Villagers
Dinsdag 13 november

Conor O’Brien heeft eind september met The Art Of Pretending To Swim alweer zijn vierde studioalbum uitgebracht met Villagers, een plaat met negen schitterende nummers die door het ene muziekplatform nog beter zijn ontvangen dan door het andere. Om je alvast goed in de stemming te brengen voor zijn show half november in Melkweg, zoomen we in op een aantal liedjes van de Ierse band zijn nieuwe album.

Ondertussen is de Ierse O’Brien ook geen onbekende voor ons, zo schreven we in 2012 voor het eerst over de band en interviewden we de frontman in 2013. Villagers is altijd een redactielieveling geweest sinds de duistere en schitterende doorbraakplaat Becoming A Jackal uit 2010. Maar om jarenlang op niveau te blijven, dat lukt niet iedereen zo goed als O’Brien. Het nieuwe werk van de liedjessmid klinkt losser en experimenteler dan voorheen, waardoor de muzikale landschappen nog kleurrijker zijn geworden. Met thema’s als religie, transcendentie, technologie en verlossing slaat hij een hoop hedendaagse thema’s op de kop, precies zo verhalend beschreven en je met vragen achterlatend als je van hem gewend bent.

The Trick Of The Light
En al klinkt dat logisch en bovendien als een goed teken, het is toch altijd spannend of je als liefhebber van het eerste uur nog aan blijft haken. Niet dat je ineens Marvin Gaye-achtige songs voor je trommelvliezen krijgt, maar het is misschien even wennen als je de beat en soulvolle baslijnen hoort op een lied als The Trick Of The Light. Wij vinden het vooral mooi om te zien hoe O’Brien zich heeft weten ontwikkelen de laatste tien jaar, zeker binnen de kaders van de ‘indiefolk’. Het nieuwe werk is in alle lagen nog steeds onmiskenbaar Villagers, maar met allerlei snufjes aan invloeden van Radiohead tot McCartney, die langzaam links en rechts de thuisstudio binnengedrongen zijn bij O’Brien.

Fool
Met de tweede single van The Art Of Pretending To Swim gaat O’Brien meer op zoek naar the promise of eternal life in heaven en a kind of anaesthetic for the journey. Ook al duurt het maar drie minuten, je maakt met O’Brien een reis door zijn universum en je blijft zoals altijd weer met een hoop vragen achter.

In de video onderzoekt hij onze relatie met technologie en onze relaties met anderen door technologie, door een vervreemdende blik op een huwelijksaanzoek te werpen. Over de videoclio vertelt hij: “The video is a surreal take on a marriage proposal, which is the ultimate gambit in love. The scenario pushes how much Conor’s character is willing to overlook his partner’s shortcomings, and convince himself that everything is fine. You could call it foolishness but you could also consider it a kind of optimism, striving to see the best in a situation.”

The Art Of Pretending The Swim
Nog veel meer weten over O’Brien en zijn nieuwe album, lees dan hier nog een openhartig interview met de frontman bij DIY MAG en hieronder nog een bloemlezing uit een aantal mooie reviews van de verse Villagers-schijf, dan ben je echt helemaal op de hoogte!

“The Art of Pretending to Swim masters the difficult trick of doing what fans love an artist for, while subtly making creative strides in a new direction. There’s the intricate fingerpicking, the intimate vocal, the forceful beats, the eeriness and honesty that Conor O’Brien has made Villagers’ hallmarks – but it’s atop hefty synths, peppy pop riffs and gloriously soulful bass lines.” Drowned In Sound.

“Much like Prince could dress graphic sexuality in a socially acceptable falsetto funk cloak, O’Brien creates delicately beautiful soundscapes that both disguise and accentuate the haunting darkness of his lyrics.” Clash Music.

“By all accounts, The Art of Pretending to Swim is a remarkably encompassing record for a group that has been lauded as exclusively one genre of music. O’Brien and company prove that folk music is an emotive device, a way of describing a certain atmosphere, a moment in time, or place on the seaside.” Under The Radar Mag.

“It may be O’Brien’s most instinctive album to date, but intimacy, melody and good old-fashioned songcraft clearly remain as important as ever. If this is merely the art of pretending to swim, his podium finish – however far in the future it may be – ought to be truly Olympian.” The Irish Times.

“The album echoes many elements of that Mercury Prize-nominated debut, but with added elements of maturity, assertiveness and style. O’Brien’s lyrics are emotional, honest and self-reflecting. On A Trick of the Light.” NME.

“The Art Of Pretending To Swim, is instrumentally dense and brilliantly realised. Themes of love, loss and disillusionment are explored throughout by lyrics that give a remarkably eclectic album a sense of consistency.” DIY MAG.

