‘Even helemaal weg’: deinen op lo-fi synthgolven van Palmbomen II en Betonkust

Producers Palmbomen II en Betonkust werkten al langer samen – het duo bracht al twee EP’s uit op de obscure labels Pinkman en 1080p – maar eind mei kwam albumdebuut Center Parcs LP uit op het grote Nederlandse label Dekmantel. Met shows op Lentekabinet, Down the Rabbit Hole en het Dekmantel Festival, over twee weken in Amsterdam, is het duo deze zomer veel in Nederland te zien en te horen.

Tekst Jochem Boom
Foto’s David van Dartel

Eenn dag en een plek kiezen voor dit interview blijkt echter lastig voor de drukbezette mannen. Kai Hugo is woonachtig in Los Angeles en zit de week voor het interview nog in Normandië in de studio voor de opvolger van zijn soloplaat Memories of Cindy, die begin dit jaar uitkwam. Op de plaat schetst hij een beeldende, fictieve wereld rond zijn eveneens fictieve muze Cindy. Niet alleen Cindy heeft in Kai’s fictieve wereld een gezicht. In een aantal video’s worden verschillende karakters geïntroduceerd en in bijbehorende video’s wordt daar met een talkshow en nepreclames een wereld omheen gebouwd. Het verhaal van Memories of Cindy is dat zij net is gestorven. Op de volgende plaat staat Cindy bekend als popmeisje die ooit een italoplaat heeft gemaakt. “Het is niet perse italo, maar een popplaat ergens tussen Britney Spears en Julee Cruise in.” Zo krijgt de wereld langzaam steeds meer vorm.

Uiteindelijk slagen we erin een afspraak te maken in Rotterdam, de Nederlandse thuisbasis van Kai. Hoewel thuis een groot woord is: “Het is meer een opslaghok met een ministudio en een bank om op te slapen”, vertelt hij, terwijl we de auto in stappen. Voor het interview rijden we naar het oude Tropicana. Het grootste waterparadijs van Nederland is nu een broedplaats voor duurzame ondernemers en horecagelegenheden. De ooit met tropisch warm chloorwater gevulde betonnen baden en groene glijbanen liggen er troosteloos bij. Het is een toepasselijke plek om te gaan zitten. Niet alleen klinken bij het aanzicht meteen de nostalgische lo-fi synths van het nieuwe album van de heren in ons hoofd, het zwemparadijs is ook nog eens gebouwd door het vakantiepark-imperium waar de plaat naar is vernoemd. Bovendien kijken ze beiden met nostalgische gevoelens terug. Kai: “Op de middelbare school ging ik met een vriend shoppen in Rotterdam en daarna zwemmen in Tropicana.” Swiere: “Ik zit te denken wanneer ik hier was. Ik denk in 1998, toen ik tien was. Ik weet het nog door de muziek. De Hitzone 4 met het nummer Storm van Storm. Dat is zo’n nummer dat ze draaiden bij de botsauto’s. Ik draai het af en toe nog steeds als het even kan. Het is best wel credible.”

 

Betonkust & Palmbomen II
We zitten op het zonovergoten terras met verse huisgemaakte ijsthee als Swiere twee platen, nog in plastic, uit zijn tas haalt. Ze hebben de Center Parcs LP zelf nog niet in handen gehad. Hij haalt zijn schouders er een beetje bij op. “Ik vind het medium zelf echt niet belangrijk. Of muziek nu op een usb-stick, een plaat, cassette, of op een laptop staat. Het maakt echt niet uit.” Kai: “Vinyl is voor dj’s een bewijs dat ze er echt mee bezig zijn.” Het is vooral iets om in je handen te hebben, denkt Swiere. “Eigenlijk moeten we een plaat uitbrengen waar de muziek niet eens op staat, maar dat je alleen koopt voor het artwork.”

In tegenstelling tot Kai Hugo’s Palmbomen en vervolg Palmbomen II, zullen nog weinig mensen van Betonkust hebben gehoord. Online zijn wel een aantal EP’s, livesets en dj-sets te vinden. Swiere is echter al heel lang betrokken. “In de Palmbomen liveband zes jaar geleden was ik drummer.” Kai: “We hebben altijd gewoon samengewerkt, maar het was meer zo dat hij meekeek en hielp en ook meeschreef met tracks. Hij staat ook gecrediteerd op die platen.” De keuze om samen een album op te nemen, was snel gemaakt. “We hebben altijd al samengewerkt (zoals dus op de in 2016 verschenen EP Hotel Breukelen, red.), dus het is logisch dat we dit nu samen doen.”

