Metropolis Festival
Zondag 30 juni

Een ietwat grauwe dag in mei vormt het decor voor een interview met de mannen van Yīn Yīn. “We spelen vanavond op een exclusief event, de opening van een Hermès-winkel. Het is zo fancy, dat ik het zelf niet eens ken”, vertelt Yves Lennertz terwijl Kees Berkers even koffie bestelt. Ze hebben haast, dat weet ik, maar zelf zeggen ze er niets over.

De zomer van Yīn Yīn belooft een drukke te worden. Zo speelt de band onder meer op zondag 30 juni tijdens het gratis toegankelijke Metropolis Festival in Rotterdam!

Het steekt opeens overal de kop op, maar ook Yīn Yīn is zo’n band die exotische invloeden gebruikt in zijn muziek. Binnenkort moeten we een nieuwe categorie binnen het uiteenlopend spectrum maken om alle westerse bands die zulke inspiraties gebruiken te bundelen. Waar Altın Gün inspiratie haalt uit Turkse psych, maakt Yīn Yīn naar eigen zeggen Thaichedelische muziek. “We hadden een heel grote interesse voor muziek en de wereld. Twee jaar terug hebben we een demo opgenomen en dat Thaise is toen opeens blijven hangen. Wat we nu spelen is eigenlijk meer oriëntaals.”

De juiste mensen
Als we de tourdata van de band bekijken, dan worden het drukke tijden. Sinds Footprints en Eurosonic is Yīn Yīn in een soort stroomversnelling gekomen. “We vragen ons soms zelf af wat er gebeurd is, maar op Footprints in Utrecht waren denk ik wel echt de juiste mensen qua boekers en managers.” Die ‘juiste mensen’, dat is anno 2019 al helemaal een ontzettend belangrijke factor. “Er wordt een planning voor jou gemaakt en dan hoef je opeens niet meer na te denken over wat je de hele zomer gaat doen.”

“Het is een aangename drukte, zelfs als je op maandag op je werk staat en eigenlijk heel erg moe bent van het voorbije weekend”

Het rooskleurige beeld dat zich stilaan in mijn hoofd vormt, wordt al snel weer weggeveegd. “Het is allemaal niet zo romantisch en flattering als het klinkt. We moeten heel veel reizen, wachten, in de auto zitten, met spullen sjouwen en in hotels slapen. Anderzijds is dat natuurlijk echt super tof! De reactie van het publiek en het festival zelf, daar doe je het voor. Het wordt dan ook een drukke zomer voor ons, maar elke week voelt het alsof het de week daarop pas echt gaat beginnen. We werken natuurlijk nog door de week en dan lijkt het altijd heftiger dan het is, want het is vooral ontzettend leuk. Het is een aangename drukte, zelfs als je op maandag op je werk staat en eigenlijk heel erg moe bent van het voorbije weekend.”

De zomer van Yīn Yīn, die valt dus makkelijk samen te vatten: druk, druk, druk! “Vakantie zit er niet echt in, maar rondtouren en spelen lijken een beetje onze nieuwe vakanties. Als we echt weg willen, dan moet het maar in de winter, naar de zon. Ik denk dat ik naar Thailand ga.”

Iets nieuws doen
Het is bijna onvermijdelijk om niet even door te gaan op dat verre oosten. “Het is niet echt dé ambitie om daar te spelen, maar meer om die sfeer naar hier te halen en onze platencollectie te vertalen naar een live-set. We hebben er niet zo veel over nagedacht, maar die klanken en toonladders waren voor ons gewoon erg interessant. En de ritmes natuurlijk, al bevinden we ons ritmisch gezien ook in de afrobeat en gewone disco. De ambitie was ook meer om iets te doen wat we zelf nog niet gedaan hadden dan echt iets heel nieuws te creëren. Er is een bizarre mix vanuit ons twee ontstaan die niet meer per se Thais is. We noemen het nog steeds wel graag Thaichedelisch, want mensen houden nu eenmaal van labeltjes en dan is dit wel eentje dat een hoop verklaart.”

