New Music

The Notwist serveert warme chaos op het cryptische Vertigo Days


18 februari 2021

De Duitse groep The Notwist is al actief sinds 1989 en heeft in al die jaren een behoorlijk aantal muzikale transformaties doorgemaakt. In de vroege jaren voerde hardcorepunk de boventoon, gevolgd door een periode van experimentele noiserock, indietronica, folk, psychedelica, soundtracks en – waarom niet – een vleugje jazzrock. Op de bruisende nieuwe plaat Vertigo Days bewijst de band maar weer eens dat een gebrek aan een vaste formule nog steeds een winnende formule kan zijn.

Het is in de muziekwereld geen populaire artistieke keuze: je stijl met zo’n regelmaat aanpassen dat je geen herkenbare sound hebt waar luisteraars zich aan kunnen binden. Een jonge groep die zijn weg nog zoekt zal heus wel eens een paar schommelingen doormaken, maar voor een groep als The Notwist die al zo lang in het vak zit, mogen we aannemen dat de koersveranderingen allemaal bij de grote visie horen. Zelfs na de commercieel succesvolle plaat Neon Golden (2002) bleef de band niet hangen in dezelfde stijl. Hier is geen sprake van amateuristische onzekerheid, maar een honger naar nieuwe geluiden die nooit gestild kan worden.

Het hoort bij het plan
De tiende studioplaat Vertigo Days is vanaf het begin al mysterieus en laat je geen moment comfortabel achterover zitten. Zo begint de track Into Love / Stars als een ingetogen ballad met melodieuze synthesizers, die halverwege transformeert naar een uptempo krautrock-jam. De ideale opener om de toon van het album te zetten. De strakke en monotone ritmes die typerend zijn voor krautrock komen vaker terug op het album, zoals op de tracks Exit Strategy To Myself en Ship, waarop de invloeden van Faust en Stereolab duidelijk hoorbaar zijn. Verder zijn er elementen van folk en psychedelica en zijn de innige vocalen van zanger en gitarist Markus Acher meer aanwezig dan ooit.

De hoeveelheid features op de plaat is een uitstapje voor de band. Zo zijn er bijdragen van  experimentele artiesten Juana Molina, Ben LaMar Gay en spirituele jazzcomponist en poëet Angel Bat Dawid. Als geheel is de plaat vaak overal en nergens tegelijk, maar er is genoeg houvast om niet totaal gedesoriënteerd te zijn. De kracht van deze plaat zit dan ook niet in het leveren van een totale albumervaring, maar in het scheppen van een continu veranderend muzikaal landschap. In de studio is het motto van The Notwist: anything goes. We hoeven dus niet verbaasd te zijn als de band hierna overstapt naar funk en disco geïnspireerd op bossa nova. Het hoort allemaal bij het plan.