Cloud Nothings: “Doodsbang voor de Trump-regering”

De weg van het treinstation van Brussel naar het hoofdkantoor van PIAS België is een wandeling langs zwaarbewapende militairen, met wapens die we alleen kennen uit games als Call of Duty. Bij elke uitgang van Brussel Centraal staan er twee, met hier en daar een legervoertuig. We zijn vandaag in de hoofdstad van Europa op een mooie herfstdag in november, om bij te praten met Dylan Baldi, frontman van Cloud Nothings.

Een veel voorkomende gast in de geschiedenis van The Daily Indie (lees hier ons interview uit 2012 en hier uit 2014). Natuurlijk gaat het vandaag over de nieuwe plaat: Life Without Sound. Maar Dylan is ook bijzonder uitgesproken over de 45^ste president van zijn thuisland. “Alles aan zijn regering vind ik beangstigend.”

Aangekomen op de plek van bestemming, gaan we in afwachting van de Amerikaanse muzikant nog even door de platenbakken van het Belgische label. Want behalve een kantoor is het ook een concertvenue en een platenzaak in één. Aan de muur zijn pareltjes uit de stal van het label zoals Editors, Agnes Obel en Nick Cave, met platenhoezen ruim vertegenwoordigd. De winkel, buiten het centrum, is verder uitgestorven. In de bakken niets bijzonders; vooral platen uit eigen stal, die hier wel iets goedkoper zijn. Misschien later even beter kijken.

Eerst ruim baan voor Baldi, die met een vierdagenbaardje opgewekt ogend uit een achterkamertje verschijnt. Zijn haar zit alsof hij net uit bed komt, maar waarschijnlijker is dat hij met z’n handen in het haar gezeten heeft om de vele interviews die hij vanochtend al heeft afgewerkt. Net terug van de lunch kan hij er gelukkig weer fris tegenaan. We geven hem ons laatste magazine van The Daily Indie. Zichtbaar onder de indruk begint hij er doorheen te bladeren en zal het tijdens het interview niet meer loslaten.

 

 

“Aanslagen kunnen overal gebeuren: anywhere, anytime, daar maak ik me niet druk om”
Het openingsthema: Brussel en dan met name de beveiliging in de stad, die nog altijd in de hoogste staat van paraatheid verkeert. “Ik heb nog niet echt over straat gelopen. Ik zag alle beveiliging wel vanuit de auto, toch voel ik me er niet veiliger door. Mannen met grote geweren. Imposant hoor, maar wat gaan die doen als er iets gebeurt? Ik ben niet meer bang dat er iets hier in Brussel gebeurt dan waar dan ook ter wereld. Aanslagen kunnen overal gebeuren: anywhere, anytime.” Niet zo snel onder de indruk dus, deze koele kikker. Waar is hij dan wel bang voor? Dat antwoord komt er erg gemakkelijk uit. “De Trump-regering”, zegt hij. “Alles daaraan is heel beangstigend. Het gedeelte dat mij het meest bang maakt, zijn de mensen die hij om zich heen verzamelt: stuk voor stuk verschrikkelijke mensen. Pence is een slechte man. Steve Bannon, die in het kort gezegd een neonazi-website runt, ook. Elk persoon die hij waar dan ook maar voor heeft aangenomen is slecht.” Op deze dag in november brachten Trump-aanhangers nog de Hitlergroet op een conferentie in Washington. “What the fuck. Het is alsof de geschiedenis zichzelf herhaalt. Het is heel eng. Er is een hele alt-right-beweging, dat zijn eigenlijk allemaal nazi’s. Dat is wat het is en hoe we die mensen moeten noemen.”

 

“Er is een hele alt-right-beweging, dat zijn eigenlijk allemaal nazi’s. Dat is wat het is en hoe we die mensen moeten noemen.”