“Er zijn ook mensen die zeggen dat het niet oké is om zulke elementen in je muziek te gebruiken, maar je kunt het ook anders zien”

We hebben het de laatste tijd al vaker gehad over exotische invloeden in westerse muziek en ook Yīn Yīn ontsnapte niet aan de vraag waarom het genre precies nu lijkt door te breken. “Het is de juiste tijd ervoor. We speelden onlangs nog met Dur-Dur Band uit Somalië. Die band heeft een paar jaar terug zijn album – dat al dertig jaar (!) oud is – opnieuw uitgebracht, maar dan nu op plaat. Paradiso Noord was bijna uitverkocht, terwijl het voor de band echt de derde show in Europa geweest moet zijn.”

“Dat toont gewoon aan dat de interesse er is voor vreemde dingen en ik vind het ontzettend tof dat mensen hier geïnspireerd door raken. Er zijn ook mensen die zeggen dat het niet oké is om zulke elementen in je muziek te gebruiken, maar je kunt het ook anders zien. Het gooit de grenzen open en helpt mensen om meer open-minded te worden. Afrika is geen land, maar een continent. Er gebeurt daar zo veel en in Azië is dat ook zo. Voor westerse mensen klinkt onze muziek Aziatisch, maar als je je daar even in verdiept, is Aziatisch zoveel dat het niet als een ding te typeren is.”

Yin & yang
Aziatisch is ook de naam van de band, die verwijst naar het evenwicht in yin & yang. “Yin staat voor de donkere, vrouwelijke kant. We hebben wel een aantal nummers die wat donkerder zijn en live zijn we best intensief, zoals vrouwen.” Er wordt gelachen, maar je moet het ook niet altijd even serieus nemen. “In de band is er, ondanks de naam, wel evenwicht. We moesten de support voor een band verzorgen en toen hebben we er een toetsenist en bassist bij gehaald. Inmiddels hebben we zoveel shows samen gespeeld, dat ze echt onmisbaar geworden zijn. Net als onze percussionist Gino. De balans zit echt goed, iedereen is enthousiast en gemotiveerd.”

Die motivatie is ook nodig om de komende maanden zonder kleerscheuren door te komen. “We kijken natuurlijk erg uit naar Lowlands, dat is een belangrijke en daar zijn we zelf ook nog nooit geweest. Er staan heel wat festivals op de agenda waar we wel van gehoord hebben, maar waar we nooit als bezoeker waren. En sommige dingen, die mogen we ook nog niet zeggen. Iets met een Frans en een Engels woord. Wij zijn ook nog niet echt de festivalgangers in dit genre, maar onze toetsenist vindt alles te gek, want we spelen op bijna al zijn favoriete festivals.”

Op dat moment bekijken we even het Spotify-account van de band. Er is nog niet echt veel te beluisteren. Komt er wat aan? “We zijn bezig met een album.” Het wordt even stil en op bedachtzame toon gaat het gesprek verder. “We kunnen nog niet veel zeggen, want het album is nog niet klaar, maar het komt dit jaar. Samengevat is het een album met liedjes op die in de lijn liggen van wat al uit is. We hebben het zelf opgenomen bij Gino en gemixt. In juni komt er wel een nieuwe single uit op 7-inch-vinyl.”

Ambities
We gaan even in op de ambities van de band. “De ambitie om buiten Nederland te treden is er zeker. Ik denk dat er in Europa wel een markt is en als we volgend jaar een keer een tourtje in Azië kunnen doen, zou dat echt te gek zijn. Ik vraag mij wel af hoe het is om daar te touren, ik ken wel iemand die daar met een heel ander soort muziek heen gegaan is. Die heeft toen in een week vijf keer in Tokyo gespeeld, maar dat kan gewoon omdat het zo groot is.”

