DOUR: Verslag Vrijdag 19 juli

 

Op allerlei onmogelijke plekken ligt festivalvolk te slapen. De tot in de hemel reikende tenten zijn stoffig als olifantshuid op Afrikaanse vlakten. Datzelfde stof hangt soms als een mist boven het hoofdveld. Het is zomer. Het is vrijdag. Het is Dour.

Tekst: Admiraal Oosterbroek
Foto’s: McKlin

 

De set van Darwin Deez begint met kneuterige synchroondans, uitgevoerd door de vier bandleden. Tot viermaal toe trakteren de heren hun publiek hierop. Pret spat door de tent. Frontman Darwin Smith draagt een laf lichtblauwe sweater en tennisbroek. Zijn krullende haar bijeengehouden door een hoofdbandje. De eerste liedjes verbazen door de vernuftige structuur. Steeds verrassend, met een hoofdrol voor gitaar en versierd met de prettige stem van Smith. Die heeft een groot bereik. Het ene moment smooth en dan weer schel met een randje schuurpapier. Koddig is de gitarist; hij draagt een kleurig wielrenbroekje om zijn sterk op de vierentwintigste letter van het alfabet lijkende benen. Af en toe scheert de band rakelings langs Vampire Weekend. Helaas blijven de zonnige indieliedjes niet de hele set boeien. De spanning keert terug bij de laatste drie songs, waarvan ‘Chelsea’s Hotel’ uitblinkt. Een gitaarsolo op de rug later sluiten de New Yorkers af met een dansje. Darwin Deez is leuk.

 

 

 

 

Uit de stal van het illustere Warp Records komt het Londense trio Darkstar. Een prachtige symmetrie op het podium. Wie denkt dat de eerste track een sfeer opbouwend opwarmertje is voor een pompende dansvloerset, komt bedrogen uit: Darkstar brengt uitgesponnen bezwering. Zanger Aiden manipuleert zijn trage zanglijnen. De geluidskunstenaars weven een beeldschoon tapijt van subtiele elektronica. Over de mijndiepe bas flonkeren belletjes en bliepjes en de synthklanken stammen uit de begindagen van de elektronische muziek. Beats komen er maar nauwelijks aan te pas. Af en toe reutelt en ritselt er een ingeblikte tamboerijn of sist er percussie onder de tracks. Langzaam trekt Darkstar haar publiek mee in een nachtvijver vol betovering. En daar is het goed toeven.

 

 

 

Van een ander soort magie is de set van Rockwell. Met MC Mantast bespeelt hij een uitzinnig publiek, dat zich gretig overgeeft aan de lompe drum ’n bass en teisterende dubstep. Voor het vakmanschap van de Brit lijkt weinig oor. Stroboscopen knipogen de deinende mensenmassa toe. Een daverend succes.

 

 

Überheld Four Tet ronkt de toehoorders net na middernacht zijn show binnen. Waar Kieran Hebden doorgaans grossiert in getingeltangel in organische prachtcomposities, zet hij vannacht een zeer dansbare show neer. Uiteraard barst die van knisperende folktronica en zijn goede gevoel voor melodie. Enige nadeel is dat dit genot na anderhalf uur eindigt. Gelaafd, maar nog steeds dorstig.

 

 

 

Tenslotte mag één man niet onvermeld blijven: Dan Deacon. Zo.

 

 

GALLERY