Het zijn de donkere en natte dagen voor Kerstmis, dus nee: ladingen albums verschijnen er niet. Nieuwe singles zijn er wel en die hebben we dan ook eens voor je op een rijtje gezet.
Zo hebben we nieuw werk van Indian Askin, Woman’s Hour, William Tyler, GOSTO, Julian Lynch, N0V3L, Bull, Tropics, The Raconteurs en Lady Bird. Duik er hieronder eens lekker in en dan rest ons niets anders dan je een heel fijne Kerstmis toe te wensen!
Nog op zoek naar onze beste albums van het jaar tijdens je gourmet-avonturen? Check hier onze top 20 en hier onze beste tracks van 2018.
Het seizoen loopt een beetje op zijn einde, maar vrees niet: we hebben genoeg mooie dingen voor je boven water weten te halen. Albums, singles en allerlei nieuwe ontdekkingen: duik met ons mee in de releases van 30 november in het jaar des Heeren 2018.
Twee, maar twee keer goed, is hoe we deze Friday Release Day maar zullen vatten in woorden. Zo zijn Daniel Romano en Jeff Tweedy vandaag de mannen met nieuwe albums en hebben we bijzonder veel singles van artiesten van eigen bodem, te weten: Ciao Lucifer, Liftmuziek, Tapestries en Feng Suave. Maar ook in het buitenland spelen ze nog een lekker partijtje mee: zo zijn Sharon Van Etten, Night Beats, White Fence, Ghostly Kisses, Ex:Re en The Fernweh helemaal terug met nieuwe tracks. Zet die pokoes op, check die langspelers en geniet van je weekend!
Afgelopen dinsdag hadden we wel een zeer goed gevuld uurtje tijdens onze uitzending op Pinguin Radio. Niet alleen door de prachtige muziek waarmee de lijst gevuld is, maar ook een grote diversiteit aan artiesten. Je luistert het uurtje terug via de playlist verderop in het artikel!
Uiteraard luister je de lijst met zeer weinig moeite terug via Spotify. Deze week vind je daar onder andere Julia Holter, Sundara Karma, FIDLAR en hebben we ook Nederlandse inbreng van The Mighty Breaks en Indian Askin.
FIDLAR – Can’t You See
Indian Askin – On and On
Charles Watson – Voices Carry Through the Mist
J Fernandez – Common Sense
Boy Azooga – Do the Standing Still
Fil Bo Riva – Go Rilla
Willie J Healey – Guitar Music
Pavo Pavo – Mystery Hour
Sundara Karma – Illusions (IJsbreker)
Loyle Carner – Ottolenghi
The Limiñanas – Russian Roulette
Hussy – Slayer
Egyptian Blue – To Be Felt
The Mighty Breaks – Where’s the Having Fun
Parcels – Withorwithout
Julia Holter – I Shall Love 2
Vergeet niet de playlist te volgen op Spotify, dan ben je altijd up-to-date!
Luister 30 oktober naar onze nieuwe show op Pinguin Radio van 21:00 tot 22:00 uur.
We hebben een mooi weekend voor de boeg met onder meer ons podium tijdens Popronde Leeuwarden met Malvae en Sherman Oaks, we gaan knallen bij Psycho Mind Festival in Tilburg, Indiestadt gaat in Paradiso zijn laatste dag in, Figgie neemt onze Instagram dit weekend over voor zijn shows in Rotterdam en Utrecht en verder kun je natuurlijk altijd onze agenda raadplegen.
Maar goed, er komen ook nog een aantal mooie album suit, zo is de nieuwe Villagers verschenen, maar ook de nieuwe plaat van Beak> en het bijzondere live-album van Mount Eerie dat (per ongeluk) tijdens Le Guess Who? op werd genomen in 2017. Op het gebied van singles is het ook weer smullen, met onder meer Connan Mockasin, Cloud Nothings, I Am Oak, BARTEK en Goatman.
Nog niet op Spotify, wel hier te vinden via de Bandcamp van Mount Eerie.
We hopen dat je dit weekend een beetje tijd hebt om nieuwe muziek te luisteren, want er is toch een partij nieuwe albums uitgekomen: dat is gewoon niet normaal! Van Pond tot Black Lips, Hoops en Day Wave tot Slowdive en Mac DeMarco. Je kunt echt je lol op vandaag.
Op onze pagina Album Releases vind je altijd een overzicht van uitgekomen platen, daarom kunnen wij ook wel met zekerheid zeggen: dit is misschien wel de beste releasedag van 2017 (tot nu toe). Je weet gewoon niet eens waar je moet beginnen. Succes en met name: veel luisterplezier!
Mac DeMarco – This Old Dog
Slowdive – Slowdive
Pond – The Weather
Black Lips – Satan’s Graffiti Or God’s Art
Hoops – Routines
Perfume Genius – No Shape
Day Wave – The Days We Had
Moutain States – Whispers
Fazerdaze – Morningside
Forest Swords – Compassion
Tall Juan – Olden Goldies
The Daily Indie Presents 12 mei
Peter Sagar maakt alweer een paar jaar furore met zijn vleiende kruisbestuiving tussen bedroom R&B, wietrock en jazzy slackerseksmuziek. Met invloeden van Sade, J Dilla, Curtis Mayfield, Broadcast en Angelo Badalamenti, vulde hij dit jaar weer een hallucinerend chillwave-album vol flikflooiende bas- en drumpartijen, stonede vocalen, goedkope synths en gitaren die klinken alsof ze ingespeeld zijn op een elastisch ballondier. Op 12 mei speelt Sagar met zijn band (en support van Aldous RH) tijdens een The Daily Indie Presents-avond in Rotown. Tijd voor een gesprek met Mr. Homeshake.