Het klinkt wel spannend, met oosters-geïnspireerde muziek echt naar die plekken trekken. “Ik denk niet dat we iets moeten bewijzen, want we hebben nooit gezegd dat we traditionele Thaise muziek maken. We gebruiken oosterse invloeden en ook wij hebben echt geen idee hoe mensen in Japan daar dan op zouden reageren, want die vinden de westerse sound vaak interessant. Er zijn altijd en overal wel mensen die dit soort muziek tof vinden, maar we moeten ons eerst hier een beetje bewijzen. We zijn nu op ontzettend wat plekken geboekt, maar die verwachtingen moeten nog wel waargemaakt worden.”

---

WEBSITE METROPOLIS | FACEBOOK-EVENT | METROPOLIS IS GRATIS TOEGANKELIJK

Ahhh, reikhalzend kijken we elk jaar uit naar het eerste weekend van juli. Want dan mogen we weer naar Rotterdam-Zuid, en zoeken we een plekje in de zon. In het Zuiderpark welteverstaan, voor het immer coole Metropolis Festival. Er is wat ons betreft geen muzikale bijeenkomst in Nederland dat zo’n gemêleerd publiek trekt (want gratis) en tegelijkertijd dat publiek kennis laat maken met zo’n indie-credible line-up, met steevast enkele Grote Namen van de toekomst op het affiche. Met de muzikaal-educatieve aspiraties van het festival zit het dus wel goed. We gingen kijken.

Tekst: Ruben van Dijk, Ricardo Jupijn & Robin van Essel
Foto’s: Ad Baauw

 

 

Het concept zou niet moeten werken: een band van hoofdzakelijk Nederlandse muzikanten die Turkse psychedelica speelt alsof het Istanbul anno 1969 is. Maar wat op papier iets kitscherigs heeft, is in de praktijk ongelofelijk strak. Geen wonder dat ieder festival in Europa Altin Gün op z’n poster wil hebben. De razende ontwikkeling van de band blijkt vanmiddag op Metropolis wederom. Zo ontpopt single Kirsehir’in Gülleri zich met zijn hysterische saz-riedel en de vervreemdende vocalen van Erdinç Ecevit Yildiz tot een ware hit, al weten we bij de goden niet waar het over gaat. Het enige dat deze set vooralsnog mist, is iets of iemand om de show naar hoger niveau te tillen, al komt oprichter Jasper Verhulst, die Altin Gün met zijn stuwende baswerk van een Tarantino-coolheid voorziet, behoorlijk in de buurt. (RvD)

 

Vanmiddag is Jinte Deprez niet een der frontmannen van Balthazar, maar J. Bernardt himself, en dat betekent dat de Vlaming zijn eigen soundcheck doet en ‘gewoon’ op Metropolis speelt. Zou het nog onwennig zijn, zo zonder Maarten Devoldere aan zijn zijde? Daar lijkt het vandaag niet op. De Nick Murphy look- & sound-a-like danst over het podium als een vis in het spreekwoordelijke water. Niet alles verloopt echter zo smooth als de moves van Deprez. Een alles verslindende bastoon verstomd de eerste handvol tracks en legt de ietwat gebrekkige diepgang van het J. Bernardt-repetoire bloot, maar gelukkig zijn er singles als The Other Man en Wicked Streets die het optreden redden. (RvD)

 

IDLES begint zijn optreden voor een volle Workers’ Stage met een ode aan Chocomel. Zanger Joe Talbot kocht eerder op de dag 24 blikjes van ‘de enige echte’ om mee terug te nemen naar Engeland. De rest van het optreden klinkt vanuit het publiek nog regelmatig een luide ‘CHOCOMEL!’ Talbot & co zitten overduidelijk in hun element. De muziek doet het niet vermoeden, maar het zijn olijke jongens. Vooral gitarist Mark Bowen is een ware nachtmerrie voor de crew, valt achterover tussen de apparatuur, springt seconden later met gitaar en al in de moshpit en laat zich vervolgens weer terug naar het podium crowdsurfen. “This song is about my mother”, is de mededeling van Talbot alvorens Mother wordt ingezet, gevolgd door songs ‘about religion‘ en ‘the British Health Service‘. Wat de teksten betreft schopt IDLES snoeihard tegen alles wat established is, maar vanavond is dat niet waar het om draait. De band en het publiek, dat met iedere track harder gaat moshen, zijn vooral druk bezig met snoeihard plezier hebben. (RvD)

Lees hier het interview terug dat we onlangs met IDLES deden!

