Wij waren op Footprints om vijf jaar TivoliVredenburg te vieren en dat was de kick-off van een tropische festivalzomer (in januari)

Van 24 tot 27 januari viert TivoliVredenburg zijn vijfde verjaardag. Een groot onderdeel van dat feestweekend is Footprints, een festival dat dit weekend wordt geïntroduceerd met de ambitie jaarlijks terug te keren. De bezoekers van Footprints werden lekker gemaakt met de belofte van een mix van moderne en traditionele geluiden uit alle windstreken. En dan die line-up! Niet gek dat de eerste editie van het festival al met het label ‘uitverkocht’ mag pronken. Het is dus knetterdruk op Footprints en daarom besluiten wij maar met de massa mee te bewegen en van alles wat mee te snacken.

Tekst Joëlle Koorneef
Foto’s Mirel Masic

De eerste act is geen snack, maar een volledige maaltijd. Bij Altın Gün loop je niet zo makkelijk na een paar nummers weg want de band pakt je gewoon al vanaf de eerste seconde helemaal in. Wat is het comfortabel. Lekker blijven, dus. De kans dat je al eens eerder een show van de band hebt bijgewoond is groot, maar na de zoveelste keer ben ook ik nog helemaal weg van Altın Gün. De psychedelische wending die de band weet te geven aan Turkse songs uit de jaren zestig en zeventig blijft lekker. De nummers Vay Dünya en Tatlı Diller Güler Yüze zijn heerlijke crowd pleasers. Zangeres Merve Dasdemir neemt dit keer niet alleen het publiek mee in haar dans – vingerknippend houdt de Ronda de handjes hoog – maar zelfs gitarist Ben Rider laat zijn beste pasjes zien. Zichtbaar plezier op het podium.

Overal gaat het los
Na Altın Gün splitsen de wegen van de festivalbezoekers. Er is nu veel keuze: van Pandora tot Cloud Nine en Hertz, er staan overal vette acts. Elke bezoeker maakt dus een andere Footprints mee, afhankelijk van hun eigen blokkenschema-afwegingen. En precies dat is enorm fijn aan deze avond in TivoliVredenburg. Je hoeft geen sets uit te zitten van acts die je niet aanspreken, je kunt overal binnenlopen en je laten verrassen door iets heel tofs. Ook dat is één ding waar we ons vanavond geen zorgen over hoeven te maken: hier zitten geen artiesten tussen die kalmpjes aan door hun toegewezen uurtje heen kabbelen. Elke act krijgt het publiek los, of dat nu om een nuchtere vier uur is of in de late avonduurtjes met wat bakkies achter de kiezen.

Wij kiezen ervoor om snel wat te gaan kanen. Een goede keuze, want een uurtje later moet je in de rij staan voor een bakje noedels alsof het de Space Mountain in Disneyland is. Iets meer eettentjes voor de volgende editie zou wel aangenaam zijn. Gelukkig is er geen tijd om hierover in te zitten. Snel nog wat van Baloji meepakken. De Belgische zanger met Congolese roots is er wel eentje die je op je Footprints-checklist moet hebben. Van al zijn Franstalige liedjes doet vooral L’Hiver Indien ons tijdelijk vergeten dat het een week geleden nog heftig sneeuwde en verplaatst ons allemaal naar de aankomende zomer. Baloji springt en schopt rond, zijn hoofd bekroond met een hoog hoofddeksel. Toch is het niet de beweeglijke Baloji die de show steelt, maar de onbeweeglijke oude baas die zittend in zijn stoel gitaar speelt. Papa Dizzy staat met enige hulp op en een geweldig applaus volgt als hij op de ene voet en zijn andere voet langzaam optilt. Hij speelt met zijn gitaar in zijn nek terwijl hij zijn heupen wiegt op het geheugen van hun soepelere tijd.