WEBSITE MELKWEG | FACEBOOK-EVENT | TICKETS

Dat wij fan zijn van Wolf Alice is geen geheim. We hebben de band al verschillende keren voor onze snufferd gehad voor een interview, laatst nog over hun nieuwe album. Begin deze maand stond Wolf Alice in de Melkweg, Amsterdam. Onze fotografe Tess Janssen waande zich in de wereld van de Britse band voor, tijdens en na het concert toen de zaal door een scala aan moshpits nog net niet met de grond gelijk was gemaakt. Scroll snel naar beneden voor een zeldzaam kijkje achter de schermen.

Arty Party
Vrijdag 4 augustus

Vrijdag 4 augustus staat er een gloednieuw evenement in de Melkweg op het programma: Arty Party. Een avond vol talks, door Subbacultcha geselecteerde muziek en expo’s van vers afgestudeerde kunstacademiestudenten uit heel Nederland. Dan ben je in één keer, in de vorm van een feestje, op de hoogte van al het kunstenaarstalent dat in ons land rondloopt.

Kaartjes winnen voor dit feestje? Scroll dan even door naar beneden!

In de strakke en ruimtelijke expo-ruimte van de Melkweg spreken we met expo-programmeur Fleurie Kloostra en assistent-programmeur Laure Vanrijckeghem. Zij merken dat de expo bekend is bij veel bezoekers, maar dat nog niet iedereen weet wat er allemaal gebeurt. “De meeste muzikale Melkwegbezoekers kennen de expo wel, al denken die vaak dat hier alleen maar muziekfotografie aan de muren hangt”, vertelt Kloostra. “Maar dat doen we eigenlijk alleen in uitzonderlijke gevallen, als het echt van een bijzondere fotograaf is. Verder zijn we met de expo vooral bezig met het zo breed mogelijk tonen van de popcultuur en om kunst en cultuur op een laagdrempelige manier aan het voetlicht te brengen. Dat kan over van alles gaan: over subculturen, stromingen, maatschappelijke thema’s of het vormen van identiteit.”

Die functie vervult de expo al sinds de eerste dag van de Melkweg aan het begin van de jaren zeventig en dat blijft een bijzondere combinatie. “We zijn overdag open, maar ook tijdens club- en concertavonden. Op die manier kunnen we mensen in aanraking laten komen met fotografie en onderwerpen die we graag willen tonen. Een deel van ons publiek komt zelden tot nooit in musea of galeries, omdat de drempel daar ook vaak best wel hoog is”, zegt de programmeur. “En hier is die er in wezen niet. Dat maakt het erg ongedwongen en dat sluit goed aan bij ons publiek. Je kunt echt veel vertellen en overbrengen tijdens een avond uitgaan, meer dan je zou denken. Zolang het instapniveau maar niet te hoog is en de bezoeker direct gegrepen wordt.”

“Wat je bijvoorbeeld bij de Museumnacht ziet, dat hebben wij hier eigenlijk wekelijks”

“We moeten alsnog wel de bezoeker echt verleiden om naar binnen te stappen, maar het gaat veel sneller dan bij een museum. Wat je bijvoorbeeld bij de Museumnacht ziet, dat hebben wij hier eigenlijk wekelijks”, vertelt Kloostra. “Ik zie ook dat ons dancepubliek, dat vaak bevooroordeeld omschreven wordt als een leeghoofdige, xtc-slikkende en op zichzelf gerichte groep, oprecht geïnteresseerd naar de beelden kijkt en daar achteraf ook met elkaar over praat.”

Lotte van Uittert

Arty Party: wie, wat, waar, waarom en wanneer
Het klinkt als een event dat al jaren bestaat, toch is Arty Party compleet nieuw. Zie het als een soort ‘best of’ van de nieuwe lichting pas afgestudeerde kunststudenten. Een avond vol inspiratie, amusement en verrassingen. “Wij zijn als Melkweg zijnde bij uitstek een podium voor jong talent. Bovendien vind ik het echt ontzettend leuk om met pas afgestudeerde kunstenaars te werken. Dat is een heel inspirerende, energieke en enthousiaste periode. Er studeren elk jaar natuurlijk ontzettend veel studenten af en zijn er waanzinnig veel eindshows. Vanuit daar ontstond de vraag: kunnen we geen arty party organiseren met nieuw talent”, zegt Kloostra enthousiast. “Dan moet je natuurlijk nog wel de selectie doen en dat is wel pittig met zo’n groot aanbod… Gelukkig hebben we ontzettend veel bevriende collega-instellingen in allerlei hoeken van de kunst en was iedereen direct enthousiast om als curator met ons mee te doen.”

Hansje Hofland

Samen met talentscouts als De Appel, Witte de With, Young Stedelijk, New Dutch Photograpy Talent, TENT This Art Fair en Nachtbrakers gaat de Melkweg het avontuur aan. “Het hele pand wordt vrijdag overgenomen en echt in elk hoekje van het gebouw is er wel iets te doen of te zien. Er zijn performances, expo’s, maar ook talks over onderwerpen die belangrijk zijn voor beginnende kunstenaars. Dat gaat onder meer over een onderwerp waar ik ook tegenaan loop: de bereikbaarheid van kunstenaars. Voor dit feestje kregen we bijvoorbeeld allerlei namen door en we moeten vaak zó veel moeite doen om een kunstenaar online te vinden.