 

Aan de andere kant van het veld op de THINKERS-stage overlapt Beach Slang, dat weliswaar niet per definitie garant staat voor een enorme moshpit, maar wel voor een grote smile op een ieders gezicht. De band uit Philadelphia maakte met A Loud Bash Of Teenage Feelings een van onze favoriete platen van 2016 en ook op Metropolis pakt de band ons in. Zanger James Alex voelt zich inclusief vlinderdas tegenwoordig duidelijk als een strak bestrikte vis in het water op het podium (voorheen verviel hij nog wel eens in gênant gemurmel). Er is nog een cover van Pixies (Where Is My Mind), waar de band overduidelijk fan van is, en ook de rest van de zonnige, zompige lo-fi emopunk past gewoon vooral heel goed op zo’n relaxte, zomerse dag. Jammer dat er maar een handjevol publiek in de tent staat, maar desondanks krijgen we tegen het einde van de show alsnog die moshpit. (RvE)

 

Na deze gekkigheid is Priests aan de beurt. Lullig, want overtreffen wordt lastig en zit er vandaag niet in. De gitarist staat erbij alsof hij een onzichtbare boom om aan het hakken is, de drumster had veertig jaar geleden geen slechte carrière gehad in de discoperiode. De zangeres Katie Alice Greer gaat van voor tot eind als een orkaan over het podium, haar stem is loepzuiver en ze probeert de muzikale machine telkens in een hogere versnelling te zetten. Alleen dat lukt niet helemaal, want de band zit al te snel tegen zijn plafond. Het viertal uit Washington gaat niet ‘omhoog’. Bij een optreden tijdens London Calling lukte dat wel, maar een festivalsetting heeft duidelijk iets meer dynamiek nodig. Met de energie zit het prima, maar Priests overschreeuwt zichzelf. Wel hard, maar niet altijd even spannend. (RJ)

Hier lees je het interview dat we onlangs deden met Priests!

 

Rond half 8 is aan The Orwells om de THINKERS-stage af te sluiten – het blijft een zondags festival, hè. Gewoon lekker op tijd naar bed. Een gewaagde keuze, als je weet waar band uit Chicago op het podium toe in staat is. Vorig jaar ging zanger Mario Cuomo een geluidsman te lijf toen deze het geluid wegdraaide omdat Cuomo herhaaldelijk zijn verzoek voorzichtig te doen met de microfoon, had genegeerd. Maar op Metropolis blijft het, vanzelfsprekend, gezellig. Misschien is het de laagstaande zon, die de bezoekers in de tent verwarmt, of wellicht verliest The Orwells wat wilde haren, maar ‘memorabel’ is niet een predikaat dat we deze show willen geven.

Moet gezegd worden: je kunt alleen maar ontzag hebben voor hoe het Metropolis ieder jaar lukt om, door een laagdrempelige sfeer te combineren met een messcherpe line-up een enorm divers publiek kennis te laten maken met de rafelrandjes van alle uithoeken van de indie. (RvE)

Lees het de interviews terug die we onlangs deden met The Orwells en programmeur Joey Ruchtie!

 

Onze fotograaf Ad knipte er enthousiaster op los dan onze schrijvende garde bij kon houden. Hieronder vind je een selectie van de overige foto’s die hij op Metropolis maakte.

Op 3 juli staat de 28e editie van een van de beste gratis festivals van Nederland op de agenda. Metropolis Festival vindt al sinds jaar en dag plaats in het Rotterdamse Zuiderpark, pal naast Ahoy. Het festival gaat er al jaren prat op dat het de Grote Namen weet te boeken voordat deze doorbreken.

