Het is pakweg vijftien maanden na het verscheiden van Wild Beasts. Voor de voormalige frontman Hayden Thorpe was het slechts een nieuw begin. Vorige week bracht hij zijn eerste soloplaat Diviner uit. Thorpe zou zichzelf niet zijn, als hij op die plaat niet op zijn eigen, doordachte en filosofische wijze uiteen zou zetten wat zoiets met een mens doet. The Daily Indie sprak met hem over kwetsbaarheid, eenzaamheid en hoe een mens gevormd wordt door zijn verleden.

Tekst Robin van Essel
Foto’s Robin Alysha Clemens

Het is zaterdag 17 februari 2018, Queen Caroline Street in Hammersmith, Londen. In de legendarische concertzaal Hammersmith Apollo, of ‘Eventim Apollo’, zoals vandaag de dag zoveel zalen vernoemd worden naar hun hoofdsponsor, speelt Wild Beasts zijn laatste, uitverkochte show. In tweeënhalf uur kijkt de band terug op zijn vijf uitgebrachte platen. Na de finale, met volledig koor, valt het doek voor het viertal uit het Noord-Engelse Kendal. Vanaf dat moment staat frontman Hayden Thorpe er voor de eerste keer in vijftien jaar alleen voor.

You Can’t Come With Me
De laatste keer dat we Thorpe spraken, was Wild Beasts laatste plaat Boy King net uit. Hij noemde dat destijds ‘het definitieve kwijtraken van het babyvet’. Tijd om volwassen te worden en het nest te ontvluchten. Ingegeven door het feit dat zijn medebandleden het pad naar de toekomst op een andere manier voor zich zagen, met name gitarist Ben Little en drummer Chris Talbot, die inmiddels een gezin hebben. “Het verbaast me”, zegt Thorpe op zijn kenmerkende, zachte manier, elke zin wegend voordat hij hem uitspreekt. “Hoeveel funderingen en verplichtingen je ook bouwt onder je muzikant-zijn, uiteindelijk word je alleen gedreven door dwangmatigheid. Ik moét wel muziek maken. Wanneer je dat niet hebt, verlies je de fundamentele reden. Vijftien jaar in een band is een allesconsumerend, sekte-achtig bestaan. Het werd duidelijk dat samen doorgaan en tegelijk mentaal en fysiek gezond blijven, niet ging lukken.”

Wie in retrospectief naar Boy King luistert, hoort de breuk aankomen. Het was voor Wild Beasts-begrippen een explosief album, waar de ingehouden frustratie die de band eerder zo kenmerkte, nauwelijks meer werd verhuld. ‘You can’t come with me’, zingt Thorpe letterlijk in de laatste zin van de laatste track Dreamliner. “Songteksten zijn het voetvolk van het onderbewustzijn. We spraken zeker tegen elkaar in de songs. Boy King was onze supernova: zo explosief dat het alleen maar in een catastrofe kan eindigen. We verborgen onszelf daar in zekere zin achter.”

Uiteindelijk ging Wild Beasts als vrienden uit elkaar, maar Thorpes zoektocht begon nog maar net. “Dat vier mensen zo lang in sync kunnen leven, is een wonder. Het is groter dan jezelf, je bent één, deelt elkaars vitale organen. Dat betekende dat een deel van mijn eigen metabolisme vijftien jaar eerder was bevroren. Mensen leven volgens patronen, een lineair pad van A naar B: baan, huis, familie. Mijn pad met de band had zijn beste tijd gehad. Eén van de definities van waanzin is hetzelfde patroon volgen en een nieuw resultaat verwachten. Wanneer je het patroon verwijdert, krijg je wat er op je wacht.”

Trump
Het eerste hoofdstuk van Thorpes nieuwe toekomst lag in Los Angeles, een stad waar hij vooral heen ging om te ontsnappen aan zijn verleden. “Er is geen gisteren en morgen in LA. Ik had er behoefte aan om de persoon te zijn die ik die dag wilde zijn. Je kunt je verstoppen, het gaat alleen om wat je op dat moment doet. Het stelt je in staat om jezelf als het ware te transplanteren.” Het waren de eerste weken na de inauguratie van Trump en in een apocalyptische setting kwam Thorpe tot de conclusie dat zijn innerlijke drang om muziek te maken niet met zijn band was gestorven. “Het was een angstige tijd, mensen waren oprecht bang. Zo begon ik het concept van een nieuwe plaat. Ik zat thuis en had alleen een piano en een iPad. Als een bom zou vallen en ik zou daar vast zitten, wat voor muziek zou ik dan maken?”

