We pakken de fiets en gaan ‘mollemalen’ met Douwe Doorduin (Douwe Doet Dingen)

Even heerlijk ‘mollemalen’, na de dagelijkse mallemolen waarin we zitten. Een door Thijs Zonneveld geïntroduceerd eponiem, afgeleid van de markante stijl van Bauke Mollema op zijn fiets. Menigeen doet het: de paden op, de lanen in. Op zoek naar onontdekte landweggetjes en steeds weer die grens verleggen. Fysiek, mentaal en geografisch. In de tweede etappe van deze reeks vertelt YouTuber, muzikant en fietser Douwe Doorduin over zijn liefde voor het koersen en de Great Migration Race.

Tekst Niels Steeghs
Foto’s Leon van Bon (portret) en eigen collectie Douwe Doorduin

De afgelopen jaren maakte Doorduin een transitie door. Waar eerst muziek maken op het eerste plan stond – eerst met punkband The Black Cult, daarna als soloartiest – vormt inmiddels hard fietsen en aanstekelijke video’s maken onder de titel Douwe Doet Dingen het belangrijkste deel van zijn leven. Muziek, daar heeft hij met het verse vaderschap erbij even de tijd en de ruimte niet meer voor. Toch blijft hij grenzen verleggen, ook letterlijk. Nu is hij bijvoorbeeld net terug van The Great Migration Race in Kenia, een loodzware tocht die hij op zijn typerende wijze in beeld documenteerde. En de Groninger broedt altijd op nieuwe inspiratie voor zijn avontuurlijke video’s.

“Fietsen draagt momenteel niet zo zeer bij aan mijn muziek. Ik ben vader geworden in april en ik heb juist heel erg hard ingezet op de video’s die ik nu maak. Met de geboorte van mijn zoon Doris besloot ik dat het dit jaar echt te veel werd om fulltime video’s te maken, papa te zijn, te fietsen en daarnaast ook nog muziek te maken. Ik heb met mijn soloproject wel bijna een plaat af, alleen nog niet opgenomen. Ik zoek naar mogelijkheden om het te financieren, maar die plaat wordt heel leuk. Het is een soort exploratie in de popmuziek die ik nog nooit heb gedaan. Ik heb hem niet af kunnen maken omdat het YouTube-kanaal explodeerde. Daar keken opeens heel veel mensen naar en zo kon ik allemaal toffe dingen gaan doen. Ik hoop volgend jaar, als het wat stabieler is op verschillende vlakken, die plaat uit te brengen en daar een mooie tour bij te maken en hopelijk een paar mooie festivals te spelen. Nu kijk ik even met heimwee terug op het muzikantenbestaan. Sommige artiesten brengen tien jaar geen nieuwe plaat uit, hè? Ik breng nu twee tot drie jaar geen nieuwe plaat uit en dat is ook prima.”

Relativerend fietsen
“Met fietsen kan ik extreem bezig zijn, het slokt mijn aandacht op. Het werkt relativerend. Een rondje op de fiets rijden, het hoofd leegmaken en weer terugkomen. En daarna alles met een frisse blik zien. Niet alleen op creatief vlak, maar in alles. Sommige mensen gaan een rondje lopen, ik ga een rondje fietsen en vaak kom ik terug met inspiratie. Misschien zit er wel een kern van waarheid in de verklaring van Niek Nellen, dat mensen uit de muziek lang lui waren en er daarna achterkwamen dat ze toch iets moesten gaan doen om te voorkomen dat ze instorten. Ik ben in 2015 begonnen met fietsen, in de periode dat ik met mijn vorige band The Black Cult intensief aan het toeren was. Zo intensief dat ik mezelf ook een beetje kapot aan het maken was, dus je zoekt een soort uitweg om je toch nog een beetje goed over jezelf te voelen. Het begon met de Tour de France in dat jaar. Die keek ik brak op de bank. Het was net uit met mijn toenmalige vriendin en ik verveelde mij de pleuris. Dat was voor mij het begin van fietsen, ook omdat ik het idee had dat ik hier vet goed in was, dus er direct nóg beter in wilde zijn.”