Een greep uit het indrukwekkende lijstje van indiedarlings die de pakweg 30.000 jaarlijkse bezoekers al jaren geleden op Metropolis Festival konden spotten: Ezra Furman, Black Honey, The Bohicas, DZ Deathrays, Parquet Courts, Kurt Vile, The Vaccines en Thee Oh Sees. Ook de weg van het Zuiderpark naar de wereldfaam wordt regelmatig gevonden: Metropolis boekte eerder bands als The xx, The Strokes, Smashing Pumpkins, The Prodigy, Interpol, The Killers, The Black Keys en TV On The Radio voordat deze doorbraken. En zo kunnen we nog even doorgaan. Dan doe je iets goed, inderdaad.

 

 

Urgentie
Joey Ruchtie (ook o.a. De Oosterpoort, Vera, Eurosonic en voorheen Rotown) is sinds 2014 verantwoordelijk voor het affiche van Metropolis Festival. De programmeur zette de filosofie achter het festival door, maar meent dat de veranderende muziekwereld het lastiger maakt de potentiële grote namen te vinden: “Vroeger stippelden platenmaatschappijen een minutieus carrièrepad uit voor een artiest. Dat traject is nu veel korter geworden. Artiesten groeien van de een op de andere dag uit tot wereldster en worden te duur. Het publiek heeft ook veel meer informatie beschikbaar dan voorheen. Daar moeten festivals als Metropolis ook naar luisteren. Als je dat niet onderkent, heeft het weinig zin om op zoek te gaan naar de nieuwe Smashing Pumpkins.”Maar het vinden van potentiële grote namen is ondergeschikt bij Metropolis Festival, benadrukt Ruchtie: “Het is niet waar ik naar zoek. Het moet urgent zijn, geen oud nieuws, geen uitgekauwde band die zijn rondjes al gedaan heeft en waar iedereen op uitgekeken is. Metropolis moet de smaakmakers bieden die op dit moment relevant zijn op de blogs en in bladen als The Daily Indie.” Ruchtie noemt Vince Staples als voorbeeld. De aan Odd Future gerelateerde Californische rapper is een van de smaakmakers van dit moment in de hiphopwereld en staat 3 juli op Metropolis. “Die stond echt vanaf het begin op mijn lijstje. Hij is momenteel een heel relevante naam en maakt ook de crossover naar het indiepubliek. Dat is perfect voor Metropolis, die moet er dan echt staan.”

 

TDI Tips voor Metropolis Festival 2016

White
Dit kwintet uit Glasgow zette als afsluiter van London Calling afgelopen najaar de Bovenzaal van Paradiso volledig op zijn kop met hun nerdy wittemensen-funkpop met indierockinvloeden. Alex Kapranos van Franz Ferdinand is fan, wij ook.

 

HÆLOS
Jep, vind dat symbool maar eens op je toetsenbord. De sfeervolle triphop van HÆLOS komt, hoe kan het ook anders, uit Londen. De muziek van het onlangs verschenen, door percussie gedreven album Full Circle is voer voor de vallende duisternis.

 

The Jerry Hormone Ego Trip
We tipten eerder al Hormone’s nieuwe boek Het Is Maar Bloed, maar vergeet niet dat deze Rotterdammer in den beginne gewoon bij de punks van The Apers hoorde. Zijn strakbepakte Ego Trip speelt Nederlandstalige, ingehouden seventies R&B met Nederlandse teksten.

 

 

Methyl Ethel
Methyl Ethel is de dreampoppy tegenhanger van Tame Impala’s Kevin Parker. Jake Webb deelt niet alleen Parkers afkomst (Perth, West-Australië), maar ook de liefde voor grootste arrangementen en componeren in zijn eentje op zijn zolderkamer.

 

Vince Staples
Net als Kendrick Lamar en Earl Sweatshirt behoort Vince Staples tot de nieuwe generatie westcoast-rappers. Zij benaderen hiphop progressiever en minder genre-puristisch, waardoor wij bij The Daily Indie dat ook ineens goed trekken.

 

Metropolis Festival vindt op 3 juli plaats in het Zuiderpark in Rotterdam en is gratis toegankelijk. De TDI dj’s draaien plaatjes op de pre-party in Rotown op 2 juli, DOOXS en White treden er op.