Album Review

Willoos weggespoeld door Julie Byrne op Not Even Happiness


5 februari 2017

Als Julie Byrne haar gitaar aanslaat en de muffe galm van haar stem rondzingt zet ze je welhaast vanzelf stil. Een zware wissel voor degene die zich dagelijks omringt met de drukte van de wereld, maar niettemin één die Byrne op Not Even Happiness probleemloos opzet.

Als Vashti Bunyan, die zingt van natuur en nostalgie en alles vult met pastorale gloed. Of Marissa Nadler, vanuit haar eigen zwartromantische rouwsluier. Julie Byrne bevindt zich in een dromerig midden. ‘Follow my voice / I am right here’, klinkt de uitnodiging: een half uur aan voorzichting uitgezongen mijmeringen over angst, eenzaamheid en het leven onderweg. Het valt allemaal niet mee.

Net als op debuut Rooms with Walls and Windows steekt ook Not Even Happiness zo nu en dan de grens over waar het comfort en de melancholie omslaan in een grauwe slaap. Een vormeloze toestand die wel wat lijkt op de plaathoes: uitgestreken gezicht met gesloten ogen, slaaphaar en iets onbestemds met de handen. Sea as it Glides is het voorlaatste nummer van de plaat. Als de luisteraar dan nog overeind staat wordt deze nu willoos weggedragen. Weggespoeld door orgels en gejoel van engelen, van het strand recht de zee in.