In die simpele setting, alleen muziek makend met zijn stem en piano, net zoals vroeger, vond Thorpe aansluiting met wie hij was vóór Wild Beasts. Ironisch, dat je bezig bent met wegrennen van je verleden en je terugvalt op een van de eerste dingen die je hebt geleerd. Op meer dan een manier: hij schreef sommige songs op Diviner al toen hij zestien jaar oud was. “Dat minimalistische en simpele was een natuurlijke manier van me losmaken van mijn verleden, van herontdekken hoe ik muziek kan maken zonder snaredrum en gitaar. Als frontman van een band heb je een heldencomplex. Hoe kan ik mijn eigen held zijn, zonder band?”

Freudiaanse tweestrijd
Diviner gaat over die zoektocht. ‘Living a fever dream, lost control. You be my diviner, show me where to go‘, hoor je op de titeltrack. Het refereert aan een wichelroede: een Y-vormige stok waarmee water of andere waardevolle zaken worden opgespoord. In Thorpes geval was het doel van zijn zoektocht een balans tussen hoe hij zijn drang om muziek te maken kon verenigen met het zijn van Hayden, de solo-artiest. Die tweestrijd tussen innerlijke driften en het zijn van een beschaafd wezen is een thema dat je ook vindt in de teksten van zijn oude band. Opgroeiend in een Noord-Engels machomilieu, leverde Wild Beasts altijd giftige kritiek op het beeld van de ‘masculiene man’, die wordt gestuurd door zijn driften en die niet onzeker mag zijn. Zonder band moest Thorpe die kwetsbaarheid opnieuw onder ogen komen. Een echte man is immers zelfvoorzienend, kan het in zijn eentje redden, iets waar de zanger zich moeilijk in kan vinden. Een klassieke Freudiaanse tweestrijd.

“Interessant dat je dat zegt. Van Freud is bekend dat hij niet naar muziek kon luisteren, omdat het hem irrationeel maakte. Met zijn wetenschappelijke benadering van het menselijke psyche kon hij het niet verklaren. Dat komt omdat je als muzikant je emotioneel mechanisme transplanteert. Met songs schrijf je je eigen bestaan. Individualisme is tegenwoordig de nieuwe religie, Trump is de ultieme totaalsom daarvan. Of Brexit, waar men van mening is dat we historische banden moeten verbreken om onszelf te kunnen zijn. Successen worden rechtstreeks teruggeleid naar het individu, maar falen ook.”

“Nu ik ineens vaak in mijn eentje was, kwam ik tot de conclusie dat het onmogelijk is om dit helemaal alleen te doen. Dat was interessant om te beseffen. Als artiest moet je accepteren dat je niet volledig op jezelf kunt bestaan: je hebt de waardering en bewondering van je publiek nodig. Dat is paradoxaal: ik moet dat ontzettend persoonlijke, intieme songschrijven ondernemen om te kunnen bestaan. Ik ben niet in staat om te doen wat ik doe puur op basis van talent, maar omdat ik dankzij een bizarre samenloop van omstandigheden me aan de ene kant kwetsbaar kan opstellen, en aan de andere kant gebalanceerd genoeg ben om om te gaan met de waardering van mijn publiek. Het gebeurt vaak genoeg dat muzikanten die balans niet hebben en dan loopt het slecht af. Uiteindelijk is het een gedoemde positie, maar ook heel bevredigend voor je levenservaring.”

Minimalisme
‘Time only moves in a straight line’, zingt Thorpe in Straight Lines en hij is dan ook niet zozeer op zoek naar zijn oude zelf. Meer naar een andere zelf, in het verlengde van Wild Beasts, maar ook een stap voorwaarts. Nu hij niet meer geforceerd een rol op zich hoeft te nemen binnen de band, lijkt Thorpe een grotere bandbreedte van zichzelf te kunnen ontdekken. Een nieuwe fase in volwassen worden. Hij is inmiddels zelfverzekerd genoeg om de minimalistische basis die hij voor Diviner legde, ook in de studio van Leo Abrahams fragiel te houden. Zijn stem en piano worden alleen vergezeld door wat synthesizers, viool (gespeeld door Emma Smith, ook violiste op Jon Hopkins’ plaat Singularity), drums (Stella Mozgawa van Warpaint) en wat achtergrondzang (Josephine Stephenson, ook te horen op de laatste Arctic Monkeys- en Radiohead-plaat). Hiermee gaat Diviner muzikaal hand in hand met het persoonlijke thema, maar verscherpt het de boodschap ook. Voor liveshows blijft het voorlopig bij Thorpe achter de piano, niet meer dan dat.

