Feature

De EP-hype: is het uitbrengen van volledige albums straks verleden tijd?


16 maart 2017

Dat de muziekscene totaal veranderd is de afgelopen twintig jaar, hoeven we je natuurlijk niet te vertellen. De populariteit van streaming zorgt ervoor dat de fysieke muziekverkoop terugloopt. Daardoor moeten artiesten vooral leven van hun concertopbrengsten, wat weer als gevolg heeft dat de prijzen voor veel concerten enorm gestegen zijn. Daarnaast zien we momenteel ook dat de manier waarop muziek nog fysiek gereleased wordt, aan het veranderen is: de EP wint aan populariteit.

Eerst even definiëren: een EP (extended play) is een middenweg tussen een single en een album. Hier staan meestal tussen de drie en de zes tracks en het heeft meestal een speelduur van maximaal een half uur. Er zijn natuurlijk geen vaste regels voor de benaming, het kan dus goed zijn dat een artiest zijn release een EP noemt terwijl het album langer duurt of andersom. Een elpee (LP, long play) is een volledig album en de traditionelere manier van muziek uitbrengen.

 

 

Voorganger is de EP-hype was John Mayer, die zijn volledige album The Search For Everything stapsgewijs in verschillende fases uitbrengt. Op de laatste vrijdag van iedere maand worden er vier nieuwe nummers de wereld in geslingerd. Ook in de indiescene wint het kleine broertje van het album aan populariteit, denk bijvoorbeeld aan het recente Myths-project van Mexican Summer of aan Beach van Bartek.

 

 

Waarom worden EP’s populairder? Artiesten moeten, mede dankzij Spotify, leven met een afname van de fysieke verkoop. Gelukkig biedt dit ook kansen. Je kunt als artiest namelijk op een veel laagdrempeliger manier muziek uitbrengen. Je gooit gewoon je tracks op Soundcloud zodra ze af zijn. Je publiek kan er toch à la minute bij, aangezien niemand meer naar de platenzaak hoeft te rijden.

 

 

Op deze manier is je muziek veel actueler: je hebt geen heartbreak-albums meer die vanwege een lange productietijd pas twee jaar na dato uitkomen en je als artiest de emotie op het moment van de release al lang weer kwijt bent. Het schrijf-, opname- en mixproces worden vanzelfsprekend korter wanneer je minder tracks nodig hebt om een EP te vullen. Tijdbesparing leidt logischerwijs weer tot kostenbesparing, wat ervoor zorgt dat ook kleinere bands makkelijk muziek kunnen uitbrengen.

 

 

Aan de kant van de luisteraar valt er ook wat voor deze transitie te zeggen. Er heerst namelijk een vluchtige cultuur, waarbij men – uitzonderingen daargelaten –  vaak niet meer de tijd neemt om een uur goed te gaan zitten om echt meegesleept te worden door een album. Het is nu eenmaal laagdrempeliger om even snel een EP’tje van een kwartier op te zetten van een artiest die je nog niet kent dan meteen een volledig 45-minuten durend album te luisteren. Om deze en voornoemde redenen zal de EP-hype naar verwachting vooral zijn intrede doen bij kleinere en onbekendere acts.

 

 

Al met al zal de extended play dankzij de behoefte aan lagere productiekosten en meer actuele releases aan de productiekant, en snellere luisterconsumptie aan de kant,  nog wel meer aan populariteit winnen aan de komende tijd. De digitalisering van muziek maakt deze overgang makkelijker. De elpee zal zijn waarde wel behouden, omdat je er beter een verhaal op kan vertellen als artiest. Bij bepaalde genres, ook binnen het indiespectrum, waar conceptalbums een grote rol spelen, zal dit argument de transitie in de weg staan.

 

 

Conclusie: het volledige album is niet dood, maar wordt wel bedreigd. En Spotify is degene met het geweer in de hand.