 

“Tijdens talks gaat het onder meer over de do en dont’s voor beginnende kunstenaars en kunstverzamelaars, maar ook over crowdfunding, subsidies, het zwarte gat na de studie en artist in residence-programma’s voor kunstenaars”

Daar wordt op veel academies ook nauwelijks aandacht aan geschonken, waardoor het hier een mooi onderwerp van discussie kan zijn”, vertelt Kloostra. “Zo gaat het tijdens talks ook over de do’s en don’ts voor beginnende kunstenaars en kunstverzamelaars, maar ook over crowdfunding, subsidies, het zwarte gat na de studie en artist in residence-programma’s voor kunstenaars. Verder staat de catwalk tijdens de avond centraal, dat is de plek waar kunstenaars hun werk op een bijzondere manier kunnen presenteren. De catwalk wordt vrijdag overigens gehost door het laagdrempelige en informele kunstveilingsplatform Dead Darlings, dat doen ze ontzettend leuk.”

Emma Walch

Van doorzonwoningen tot hooligans
Er zijn van allerlei kunstenaars aanwezig vrijdag in de Melkweg. Om er een paar uit te lichten, geven de programmeurs wat tips. “We hebben kunstenaars in de richting fashion, fotografie, installaties, animatie, grafisch, sculptuur en audiovisuele vormgeving. Anouk Smith van de Willem de Kooning Academie om er eentje uit te pikken. Zij ontkracht antisemitische hooliganleuzen door er een humoristische draai aan te geven. ‘Hamas, Hamas, je moeder doet zeker nog je was?’, om een voorbeeld te noemen. Dat vind ik echt hilarisch”, lacht Kloostra.

Anouk Smith

Lars Vonk

Flore Kueter

“Verder willen we graag openen met de fashioncollectie van Teun Seuren, die vind ik heel bijzonder en die show zit op elk vlak ontzettend goed in elkaar. Het project van Bart Lunenburg wordt ook gaaf, hij is op de HKU afgestudeerd en heeft een heel mooie installatie gemaakt over doorzonwoningen. Niet een onderwerp waar je direct aan denkt, maar hij heeft er iets heel moois mee gedaan. Daar willen we hem hier lekker de ruimte voor geven.”

Teun Seuren

Lydia Buijs

“Lydia Buijs is ook te gek, die maakt allerlei muziekinstallaties met keramiek. Haar kunst is prikkelend en zit tegelijkertijd vol humor. Door dat soort kunstwerken wordt het highbrow van de kunst afgehaald en dat is ook precies wat we met Arty Party willen doen”, vertelt Kloostra. “Ook al is er veel geëngageerde en maatschappelijke kunst te zien vrijdag, we willen laten zien dat kunst gewoon leuk is en tegelijkertijd ook een verhaal kan vertellen. Het is niet alleen maar serieus, het is ook maar net de manier waarop je het presenteert. Arty Party is laagdrempelig en niet opdringerig, ik denk dat je op die manier mensen over de drempel krijgt en mooie verhalen kunt vertellen.”

Meer informatie
Datum: Vrijdag 4 augustus
Tijd: 21:00
Tickets: €5 | gratis voor We Are Public- en Subbacultcha-leden

Subbacultcha presenteert tijdens Arty Party het muziekprogramma en heeft ervoor gezorgd dat MICH en Délage And The Togetherness op het podium staan. DJ’s zijn er in de vorm van Felix & Alan van de Rietveld Academie.

WEBSITE MELKWEG | FACEBOOK-EVENT

Ticketactie
Wil je vrijdag naar dit feestje in de Melkweg? Dat kan! Wij hebben namelijk 2×2 kaarten liggen voor het feestje, enige wat je moet doen is vóór vrijdag 4 augustus een leuk mailtje sturen naar ricardo@thedailyindie.nl, met daarin de reden waarom jij graag naar Arty Party toe wilt gaan.

Kunstenaars
Amelia Clark Productions, Angeniet Berkers, Annabelle Binnerts, Annemarijn Alons, Anouk Beckers, Anouk Smith, Aurélien Lepetit, Babs Bleeker, Bart Lunenburg, Carmel Klop, Chris Rijk, Dylan van Vliet, Emma Walch , Esmay Wagemans, Eva Kreuger, Flore Kueter, Hansje Hofland, Ignas Pavliukevicius, Indrė Urbonaitė, Julien Guettab, Laiyan Cheng, Lars Vonk, Laura Jatkowski, Lotte van Uittert, Lydia Buijs, Martijn Mendel, Mirjam Debets, Roel Bogers, Ruben Vlijm, Sabina Ahn, Teun Seuren, Timna Tomisa en Valentina Gal

