The Daily Indie neemt je mee op reis, volgende stop: Rusland
20 oktober 2020
We laten de tropische wouden van Peru achter ons en trekken richting de uitgestrekte toendra’s, bossen en berglandschappen van wat qua oppervlakte gezien kan worden als het grootste land ter wereld: we gaan naar Rusland!
Dit uitgestrekte land, dat zowel grenst aan Finland als aan China, zou genoeg plek moeten hebben om een aantal muzikale schatten verborgen te houden. Wij gingen voor jullie op zoek en vonden deze week een viertal trippy bands om deel twee van de lockdown iets draaglijker te maken.
Sonic Death
We beginnen onze reis deze week in Sint-Petersburg in het noordwesten van Rusland, met de zelfbenoemde garagemetal van Sonic Death. Vernoemd naar het gelijknamige nummer van Sonic Youth, doet de band ook hard zijn best om evenveel herrie te produceren als de legendarische noise-band. De sound van Sonic Death is in eerste instantie lastig te classificeren, tot dat je eens goed naar de naam kijkt en deze ontleed. Het is in vlagen eigenlijk een mix tussen het sonische geweld en de DIY-sound van Sonic Youth en de agressieve, directe instrumentatie van Death, een van de grondleggers van de deathmetal.
Ook door de verschillende tracks heen zijn steeds andere invloeden merkbaar. De ene keer luister je naar een onvervalste, haast stereotype garage-track. Terwijl je het volgende nummer juist overvallen wordt door blastbeats, ondersteund door naar psychedelica leunende vocalen. Dit contrast komt het meest naar voren in de albumreleases van dit jaar door de band. Het waren er namelijk twee: Russian Gothic gaat meer de garage- en punk-kant op, waar После нас тишина juist doordrenkt is met black metal-invloeden. Ook in de beeldvorming rondom de band is deze splijting goed te zien. Op de helft van de bandfoto’s staan de leden in spijkerbroeken en casual shirts, terwijl ze op de andere helft geschminkt met corpse-paint doen denken aan Noorse metalband uit de jaren tachtig.
Lucidvox
We trekken voor onze tweede stop richting Moskou, waar we kennis maken met de psychedelische postpunk van Lucidvox. Waar moderne en traditionele muziek samenkomen, gebeuren meestal wonderlijke dingen, zo ook in de muziek van Lucidvox. Er wordt al een interessante combinatie gezocht van psychrock en postpunk, voeg hier nog een dosis Russische folk aan toe en je hebt een geheel eigen sound en identiteit te pakken.
In 2015 begonnen deze vier vrouwen aan de weg te timmeren met de release van debuutsingle Омут (Draaikolk, red.), die in 2017 opgevolgd werd met de eerste langspeler genaamd Моя твоя земля (Mijn land is jouw land, red.). Nogmaals een jaar later verscheen ook de eerste EP, in de vorm van Дым (Rook, red.). Ook dit jaar zijn er al weer drie nieuwe singles uitgekomen van de band die je tijd meer dan waar zijn. Het viertal lijkt, voorlopig althans, van de Russische titels afgestapt te zijn en kwam met Knife, Runaway en My Little Star op de proppen.
Juice Oh Yeah
We draaien voor onze derde stop weer om en gaan terug naar Sint-Petersburg, we waren je namelijk vergeten voor te stellen aan de psychmeesters van Juice Oh Yeah. Een Kikagaku Moyo-achtige band, die op zijn meest recente, zelfgetitelde album een kleine veertig minuten weet te vullen met slechts vijf tracks… Dan weet je dat het goed zit in dit genre. Lange tracks met meeslepende instrumentale composities, waar je zelfs zonder een zegeltje te likken nog van gaat trippen.
En mocht de muziek nog niet genoeg zijn om je in hogere sferen te brengen, dan heeft de band daar al iets op bedacht. Normaal gesproken maken bands per track een animatie of video. Maar niet Juice Oh Yeah. De band heeft het volledige album, in één video, van trippy beelden en animaties voorzien zodat je zonder iedere keer door te klikken in één sessie door kunt spacen. Check hem hieronder vooral zelf!
Yojo
We sluiten onze reis ook af in Sint-Petersburg met de instrumentale jazz-klanken van Yojo. Een vijftal dat zich in 2011 vormde rondom Alexey Borovets en eerder dit jaar zijn derde LP uitbracht, genaamd The Stepson. Yojo slaagt erin om de Russische stad te vertalen naar muzikale soundscapes en deze vervolgens vol overgave over te brengen. De saxofoon is eigenlijk altijd leidend, maar er gebeurt daarnaast en op de achtergrond zoveel meer. Je moet de nummers minstens een keer of vijf moet horen voordat je alles door denkt te hebben.
Zo houdt de saxofoon zich halverwege het nummer