“Voor een deel is het pragmatisch”, besluit Thorpe, “Maar ik wilde voorkomen dat ik zou verzuipen in keuzes en dat ten koste zou gaan van de spontaniteit. De songs op zichzelf moeten spreken. Ik voel me ervoor verantwoordelijk dat ik een verhaal vertel op zo’n manier dat een stem en toetsen voldoende zijn. Niks dat staat tussen mij en het publiek, dat was het engste en dapperste wat ik nu kon doen om mezelf te zijn. Ik heb genoeg ervaring om er goed in te zijn, maar het vergt nederigheid om er vanuit te gaan dat niemand naar me komt luisteren. Er wacht geen troon op me. Dat is de les die ik heb geleerd: alles wat je hiervoor deed, is irrelevant. Ik had die schone lei nodig. Gelukkig voor mij worden wedergeboortes in deze business gewaardeerd.”

---

Ze hadden alles kunnen uitbrengen, maar de schaduw van het vertrek blijft een gegeven waaraan geen enkele single ontsnapt. Nog even en Wild Beasts is er na vijf platen niet meer. Punk Drunk And Trembling is niet de mededeling zelf en lijkt ook geen commentaar daarop, hoewel aan een zin als ‘Why speak, why dry the tongue, what’s done is done’, met het afscheid in het achterhoofd natuurlijk wat meer zwaartekracht plakt.

End Come Too Soon, kondigde dit einde zich al aan in het laatste nummer van Wild Beasts’ derde plaat, het uitstekende Smother (2011). Maar komt dat einde ook écht te snel? Na de nuanceloze houthakkersplaat Boy King denkt ondergetekende daar het zijne van. Punk Drunk And Trembling laat zich dan ook beluisteren als weinig meer of minder dan een nagedachte van diezelfde sloptlaat: houten swing, man-mechanisme beweging, dronkenschap, spijt, berusting.

Hoe het ook zij, het nummer gaat de kar trekken van een EP met twee andere outtakes. De tafel van Boy King wordt schoongeveegd en op de hoes die op de restjes wordt geplakt lijkt de koning zowaar een beetje te huilen. Och wee. Verder zijn er maar weinig woorden aan vuil te maken: de slotronde is begonnen.

Met hun vijfde plaat Boy King zijn de heren van Wild Beasts, naar eigen zeggen, terug naar hun jeugd. De Spartaanse, minimalistische sound en ingehouden woede van voorganger Present Tense is vervangen door liters testosteron en – voor Wild Beasts-begrippen – scheurende gitaren. Samen met Hayden Thorpe en Tom Fleming analyseert The Daily Indie de frustraties die ten grondslag lagen aan deze vernieuwde jeugdige branie.

Stel je even voor: vier delicate Engelse jongens, allen met metroseksuele trekjes, die in het geval van Hayden Thorpe zelfs naar het androgyne neigen, in een verpauperde wijk vol gun-wielding, meth-dealende rednecks in Zuid-Dallas, Texas. Wild Beasts is daar voor de opnames van Boy King, op uitnodiging van producer John Congleton (ooit frontman van The Paper Chase). “We waren daar zo misplaatst,” lacht Thorpe. “John is erg Texaans. Hij zei: ‘Je begint hier niet alleen aan met een Amerikaan, maar met een Texaan’. Texanen zijn erg naar buiten gekeerde, open mensen. Ik denk dat het in de hand hebben van je emoties iets heel Amerikaans is. Zo van: dit is hoe ik me voel, en dat komt er ook uit.” Fleming: “Johns methode was heel slim. Want artistiek gezien was het goed dat we wat van ons babyvet verloren, als het ware. We durfden daar directer te zijn, lelijker, minder beschaafd. Boy King is daardoor een heel eerlijke plaat.”