Talentscouts
David Smeulders – De Appel, De Optimist, Docus van der Made – Witte de With, Ferdinand Schmeits – Fashion Consultant, Fleur Poots – Galerie Bart, Fleur Schoonhoven – Young Stedelijk, Jesse van Oosten – TENT, Jorre Both – New Dutch Photography Talent 2018, Ko van ‘t Hek – Kunst Kijken met Ko & Kho, Meier Boersma – Vriend van Bavink, Mette Samkalden – This Art Fair, Nachtbrakers, Nienke van der Wal en Nadine van den Bosch – Young Collectors Circle, Rebecca Fertinel – New Dawn en Roos van der Minnen

The Daily Indie Presents
24 april

Het zal de meeste TDI-lezers niet ontgaan zijn: Japandroids is terug en op 24 april presenteert The Daily Indie wij de band in de Melkweg. Maar niet voordat we de band uitgebreid hebben geïnterviewd, want ieders favoriete Canadese rockduo bracht eind januari zijn derde album Near To The Wild Heart Of Life uit: de eerste Japandroids-plaat in vijf jaar.

In die tussentijd heeft zanger en gitarist Brian King het Canadese Vancouver verlaten, dat sinds de begindagen de thuisbasis van de band is. Hij woont nu afwisselend in Toronto en Mexico-Stad, waardoor er voor hem en drummer David Prowse flink wat heen-en-weer gereis nodig was om het schrijfproces te voltooien. Tel daarbij op dat de heren ook niet meer de jonge honden zijn die we ten tijde van Post-Nothing (2009) en Celebration Rock (2012) hoorden en je snapt dat Japandroids anno 2017 zo nu en dan als een herboren band klinkt. Wij voelden Prowse aan de tand over de veranderingen die hij en de band hebben doorgemaakt.

Lid van The Daily Indie? Dan maak je kans op kaarten. Lid worden doe je hier!

Dat hij en King tijdens het maken van Near To The Wild Heart Of Life in feite een lange afstandsrelatie onderhielden, heeft volgens Prowse zeker een impact of hoe de plaat uiteindelijk is geworden. “We hebben een maand lang een huis kunnen huren in New Orleans, waar we iedere dag konden schrijven en aan onze songs konden sleutelen, maar verder vond het schrijfproces plaats in drie verschillende steden. Wat alles wel een stukje ingewikkelder maakte”, vertelt hij. “Al denk ik dat het uiteindelijk tot een beter eindproduct heeft geleid. Ik weet natuurlijk niet wat voor plaat het had opgeleverd als we alles wel in Vancouver hadden geschreven, maar ik denk dat we dan sneller een zelfde richting als onze vorige twee platen waren opgegaan.”

Meer instrumentale ruimte
Hoewel het album nog steeds moeiteloos herkenbaar is als een Japandroids-plaat, klinkt het nieuwe album op cruciale vlakken wel degelijk anders. Het tempo is gemiddeld wat omlaag gegaan, er staan minder anthems op dan op voorgaande platen en er is meer ruimte gekomen voor instrumenten als akoestische gitaren en synthesizers. De koerswijziging is misschien niet radicaal genoeg om van een geheel nieuwe sound te spreken, maar bij momenten komt het in de buurt volgens Prowse. “We deden absoluut een poging om op een andere manier te schrijven dan we gewend waren. Voorheen schreef Brian een gitaarpartij, dan voegde ik daar wat drums aan toe en was het devies: ‘hoe luider, hoe beter’. Die tijd is nu voorbij. Nu wilden we als eerste zorgen dat ieder nummer zijn eigen identiteit had voordat we het gingen opnemen.”

 

“Ik had nooit verwacht dat we dit in onze mars zouden hebben. Dat was een serieus holy shit-moment.”

 

Als gevolg daarvan is het eindresultaat ook gevarieerder dan vorige platen. Zo is het titelnummer een ‘gewone’ Japandroids-knaller, gaat de band op North East South West meer dan ooit richting de Southernrock en klinkt het met distortion overladen I’m Sorry (For Not Finding You Sooner) als een mix tussen My Bloody Valentine en Death Cab For Cutie. Meest in het oog springend is het zeven minuten durende epos Arc Of Bar, wat vrijwel volledig gebouwd is op een dikke laag synths. Zodra het nummer ten sprake komt, wordt Prowse ook direct enthousiast. “Arc Of Bar! Dat is een van de nieuwe nummers waar we het meest trots op zijn, omdat het zo anders is. Toen we het eindproduct hoorden, hadden we allebei zoiets van: ‘Ik had nooit verwacht dat we dit in onze mars zouden hebben.’ Dat was een serieus holy shit-moment.”

Kant A en B
Het is ook geen toeval dat dat nummer precies het middelpunt van de plaat is. “Vrijwel iedereen luistert tegenwoordig natuurlijk muziek op zijn telefoon, maar wij denken toch altijd nog in een kant A en B. Daarom besteden we altijd vrij veel aandacht aan de volgorde van de tracks, zo ook bij deze plaat. Het titel- en openingsnummer is nog een vrij typische Japandroids-track. Die staat aan het begin zodat mensen denken: ‘Cool, ik heb al vijf jaar geen nieuwe song van de band gehoord, dit is precies waar ik op hoopte.’ Dan stappen we gaandeweg steeds meer van die sound af, wat zijn hoogtepunt bereikt met Arc Of Bar. Vanaf daar gaan we weer wat meer terug naar onze roots, met als afsluiter uiteindelijk het nummer In A Body Like A Grave. Een nummer dat mensen wat meer van ons gewend zijn. Zo is de cirkel rond.”

