De tijd van ‘hoe luider, hoe beter’ is voorbij voor Japandroids

The Daily Indie Presents
24 april

 

Het zal de meeste TDI-lezers niet ontgaan zijn: Japandroids is terug en op 24 april presenteert The Daily Indie wij de band in de Melkweg. Maar niet voordat we de band uitgebreid hebben geïnterviewd, want ieders favoriete Canadese rockduo bracht eind januari zijn derde album Near To The Wild Heart Of Life uit: de eerste Japandroids-plaat in vijf jaar.

In die tussentijd heeft zanger en gitarist Brian King het Canadese Vancouver verlaten, dat sinds de begindagen de thuisbasis van de band is. Hij woont nu afwisselend in Toronto en Mexico-Stad, waardoor er voor hem en drummer David Prowse flink wat heen-en-weer gereis nodig was om het schrijfproces te voltooien. Tel daarbij op dat de heren ook niet meer de jonge honden zijn die we ten tijde van Post-Nothing (2009) en Celebration Rock (2012) hoorden en je snapt dat Japandroids anno 2017 zo nu en dan als een herboren band klinkt. Wij voelden Prowse aan de tand over de veranderingen die hij en de band hebben doorgemaakt.

 

Lid van The Daily Indie? Dan maak je kans op kaarten. Lid worden doe je hier!

 

Dat hij en King tijdens het maken van Near To The Wild Heart Of Life in feite een lange afstandsrelatie onderhielden, heeft volgens Prowse zeker een impact of hoe de plaat uiteindelijk is geworden. “We hebben een maand lang een huis kunnen huren in New Orleans, waar we iedere dag konden schrijven en aan onze songs konden sleutelen, maar verder vond het schrijfproces plaats in drie verschillende steden. Wat alles wel een stukje ingewikkelder maakte”, vertelt hij. “Al denk ik dat het uiteindelijk tot een beter eindproduct heeft geleid. Ik weet natuurlijk niet wat voor plaat het had opgeleverd als we alles wel in Vancouver hadden geschreven, maar ik denk dat we dan sneller een zelfde richting als onze vorige twee platen waren opgegaan.”

Meer instrumentale ruimte
Hoewel het album nog steeds moeiteloos herkenbaar is als een Japandroids-plaat, klinkt het nieuwe album op cruciale vlakken wel degelijk anders. Het tempo is gemiddeld wat omlaag gegaan, er staan minder anthems op dan op voorgaande platen en er is meer ruimte gekomen voor instrumenten als akoestische gitaren en synthesizers. De koerswijziging is misschien niet radicaal genoeg om van een geheel nieuwe sound te spreken, maar bij momenten komt het in de buurt volgens Prowse. “We deden absoluut een poging om op een andere manier te schrijven dan we gewend waren. Voorheen schreef Brian een gitaarpartij, dan voegde ik daar wat drums aan toe en was het devies: ‘hoe luider, hoe beter’. Die tijd is nu voorbij. Nu wilden we als eerste zorgen dat ieder nummer zijn eigen identiteit had voordat we het gingen opnemen.”

 

“Ik had nooit verwacht dat we dit in onze mars zouden hebben. Dat was een serieus holy shit-moment.”

 

Als gevolg daarvan is het eindresultaat ook gevarieerder dan vorige platen. Zo is het titelnummer een ‘gewone’ Japandroids-knaller, gaat de band op North East South West meer dan ooit richting de Southernrock en klinkt het met distortion overladen I’m Sorry (For Not Finding You Sooner) als een mix tussen My Bloody Valentine en Death Cab For Cutie. Meest in het oog springend is het zeven minuten durende epos Arc Of Bar, wat vrijwel volledig gebouwd is op een dikke laag synths. Zodra het nummer ten sprake komt, wordt Prowse ook direct enthousiast. “Arc Of Bar! Dat is een van de nieuwe nummers waar we het meest trots op zijn, omdat het zo anders is. Toen we het eindproduct hoorden, hadden we allebei zoiets van: ‘Ik had nooit verwacht dat we dit in onze mars zouden hebben.’ Dat was een serieus holy shit-moment.”

 

 

Kant A en B
Het is ook geen toeval dat dat nummer precies het middelpunt van de plaat is. “Vrijwel iedereen luistert tegenwoordig natuurlijk muziek op zijn telefoon, maar wij denken toch altijd nog in een kant A en B. Daarom besteden we altijd vrij veel aandacht aan de volgorde van de tracks, zo ook bij deze plaat. Het titel- en openingsnummer is nog een vrij typische Japandroids-track. Die staat aan het begin zodat mensen denken: ‘Cool, ik heb al vijf jaar geen nieuwe song van de band gehoord, dit is precies waar ik op hoopte.’ Dan stappen we gaandeweg steeds meer van die sound af, wat zijn hoogtepunt bereikt met Arc Of Bar. Vanaf daar gaan we weer wat meer terug naar onze roots, met als afsluiter uiteindelijk het nummer In A Body Like A Grave. Een nummer dat mensen wat meer van ons gewend zijn. Zo is de cirkel rond.”

Met het album op zak, is het toeren inmiddels weer volop losgebarsten voor de band. Op het moment van spreken zit het duo nog middenin hun Amerikaanse tour, op 24 april brengt hun Europese tour de band naar de Melkweg. Hoewel hij het leven on the road “meedogenloos” noemt, is Prowse toch erg blij om weer terug te zijn. “Ik heb dit echt héél erg gemist. Ik ben dol op live spelen, vooral op de directe verbinding die ik voel met het publiek. Mensen zingen ieder woord mee, klimmen op het podium, crowdsurfen. Dat alles zorgt voor een hele bedwelmende omgeving voor een artiest.”

Op de vraag of hij liever op het podium staat dan in de studio moet hij even nadenken. “Vroeger had ik meteen ja gezegd. Van het opnameproces genoot ik in het begin niet heel erg. Ik miste vooral de onmiddellijke pay-off van wat je aan het doen bent. Op het podium juichen mensen je al toe voor je ook maar een noot gespeeld hebt, terwijl we in de studio overal heel lang bij stil moeten staan, wat lang niet altijd leuk is”, vertelt de drummers. De opnames van de nieuwe plaat zorgden echter voor een omslagpunt. “Dit was de eerste keer dat we echt veel tijd hebben besteed aan de opnames, waardoor we ook veel meer mogelijkheden hadden om te experimenteren en lol te hebben. Daardoor voelde de studio voor mij voor het eerst als een inspirerende omgeving.”

 

 

De angst dat het nieuwe materiaal live vanwege de iets rustigere inslag minder goed zou vallen, bestond natuurlijk ook bij de band. Maar die bleek al snel ongegrond. “Voordat de plaat uitkwam, voelde het altijd een beetje ongemakkelijk om de nieuwe nummers te spelen, maar nu zijn dat juist de songs waar een groot deel van het publiek voor komt.” Dat heeft er ook voor gezorgd dat de band zijn optredens iets anders aanpakt. “Voor deze plaat konden we mensen gewoon om het hoofd slaan met snelle, energieke nummers zodat iedereen totaal van de wereld was aan het einde van de show. Nu bouwen we het momentum ongeveer net zo vaak op als af. Dat zorgt natuurlijk wel voor een andere reactie die je oproept. Ik heb nog niemand zien crowdsurfen op bijvoorbeeld I’m Sorry (For Not Finding You Sooner), maar ik ben al lang blij dat de nummers in de smaak lijken te vallen.”

 

 

WEBSITE MELKWEG
FACEBOOK-EVENT