Schandalig, walgelijk en beledigend
Welke reden had Wild Beasts om af te reizen naar Texas? Uitzonderlijke persoonlijke situaties lagen in elk geval niet aan ten grondslag aan de behoefte een directe, agressieve plaat te maken. Thorpe: “Sommigen van ons zijn getrouwd, er zijn nog geen kinderen, liefdes erbij en liefdes verloren… Geen exceptionele trauma’s verder. Maar de wereld om ons heen is veranderd. We kunnen daar neerslachtig over doen en het gewicht op onze schouders nemen, of erop reageren met een zekere lichtvoetigheid. We hebben Boy King gemaakt alsof we niks te verliezen hadden, als reactie.” Waar Present Tense ging over volwassen worden, omvat lichtvoetigheid bij Wild Beasts de ‘fuck dat’-attitude jegens de verantwoordelijkheid die daarmee komt. “We hebben onze teenage fuck you to adulthood omarmd voor Boy King”, zegt Thorpe. “De gitaar zie ik als het ultieme wapen tegen verantwoordelijkheid. Zo gebruiken we hem op het album: schandalig, walgelijk, beledigend.”

 

 

Alleen het non-muzikale deel van Boy King illustreert al hoe een schandalig, walgelijk en beledigend Wild Beasts klinkt. De apocalyptische robot en font op de cover doen denken aan een eighties hairmetalband, of een Franse retro-elektroplaat zoals de oude van Daft Punk, die, in essentie, ook gore rockplaten waren. Fleming: “Veel artiesten die ons inspireren, zoals Hudson Mohawke of Anohni, vangen de angst, emoties en woede van onze generatie in een soort heavy-metal-anno-2016-esthetiek. Het was ook de bedoeling om Boy King een beetje lelijk te maken, door gladde elektronische baslijnen te combineren met smerige gitaren in de stijl van Prince en Van Halen. Dat moest de stem van de plaat worden. Er zitten ook een hoop bedoelde foutjes en slecht gespeelde stukken in. Iedere band moet zo’n plaat een keer maken. We voelden dat we het maken van mooie muziek op Present Tense wel onder de knie hadden. Nu was het tijd voor iets anders. We zijn niet bepaald plezierige mensen in de teksten die we zingen, dat is heel belangrijk om te beseffen.”

De inspiratie voor de cover en stijl van Boy King haalde Wild Beasts uit Metropolis, een stille Duitse sciencefictionklassieker uit 1927. De film verhaalt over een utopische samenleving, bevolkt door superieure ‘denkers’. Een geheime ondergrondse wereld herbergt de ‘werkers’, die onder erbarmelijke omstandigheden de bovenwereld functionerend houden. Het liefdesverhaal draait om een driehoeksverhouding tussen denker, werker en een robot tegen een achtergrond van een opstand van de werkers, die het einde van de utopie inluidt. Thorpe: “Er zit iets brutaals in dat apocalyptische liefdesverhaal in een crisis van sterfelijkheid versus technologie. Het inspireerde ons om onze jeugdige, onbezonnen boosheid niet meer verbergen. Ik geloofde altijd dat de kracht van muziek iets positiefs was, iets wat me weghield bij de rand van het ravijn. Maar mens zijn betekent dat je liefde en haat tegelijk kunt voelen. Ik ben begonnen in te zien dat muziek ook kan helpen de haat en depressies te omarmen die horen bij je menselijkheid. Die gevoelens kunnen je grootste drijfveer zijn.”

“Als iemand zegt dat hij Boy King lelijk vindt, voelt dat als een overwinning”

 

 

Macho
De gevoelens die Thorpe omschrijft, komen niet uit het niets. Wie naar de oudere platen van Wild Beasts luistert, hoort al bakken agressie, gif en sarcasme – weliswaar in zo’n minimalistische schoonheid verpakt, dat het bijna schizofreen aandoet. Op Boy King drijft die frustratie alleen maar meer aan de oppervlakte. Naast de cover getuigt ook de tracklist (Though Guy, Alpha Female, He The Colossus, Eat Your Heart Out Adonis) al een terugkerend thema in de discografie van de band: Freudiaanse seksualiteit als kritiek op de geforceerde machocultuur waar de bandleden in de Noord-Engelse arbeidersstad Kendal in opgroeiden. Reageerde de band op voorgaande platen nog met een feminiene, bijna campy sound, op Boy King bestrijdt Wild Beasts macho met macho.