Met het album op zak, is het toeren inmiddels weer volop losgebarsten voor de band. Op het moment van spreken zit het duo nog middenin hun Amerikaanse tour, op 24 april brengt hun Europese tour de band naar de Melkweg. Hoewel hij het leven on the road “meedogenloos” noemt, is Prowse toch erg blij om weer terug te zijn. “Ik heb dit echt héél erg gemist. Ik ben dol op live spelen, vooral op de directe verbinding die ik voel met het publiek. Mensen zingen ieder woord mee, klimmen op het podium, crowdsurfen. Dat alles zorgt voor een hele bedwelmende omgeving voor een artiest.”

Op de vraag of hij liever op het podium staat dan in de studio moet hij even nadenken. “Vroeger had ik meteen ja gezegd. Van het opnameproces genoot ik in het begin niet heel erg. Ik miste vooral de onmiddellijke pay-off van wat je aan het doen bent. Op het podium juichen mensen je al toe voor je ook maar een noot gespeeld hebt, terwijl we in de studio overal heel lang bij stil moeten staan, wat lang niet altijd leuk is”, vertelt de drummers. De opnames van de nieuwe plaat zorgden echter voor een omslagpunt. “Dit was de eerste keer dat we echt veel tijd hebben besteed aan de opnames, waardoor we ook veel meer mogelijkheden hadden om te experimenteren en lol te hebben. Daardoor voelde de studio voor mij voor het eerst als een inspirerende omgeving.”

De angst dat het nieuwe materiaal live vanwege de iets rustigere inslag minder goed zou vallen, bestond natuurlijk ook bij de band. Maar die bleek al snel ongegrond. “Voordat de plaat uitkwam, voelde het altijd een beetje ongemakkelijk om de nieuwe nummers te spelen, maar nu zijn dat juist de songs waar een groot deel van het publiek voor komt.” Dat heeft er ook voor gezorgd dat de band zijn optredens iets anders aanpakt. “Voor deze plaat konden we mensen gewoon om het hoofd slaan met snelle, energieke nummers zodat iedereen totaal van de wereld was aan het einde van de show. Nu bouwen we het momentum ongeveer net zo vaak op als af. Dat zorgt natuurlijk wel voor een andere reactie die je oproept. Ik heb nog niemand zien crowdsurfen op bijvoorbeeld I’m Sorry (For Not Finding You Sooner), maar ik ben al lang blij dat de nummers in de smaak lijken te vallen.”

WEBSITE MELKWEG
FACEBOOK-EVENT

Aanstaande zaterdag speelt zich in Amsterdam een bijzondere samenwerking af tussen de Melkweg, Subbacultcha en De Brakke Grond. Op 15 april wordt de inmiddels beruchte L.A.N. Party weer gehouden, die deze keer in het teken staat van muzikaal talent uit het land van onze zuiderburen. Daarover las je laatst al veel meer in onze redactietips, vandaag duikt The Daily Indie nog eens wat dieper in het concept.

Wil je kaarten plus een totebag winnen voor deze show? Check dan nog even onze winactie voor de tickets!

Daarom vonden wij het hoog tijd om nog even met de muziekprogrammeur van De Brakke Grond te bellen: Birgit van Asch. Sinds begin dit jaar importeert zij in haar nieuwe functie de crème de la crème op muzikaal gebied van België naar Nederland. Het Vlaamse Cultuurhuis heeft zijn muzikale koers tegelijkertijd iets gewijzigd in 2017 en gaat nog meer samenwerkingen aan om al dat Vlaamse talent door heel Nederland een plek te geven. De Brakke Grond staat dan ook absoluut niet voor concurrentie, maar voor verbinding en het instituut vormt de schakel om de booming Vlaamse muziekscene te introduceren bij het Nederlandse publiek. Niet alleen in hun eigen podium in Amsterdam, maar simpelweg waar het goed past. Het belangrijkste uitgangspunt: waar schuurt het tussen Nederland en Vlaanderen en waar vonkt het?

En dan kom je voor de underground al snel uit bij Subbacultcha en de Melkweg natuurlijk?
“Absoluut. Het was voor ons een logische plek om aan de slag te gaan. Subbacultcha en de Melkweg organiseren de L.A.N. Party’s natuurlijk vaker en beide partijen hebben een heel goede basis in de Amsterdamse underground, waar dit programma goed op aansluit. Bovendien heeft Subbacultcha natuurlijk ook een Belgische tak, waardoor het makkelijker is om goede acts uit te wisselen.”

Hoe versterken deze partijen elkaar?
“Subbacultcha heeft een heel sterke doelgroep en weet die als geen ander te bereiken. Daar kunnen de andere partijen dan weer goed op inhaken. Wij als Brakke Grond omdat we veel kennis hebben van  Vlaanderen in zijn geheel, we hebben daar goede contacten en het is ook makkelijk dat ik zelf Vlaamse ben. En de Melkweg omdat het een van de tofste zalen van de stad is en als groot poppodium toch erg gedurfd en edgy programmeert. De acts die zaterdag spelen zijn vrij niche, maar ons gezamenlijk publiek kan dat zeker wel verteren.”

“Platforms als Subbacultcha en podia met een ijzersterke reputatie wat betreft gedurfd programmeren, zijn heel dankbare partners voor ons.”

Wie heeft er precies voor de programmering gezorgd? Want ik neem aan dat alle partijen wel hun voorkeuren hebben?
“We hebben het samen gedaan met de drie programmeurs van de instellingen. We hebben een longlist opgesteld van artiesten die ons geschikt leken en daar vervolgens een shortlist van gemaakt. Daardoor is de line-up een mooie combinatie geworden van acts die we alle drie heel tof vonden en die wat ons betreft meer aandacht verdienen.”

Over de wat grotere acts als Warhaus, Bazart en Tamino hoor je natuurlijk genoeg in Nederland, maar hoe is het gesteld met de Vlaamse underground?
“Daar gaat het heel goed mee, maar het kan natuurlijk altijd nog een zetje gebruiken. Het krijgt in Nederland wel steeds meer exposure en ik heb ook wel de indruk dat steeds meer Nederlandse platforms naar België kijken, om te checken wat zich daar allemaal aan het afspelen is. Er gebeurt heel veel, volgens een opvallend andere dynamiek dan in Nederland. Constante onderlinge uitwisseling van muziek en muzikanten, jong talent dat los van labels en wars van controle samen de krachten bundelt om hun lokale scenes op de kaart te zetten. Het doet voor de buitenwereld vaak erg incrowd en niche aan, maar het potentieel en de wil om de underground te ontstijgen is er echt. En met events als de L.A.N. Party willen we vooral dat laatste zetje over de grens geven. We zijn er ons bij De Brakke Grond goed van bewust dat we het niet alleen moeten willen doen. Platforms als Subbacultcha en podia met een ijzersterke reputatie wat betreft gedurfd programmeren , zijn heel dankbare partners voor ons.”

“Er gebeurt veel spannends, ook over genregrenzen heen, en dat is net wat we willen tonen.”

Het is een behoorlijk brede line-up geworden als je er inderdaad zo doorheen loopt. Van de science fiction-synths van Miaux tot de lo-fi van Ignatz en de snoeiharde noise van Cocaine Piss.
“De line-up is een mooie afspiegeling van wat er allemaal aan gebeurt in België. Dat hebben we ook zeer bewust gedaan, om niet één strakke richting op te gaan. Het verhaal vertelt makkelijker wanneer je ervoor kiest om een stroming of genre uit te lichten, maar dan zouden we, zeker in het kader van de L.A.N.-events, de Belgische muziek onrecht aandoen. Er gebeurt veel spannends, ook over genregrenzen heen, en dat is net wat we willen tonen. Eén plus één wordt zo drie als het ware.”

En waar sta jij nou allemaal vooraan aankomende zaterdag?
“Nou, bij alles natuurlijk, haha. Nee, ik kijk heel erg uit naar de show van Coely, zij is op dit moment echt keihard aan het doorbreken. Getuige haar debuutplaat die overal laaiend enthousiast ontvangen wordt, op papier en door het publiek. Ik heb haar show ook op Eurosonic gezien en afgelopen weekend nog op Ik Zie U Graag en die is echt ontzettend dynamisch en energiek. Ze krijgt echt iedereen in de zaal mee.

Hiele is iemand die zich heel bewust is van zijn positie in de elektronische scene en initiatief neemt. Ekster is zo’n label dat consequent goeie releases aflevert en in je eentje afsluiten na Autechre doe je ook niet zomaar.

En als laatste, niet te vergeten: Le Motel. Daar ben ik erg blij mee, want hij heeft als beatproducer ontzettend veel potentieel om door te breken in Nederland. Zijn tweede plaat met Roméo Elvis gaat als een speer in België, maar ook solo verdient hij het om meer uitgelicht te worden. Ik zag hem twee weken geleden nog in Brussel en daar speelde hij de zaal helemaal plat!”

WEBSITE MELKWEG
FACEBOOK-EVENT

Een tijdje terug tipten we al de Belgische editie van L.A.N. Party in de Melkweg: een toffe samenwerking tussen het poppodium , Subbacultcha! en De Brakke Grond. Met onder meer Le Motel, Cocaine Piss, Miaux, Coely, Roman Hiele en Ignatz, kan de Belgische muziekscene zich een avondje goed laten zien in Amsterdam. 

The Daily Indie wilt je deze avond niet onthouden en heeft 2 x 2 tickets liggen en bij binnenkomst krijg je ook nog een kekke L.A.N.-totebag. Om bij dit feestje aanwezig te zijn, hoef je alleen maar even je enthousiasme door te zenden naar ons hoofdkantoor. Weet je het nog niet zeker? Check dan nog even de foto’s van de laatste L.A.N. Party in december. Wij kunnen je vertellen dat we die avond niet gemist zouden willen hebben.

WINNEN
Stuur een leuk mailtje naar ricardo@thedailyindie.nl met daarin de reden waarom jij een vriend of vriendin mee wilt nemen naar de Belgische L.A.N. Party volgende week! Doe dat voor donderdag 13 april en houd daarna je mail in de gaten voor goed nieuws.

Meer informatie
WEBSITE MELKWEG
FACEBOOK-EVENT

Line-up
COELY / ROMAN HIELE / JOY WELLBOY / LE MOTEL / MIAUX / FLUWELEN KOORD / IGNATZ / MITTLAND OCH LEO / COCAINE PISS

TOTEBAG:

Tijdens de laatste editie van de L.A.N. Party werd elk gaatje van de Melkweg volgestopt met lokaal talent, wat er ongeveer zo uitzag. Deze keer gaan de twee partijen de samenwerking aan met het Vlaamse Cultuurhuis De Brakke Grond voor een speciale Belgische editie. Zet de hashtag #lekkerontdekken maar vast klaar voor 15 april.

De partijen zijn samen aan het grasduinen geweest, op zoek naar de beste acts uit de underground van onze zuiderburen. Het resultaat is een bonte mix van rauwe een rapster als Coely, akoestische new wave in de vorm van Joy Wellboy, de hypnosebeats van Le Motel en de snoei-fuckin’-harde noise van Cocaine Piss. Een soort ontdek-je-plekje met die typisch verfijnde en vernuftige muziek die we zo goed kennen van Belgische muzikanten. Laten we er eens een paar hoogtepunten op een rij zetten voor het gevoel en hebben we een complete Soundcloud-playlist voor je samengesteld.

Totaal rustige, maar compleet trippy muziek. We zetten Hiele weleens op tijdens een drukke werkdag en de muziek is zo drukte- en stresscontrasterend dat je bloeddruk zo snel naar beneden gaat dat je er bijna flauw van valt. We weten niet precies wat het is, maar het doet iets vreemds met je. Het zet allemaal gekke hersenneuronen in beweging die vredig botsen en langzaam samensmelten in een stroom van duizelingwekkende geluidjes.

In België wordt de samenwerking van Le Motel en Roméo Elvis dé ‘hiphoprevelatie’ genoemd. Deze prodcuer maakt met de Brusselse rapper waanzinnig populaire chanson-achtige hiphop (het is ook bijzonder vette combinatie), maar gaat solo een heel andere kant op en componeert zogenaamde ‘beat suites’ (wat alleen al super tof klinkt). Vorig jaar bracht hij de hypnotiserende Ripples EP uit met daarop onder meer het nummer Blood, dat klinkt alsof je vier minuten lang door iemands bloedvaten zweeft.

Voornamelijk via Soundcloud brengt de Casio-synthprinses Miaux haar intense muziek uit. Luisterend naar een symfonieorkest van synthesizers heb je het gevoel dat je in een andere dimensie bent gevallen. Eentje die er uitziet als een oude, Italiaanse horrorfilm uit de jaren zeventig. Een barokke science fiction-ervaring die je twaalf minuten lang kunt ervaren op het nummer Above The High Rays.

Een van de dingen waar wij 15 april zeker vooraan staan, is bij Joy Wellboy. Achter de knoppen van deze duistere pop gaat het muzikale liefdeskoppel Joy Adegoke en Wim Janssens schuil. Het van Brussel naar Berlijn verhuisde duo roept vergelijkingen op met The Knife, Goldfrapp en Nancy Sinatra & Lee Hazlewood: het is bijzondere mengelmoes van invloeden. Dit jaar kwam de plaat Les pieds dans la merde la tête dans les étoiles uit en daarvoor het sterke Wedding.

Fluwelen Koord met het nummer Luxe Poesjes is het enige obscure en opgenomen bewijsmateriaal dat er van de band te vinden is. Er is echt maar één manier om erachter te komen wat je daar dan precies van kunt denken en dat is op play drukken. Je oren zullen gevuld worden met avant-gardistische en behoorlijk onalledaagse geschreeuw, soundbites en stoïcijns ingespeelde gitaarpartijen. Heftig, wel indrukwekkend.

De muzikale waanzin van Cocaine Piss kregen we al meerdere keren in het gezicht geduwd en dat gaat je niet de koude kleren zitten kunnen we je vertellen. Zo zag onze schrijver Freek Verhulst de maand niet zo lang geleden nog in Tilburg: “We besluiten de avond in een kelder bij Cocaine Piss, eveneens uit België. Die band is letterlijk en figuurlijk all over the place. Na nog geen vijf minuten kronkelt de krijsende zangeres over de met bier doordrenkte vloer om de rest van de set door de zaal te blijven gieren, terwijl de noise/garagepunk een fascinerend gebrek aan structuur kent. Maar het is hard, het is energiek en ontzettend vermakelijk.”

