Damien Jurado had wat te vieren afgelopen jaar. Het was toen twintig jaar geleden dat een illuster platenlabel uit zijn geboortestad Seattle zijn eigenhandig geproduceerde cassettebandjes oppikte, en hem een platencontract aanbood. Vele inspirerende albumtitels (On My Way To Absence; And Now That I’m Your Shadow en nu Visions Of Us On The Land) later is de meester der meeslepende indiefolk nog immer op koers: ook album nummer twaalf is van onverminderd hoge kwaliteit.

Een Damien Jurado-plaat is op z’n minst oerdegelijk; soms overweldigend, soms overdonderend en soms ontwapenend, maar altijd van een ongekend niveau. Het in 2014 verschenen Brothers And Sisters Of The Eternal Sun was bijna orkestraal te noemen en in al zijn bombast en splendeur een onvervalste roadtripplaat. Visions Of Us On The Land blijft daarentegen goeddeels klein en teder, en vooral de tweede helft krijgt van de begeleidingsband slechts een minimale bijdrage. Er klinken minder trommels en string synths, minder elektronische versiersels en er klinkt vooral minder galm naarmate het album vordert. De karakteristieke en intieme zang van Jurado transformeert bij willen en tegen het einde steeds vaker in melodisch gesmiespel. Het is alsof de behoedzame Amerikaan zijn nieuwe sound subtiel en stapsgewijs aan de luisteraar wil voorschotelen.

Dankzij de vereenvoudigde aanpak zijn de songs, hoewel altijd gevat, individueel niet steeds even sterk. Het is het geheel dat hier telt, en dat geheel is met 52 minuten – ruwweg de som van de voorgaande twee albums – een aardig lange zit, zeker voor de vernuftige componist en tekstschrijver die Jurado is. Zijnde een plaat van details, laat Visions Of Us On The Land, zich daarentegen en daarom keer op keer met een identieke impact beluisteren. De meester der meeslepende indie folk is nog altijd ongeslagen.

Pillar Point is niet de eerste act die de synthesizergeluiden uit de jaren tachtig weer van stal haalt, maar overtuigend doet deze act uit Seattle het zeker. Denk aan early Depeche Mode in de mix met Nintendo-synthesizers en een warme ritmesectie. Alles schreeuwt vintage! De zanglijn in de bridge klinkt ook nog eens heel erg Sting’s Fields Of Gold.

Melancholische electronica
Ondanks dat de sounds bij vlagen redelijk somber kunnen klinken en de band zelf hun muziek typeert als melancholisch, klinkt single Eyeballs vooral vrolijk en opzwepend. Met uitzondering van de bridge, die opvallend genoeg na refrein één al langskomt. Dat illustreert ook wel het tegendraadse wat door heel het nummer subtiel aanwezig lijkt te zijn, de ogenschijnlijk lichte sound en hoge tempo staan flink in contrast met het thema ‘eenzaamheid veroorzaakt door sociale netwerken’. Een bitterzoete combinatie die naar meer smaakt.

Pillar Point’s titelloze debuutalbum komt 25 februari uit op Polyvinyl Records.

Het begin start met heel veel reverb en heel veel Thee Oh Sees-achtige vergelijkingen. Op zich niets mis mee, want dat is eigenlijk niets minder dan een geniale band. Want ja, Dreamsalon maakt ook garage rock, maar zeker wel op haar eigen manier. Op het nummer In The Air is onderdeel van de plaat ‘Thirteen Nights’ die de band uit Seattle onlangs uitbracht via Captcha Records. Een fraai opgebouwd nummer met een goede, spacende vibe. Luister hieronder naar In The Air en kom er zelf achter wat je ervan vindt.