ALBUM REVIEW: Damien Jurado – Visions Of Us On The Land

Damien Jurado had wat te vieren afgelopen jaar. Het was toen twintig jaar geleden dat een illuster platenlabel uit zijn geboortestad Seattle zijn eigenhandig geproduceerde cassettebandjes oppikte, en hem een platencontract aanbood. Vele inspirerende albumtitels (On My Way To Absence; And Now That I’m Your Shadow en nu Visions Of Us On The Land) later is de meester der meeslepende indiefolk nog immer op koers: ook album nummer twaalf is van onverminderd hoge kwaliteit.

Een Damien Jurado-plaat is op z’n minst oerdegelijk; soms overweldigend, soms overdonderend en soms ontwapenend, maar altijd van een ongekend niveau. Het in 2014 verschenen Brothers And Sisters Of The Eternal Sun was bijna orkestraal te noemen en in al zijn bombast en splendeur een onvervalste roadtripplaat. Visions Of Us On The Land blijft daarentegen goeddeels klein en teder, en vooral de tweede helft krijgt van de begeleidingsband slechts een minimale bijdrage. Er klinken minder trommels en string synths, minder elektronische versiersels en er klinkt vooral minder galm naarmate het album vordert. De karakteristieke en intieme zang van Jurado transformeert bij willen en tegen het einde steeds vaker in melodisch gesmiespel. Het is alsof de behoedzame Amerikaan zijn nieuwe sound subtiel en stapsgewijs aan de luisteraar wil voorschotelen.

Dankzij de vereenvoudigde aanpak zijn de songs, hoewel altijd gevat, individueel niet steeds even sterk. Het is het geheel dat hier telt, en dat geheel is met 52 minuten – ruwweg de som van de voorgaande twee albums – een aardig lange zit, zeker voor de vernuftige componist en tekstschrijver die Jurado is. Zijnde een plaat van details, laat Visions Of Us On The Land, zich daarentegen en daarom keer op keer met een identieke impact beluisteren. De meester der meeslepende indie folk is nog altijd ongeslagen.