“Het is absoluut een masculiene plaat, zowel in muziek als zang”, zegt Fleming. “Maar op een sarcastische manier. De gitaren, met stupide Dimebag Squals (het gillende signature gitaarriff van de vermoorde Pantera-gitarist Dimebag Darell – red.) en Hayden die over zijn libido zingt, zijn een masker om angst en onzekerheid te verhullen. Ik denk dat de meeste macho’s van binnen doodsbange kinderen zijn. Vandaar ook de titel Boy King. We hebben op onze platen altijd met genderrollen gespeeld. Maar dit is veruit de minst genderfluïde plaat die we ooit hebben gemaakt. Agressie leek op dit moment gewoon artistiek het eerlijkste wat we konden doen. We had to just face it.” Thorpe: “In een rockband zitten is op zichzelf ook nogal macho. Mensen verwachten iets van je op het gebied van seks, drugs en rock-’n-roll. Dat we onze levens en muziek baseren op die dubbelzinnigheid is een product van de ruige machowereld waarin we opgroeiden.”

 

 

Genderprobleem
Vier zeer intelligente jongens, die in staat zijn op hun omgeving te reflecteren, en die opgroeien in een macho samenleving: dat zijn in een notendop de geestelijke littekens die Wild Beasts thematiek bepalen. De Byroniaanse held, de door seks en wraak gedreven zelfdestructieve figuur (gebaseerd op de 18^e-eeuwse Engelse dichter Lord Bryon) die tot inzien komt dat die levensstijl eigenlijk heel leeg is, komt dan ook vaak langs op Boy King. Desondanks is Wild Beasts sarcastische reactie op de machocultuur ook één van oprechte maatschappelijke zorg. Op onze vraag of het niet een beetje achterhaald is om steeds maar weer het verschil tussen de rol van man en vrouw te benadrukken, reageert Thorpe fel: “Jij vindt dat er geen genderprobleem is? De grootste doodsoorzaak in Groot-Brittannië onder mannen onder de 50 is zelfmoord. Dat betekent dat we nog wel degelijk een probleem hebben met wat er verwacht wordt van de mannelijke bekwaamheid om te dealen met emoties. We blijven hangen in traditionele waardes over hoe mannen stoïcijns en zelfreddend moeten zijn en in hun eentje met hun problemen moeten om gaan. Dat keurslijf bestaat nog altijd. Ik vind dat vooraanstaande mannen in de maatschappij zich er sterker voor zouden moeten maken dat mannen ook emotionele, openhartige wezens zouden mogen zijn.”

 

 

“Een mening of genderrol is nooit een feit, maar een leugen die we onszelf vertellen om een beetje comfortabel te kunnen leven”, gaat Thorpe verder. “Maar bestaande opvattingen zijn niet per sé waar. Als we iets prediken, is het: wees moedig en openhartig genoeg om jezelf te zijn. Dat doen we ook met onze muziek, we hebben altijd geprobeerd dingen een beetje anders te zien en te doen, als een soort rebellie. We wilden op Boy King expres onbezonnen te werk gaan, terwijl dat niet in ons zit. Een van de beste manieren om niet in herhaling te vallen, is door te doen waarvan je zei dat je ze nooit zou doen: naar Amerika, een brutale attitude, lelijke gitaren. Mensen kunnen provoceren, is een privilege voor je als artiest. Maar het is nog steeds goudeerlijk. Als iemand zegt dat hij Boy King lelijk vindt, voelt dat als een overwinning. Of we niet bang zijn fans te verliezen? Er is een quote (uit een stuk van Ierse dichter Samuel Beckett – red.): ‘Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better’. Als mensen Boy King niet trekken, falen we tenminste wel in a fucking spectacular fashion!”

 

 

Enige verwondering viel ondergetekende ten deel bij het eerste aanschouwen van de platenhoes van Boy King. De fonts en kleuren doen namelijk denken aan een macho jaren 80 hairmetalband, met leden die met erect lid in de leren broeken op een berg dode draken staan. Of aan de mechanische spierballensynthesizers van een willekeurige act van het Ed Banger-label tien jaar geleden. In elk geval niet aan het vijfde wapenfeit van vier bleke jongens uit het Noord-Engelse Kendal.