“In die tijd fietste ik in de zomer op mijn stadsfiets rondjes om mijn stadje Groningen. Dat vond ik super leuk. De eerste keer kwam ik terug met 25 gemiddeld en dat vond ik zo langzaam. Ik wilde sneller. In het najaar en in de winter gingen we weer veel toeren met de band en was ik er even klaar mee. Maar in 2016 greep het mij helemaal. Toen ben ik volle bak wielrenner geworden. Zo zeer dat ik op een gegeven moment meer wielrenner was dan muzikant. In 2018 en 2019 deed ik op het hoogste amateurniveau mee. Daarna besloot ik dat dat toch niks voor mij was en ben ik weer muziek gaan maken met een soloproject. Toen kwam corona en kwamen de YouTube-video’s van Douwe Doet Dingen. Dat is nu mijn werk. Douwe de muzikant, die fietsvideo’s maakt op YouTube.”

“Een favoriete renner, die heb ik niet echt. Ik vergelijk mij het liefst met helemaal niemand. Klinkt dat egoïstisch? Ik ben mezelf, ook in het fietsen. Ik houd van de sport in de breedte, van de verschillende kleuren. Zoals die renner die laatst een etappe won in de Tour de France, Hugo Houle. Hij won solo, als een redelijk nietszeggende renner die nog nooit een wedstrijd had gewonnen. Er zat een mooi verhaal achter. Hij verloor zijn broer tien jaar geleden en zij waren allebei hartstikke gek van het fietsen. Al die jaren streed hij om een Touroverwinning te pakken voor zijn broer. Dat zijn prachtige verhalen. Daarvoor fiets ik, daarvoor kijk ik graag wielrennen.”

Omgevingsversterker
“Vanochtend heb ik drie uur lang gefietst in de snikhete bakoven. En toen dacht ik: wat luister ik graag op de fiets? Soms zou je denken dat uptempo muziek helpt om harder te fietsen, maar het is soms al intens genoeg. Vaak wil ik dan juist mooie rustige muziek luisteren die de omgeving versterkt en alles nog wat mooier maakt. Zo heb ik een hele mooie relatie met de albums van Woods. Prachtige zomermuziek waar je soms letterlijk de krekels in hoort. Strange To Explain is een heel mooi album, met prachtliedjes als Weekend Wind en The Void. Verder luister ik de laatste tijd Neal Francis, een artiest die americana, soul en country heerlijk combineert op zijn plaat In Plain Sight. Een beetje fout en een beetje corny misschien. Het lijkt op Elton John. Daar word ik nu erg vrolijk van op de fiets. En om nog wat stoere muziek toe te voegen: de nieuwe EP van Warthog is top. Lekker harde hardcorepunk.”

“Het mooie van fietsen is dat je constant bezig bent om je eigen grenzen te verleggen. Dat was zeker het geval met The Migration Race, waarvan nu mijn documentaire op YouTube staat. Het is natuurlijk een enorme eer dat ik voor mijn werk en via mijn sponsors voor dit soort dingen wordt gevraagd. Dit was ver buiten mijn comfort zone. Een optreden doen in Paradiso is ook spannend, maar dat blijft toch binnen een veilige cocon. Die mensen kijken je aan, jij bent de entertainer. Je doet een dansje, je liedje en dat voelt veilig. Dit was heel anders. Je wordt naar een ver land gestuurd om een documentaire te maken over iets waar een mooi verhaal in zit. Het gaat daar over Afrikaans wielertalent ontwikkelen en een hele zware wedstrijd fietsen over onverharde wegen in de Masai Mara, een enorm nationaal park in Kenia. Alles onverhard op een fiets die daar niet voor is gemaakt. Hoe ga je dat doen? Dat vond ik spannend van tevoren, maar achteraf ging het allemaal vanzelf. Het was een geweldige ervaring. Reizen is zo vet, dat wist ik helemaal niet. Ik heb nooit buiten Europa gereisd, maar mensen vanuit andere culturen ontmoeten, dat is het allermooiste wat er is.”