 

“Ik bewaar mijn moralen voor mijn vrije tijd. Liedjes schrijf ik om te vermaken”
Een sterke, uitgesproken mening. Toch horen we dit niet terug in de teksten op Life Without Sound. Toen Trump de verkiezingen won, waren de nummers voor Life Without Sound al opgenomen. Het album ligt namelijk vanaf maart vorig jaar al klaar. Geen probleem, vindt Dylan. “Ik hoef geen politieke liedjes te schrijven. Ik heb wel moralen, maar daar wil ik voor vechten in mijn eigen tijd. De band zelf is geen politieke act. Ik schrijf popsongs in mijn vrije tijd omdat het leuk is. In interviews zoals deze kan ik praten over de andere dingen uit het leven.” Bijvoorbeeld over zijn liefde voor Nederland. Want de Groningse Vera is volgens Dylan dé mooiste concertvenue ter wereld. “Ken je de man die dat runt? Peter Weening? Die houdt veel van onze muziek. Hij is awesome.” Hier houdt zijn lofzang allerminst op: “Als je op een tour vast hebt gezeten in bijvoorbeeld Frankrijk, is het echt een verademing om weer in Nederland te komen. Ik kan hier met iedereen fatsoenlijke gesprekken voeren. Man, sommige van jullie klinken Amerikaanser dan ikzelf! Daarnaast is wiet legaal en ik vind jullie architectuur echt fantastisch.” Maar dan komt er nog een kanttekening. Ten tijde van dit interview zitten we midden in De Pietendiscussie en zonder een voorzet geven draagt hij hier maar wat graag aan bij. “Het raarste dat wij als band ooit in Nederland gezien hebben? Zonder twijfel jullie fucked up feestdag, die ene met kinderen en black face.” Hierop besluiten we over te gaan tot een korte samenvatting van dat wat ons land zo vlak voor Sinterklaas in z’n greep houdt. Dylans conclusie: “Zet mij maar in het tegenkamp dan.”

 

“Ken je de man die Vera runt? Peter Weening? Die houdt veel van onze muziek. Hij is awesome.”

 

“De plaat is elke keer een stukje cleaner. Dat is niet expres, dat beloof ik”
De muziek dan. Hoewel Baldi nog wel even door kan praten over ons mooie landje, is dat ten slotte toch de reden dat we hier zijn. Life Without Sound zet de traditie van voorgaande Cloud Nothings-platen voort. Elk studioalbum wordt iets minder rauw dan de vorige en is iets cleaner geproduceerd. “Daar heb je gelijk in. Waarom dat zo is? Geen idee, het is niet expres, dat moet je geloven. Het blijft maar gebeuren”, grinnikt hij. Veel bands werken hun hele carrière met vrijwel dezelfde producer. Cloud Nothings niet, Baldi schakelt voor elk album een andere producer in, uit angst twee keer dezelfde plaat te maken. John Goodmanson (Sleater-Kinney, Bikini Kill en Blonde Redhead) zat deze keer achter de knoppen en kreeg – zoals bij Cloud Nothings gebruikelijk – alle mogelijke vrijheid. Baldi, opvallend bescheiden: “Elke keer dat ik met de producer praat, hebben we het er niet over hoe ik wil dat de plaat gaat klinken, omdat ik niet weet hoe het moet klinken. Ik schrijf alleen de liedjes. De producers die we kiezen weten wat ze doen, daarom laat ik ze altijd volledig hun gang gaan, zonder discussie. Elk album is daarom een experiment. Dat moet ook, want elke keer probeer ik iets anders te doen.” Life Without Sound gaat, mede door de heldere productie, meer in de richting van gitaarpop dan vorige albums, waar we het etiketje rammelende garagerock voor gebruikten. Al vanaf opener Up To The Surface is duidelijk dat dit een ander soort plaat is. Dit blijkt ook uit de vooruitgestuurde singles Modern Act en Internal World, die minder duister en iets toegankelijker klinken. Toch schuren de gitaren nog steeds als vanouds, waardoor die kenmerkende Cloud Nothings-sound overeind blijft.