Opvallend is hoe snel Palmbomen II en Betonkust werken. Op de Center Parcs LP staan acht nieuwe en vier oude nummers die tot stand kwamen in verschillende sessies, die daadwerkelijk begonnen in Center Parcs de Eemhof. Omdat er nog veel geschikt materiaal op de planken lag, besloot het duo om de studio weer in te duiken. Swiere: “We waren er toen niet mee bezig dat het de Center Parcs LP zou gaan heten, maar nu is het compleet, met alle nummers in de Center Parcs-sfeer bij elkaar.” In de tussentijd werkten ze tegelijkertijd aan de wat duisterdere tracks voor Hotel Breukelen. In tegenstelling tot de Center Parcs LP werd Hotel Breukelen overigens niet op locatie opgenomen. “Het is ook nooit zo geweest dat we er eerst voor zijn gaan zitten om te bedenken over welke plek de volgende plaat zou gaan.”

 

De studio in
Als we vragen of er in de studio een verdeling is, zegt Swiere resoluut nee. “Persoon A begint met een beat en de ander met een baslijn, en dan een melodie en dat heen en weer, maar het ligt niet vast wie wat doet.” Kai treedt in detail: “Omdat we zo snel werken, kan iemand met iets belachelijks beginnen zoals een reggae-ritme of een steeldrummelodie. De ander kan daar overheen gaan met een metalriff en zo kan het alle kanten op gaan. Het is een beetje grappen. We bouwen naar iets op en wat we ook doen, we gaan het afmaken, live spelen en op tape opnemen. Een paar weken na de opname is er alleen nog de mogelijkheid om te schiften. Dat zijn ook de beperkingen die er zijn met op één spoor opnemen. Je kan niet even een snare harder of zachter zetten. Dat is allemaal al helemaal vastgelegd. Dat is ook fijn, want dan ben je meer in het moment aan het werken.”

In de studio werken ze op hun eigen live setup, met hun eigen drumcomputers en synthesizers. Swiere: “Je kent je eigen apparatuur automatisch het best.” Het voordeel is ook dat die setups min of meer hetzelfde is als de studiosetup, stipt hij aan. “We hoeven geen vertaalslag te maken en dat is erg prettig. Als je een maand aan een kick zit te sleutelen, dan kan je die live vrij moeilijk exact hetzelfde brengen.” Kai: “Tenzij je het samplet en eigenlijk gewoon letterlijk je plaat gaat spelen. Dan heb je een soort dj-sets van eigen werk door met sporen te werken.” Dit is een veel gebruikte speelwijze voor de laptop-dj’s waarachter het woordje ‘live’ staat. Nu we het daar toch over hebben: de muziek van Center Parcs lijkt moeilijk draaibaar in een clubsetting. “Klopt. Maar aan de andere kant hebben we ook zoiets van: fuck it, wat maakt het uit”, aldus Kai. “We willen gewoon leuke muziek maken. De dansbaarheid van de plaat is niet zo belangrijk. Live kun je het dan nog wel dansbaarder brengen, ook omdat we dan niet met tape bezig zijn, maar het maakt dj-sets lastig. Zeker als je een dj ervoor hebt die 120 bpm knalt, is het onmogelijk om onze eigen muziek te draaien.”

Bovendien klinkt de lo-fi opgenomen muziek alleen goed op hi-fi geluidssystemen. Kai gaat er wat dieper op in, met een technische uiteenzetting van staande golven, maar voor de leek vat Swiere het probleem eenvoudiger samen. “Zo’n lompe PA, die niet goed is afgesteld in veel clubs, heeft al een level van lo-fi-ness van zichzelf, waardoor muziek kwaliteit verliest. Als hi-fi geproduceerde muziek kwaliteit verliest, klinkt het nog net acceptabel. Maar bij ons is het zo lo-fi dat er niets van overblijft.” Het duo is niet het enige die het zichzelf lastig maken in de manier van produceren. Er is een hele rits producers die net zo goed of zelfs meer muziek maken met de huiskamer in het achterhoofd. Onlangs spraken we daarover nog Âme en James Holden. Maar ook artiesten als Jameszoo, Nathan Fake, Floating Points en Four Tet zijn recente voorbeelden van artiesten die niet voor de floorfillers gaan.

 

Even helemaal weg
 De eerste sessie van de Center Parcs LP vond zoals gezegd plaats in Center Parcs de Eemhof. Kai: “Die plek heeft best veel geschiedenis en was voor ons legendarisch. Toen we daar een huisje huurden om te werken, kwamen meteen die sfeer en titels naar boven.” Maar het draait uiteindelijk vooral om de rust. Aan het begin van de middag vertelt hij al dat hij vooral voor de rust en ruimte naar Los Angeles verhuisde. “Ik ga altijd naar de woestijn net buiten LA voor opnames of om te filmen.” Swiere beaamt dat het er vooral om gaat dat je niet afgeleid kan worden. “We hoeven niet per sé naar een bepaalde plek, maar je wordt niet gestoord als je je voor een periode vastlegt. Dan gaan we gewoon alleen aan muziek werken en verder niets. Er komen geen mensen langs, je zit niet op Facebook of e-mail, je hoeft de kat geen eten te geven.” Kai: “In die tijd moet je het ook doen, anders is het weggegooid geld.” Swiere: ‘Het is letterlijk de slogan van Center Parcs: ‘even helemaal weg’.”