Live

DOUR: Verslag Donderdag 18 juli


19 juli 2013

­

1073989_722525274440201_2012569218_o

 

 

De warmte is van lood, de lijven glimmen van de crème en de geur van wiet vliegt voorbij met de regelmaat van zeemeeuwen in kustgebied. Waar het Dour Festival de reputatie heeft te ontaarden in een modderbad, lijken de weergoden ditmaal goedgemutst. Hartverwarmend is het motto van Dour: ‘Vijf dagen liefde & alternatieve muziek’. The Daily Indie dompelt zich onder.

Tekst: Admiraal Oosterbroek  Foto’s: McKlin

 

Dour - do - gold panda 01 Mcklin Fotografie

 

Een hongerig publiek wacht op Gold Panda. Zijn verschijning, sober in wit T-shirt, en de eerste tonen worden dankbaar toegejoeld. Achter een tafel vol bedrading bouwt de Panda zijn composities vlot op. Wonky en glitch in een rillend bad van microhouse. De spanningsbogen van zijn tracks zijn doordacht: het thema houdt, hoewel telkens gemanipuleerd, die goed samen en onderwijl freaken en bliepen de beats alle kanten op. Genoeg bas om een hanenborst te braden. De show oogt niet spectaculair, maar het driftig geknutsel met knoppen en klank laat geen ruimte voor dat gemis. Gold Panda verbluft.

 

Dour - do - Horrors 02 Mcklin Fotografie

Dour - do - Horrors 03 Mcklin Fotografie

 

 

Met een neus als Adrien Brody en een welhaast androgyn lijf zingt Faris Badwan, zanger van The Horrors, de menigte in de grootste Dourtent toe. De liedjes hebben kop en staart, maar de matige dynamiek en de slepende opbouw van de set zorgen voor een hoog ‘duurt lang!’-gehalte. Dit wordt nog eens versterkt door de zoutloze poses van de frontman: hij bezit werkelijk het charisma van een nat vaatdoekje. De vermoeide zanglijnen hangen als slap lommer in de liedjes. In een shoegazemomentje houdt Faris zijn zangmicrofoon bij de versterker van de gitarist. Daar doet hij goed aan. Wat wél charmeert: de steady drums en de riffs van de gitarist. Die komen vooral tot hun recht wanneer de liedjes meer uitgesponnen worden. Oorhorror is het niet, maar beter beluister je een slechte film.

 

 

Dour - do - Trentemoller01 Mcklin Fotografie

 

Dour - do - Trentemoller06 Mcklin Fotografie
 

Met vier muzikanten om zich heen staat Anders Trentemøller voor een afgeladen tent, op een rij vooraan het podium. Zijn makkers op gitaar, bas en drums; hijzelf op Moog, tamboerijn, glockenspiel en meer stokoude synthesizers. Zo geolied als de lijven van mandingokrijgers speelt het vijftal de liedjes van de Deen. Stuk voor stuk parels met een fijn gevoel voor climax. De energie giert vanaf het podium en het publiek wil dat, alleen maar meer van dat. Langzamerhand belichaamt de show het modewoord ‘EPICNESS’. Halverwege gaat het gas terug; Trentemøller begint alleen aan een zorgvuldig opgebouwde track, vol gruizige synth en met een prettig glockenspielthema. Wanneer de bandleden een voor een terugkeren en hun instrument ter hand nemen, ontaard het geheel is een grootsheid van Sigur Rós-achtige proporties. De bassiste zingt soms een lead. Dat klinkt. In het hoog maakt haar stem echter weinig indruk. Maar met zo’n muzikaal vuur achter zich zou zelfs Monique Smit shinen. Anders Trentemøller charmeert door op de juiste momenten de menigte mee te laten klappen, dan weer mee te roffelen op het stel van drummer Silas of over het podium te razen met een tamboerijn. Zijn enthousiasme, dankbaarheid en Scandinavische pretkop zijn onweerstaanbaar. En dat geldt voor de hele show.

 

Dour - do - yeahyeahyeahs 02 Mcklin Fotografie

 

Het immense buitenpodium, met dito veld, wordt bestegen door de New Yorkse Yeah Yeah Yeahs. De hooggespannen verwachtingen worden helaas niet waargemaakt. Uiteraard gaat de feestmodus aan bij hitjes als ‘Heads will roll’, maar zangeres Karen O lijkt nogal verveeld en de band speelt degelijk, maar plichtmatig. Gelukkig is er in de Boombox nog geluid van Wax Tailor. Hoewel huzarenstukje ‘Tales Of The Forgotten Melodies’ alweer acht jaar oud is, heeft de Franse draaitafelaar niets aan relevantie verloren. De set is voortdurend boeiend en dat laat het publiek de podiumbeesten weten. Want Wax Tailor staat daar geenszins alleen: strijkers, bassiste, gitarist en een dwarsfluiter. Bovendien zijn er maar liefst drie MC’s die elkaar afwisselen of gezamenlijk het publiek ophitsen met hun rijmpjes. Wax Tailor vonkt, funkt, swingt en doseert knap zijn gekras uit de vinylgroeven.

Dour’s donderdag smaakt naar meer.

 

Dour - do - WaxTailor 01 Mcklin Fotografie

 

 

 

 

GALLERY: