The Daily Indie Presents
Vaudou Game & Baskar
Zaterdag 13 april

Een heel funky show bij een net zo funky én gloednieuwe partner van ons The Daily Indie Presents-showprogramma. In het Amstelveense P60 presenteren we namelijk Vaudou Game en Baskar op zaterdag 13 april.

Het hoofdprogramma kennen we al wat langer, zo schreven we onlangs nog een achtergrondverhaal over de band zijn wortels, het bijzondere verhaal achter de albumopnames van het laatste werk Otodi en de voornaamste inspiratie (het zal je niet verbazen): voodoo. Frontman Peter Solo vertelt daar onder meer over bij Afropop.org: “Voodoo draait om leven in harmonie, met je voorouders, met de plek waar je bent. Mensen, het universum en alles daarbinnen, vormen samen het grote geheel.”

Vaudou Game speelde eerder al op festivals Into The Great Wide Open, Down The Rabbit Hole, Valkhof Festival, Zwarte Cross, Metropolis Festival en zijn geen onbekende te noemen. Mocht je ze toch niet tegen het lijf zijn gelopen, dan vind je hieronder een zeer fijn voorproefje.

Baskar
Naast de spirituele en mysterieuze klanken van Vaudou Game, zal de avond geopend worden door Baskar, de instrumentale spacefunk-band uit Leiden. Liefhebbers van jazz, afrobeat en funk raden wij aan om lekker op tijd aanwezig te zijn, zodat je compleet meegezogen wordt in het universum van de band en zijn psychedelische tripjes.


Wil jij naar de show van Vaudou Game in P60 en ben je lid van The Daily Indie?! Stuur dan snel een mailtje naar ricardo@thedailyindie.nl en dan gaat hij het regelen voor je. Check ook alle andere shows die we presenteren door het hele land!

WEBSITE P60 | FACEBOOK-EVENT | WORD LID

The Daily Indie Presents
Feng Suave (06-12) & EUT (27-01)

Op zoek naar een mooi Sinterklaas- en/of kerstcadeau? Wij presenteren twee schitterende bands van eigen bodem in december bij onze vrienden van Poppodium 013 in Tilburg. Daar mogen we namelijk de shows hosten van Feng Suave op de zesde en EUT (verplaatst van 28 december naar 27 januari*). Ideaal om je eet- en alcoholroes er eens goed uit te zweten tijdens deze donkere dagen in het altijd gezellige skatehal Hall Of Fame, waar 013 de shows presenteert.

Het extra goede nieuws is dat je dikke kans op vrijkaarten maakt voor deze Tilburgse shows. Maar hoe dan? Nou, door lid te worden van The Daily Indie voor een tientje per jaar!

De band is nog niet zolang bezig, maar speelde al de ene na de andere mooie show nadat de eerste singles van Daniel de Jong en Daniel Leonard Elvis gelijk viral gingen. Ook niet zo vreemd, want die zijn nu eenmaal verdomd lekker en fans van bands als Jungle en Homeshake weten die snel te vinden (en zeer te waarderen). In Engeland zijn ze inmiddels ook al een tijdje fan, zo speelde de band zijn eerste show in Londen en die was al ruim van tevoren uitverkocht. Maar joh, wat wil je ook? Check hieronder de schitterende en uiterst subtiele en funky livesessie van de band tijdens Into The Great Wide Open en je begrijpt waarom! Op 6 december zie je de boys live in Hall Of Fame.

De stuiterballen van EUT
Als je ons een beetje volgt, dan moet je de stuiterende poppers van EUT haast wel een keertje tegen het lijf zijn gelopen. Of simpelweg in het echte leven, want de band speelt zich een slag in de rondte. Zo lieten we een denderende livesessie van de band in première gaan, maakte de band voor ons een inspiratieplaylist, een verslag van zijn supportshow met Beck in 013, schreven we over de single Supplies en interviewden de band vorig jaar nog. Dat lijkt ons een prima voorbereiding voor EUT zijn show op 27 januari in 013.


Kaarten winnen?
Wil je naar de shows toe van Feng Suave en EUT in 013? Word dan lid van The Daily Indie! Dat word je al voor een tientje per jaar en daarmee ben je ook nog eens een trouwe supporter en vriend van TDI, want op die manier zorg je ervoor dat we onze muziekjournalistiek kunnen blijven maken en gratis kunnen houden.

WEBSITE POPPODIUM 013 | FACEBOOK-EVENT


WEBSITE POPPODIUM 013 | FACEBOOK-EVENT

The Daily Indie Presents
12 mei – Asteriks

Op het nieuwste album Greener Than The Other Side gaat The Black Marble Selection op zoek naar het paradijs. Niet via de rechttoe-rechtaan garagerockroute van het debuut, het vijftal bewandelt na het afscheid van zanger JP Lilipaly (“Het voelde als een verkering die uitging”) vaker de kronkelende bospaadjes van melodieuze psychedelica. Maar wat blijkt? Zoals de titel ‘Greener Than The Other Side’ al doet vermoeden, is het ware paradijs gewoon thuis. In Tilburg.

Oké, de Textielstad ziet er met zijn vele blinde muren en rechthoekige flatgebouwen (door Tilburgers cynisch ‘blokkendozen’ genoemd) op het eerste gezicht niet uit als de ‘Garden Of Delight’ waarover op het nieuwe album wordt gezongen. Dat zien de mannen zelf ook. “Maar je moet je niet doodstaren op die lelijke gebouwen”, vindt bassist Malenzie Mac-Donald. “Tilburg moet je méémaken, je moet er de juiste mensen leren kennen.” Daar is drummer Tom van Berkel het mee eens. “Tilburg heeft veel kunstenaars, muzikanten… Veel absurdisten. Die lachen ook om de ‘lelijkheid’ van de stad, maar ze zitten hier wél. Je hebt hier alle ruimte voor muziek en kunst, maar je moet het wel zelf doen.” Dat is misschien wel juist het mooiste aan de stad, vindt hij. “In Amsterdam weet je dat er ’s avonds 113 expo’s, veertien bandjes en vijf clubavonden zijn. Dan ga je ergens heen, je wordt vermaakt en de mensen zijn knap.” Erik Bus, gitarist en tegenwoordig frontman, valt hem bij. “Als je hier een avond niets te doen hebt, is het ‘Fuck… Wat gaan we doen?’ Dan word je ook gepusht om iets te gaan maken.”

 

Lid van The Daily Indie? Dan maak je goede kans op vrijkaarten voor de show van The Black Marble Selection in Asteriks op 12 mei. Meer informatie vind je hier.

 

De plaatstelijkse sjoelvereniging
Malenzie schiet in de lach. “Vrienden van mij belden laatst of ik kwam sjoelen, want een van die guys had nog een sjoelbak staan. En ja, wat ga je anders doen behalve zuipen in de stad? Dus iedereen nam z’n vrienden mee en ze zijn een avond gaan sjoelen. Een maand later hadden ze een sjoelvereniging opgericht en stonden ze in het Brabants Dagblad en werden ze uitgenodigd in talkshows om erover te vertellen. Dát is Tilburg. De raarste dingen gebeuren hier en het gebeurt snel.”

 

“De burgemeester zou ons eens moeten horen, zo trots als we op Tilburg zijn.”

 

Zo vliegt in het hippe koffietentje (Fritz Kola, ingewikkelde lattes, industrieel interieur; je kent het wel) in het Tilburgse centrum de ene na de andere anekdote voorbij. Hier zit geen band die een heel serieus album te verkopen heeft en wil praten over persoonlijke groei, hier zit een ontspannen vriendengroep in zijn natuurlijk habitat lekker te leuten. Met oprechte liefde voor hún stad. “Het klinkt misschien een beetje beperkt, maar mijn wieg stond hier en ik wil hier nooit meer weg”, zegt Malenzie. “Ik moet alleen m’n vriendin, die komt uit Arnhem, nog overtuigen.” Tom grinnikt: “De burgemeester zou ons eens moeten horen, zo trots als we op Tilburg zijn.”

Deze gasten laten je vanzelf geloven dat in deze stad echt alles mogelijk is. Hun eigen verhaal is ook al zo’n voorbeeld. Als een groep vrienden die elkaar kent van het skateboarden en in de overige vrije tijd een paar akkoordjes had geleerd, vonden ze het op een dag een tof idee om muziek te gaan maken in de stijl van de sixtiesnummers die vaak onder skatevideo’s worden gemonteerd. “We maakten net een maandje muziek en toen hebben we tegen onze vrienden gezegd: ‘dan en dan spelen we in de Hall Of Fame’”, vertelt Malenzie. “Zij zeiden: ‘Meen je dat serieus? Lachen man, dan ga je zwaar af! Dan komen we wel kijken!’ Maar we kregen applaus en toen dachten we ‘hé, hier moeten we mee doorgaan’.”

 

 

Transformatie
Twee albums later neemt The Black Marble Selection zichzelf nog steeds vooral niet te serieus. “We maken pas vijf jaar muziek, dus we zijn daar voorzichtig mee”, vertelt Malenzie. “Wij hebben niets uitgevogeld wat anderen nog niet weten. We doen gewoon ons best en zijn dankbaar”, blijft hij bescheiden. Maar dat de groep zich heeft ontwikkeld, is duidelijk te horen op Greener Than The Other Side. “We hadden deze plaat ook niet anders kunnen maken, net zoals dat voor de vorige gold. Die eerste was wat harder omdat we niet echt anders konden. N zijn we allemaal meer melodische dingen gaan luisteren, maar dit is onze sound, we hebben alleen weer wat bijgeleerd. We zitten continu op de limiet van wat we kunnen. We groeien mee met onze muziek.”

 

“Wij waren die guys die vooral live leuk waren om naar te kijken, waar je bier kon gooien en zo. Maar nu zijn de muziek en de samenstelling anders en willen we dat niet meer zijn.”

 

Die transformatie betekent dat The Black Marble Selection ook live niet helemaal meer is zoals je de band kende, waarschuwt Malenzie. “We moesten onszelf toch even opnieuw uitvinden. Ik had altijd het idee dat we bekend stonden als… Noem het maar voorzichtig ‘feestband’. Wij waren die guys die vooral live leuk waren om naar te kijken, waar je bier kon gooien en zo. Maar nu zijn de muziek en de samenstelling anders en willen we dat niet meer zijn. Dat wil zeker niet zeggen dat we nu als stijve planken op het podium staan, maar we zijn daarin wel veranderd.”

Verkering
Nog even over die veranderde samenstelling. Zanger Jean Paul (JP) Lilipaly verliet de band vorig jaar, een maand voordat de opnames voor album twee zouden beginnen. Een moeilijk, maar ook onvermijdelijk besluit, legt Erik uit. “We hadden al wat liedjes liggen, en als we in de oude samenstelling door hadden kunnen gaan, hadden we dat sowieso gedaan. We waren begonnen als vrienden en dat zijn we nog. Maar wij waren supergemotiveerd en wilden door, en hij kon dat door privédingen niet meer opbrengen. Dat snapten wij, en hij begreep dat we dan niet met hem door konden.”
Tom: “Het voelde een beetje als een verkering waarbij je allebei eigenlijk al weet dat het over is, maar iemand moet dan toch de knoop doorhakken.”

Maar de studio was geboekt, dus moest de draad snel worden opgepakt vertelt Malenzie. “Wij waren er, de studio was er: let’s do this! Het was zuur dat het ‘uit’ was, maar het was nu eenmaal zo en daarmee was het ook meteen afgesloten. Daarin helpt het wel dat je elkaar al zolang kent, dan weet je wat je aan elkaar hebt.” Het is ook daarom dat de band de vacature voor frontman liever intern wilde oplossen, vertelt Erik. “We hebben in principe alle opties open gehouden, hoor. Maar eerst zijn we om beurten achter de microfoon gaan staan om te kijken of dat zou werken. En toen kwam ik er als beste uit. Ik moest er even inkomen, maar ik deed altijd al tweede stem en schrijf de meeste melodieën, dus dat scheelt.”

 

 

Superteam
Dat was niet alleen voor de band een opluchting. Ook producers Marcel Fakkers (The Madd) en Dave von Raven (The Kik), in wiens nieuwe PAF! Studio het album ook werd opgenomen, moeten hem vast even hebben geknepen. Tom: “De studio was al geboekt, maar zij hadden natuurlijk geen idee hoe wij met een andere zanger zouden klinken. Dat was dus wel even spannend.” Malenzie kan het moment nog precies terughalen. “Toen Erik meteen een hele take vol zong, keken wij elkaar aan. ‘Wow, gebeurt dit echt? Is het nu gewoon opgelost?’ Dat hij daar random ging staan en verdomme ook nog de stem had, dat was heel gaaf. En toen Marcel en Dave elkaar aankeken en tegelijkertijd knikten, wisten we helemaal zeker: dit wordt ‘m.”

 

“Dan kan het zijn dat er iets niet helemaal klopt en wij horen die ‘foutjes’ ook nog wel, maar het klinkt daardoor wel meer ‘mens’ en wat minder machine.”

 

‘Marcel en Dave’ speelden volgens Erik een belangrijke rol in de totstandkoming van Greener Than The Other Side. “Ze waren echt een superteam voor ons. We zaten zo op één lijn dat we ze volledige vrijheid hebben gegeven om te doen wat ze wilden met die tracks.” Daar komen dus die theremins, fluiten en toetsenpartijen voor het grootste gedeelte vandaan. “Het is wat meer aangekleed, inderdaad. Wat ‘volwassener’, misschien. Maar verder wilden we het wel zo dicht mogelijk tegen ‘live’ aan houden. Daarom hebben we het meeste tegelijkertijd opgenomen, we hebben het echt als een momentopname benaderd. Dan kan het zijn dat er iets niet helemaal klopt en wij horen die ‘foutjes’ ook nog wel, maar het klinkt daardoor wel meer ‘mens’ en wat minder machine. Dat hebben we altijd al gedaan trouwens.”

Gers Pardoel
Sommige dingen veranderen dus niet. Zo blijft ook het skaten onlosmakelijk verbonden aan The Black Marble Selection, al hebben ze daar steeds minder tijd voor volgens Tom. “Muziek heeft het een beetje overgenomen, maar we proberen het nog steeds één keer per week te doen.”

“Maar door het skaten hebben we wel ons netwerk”, zegt Erik. “Die scene is in Tilburg heel klein en hecht. Iedereen doet iets anders, maar er is wel veel waardering voor elkaar. Daar kennen we dus ook de Tilburgse helft van The Kik van, maar bijvoorbeeld ook Gers Pardoel. Wist je trouwens dat we in zijn clip spelen?” Malenzie veert op. “Ja! Echt waar! In die clip van Met Mij! Gerwin (Gers, red.) had ons als figuranten uitgenodigd, gewoon omdat ‘ie ons toevallig kent. Nou, dat leek ons wel vet. Op het einde van de clip komt hij op een soort afterparty, en ergens achterin, tussen al die zwoele R&B-chicks, staan wij dus als vijf van die klaplopers, haha!”“Maar dat is nog niet het mooiste”, lacht Tom. “Wij hadden nog niet gegeten, en na zo’n lange filmdag krijg je honger, dus Erik had een pizza besteld. Die werd alleen precies tijdens het filmen van dat shot bezorgd. Het laatste dat je in die clip ziet, als je goed oplet, is Erik die een stuk pizza in z’n gezicht duwt.”

Dat dat gewoon kan, dat is dus typisch Tilburg, benadrukken ze nog eens. En daar gebeuren dus echt de raarste dingen als je de juiste mensen kent. Wie met The Black Marble Selection praat, moet ze wel gelijk geven; het gras kan onmogelijk aan de overkant nog groener zijn dan in hun Brabantse betonnen blokkendozenparadijs.

Op vrijdag 12 mei speelt de band een show in Podium Asteriks in Leeuwarden. Als lid van The Daily Indie maak je kans op vrijkaarten! Nog geen lid, voor een tientje per jaar word je lid en maak je gebruik van alle ledenvoordelen.

WEBSITE ASTERIKS | FACEBOOK-EVENT

 

The Daily Indie Presents
24 april

 

Het zal de meeste TDI-lezers niet ontgaan zijn: Japandroids is terug en op 24 april presenteert The Daily Indie wij de band in de Melkweg. Maar niet voordat we de band uitgebreid hebben geïnterviewd, want ieders favoriete Canadese rockduo bracht eind januari zijn derde album Near To The Wild Heart Of Life uit: de eerste Japandroids-plaat in vijf jaar.

In die tussentijd heeft zanger en gitarist Brian King het Canadese Vancouver verlaten, dat sinds de begindagen de thuisbasis van de band is. Hij woont nu afwisselend in Toronto en Mexico-Stad, waardoor er voor hem en drummer David Prowse flink wat heen-en-weer gereis nodig was om het schrijfproces te voltooien. Tel daarbij op dat de heren ook niet meer de jonge honden zijn die we ten tijde van Post-Nothing (2009) en Celebration Rock (2012) hoorden en je snapt dat Japandroids anno 2017 zo nu en dan als een herboren band klinkt. Wij voelden Prowse aan de tand over de veranderingen die hij en de band hebben doorgemaakt.

 

Lid van The Daily Indie? Dan maak je kans op kaarten. Lid worden doe je hier!

 

Dat hij en King tijdens het maken van Near To The Wild Heart Of Life in feite een lange afstandsrelatie onderhielden, heeft volgens Prowse zeker een impact of hoe de plaat uiteindelijk is geworden. “We hebben een maand lang een huis kunnen huren in New Orleans, waar we iedere dag konden schrijven en aan onze songs konden sleutelen, maar verder vond het schrijfproces plaats in drie verschillende steden. Wat alles wel een stukje ingewikkelder maakte”, vertelt hij. “Al denk ik dat het uiteindelijk tot een beter eindproduct heeft geleid. Ik weet natuurlijk niet wat voor plaat het had opgeleverd als we alles wel in Vancouver hadden geschreven, maar ik denk dat we dan sneller een zelfde richting als onze vorige twee platen waren opgegaan.”

Meer instrumentale ruimte
Hoewel het album nog steeds moeiteloos herkenbaar is als een Japandroids-plaat, klinkt het nieuwe album op cruciale vlakken wel degelijk anders. Het tempo is gemiddeld wat omlaag gegaan, er staan minder anthems op dan op voorgaande platen en er is meer ruimte gekomen voor instrumenten als akoestische gitaren en synthesizers. De koerswijziging is misschien niet radicaal genoeg om van een geheel nieuwe sound te spreken, maar bij momenten komt het in de buurt volgens Prowse. “We deden absoluut een poging om op een andere manier te schrijven dan we gewend waren. Voorheen schreef Brian een gitaarpartij, dan voegde ik daar wat drums aan toe en was het devies: ‘hoe luider, hoe beter’. Die tijd is nu voorbij. Nu wilden we als eerste zorgen dat ieder nummer zijn eigen identiteit had voordat we het gingen opnemen.”

 

“Ik had nooit verwacht dat we dit in onze mars zouden hebben. Dat was een serieus holy shit-moment.”

 

Als gevolg daarvan is het eindresultaat ook gevarieerder dan vorige platen. Zo is het titelnummer een ‘gewone’ Japandroids-knaller, gaat de band op North East South West meer dan ooit richting de Southernrock en klinkt het met distortion overladen I’m Sorry (For Not Finding You Sooner) als een mix tussen My Bloody Valentine en Death Cab For Cutie. Meest in het oog springend is het zeven minuten durende epos Arc Of Bar, wat vrijwel volledig gebouwd is op een dikke laag synths. Zodra het nummer ten sprake komt, wordt Prowse ook direct enthousiast. “Arc Of Bar! Dat is een van de nieuwe nummers waar we het meest trots op zijn, omdat het zo anders is. Toen we het eindproduct hoorden, hadden we allebei zoiets van: ‘Ik had nooit verwacht dat we dit in onze mars zouden hebben.’ Dat was een serieus holy shit-moment.”

 

 

Kant A en B
Het is ook geen toeval dat dat nummer precies het middelpunt van de plaat is. “Vrijwel iedereen luistert tegenwoordig natuurlijk muziek op zijn telefoon, maar wij denken toch altijd nog in een kant A en B. Daarom besteden we altijd vrij veel aandacht aan de volgorde van de tracks, zo ook bij deze plaat. Het titel- en openingsnummer is nog een vrij typische Japandroids-track. Die staat aan het begin zodat mensen denken: ‘Cool, ik heb al vijf jaar geen nieuwe song van de band gehoord, dit is precies waar ik op hoopte.’ Dan stappen we gaandeweg steeds meer van die sound af, wat zijn hoogtepunt bereikt met Arc Of Bar. Vanaf daar gaan we weer wat meer terug naar onze roots, met als afsluiter uiteindelijk het nummer In A Body Like A Grave. Een nummer dat mensen wat meer van ons gewend zijn. Zo is de cirkel rond.”

Met het album op zak, is het toeren inmiddels weer volop losgebarsten voor de band. Op het moment van spreken zit het duo nog middenin hun Amerikaanse tour, op 24 april brengt hun Europese tour de band naar de Melkweg. Hoewel hij het leven on the road “meedogenloos” noemt, is Prowse toch erg blij om weer terug te zijn. “Ik heb dit echt héél erg gemist. Ik ben dol op live spelen, vooral op de directe verbinding die ik voel met het publiek. Mensen zingen ieder woord mee, klimmen op het podium, crowdsurfen. Dat alles zorgt voor een hele bedwelmende omgeving voor een artiest.”

Op de vraag of hij liever op het podium staat dan in de studio moet hij even nadenken. “Vroeger had ik meteen ja gezegd. Van het opnameproces genoot ik in het begin niet heel erg. Ik miste vooral de onmiddellijke pay-off van wat je aan het doen bent. Op het podium juichen mensen je al toe voor je ook maar een noot gespeeld hebt, terwijl we in de studio overal heel lang bij stil moeten staan, wat lang niet altijd leuk is”, vertelt de drummers. De opnames van de nieuwe plaat zorgden echter voor een omslagpunt. “Dit was de eerste keer dat we echt veel tijd hebben besteed aan de opnames, waardoor we ook veel meer mogelijkheden hadden om te experimenteren en lol te hebben. Daardoor voelde de studio voor mij voor het eerst als een inspirerende omgeving.”

 

 

De angst dat het nieuwe materiaal live vanwege de iets rustigere inslag minder goed zou vallen, bestond natuurlijk ook bij de band. Maar die bleek al snel ongegrond. “Voordat de plaat uitkwam, voelde het altijd een beetje ongemakkelijk om de nieuwe nummers te spelen, maar nu zijn dat juist de songs waar een groot deel van het publiek voor komt.” Dat heeft er ook voor gezorgd dat de band zijn optredens iets anders aanpakt. “Voor deze plaat konden we mensen gewoon om het hoofd slaan met snelle, energieke nummers zodat iedereen totaal van de wereld was aan het einde van de show. Nu bouwen we het momentum ongeveer net zo vaak op als af. Dat zorgt natuurlijk wel voor een andere reactie die je oproept. Ik heb nog niemand zien crowdsurfen op bijvoorbeeld I’m Sorry (For Not Finding You Sooner), maar ik ben al lang blij dat de nummers in de smaak lijken te vallen.”

 

 

WEBSITE MELKWEG
FACEBOOK-EVENT

Niet voor niets heet de band JEFF The Brotherhood, want deze formatie bestaat uit de twee knalhard beukende broertjes Jame en Jamin. Ze spelen een mix van allerlei bonte soorten rock, die uiteindelijk het best te verwoorden is als, euh naja, rock. Op donderdag 10 september komen ze na jaren weer eens in Utrecht -in EKKO – en daar kan jij bij zijn! 

Niet alleen komen deze bad boys langs in Utrecht, de band Solids zal namelijk dit prettige avondje openen. Canadese grungers die eerder al London Calling verrot speelde. Wij zouden het dus wel weten als we jou waren!

Kans maken op tickets?! Mail dan naar prijsvraag@thedailyindie.nl met een korte, goede reden waarom jij naar deze show toe móet gaan! (Mailen kan tot en met 6 september).

JEFF The Brotherhood

 Solids

Rolo Tomassi, Brutus, Employed To Serve, een VJ-set van Nikki Smits en ook nog eens een DJ-set van The Village Coffee & Music. Editie nummer 7 van The Shape Of Punk To Come in EKKO was weer genieten geblazen! Fotograaf Dennis Wisse stond zoals elke editie vooraan in de pit en kwam thuis met de volgende platen.

Employed To Serve

Brutus

Rolo Tomassi

De droom van ieder doorsnee tienermeisje: een knappe jongen met een overduidelijk Brits accent. Oh ja, als ‘ie in een bandje speelt heb je al helemáál goed gescoord. De vier jongens van het uit Liverpool afkomstige Circa Waves voldoen toevallig precies aan die eisen. Na behoorlijk wat singles te hebben gedropt in de afgelopen twee jaar is nu eindelijk de tijd gekomen dat de band een debuutalbum aflevert, getiteld ‘Young Chasers’. Met veertig minuten aan pakkende gitaardeuntjes en opzwepende ritmes belooft het een mooie lente te worden.

 

 

De plaat opent met een feest der herkenning: het inmiddels welbekende Get Away, het eerste nummer dat we ooit van de band te horen kregen en een hitje op zich. De productie van de verdere plaat is wellicht anders dan we gewend zijn van de singles, maar maakt het er niet slechter of beter om. Na de opener volgen er stuk voor stuk indieknallers, met als hoogtepunten de titeltrack en Stuck In My Teeth.

De band jast door de dertien tracks heen zonder dat je er erg in hebt. In die zin is ‘Young Chasers’ een heerlijk luchtige plaat, die je op elk zonnig moment opzet en je even al je zorgen doet vergeten dankzij Kieran Shudalls afgezaagde tekstjes. Circa Waves verlegt duidelijk geen grenzen. De band blijft behoorlijk binnen de lijntjes en is in het straatje van de indiepop een typisch dertien-in-een-dozijn-geval. Maar met die vrolijk stralende koppies en fijne songs kunnen we ze ook niet veel kwalijk nemen, of wel?

 

20JohnCoffey230414TV©DennisWisse

 

The Daily Indie is een Utrechts platform en de opening van nieuwe Tivoli-zaal is dan ook iets waar we niet alleen bij willen en moeten zijn, maar die we ook graag van alle kanten vast willen leggen. Niet één, maar liefst twee fotografen van The Daily Indie waren aanwezig. Bij deze de knalharde en heerlijke foto’s van Dennis Wisse. Enjoy!

 

 

Knalland

 

Mister And Mississippi

 

 

 

John Coffey

 

foto 4

 

Een deel van The Daily Indie crew begeeft zich dit paasweekend in Berlijn en loopt op 18 april plots tegen een show van Cold Acid en Drenge aan. En zo’n affiche in de trashy Comet Club kunnen wij natuurlijk niet laten schieten! Compleet zonder echte fotograaf besluit ondergetekende een spontaan verslag te schrijven van een heel fijne en dampende avond in Oost-Berlijn. 

 

COLD ACID
Duitse bands laten zich niet zoveel zien over de grens, maar ze blijken er toch echt wel te zijn, zo ook in elektro-stad Berlijn. Zonder voorkennis bij uw verslaggever trapt Cold Acid de avond met stevige, walsende en stuwende rock. Scherpe riffs die tegen de rauwe muren van dit Kreuzbergse podium aanschuren. In de hoek van Black Rebel Motorcycle Club en ook een band als Drenge combineert de band een schurende sound met aanstekelijke vocalen lijnen en strakke drums. De bassist speelt furieus en legt al het riff-geweld op een gestroomlijnde ondergrond die de hele show stand blijft staan. De backbeat wordt zorgvuldig ingezet en stuurt de energie van Cold Acid in de juiste richtingen. Hoog tijd om een keertje onze grens over te komen!

 

 

 

DRENGE
Maar goed, dan is er Drenge. En de twee broers klappen niet geheel zorgvuldig over de Duitsers heen. Vanaf punt één is het raak en staat de band direct op scherp. Het tempo is hoog stuiterbaar, de gitaren van Eoin Loveless hard als de Berlijnse muur en  de drumpartijen van Rory duiken van de ene in de andere fill. Drenge is naar Berlijn gekomen om de boel te slopen en doet dat zonder blikken of blozen. Zo nu en dan is er ruimte voor iets meer rust en geeft het duo hun set wat lucht. Voor de rest kan er telkens rustig door worden gegaan met de pit  en komt de band midden in de set tot een aantal hoogtepunten met Bloodsport en Face Like A Skull!. Het volume gaat in de Comet Club wel een stapje harder dan een gemiddeld Nederlands podium, waardoor de dynamiek wel eens verloren wil gaan in al het beukende geweld. Toch krijgen we waar we voor gekomen zijn en dat is een potje onvervalste rock waarvan de piep nu nog in onze oren zit (wat niet helemaal de bedoeling was, maar toch).

 

 

yuck band

 

 

Als The Daily Indie kaartjes weg mag geven voor een coole band in een coole venue, dan zeggen wij zeker geen nee. Ditmaal gaat het over de show van Yuck + Avery Plains op 27 februari in Ekko. Hun nieuwe plaat ‘Glow And Behold’ werd gemaakt zonder mede-oprichter Daniel Blumberg, wat door velen niet wordt gezien als een stap terug, maar misschien wel eentje vooruit. De 27ste kun je zelf beoordelen hoe de band er nu voor staat!

 

WINNEN!
In totaal hebben we vier kaarten liggen voor de nineties shoegazers uit Engeland die eind vorig jaar nog op Hit The City en Incubate speelden. Wil je kaartjes winnen, stuur dan een mailtje naar prijsvraag@thedailyindie.nl met je naam en wie weet ga je de 27ste lekker naar een showtje van Yuck in Utrecht. Inschrijven kan tot en met 20 februari!