebben. De razende ontwikkeling van de band blijkt vanmiddag op Metropolis wederom. Zo ontpopt single Kirsehir’in Gülleri zich met zijn hysterische saz-riedel en de vervreemdende vocalen van Erdinç Ecevit Yildiz tot een ware hit, al weten we bij de goden niet waar het over gaat. Het enige dat deze set vooralsnog mist, is iets of iemand om de show naar hoger niveau te tillen, al komt oprichter Jasper Verhulst, die Altin Gün met zijn stuwende baswerk van een Tarantino-coolheid voorziet, behoorlijk in de buurt. (RvD)

 

Vanmiddag is Jinte Deprez niet een der frontmannen van Balthazar, maar J. Bernardt himself, en dat betekent dat de Vlaming zijn eigen soundcheck doet en ‘gewoon’ op Metropolis speelt. Zou het nog onwennig zijn, zo zonder Maarten Devoldere aan zijn zijde? Daar lijkt het vandaag niet op. De Nick Murphy look- & sound-a-like danst over het podium als een vis in het spreekwoordelijke water. Niet alles verloopt echter zo smooth als de moves van Deprez. Een alles verslindende bastoon verstomd de eerste handvol tracks en legt de ietwat gebrekkige diepgang van het J. Bernardt-repetoire bloot, maar gelukkig zijn er singles als The Other Man en Wicked Streets die het optreden redden. (RvD)

 

IDLES begint zijn optreden voor een volle Workers’ Stage met een ode aan Chocomel. Zanger Joe Talbot kocht eerder op de dag 24 blikjes van ‘de enige echte’ om mee terug te nemen naar Engeland. De rest van het optreden klinkt vanuit het publiek nog regelmatig een luide ‘CHOCOMEL!’ Talbot & co zitten overduidelijk in hun element. De muziek doet het niet vermoeden, maar het zijn olijke jongens. Vooral gitarist Mark Bowen is een ware nachtmerrie voor de crew, valt achterover tussen de apparatuur, springt seconden later met gitaar en al in de moshpit en laat zich vervolgens weer terug naar het podium crowdsurfen. “This song is about my mother”, is de mededeling van Talbot alvorens Mother wordt ingezet, gevolgd door songs ‘about religion‘ en ‘the British Health Service‘. Wat de teksten betreft schopt IDLES snoeihard tegen alles wat established is, maar vanavond is dat niet waar het om draait. De band en het publiek, dat met iedere track harder gaat moshen, zijn vooral druk bezig met snoeihard plezier hebben. (RvD)

Lees hier het interview terug dat we onlangs met IDLES deden!

 

Aan de andere kant van het veld op de THINKERS-stage overlapt Beach Slang, dat weliswaar niet per definitie garant staat voor een enorme moshpit, maar wel voor een grote smile op een ieders gezicht. De band uit Philadelphia maakte met A Loud Bash Of Teenage Feelings een van onze favoriete platen van 2016 en ook op Metropolis pakt de band ons in. Zanger James Alex voelt zich inclusief vlinderdas tegenwoordig duidelijk als een strak bestrikte vis in het water op het podium (voorheen verviel hij nog wel eens in gênant gemurmel). Er is nog een cover van Pixies (Where Is My Mind), waar de band overduidelijk fan van is, en ook de rest van de zonnige, zompige lo-fi emopunk past gewoon vooral heel goed op zo’n relaxte, zomerse dag. Jammer dat er maar een handjevol publiek in de tent staat, maar desondanks krijgen we tegen het einde van de show alsnog die moshpit. (RvE)

 

Na deze gekkigheid is Priests aan de beurt. Lullig, want overtreffen wordt lastig en zit er vandaag niet in. De gitarist staat erbij alsof hij een onzichtbare boom om aan het hakken is, de drumster had veertig jaar geleden geen slechte carrière gehad in de discoperiode. De zangeres Katie Alice Greer gaat van voor tot eind als een orkaan over het podium, haar stem is loepzuiver en ze probeert de muzikale machine telkens in een hogere versnelling te zetten. Alleen dat lukt niet helemaal, want de band zit al te snel tegen zijn plafond. Het viertal uit Washington gaat niet ‘omhoog’. Bij een optreden tijdens London Calling lukte dat wel, maar een festivalsetting heeft duidelijk iets meer dynamiek nodig. Met de energie zit het prima, maar Priests overschreeuwt zichzelf. Wel hard, maar niet altijd even spannend. (RJ)

Hier lees je het interview dat we onlangs deden met Priests!

 

Rond half 8 is aan The Orwells om de THINKERS-stage af te sluiten – het blijft een zondags festival, hè. Gewoon lekker op tijd naar bed. Een gewaagde keuze, als je weet waar band uit Chicago op het podium toe in staat is. Vorig jaar ging zanger Mario Cuomo een geluidsman te lijf toen deze het geluid wegdraaide omdat Cuomo herhaaldelijk zijn verzoek voorzichtig te doen met de microfoon, had genegeerd. Maar op Metropolis blijft het, vanzelfsprekend, gezellig. Misschien is het de laagstaande zon, die de bezoekers in de tent verwarmt, of wellicht verliest The Orwells wat wilde haren, maar ‘memorabel’ is niet een predikaat dat we deze show willen geven.

Moet gezegd worden: je kunt alleen maar ontzag hebben voor hoe het Metropolis ieder jaar lukt om, door een laagdrempelige sfeer te combineren met een messcherpe line-up een enorm divers publiek kennis te laten maken met de rafelrandjes van alle uithoeken van de indie. (RvE)

Lees het de interviews terug die we onlangs deden met The Orwells en programmeur Joey Ruchtie!

 

Onze fotograaf Ad knipte er enthousiaster op los dan onze schrijvende garde bij kon houden. Hieronder vind je een selectie van de overige foto’s die hij op Metropolis maakte.