Nu was het ter discussie stellen van machoïsme, genderrollen in het algemeen en de mannelijke in het bijzonder altijd al populaire thematiek bij Wild Beasts. Het feminine en de ingehouden seksualiteit op voorgaande platen als Present Tense en Smother golden als een protest tegen de geforceerde masculiniteit van de hooligans en arbeiders waar de bandleden tussen opgroeiden.Alleen een blik op de tracklist van Boy King verraadt al dat Wild Beasts deze thematiek op dit album heeft aangedikt: de eerste drie songs labelen Big Cat, Though Guy en Alpha Female. Ook verder zijn de verwijzingen naar seksualiteit en de rol die man en vrouw daarin spelen nooit ver.

 

 

Muzikaal is Boy King wat – bij gebrek aan een beter woord – lomper dan de uitgeklede sound van zijn voorgangers. Wel gebleven is de interne muzikale strijd tussen frontmannen Hayden Thorpe en Tom Fleming. De eerste helft van de plaat wordt gedomineerd door Thorpes hoge stem en de elektronische funkgrooves, met geslaagde songs als Though Guy en Celestial Creatures. Met Flemings bariton op 2BU, een song die overigens zo op Present Tense had kunnen staan, doet ook zijn intentie om een gore gitaarplaat te maken zijn intrede.Boy King is, voor Wild Beasts-begrippen, een plaat met destructieve, bijna apocalyptische spierballenmuziek. Een waarschuwing voor het gevaar dat schuilt in het gedrag van de macho die de band al zo vaak beschreef, de macho die zich alleen laat leiden door zijn driften, maar dan gestript van de subtiliteit en emotie die we op eerdere platen nog wel hoorden.Wild Beasts doet, wat dat betreft, zijn naam eindelijk eer aan. Geslaagd? Half. Boy King moet dreigend zijn, maar is vooral een beetje sleazy en viezig. That said, het is ook een extreem dansbare plaat in de beste Kavinsky-traditie (snap je de albumhoes nu?), van een band die zichzelf steeds opnieuw uit lijkt te vinden. En lekker viezig is niet smerig.

 

 

 

Coverillustratie: Marina Tadic

The Daily Indie is een gratis en interactief muziekmagazine dat zich richt op nieuwe en alternatieve muziek. Vol interviews, muziektips, fotoseries, columns, albumrecensies, een concertagenda en een hoop losse rubrieken.

The Daily Indie | Issue #11
In de elfde editie zijn er interviews te lezen met The Horrors, Wild Beasts, Metronomy, Cloud Nothings, CHEATERS, Mountainbike, The Amazing Snakeheads, Holy Wave en Yuko Yuko.

Verder zijn er losse rubrieken als The Daily Video, The Daily Radar, The Daily Literature, The Daily Art en Best Of The Blog en hebben we Adam & The Relevants gevraagd om een Spotify Mixtape te maken.

Los van deze rubrieken hebben we uiteraard een hoop bladzijden volgeschreven met allerlei kersverse nummers, redactietips, een hele hoop albumrecensies, een bomvolle concertagenda en lees je tussendoor een aantal prikkelende columns. En daarnaast hebben we nog veel, en ja, veel meer deze issue!

—————————————————————————————————————————————————––

The Daily Indie is speciaal ontworpen als interactief muziekmagazine. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ze ook direct kunt beluisteren op Spotify/Bandcamp/SoundCloud, de band kan liken op Facebook of een videoclip van ze kunt bekijken op YouTube. Zo weet je ook echt waar je over leest!

—————————————————————————————————————————————————––

Download de app
Via de volgende link kan je The Daily Indie downloaden op je iDevice: The Daily Indie | App Store
Uitgever: Rising Step



—————————————————————————————————————————————————––

Lezen via Issuu
Geen smartphone of tablet? Geen probleem! Je kan The Daily Indie hieronder gewoon lezen via Issuu.

 

 

 

Screenshots

 

 

 

Een band die vol verassingen zit is Wild Beasts. Als één van de weinige Britse indie-bands zijn zij juist niet in een hoekje te plaatsen. Niet alleen omdat hun sound zeer eigenzinnig is, maar omdat ze tot nu toe op alle drie hun albums de luisteraar steeds wist te verassen. Deze maand kwam op Domino Records alweer hun vierde plaat uit, ‘Present Tense’ getiteld.