Funsized funkmaker
Na Baloji is het haasten naar Cloud Nine. Als ik gedesoriënteerd en duizelig van de trappen aankom vind ik daar een wervelstorm in de verpakking van Mim Suleiman. Een funsized funkmaker. Struikelend over haar lange gewaad paradeert Mim het podium op en af, haar handen predikend in de lucht in een permanente peace sign. Mim Suleiman gaf eerst jarenlang les in metallurgie aan de Universiteit van Birmingham en vond opeens haar muzikale roeping. En gelukkig maar. Het is een komisch beeld om het discovrouwtje voor ons in een klaslokaal te zien, omdat ze zo duidelijk gemaakt is voor het podium. Hemelse afrobeat-disco en wat een gave vrouw. Ze spoort het publiek aan mee te zingen in Swahili: ‘Even though you don’t understand a fucking word of what I’m saying!’ Maar disco is universeel en die taal spreken we vanavond allemaal.

Upgefunkte liftmuziek
Khruangbin. Je struikelt over de uitspraak maar toch raad je iedereen aan de Texaanse band te checken. Je komt er wellicht iets te laat mee, want iedereen heeft het al een jaar non-stop over het drietal. Hoe upgefunkte liftmuziek zo populair is geworden is mij nog steeds een raadsel, maar ook ik ben ondertussen fan. En dus zitten er al ruim een halfuur van tevoren groepjes fans op de plakkerige biervloer van de Ronda. Zij misten Ezra Collective en Mim Suleiman maar kunnen nu wel de bandleden in hun neusgaten kijken. Bassiste Laura Lee en gitarist Mark Speer zijn elkaars spiegelbeeld, ze bewegen op dezelfde momenten, gooien op hetzelfde moment hun drankje naar binnen. Hun pony-pruiken zijn nu onafscheidelijk vastgeplakt aan de hele act zelf. Een gimmick misschien, maar ook hele slimme marketing. Khruangbin is een band met een look. Het had ook gewoon niet gewerkt als deze muziek vertolkt was door drie smoezelige tieners in Vans.

Net zoals bij Merve van Altın Gün voel je de zaal zwijmelend verlangen naar Laura Lee, die lieflijk glimlacht terwijl de ventilator haar jurk en haar doet wapperen. Bij Mark werkt de pruik eerder lachwekkend: ‘Ik hoop dat het een pruik is’, maar hij heeft dat hemelse Texaanse accent om ons in te pakken. Drummer Donald Johnson is stiekem the powerhouse van Khruangbin en als er een lachje door zijn serieuze blik schemert is dat extra bijzonder. De band lijkt in hun succes te baden, genietend van het enthousiaste ontvangst. Ze spelen veel van hun laatste album Con Todo El Mundo, waarvan Evan Finds The Third Room een hoogtepuntje is. Een groene telefoon wordt het podium op gebracht en halverwege het nummer neemt Laura Lee op. ‘If you’d like to say hello, press 1.’ Voor de rest heeft Khruangbin weinig woorden nodig. Het wildst krijgen ze het publiek met hun cover medley van bekende riffjes. Zo’n mellow band van half acht tot half negen op de avond zetten is een bijzondere keuze, maar toch werkt het bij Footprints.

Genoeg mankracht bij Jungle By Night
De Ronda wordt deze avond afgesloten door Jungle By Night. Met negen muzikanten op het podium is er in ieder geval genoeg mankracht om het podium te slopen en in de zaal gaat het er ook wel lekker aan toe. Het is even balen als het publiek door een gevoelige trompetsolo heen tettert, maar al snel heeft de band door dat de dansplaatjes het beter doen vanavond. Elke keer weer springen de blazers van het platform en gaat het los. Het hoofdprogramma van Footprints komt wel een beetje tot zijn einde met Jungle By Night, al kunnen de echte diehards nog tot drie uur door bij diverse DJ-acts zoals Ramses3000 en Ajabu.

8 februari 2020
De eerste editie van Footprints was een heerlijke belofte voor het komende, warmere festivalseizoen. Nu al zin in volgend jaar. 8 februari 2020 staat in mijn agenda.