 

 

“Dit klinkt als iets wat ik naar mijn moeder zou sturen: Alles gaat goed, hoor”
Zoals gezegd: Baldi is geen vreemde in de kolommen van The Daily Indie. We spraken hem twee keer eerder. “Touren is fantastisch: er zijn eigenlijk geen negatieve kanten”, liet hij na de eerste ontmoeting optekenen (2012). “Wow, dat klinkt als iets wat ik aan mijn ouders zou schrijven, als in: “ik heb zo veel plezier mama, zomerkamp is fantastisch!”. Nee, natuurlijk is dat niet waar. Het is gewoon niet leuk om lang van huis te zijn. Tijdens de vorige tour is mijn hond doodgegaan, ik vond het verschrikkelijk dat ik toen niet thuis was. Los daarvan is het wel de leukste baan die ik me kan voorstellen. Je reist de wereld rond om op fantastische plekken te chillen.” Sterker nog: voor het eerst in zijn zevenjarig bestaan als reizende muzikant, heeft hij zijn lot geaccepteerd. “Ik denk dat ik nu op het punt ben dat ik mij op gemak voel met wat ik doe. Eindelijk voelt het normaal. Ik heb het nooit als een blijvend ding beschouwd. Ik heb altijd gedacht dat ik dit een paar jaar zou doen en er dan mee zou stoppen, maar nu voelt het eindelijk als iets wat ik graag zou blijven doen.” In het interview in 2014 sprak Baldi van een uitdaging die een driemansformatie brengt: “Het is niet bepaald makkelijk, omdat je met alleen maar powerchords al snel op Green Day gaat lijken.” Nu is Cloud Nothings weer een kwartet, waar een merkwaardig verhaal aan vooraf ging.

 

Ik was gewoon een beetje een gek: crazy. Egoïstischer ook. Ik geef nu meer om andere mensen dan ik toen deed.

 

“Ik voelde me heel schuldig toen ik hem passeerde, nu ik had besloten dat dit een viermans-plaat moest worden, twijfelde ik niet om hem te vragen.”
Toen de oorspronkelijke gitarist Joe Boyer de staat Ohio niet meer mocht verlaten door het bezit van een strafblad (en om andere niet verder bekendgemaakte juridische redenen), ging de band in 2013 verder als driemansformatie. Life Without Sound is ook met drie man opgenomen, al speelde Baldi er wel een extra gitaarlijntje voor in. Niet voor niets, want in juli vulde Chris Brown – uiteraard niet die slaande rapper – de band weer aan tot viertal. “Chris is een jeugdvriend van onze drummer en is al heel lang een goede vriend van ons. Ik had hem eigenlijk al gevraagd voor de opname van de vorige plaat, maar toen bedacht ik op het laatste moment dat het een driemans-album moest worden. Ik voelde me heel schuldig dat ik hem passeerde en toen ik zeker wist dat ik verder wilde met een extra gitarist, heb ik hem er direct bij gevraagd.” Nog een verandering, of beter gezegd, verbetering bij dit album zijn de teksten, waar meer aandacht aan is geschonken. “Met het maken van onze platen heb ik eigenlijk niet altijd op de lyrics gelet. Het was altijd gewoon even last-minute wat tekstjes schrijven. Met deze plaat dacht ik, omdat ik naar lyrics luister bij andere bands, ben ik het aan mezelf verplicht om betere teksten te schrijven. Ik wilde teksten maken die logisch waren. Teksten die ertoe deden.”