De lo-fi van Ignatz wordt gemaakt door Bram Devens uit Brussel. Intensieve en magnetiserende muziek die klinkt alsof het in de jaren twintig in een bushokje opgenomen is. De muzikant grijpt terug op oude blues en folk en released sinds 2006 zijn vervreemdende solo-platen. De ruwe en vervormde sound van Ignatz gaat venijnig schuren in de Melkweg, dat is wel duidelijk.

LINE-UP:
COELY / ROMAN HIELE / JOY WELLBOY / LE MOTEL / MIAUX / FLUWELEN KOORD / IGNATZ / MITTLAND OCH LEO / COCAINE PISS

FACEBOOK-EVENT: https://www.facebook.com/events/1873656102864450/
WEBSITE MELKWEG: https://www.melkweg.nl/nl/agenda/l-a-n-party-belgium-edition-15-04-2017/

De zomer loopt op z’n einde, geen tijd of geld gehad voor een zomervakantie? Hier is je herkansing! Ga met Le Butcherettes (ja, met opzet met lidwoord-enkelvoud) op een garagepunk-trip naar Mexico.

De band heeft er zelf wel al flink wat reisjes opzitten. Zo stonden de beschermelingen van At The Drive-In-gitarist Omar Rodriquez-Lopez al op het podium met die band, maar ook met Deftones, The Dead Weather en Yeah Yeah Yeahs. Le Butcherettes gaat deze namen keihard achterna, op weg naar de ultieme doorbraak.

Mooi nieuws: op 28 september is de band live te bewonderen in de theaterzaal van de Melkweg in Amsterdam.

Klinkt als een show om niet te missen, right? Laten wij nou 2 keer 2 kaarten klaar hebben liggen voor deze show! Mail voor 22 september naar prijsvraag@thedailyindie.nl waarom jij hier nou écht bij moet zijn!

Aanstaande zaterdag zijn de absolute goden van de hedendaagse psychrock in Amsterdam. Geen voorprogramma’s en dergelijke tijdverslindende onzin bij An evening with: The Brian Jonestown Massacre, maar gewoon een avondvullende show waarop Anton Newcombe en consorten een ongetwijfeld nu al legendarische bloemlezing zullen geven uit het bijna dertig jaar en vijftien albums overspannende oeuvre van de band uit San Francisco. 

En nog mooier nieuws: The Daily Indie mag jou en een vriend/vriendin/neefje/nichtje/vage kennis gelukkig maken met twee kaarten voor de show van The Brian Jonestown Massacre, in de Melkweg op aanstaande zaterdag 2 juli.Winnen? Mail robin@thedailyindie.nl waarom jij hierbij moét zijn.

Van het post-punktrio Shopping is de hyperbeweeglijke en expressieve leadzangeres misschien nog wel de minst opvallende verschijning. Met aan haar zijde een bassiste met avantgardistisch bloempotkapsel en een roodharige hillbilly op drums, krijgt het bonte trio de goedgevulde bovenzaal van de Melkweg wild aan het dansen.

Schijnbaar zonder moeite en met het minimale instrumentarium, speelt het bandje uit Londen de vele voeten van de vloer. De songs zijn – vrijwel zonder uitzondering – op één enkele, vluchtige melodie gebaseerd en voor klassieke songstructuren is Shopping ook al allergisch. De opbeurende en jachtig gespeelde liedjes van de band tikken dan ook zelden de drie minuten aan.

Het tempo ligt dus hoog vanavond. Na de zelfbenoemde introsong “tuning up” – niets meer of minder dan het vooraf stemmen van de gitaren – steekt de band van wal met een waterval aan tracks, voornamelijk van het tweede album ‘Why Choose’ afkomstig. Succesnummers als Straight Lines, Wind Up en Why Wait zijn compact, explosief en hoogst aanstekelijk.

Even, heel even, vlakt het optreden af als het tempo omlaag gaat. Shopping heeft echter geen tijd te verliezen, jast er nog een dozijn doorheen en na amper een halfuurtje is het podium weer leeg. De toegift van vier minuten kan niet verhullen dat dit wel een érg kort optreden is. Kort doch krachtig.

De Deense bad boys/nihlistische punkers van Iceage kwamen weer even flink huishouden afgelopen zondag in Amsterdam. De Melkweg bol van muzikaal kruid dat elk moment kon ontploffen tijdens de altijd in duister gehulde sets van de Denen. Elias Bender Rønnenfelt gedroeg zich weer als een op hol geslagen stier, de monitoren op de rand van het podium moesten het weer eens ontgelden. We hebben genoten, nu nogmaals met een heerlijk fotoserie van Dennis Wisse.

​​