Wild Beasts: “Het was de bedoeling om Boy King een beetje lelijk te maken”

Met hun vijfde plaat Boy King zijn de heren van Wild Beasts, naar eigen zeggen, terug naar hun jeugd. De Spartaanse, minimalistische sound en ingehouden woede van voorganger Present Tense is vervangen door liters testosteron en – voor Wild Beasts-begrippen – scheurende gitaren. Samen met Hayden Thorpe en Tom Fleming analyseert The Daily Indie de frustraties die ten grondslag lagen aan deze vernieuwde jeugdige branie.

Stel je even voor: vier delicate Engelse jongens, allen met metroseksuele trekjes, die in het geval van Hayden Thorpe zelfs naar het androgyne neigen, in een verpauperde wijk vol gun-wielding, meth-dealende rednecks in Zuid-Dallas, Texas. Wild Beasts is daar voor de opnames van Boy King, op uitnodiging van producer John Congleton (ooit frontman van The Paper Chase). “We waren daar zo misplaatst,” lacht Thorpe. “John is erg Texaans. Hij zei: ‘Je begint hier niet alleen aan met een Amerikaan, maar met een Texaan’. Texanen zijn erg naar buiten gekeerde, open mensen. Ik denk dat het in de hand hebben van je emoties iets heel Amerikaans is. Zo van: dit is hoe ik me voel, en dat komt er ook uit.” Fleming: “Johns methode was heel slim. Want artistiek gezien was het goed dat we wat van ons babyvet verloren, als het ware. We durfden daar directer te zijn, lelijker, minder beschaafd. Boy King is daardoor een heel eerlijke plaat.”

Schandalig, walgelijk en beledigend
Welke reden had Wild Beasts om af te reizen naar Texas? Uitzonderlijke persoonlijke situaties lagen in elk geval niet aan ten grondslag aan de behoefte een directe, agressieve plaat te maken. Thorpe: “Sommigen van ons zijn getrouwd, er zijn nog geen kinderen, liefdes erbij en liefdes verloren… Geen exceptionele trauma’s verder. Maar de wereld om ons heen is veranderd. We kunnen daar neerslachtig over doen en het gewicht op onze schouders nemen, of erop reageren met een zekere lichtvoetigheid. We hebben Boy King gemaakt alsof we niks te verliezen hadden, als reactie.” Waar Present Tense ging over volwassen worden, omvat lichtvoetigheid bij Wild Beasts de ‘fuck dat’-attitude jegens de verantwoordelijkheid die daarmee komt. “We hebben onze teenage fuck you to adulthood omarmd voor Boy King”, zegt Thorpe. “De gitaar zie ik als het ultieme wapen tegen verantwoordelijkheid. Zo gebruiken we hem op het album: schandalig, walgelijk, beledigend.”

 

 

Alleen het non-muzikale deel van Boy King illustreert al hoe een schandalig, walgelijk en beledigend Wild Beasts klinkt. De apocalyptische robot en font op de cover doen denken aan een eighties hairmetalband, of een Franse retro-elektroplaat zoals de oude van Daft Punk, die, in essentie, ook gore rockplaten waren. Fleming: “Veel artiesten die ons inspireren, zoals Hudson Mohawke of Anohni, vangen de angst, emoties en woede van onze generatie in een soort heavy-metal-anno-2016-esthetiek. Het was ook de bedoeling om Boy King een beetje lelijk te maken, door gladde elektronische baslijnen te combineren met smerige gitaren in de stijl van Prince en Van Halen. Dat moest de stem van de plaat worden. Er zitten ook een hoop bedoelde foutjes en slecht gespeelde stukken in. Iedere band moet zo’n plaat een keer maken. We voelden dat we het maken van mooie muziek op Present Tense wel onder de knie hadden. Nu was het tijd voor iets anders. We zijn niet bepaald plezierige mensen in de teksten die we zingen, dat is heel belangrijk om te beseffen.”

De inspiratie voor de cover en stijl van Boy King haalde Wild Beasts uit Metropolis, een stille Duitse sciencefictionklassieker uit 1927. De film verhaalt over een utopische samenleving, bevolkt door superieure ‘denkers’. Een geheime ondergrondse wereld herbergt de ‘werkers’, die onder erbarmelijke omstandigheden de bovenwereld functionerend houden. Het liefdesverhaal draait om een driehoeksverhouding tussen denker, werker en een robot tegen een achtergrond van een opstand van de werkers, die het einde van de utopie inluidt. Thorpe: “Er zit iets brutaals in dat apocalyptische liefdesverhaal in een crisis van sterfelijkheid versus technologie. Het inspireerde ons om onze jeugdige, onbezonnen boosheid niet meer verbergen. Ik geloofde altijd dat de kracht van muziek iets positiefs was, iets wat me weghield bij de rand van het ravijn. Maar mens zijn betekent dat je liefde en haat tegelijk kunt voelen. Ik ben begonnen in te zien dat muziek ook kan helpen de haat en depressies te omarmen die horen bij je menselijkheid. Die gevoelens kunnen je grootste drijfveer zijn.”