 

De vraag luidt natuurlijk of de mannen uit het Noord-Engelse Kendall ons alweer blij kunnen verassen met iets nieuws uit hun muzikale trukendoos? Het antwoord is bij de eerste track Wanderlust al duidelijk: ja! Ze hebben hun sound dit keer namelijk ‘gesynthesized’. Met behulp van Londense producer en componist Leo Abrahams hebben ze de synthesizer en allerlei elektronische hulpjes gebruikt om hun al diverse sound aan te vullen. Je hoeft als trouwe fan niet bang te zijn dat de band door deze shift haar roots verloochent. Tracks als Mecca en Pregnant Pause omarmen de soms zo fragiele en hoge stem van Hayden Thorpe.

 

 

 

 

Contrasten
Daartegenover staan de twee singles Wanderlust en Sweet Spot met een stevigere elektronische beat, die je prima op de dansvloer kunt draaien. De sound van Wild Beasts was er al een van vele contrasten, met ‘Present Tense’ hebben ze dat alleen maar meer weten te versterken.
Stephen Bell

 

 

 

 

Het Rotterdamse festival Motel Mozaïque staat altijd garant voor topnotch acts. Laten we er anders eens een paar noemen die begin april afreizen naar het prachtige Rotterdam: Angel Olsen, Àsgeir, Aufgang, Cashmere Cat, Eagulls, Erlend Øye Acoustic Trio, Gardens & Villa, Girls In Hawaii, Howler, Larry Gus, Jonathan Wilson, Jungle, Kurt Vile, La Luz, Nick Waterhouse, Quilt, Temples, Thumpers, Wild Beasts.

En dan hebben we het nog alleen over de muzikale line-up, want ook op het gebied van performance & art is er van alles te beleven. Afijn, het is wel duidelijk volgens mij. Het eerste weekend van april staat volledig in het teken van Rotterdam! Wij hebben alvast een playlist gemaakt met bands die je zeker te weten niet mag missen!

 

OK, OK! Het lijkt inderdaad op Wild Beasts, Hooting and Howling, etc. Hun naam is onGooglebaar, maar hé: het is wel lekker! De band Girl Friend komt uit Manchester heeft met Perfume haar eerste single uitgebracht. En ik moet zeggen: daar mogen er meer van komen!

 
Scherp en hoog
Je las het hierboven al: scherp en hoog. Scherpe en puntige gitaren en synthesizers en een stem die overal weer net de scherpe randjes af snijdt. De single Perfume is duister, intens en zit boordevol opgekropte spanning om gek van te worden. De intro en de coupletten vreten aan je, waarna het pre-chorus de spanning dat nog eens meer verhogen en het refrein vervolgens nog steeds niet helemaal uitbarst. Het is subtiel, de teksten zijn om in weg te dromen en heel erg ver in de verte schijnt er af en toe een heel klein streepje licht door de donkere productie. Hun debuut-EP ‘Everyone Wants to be Wanted’ komt dit voorjaar uit via You Records London. We houden je wel op de hoogte.

 

Voor nu: Perfume!

 

 

 

 

Het is bijna drie jaar geleden sinds het laatste studioalbum van Wild Beasts uit is gekomen. Reden genoeg om een blik terug te werpen, en te zien dat de synthesizer een, naar de bands eigen zeggen, dominantere rol is gaan spelen. Die lijn trekken ze door op de nieuwe single Sweet Spot.

 

Hier echter meer ingetogen en veranderend van dominant naar begeleidend. Het lijkt alsof de band zijn eigen geluid opnieuw uitgevonden heeft, en hiermee veranderingen maakt in de formule die hen ooit groot heeft gemaakt.

 

Subtiel gitaargepingel
Nuance: de synthesizer maakte een groter debuut in het vorige album, en de single Wanderlust, dan in dit nummer. Het kent een ondersteunende rol, maar nergens komt het op de voorgrond, wat tevens geldt voor het hele nummer. Het is een rustig, echoënd geluid en kent zijn charme door zijn subtiele zang en fijn gitaargepingel, maar stijgt nergens boven de band zijn eigen kunnen uit. Hierin is Wanderlust, de vorige single, een beter product.

 

De nieuwe plaat van Wild Beasts heet ‘Present Tense’ en komt 24 februari uit via Domino Records.