Toy Soldiers-zanger Ron Gallo is herboren als sixtiesrocker op zijn solodebuut Heavy Meta

Je kent Ron Gallo misschien als de zanger van rootsband Toy Soldiers, maar op zijn solodebuut Heavy Meta laat hij zich van zijn stevigere kant horen. Wie door de wat flauwe titel vreest voor een metalpastiche met een knipoog, à la Steel Panther, hoeft zich geen zorgen te maken. Heavy Meta is een heerlijk onversneden mix van classic rock en punk. Van de eerste ronkende gitaarklanken, natuurlijk gepaard met een enthousiaste “whoo!”, van opener Young Lady, You’re Scaring Me, tot de akoestische afsluiter All The Punks Are Domesticated; deze plaat neemt je in pakweg veertig minuten mee terug in te tijd. 

Gallo ziet er door zijn dikke afro uit alsof hij rechtstreeks uit de sixities is komen wandelen, maar is bovenal een uitstekende gitarist en een nog betere zanger. Hij heeft een zachte, haast zalvende stem, wat goed van pas komt op de rustmomentjes, maar het is nog indrukwekkender als hij die omzet in een onvervalste rock-‘n-roll-brul. Hij lijkt moeiteloos te kunnen switchen tussen die twee standen, wat hij bijvoorbeeld met verve doet op Can’t Stand You. Dat nummer begint als een liefelijk, bijna Beatles-achtig popliedje, maar de venijnige tekst verraadt al dat er meer aan de hand is. Naarmate het nummer vordert zet Gallo steeds een tandje harder bij, waarna de track in de laatste minuut compleet ontspoort in een gierende bak gitaarherrie.

 

 

Eigenlijk slaat alleen het wat trage Black Market Eyes de plank enigszins mis, de overige tien tracks die Gallo ons voorschotelt zijn stuk voor stuk een schot in de roos. Het hoogtepunt is Don’t Mind The Lion, een slepende en dreigende rocker, zo’n nummer dat vast een klassieker was geworden als het ongeveer vijftig jaar geleden was uitgebracht. Al is dat zeker niet het enige nummer van deze plaat waarover we dat kunnen zeggen. Je zou kunnen stellen dat Ron Gallo in het verkeerde tijdperk is geboren, maar voor ons is dat alleen maar positief. We kunnen hem namelijk live aan het werk kunnen zien in zijn hoogtijdagen! Want dit soort muziek klinkt thuis al erg lekker, maar gaat live – bijvoorbeeld op London Calling in mei – écht voor vuurwerk zorgen.