“Ik geef nu meer om andere mensen dan ik toen deed.”
Je hebt artiesten die niets van de pers moeten hebben. Zeker op persdagen zoals deze kunnen artiesten na een hele dag vol interviews weleens geïrriteerd raken. Geef ze eens ongelijk: voor de zesde keer die dag hetzelfde riedeltje herhalen over de albumtitel kan vermoeiend zijn. Zo niet Baldi, die er geen probleem van maakt dat we langer zitten te praten dan afgesproken. Sowieso lijkt hij echt plezier te hebben in het geven van een interview. Hij is die wildvreemde waarmee je op een avondje kroeg zomaar aan de bar kunt blijven hangen als je vrienden besluiten vroeg naar huis te gaan. Relaxed, een man met wereldkennis, met humor en allesbehalve uit de hoogte. Zelfs over zijn romantische escapades kunnen we gewoon vrijuit praten. Aanleiding is de track Things Are Right With You. Twee jaar geleden had Baldi het namelijk nog over een vriendin in Parijs, waar hij toen veelvuldig was. Hij dacht zelfs aan verhuizen naar de stad der liefde, maar dit nummer gaat niet over dezelfde dame. “Die vriendin in Parijs is al wel even geleden, een paar jaar alweer. Dat is klaar. Ik was jong en een idioot. Het werd gewoon een beetje te veel. Things Are Right With You is voor een meisje waarmee ik nu aan het daten ben (Sadi Dupies, leadzangeres van Speedy Ortiz, red.). Haar vader ging dood aan kanker. Daarom schreef ik een liedje voor haar en stuurde het haar toe. Voor de plaat heb ik de lyrics een klein beetje veranderd, daardoor werd het niet meer een dingetje voor één specifiek persoon.” Volgens Baldi gaat deze relatie wel erg goed, wat deels aan hem zelf ligt. “Ik ben ouder geworden, heb alles meer op een rijtje en heb meer rust. Dat zou goed kunnen komen doordat ik een poosje thuis geweest ben. Ik was gewoon een beetje een gek: crazy. Egoïstischer ook. Ik geef nu meer om andere mensen dan ik toen deed.”

 

 

“Heb je ooit de film Bratz gezien?”
De titel van het album, Life Without Sound, moeten we vooral niet letterlijk nemen, zo verklapte het persbericht al voor het interview. Toch is het bij deze titel te leuk om niet naar de letterlijke betekenis te kijken. Hoe zou een leven zonder geluid er voor Baldi uitzien? “Het is voor een muzikant niet voor te stellen om ineens zonder geluid te moeten leven, daarvoor beheerst het je leven te veel.” Volkomen begrijpelijk, maar wat zou hij doen als hij vandaag doof zal worden?  “Heb je ooit Bratz gezien? De film over die poppen die door kleine meisjes gevlochten werden. In de film zijn het echte mensen, geen poppetjes. Het is echt een verschrikkelijke film, maar het is een van mijn favoriete films. Een van de hoofdpersonen was doof. Zijn naam is Dylan, hij hoort muziek doordat hij zijn hand op de speaker legt wanneer mensen voor hem spelen. Op de een of andere manier is dat voor hem genoeg om muziek te ervaren. Als dat écht werkt, dan zou ik dat doen. Ik heb geen idee waarom ik de film zo leuk vind. Ik heb ‘m voor het eerst gezien toen ik achttien was, waarschijnlijk was ik high”, grinnikt Baldi.

Het interview zit erop. “Ik ben klaar om weer te gaan touren, ik ben lang genoeg thuis geweest”, verzekert hij ons voor dat we de plek op de bank aan een Belgische collega afstaan. En zie hier: de paradox van een tourend muzikant; mist huis als hij weg is en mist het spelen als hij thuis is. Al valt niet uit te sluiten dat Baldi deze ronde nét even iets langer maakt dan normaal. Alles om zo lang mogelijk van die vreselijke Trump-regering weg te blijven.

Het album Life Without Sound wordt uitgebracht via PIAS en is vanaf aanstaande vrijdag 27 januari verkrijgbaar. 

Live te zien: Cloud Nothings @ Paradiso, 11 maart.