Op zijn vijfde langspeler klinkt The Horrors grootser dan ooit. De band pakt een breed publiek bij de lurven en weet dondersgoed hoe je een hit schrijft, maar blijft daarbij genadeloos zichzelf door vast aan te houden aan zijn donkere geluid.
In een aantal jaar tijd heeft het Britse The Horrors een bescheiden transformatie doorgemaakt. Ze verschenen ten tonele als duistere goths, waren geïnspireerd door krautrock, en schoven vervolgens op richting experimentele psychedelica. Maar de groep uit Southend-on-Sea wilde weer eens iets maken dat nasty is, zo laten ze weten in een interview met i-D. Iets verontrustends, iets ongemakkelijks. Terug naar de duisternis van weleer die ze in de loop van de jaren een klein beetje uit het oog waren verloren. “It was like, okay, where do we go now? Higher or back into the shadows, back into the darkness a little bit more?”
Als resultaat staat de band op nieuwe plaat V met één voet in de jaren tachtig en late seventies dankzij zijn krachtige synthesizers, onheilspellende gitaren en hevige drumbeats (Gary Numan en Tubeway Army, anyone?), en met de andere voet midden in het heden. Dat komt het beste naar voren in de overdonderend goede single Machine, een hoogtepunt uit het gehele The Horrors-oeuvre. Als een industrieel beest vallen de Britten binnen met een zwaar intro dat zich razendsnel ontpopt tot een chaotische goth-wervelwind. “You will never, never, never be… more than a machine”, bijt frontman Faris Badwan je luid toe, bijna bitter klinkend. Ook Hologram, met zijn echoënde zang en vette synths, valt in dit straatje. Op wonderlijke wijze zijn het tracks die gemaakt zijn om uit je koptelefoon te schallen in een klein donker kamertje, maar net zo goed een stadion kunnen vullen, sinister en toegankelijk tegelijk.
Dansbare beats en treffende lyrics
Hoewel, wellicht is dat zo wonderlijk nog niet. Waar het ‘m wel eens in zou kunnen zitten, is de magie van producer Paul Epworth. Hij werkte al samen met giganten als Adele en U2, maar sloeg ook de handen ineen met indie darlings als Glass Animals en The Stone Roses. Zonder dat The Horrors zijn individualiteit en duisternis verliezen, klinkt de sound mede dankzij Epworth rijker en majestueuzer dan voorheen, met solide melodieën als basis. Neem afsluiter Something To Remember Me By, een van de sterkste nummers van de plaat. Lagen aan uitgesponnen synthesizers, een dansbare beat en treffende lyrics sleuren je mee de diepte in.
V is een van de meest krachtige werken die The Horrors heeft neergezet. De songs hebben de potentie om hits te worden, maar ondanks dat gegeven levert de band niet in op eigenheid en die “darkness” waar ze vandaan komen. Wat er ook gebeurt: The Horrors heeft zichzelf overtroffen.