“Als iemand zegt dat hij Boy King lelijk vindt, voelt dat als een overwinning”

 

 

Macho
De gevoelens die Thorpe omschrijft, komen niet uit het niets. Wie naar de oudere platen van Wild Beasts luistert, hoort al bakken agressie, gif en sarcasme – weliswaar in zo’n minimalistische schoonheid verpakt, dat het bijna schizofreen aandoet. Op Boy King drijft die frustratie alleen maar meer aan de oppervlakte. Naast de cover getuigt ook de tracklist (Though Guy, Alpha Female, He The Colossus, Eat Your Heart Out Adonis) al een terugkerend thema in de discografie van de band: Freudiaanse seksualiteit als kritiek op de geforceerde machocultuur waar de bandleden in de Noord-Engelse arbeidersstad Kendal in opgroeiden. Reageerde de band op voorgaande platen nog met een feminiene, bijna campy sound, op Boy King bestrijdt Wild Beasts macho met macho.

“Het is absoluut een masculiene plaat, zowel in muziek als zang”, zegt Fleming. “Maar op een sarcastische manier. De gitaren, met stupide Dimebag Squals (het gillende signature gitaarriff van de vermoorde Pantera-gitarist Dimebag Darell – red.) en Hayden die over zijn libido zingt, zijn een masker om angst en onzekerheid te verhullen. Ik denk dat de meeste macho’s van binnen doodsbange kinderen zijn. Vandaar ook de titel Boy King. We hebben op onze platen altijd met genderrollen gespeeld. Maar dit is veruit de minst genderfluïde plaat die we ooit hebben gemaakt. Agressie leek op dit moment gewoon artistiek het eerlijkste wat we konden doen. We had to just face it.” Thorpe: “In een rockband zitten is op zichzelf ook nogal macho. Mensen verwachten iets van je op het gebied van seks, drugs en rock-’n-roll. Dat we onze levens en muziek baseren op die dubbelzinnigheid is een product van de ruige machowereld waarin we opgroeiden.”

 

 

Genderprobleem
Vier zeer intelligente jongens, die in staat zijn op hun omgeving te reflecteren, en die opgroeien in een macho samenleving: dat zijn in een notendop de geestelijke littekens die Wild Beasts thematiek bepalen. De Byroniaanse held, de door seks en wraak gedreven zelfdestructieve figuur (gebaseerd op de 18^e-eeuwse Engelse dichter Lord Bryon) die tot inzien komt dat die levensstijl eigenlijk heel leeg is, komt dan ook vaak langs op Boy King. Desondanks is Wild Beasts sarcastische reactie op de machocultuur ook één van oprechte maatschappelijke zorg. Op onze vraag of het niet een beetje achterhaald is om steeds maar weer het verschil tussen de rol van man en vrouw te benadrukken, reageert Thorpe fel: “Jij vindt dat er geen genderprobleem is? De grootste doodsoorzaak in Groot-Brittannië onder mannen onder de 50 is zelfmoord. Dat betekent dat we nog wel degelijk een probleem hebben met wat er verwacht wordt van de mannelijke bekwaamheid om te dealen met emoties. We blijven hangen in traditionele waardes over hoe mannen stoïcijns en zelfreddend moeten zijn en in hun eentje met hun problemen moeten om gaan. Dat keurslijf bestaat nog altijd. Ik vind dat vooraanstaande mannen in de maatschappij zich er sterker voor zouden moeten maken dat mannen ook emotionele, openhartige wezens zouden mogen zijn.”

 

 

“Een mening of genderrol is nooit een feit, maar een leugen die we onszelf vertellen om een beetje comfortabel te kunnen leven”, gaat Thorpe verder. “Maar bestaande opvattingen zijn niet per sé waar. Als we iets prediken, is het: wees moedig en openhartig genoeg om jezelf te zijn. Dat doen we ook met onze muziek, we hebben altijd geprobeerd dingen een beetje anders te zien en te doen, als een soort rebellie. We wilden op Boy King expres onbezonnen te werk gaan, terwijl dat niet in ons zit. Een van de beste manieren om niet in herhaling te vallen, is door te doen waarvan je zei dat je ze nooit zou doen: naar Amerika, een brutale attitude, lelijke gitaren. Mensen kunnen provoceren, is een privilege voor je als artiest. Maar het is nog steeds goudeerlijk. Als iemand zegt dat hij Boy King lelijk vindt, voelt dat als een overwinning. Of we niet bang zijn fans te verliezen? Er is een quote (uit een stuk van Ierse dichter Samuel Beckett – red.): ‘Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better’. Als mensen Boy King niet trekken, falen we tenminste wel in a fucking spectacular fashion!”