In 2013 brengt Sagar met The Homeshake Tape zijn eerste werk uit, toen nog als gitarist in Mac DeMarco’s liveband. Na een tijd de hele wereld over te reizen, heeft hij het al vrij snel gezien met al dat eindeloze gehang in busjes en backstages. Sagar besluit te stoppen, trekt zich terug in Montreal om een rustiger leven te leiden en zich te richten op zijn eigen project. Met succes: debuutalbum In The Shower (2014) en Midnight Snack (2015) worden al snel door alle hippe blogs opgepikt en inmiddels reist hij opnieuw (op zijn eigen tempo) de wereld rond.
The red boat!
We leggen contact met de mobiel van Sagar in Montreal, die net even een broodje aan het eten is. Al kauwend vertelt hij ons dat de laatste Rotterdam-show hem nog wel bijstaat. “Oh yeah, I can remember the show on the red boat. Good show”, lacht hij. “We hebben daar goed gegeten weet ik nog.” Deze keer mag de gladde R&B-bende van Sagar zich melden aan de Nieuwe Binnenweg, waar het grotere Rotown op de planning staat. “Naar de komende tour kijk ik zeker uit, vooral omdat we op veel plekken spelen waar we nog nooit geweest zijn.”
Broedplaats Montreal Een van de belangrijkste dingen in het leven van Sagar is de stad Montreal, de plek waar hij vanuit Edmonton jaren geleden naartoe is verhuisd. Hij zou zich geen betere plek voor kunnen stellen dan deze Canadese stad. En dat is belangrijk voor de chillwaver, want Sagar is definitely a homebody kind of guy”. Het is tenslotte een van de redenen dat hij stopte als livegitarist van Mac DeMarco, dat doe je ook niet zomaar. Hij is graag thuis, waar hij lekker kookt met zijn vriendin en films kijkt met vrienden. “Ik kan de balans nu zelf bepalen, dat is ontzettend fijn. Ik vind touren leuk, maar het is niet bepaald mijn favoriete bezigheid. It’s a bit tricky for me… Maar in een kleine dosis kan ik het nog wel aan.” Wat ook zijn voordelen heeft, want zo houdt hij zijn shows ook een beetje speciaal. “Dat denk ik ook, ja. I keep the touring schedule pretty light and it keeps the shows pretty full. Al krijg ik regelmatig klachten dat we niet where ever people live komen spelen. Terwijl we toch nog behoorlijk wat shows doen in een jaar, maar goed. Ik zie het maar als iets positiefs, ze bedoelen het goed”, lacht de muzikant.
“I keep the touring schedule pretty light and it keeps the shows pretty full.”
Zelf zegt de muzikant dat de stad een flinke impact heeft gehad op zijn muziek. “Destijds kwam ik vanuit een kleine ons-kent-ons-scene naar Montreal en hier is zoveel meer aan de hand. Hier zijn allerlei groepen met van alles en nog wat bezig en iedereen ondersteunt elkaar. Daarin voelde ik mij ook veel vrijer om te doen wat ik wil. Bovendien is de stad ook nog eens veel goedkoper dan alle andere steden in Canada. Je hoeft niet zoveel te verdienen om rond te komen en dat geeft een hoop creatieve vrijheid.” In de grote en culturele indiehotspot die Montreal is, heeft Sagar zijn eigen bubbeltje in de vorm van zijn studio The Drones Club. “Het is een DIY-venue, studio, oefenruimte en plek om te pingpongen. But it’s about to die”, zegt hij met een beetje verdriet in zijn stem. “Ik vind het echt jammer dat we daar weg moeten, er gebeuren veel toffe dingen en ik heb daar al mijn albums opgenomen. Vanaf nu ga ik denk ik maar thuis opnemen, in juli verhuis ik gelukkig naar een nieuw appartement. Op de nieuwe plaat zullen dus waarschijnlijk geen livedrums komen.”
De stad Montreal produceert een hoop muzikaal talent: van TOPS tot Majical Cloudz, Suuns, Alex Calder, Grimes, Ought, Sheer Agony, Blue Hawaii en Sean Nicholas Savage. Wat zijn op dit moment de hete bands in Montreal?! “Zelf vind ik Un Blonde en Guys Number heel tof. De muziek van Un Blonde is een soort spiritual awakening, zijn nieuwste album Good Will Come To You maakt mij zó blij, dat is echt bizar. En dat is geen compliment dat ik snel of makkelijk geef, dus die moet je echt even checken”, raadt Sagar ons aan. “Guys Number zijn wat vrienden van onze band, we doen later dit jaar ook een paar shows met de band. Die gasten hebben pas één nummer op Soundcloud. But it’s a hit, that’s for sure!”
Het verdrietige Homeshake-thema Sagar zijn nieuwe plaat klinkt als ideale yachtrock voor gruizige AM-radiostations. Met vocalen die soms heliumhoog gaan en teksten die soms depressief laag gaan. Een groot thema op Sagars platen is dan ook ‘droevigheid’, in een ander interview zei hij ‘alleen goede muziek te schrijven als hij sad is’. Met vier goede platen op rij: is hij dan altijd droevig? “Nee, nee dat valt wel mee”, zegt Sagar. “Althans, dat is echt een stuk minder. Het maken van muziek heeft namelijk wel degelijk een therapeutische werking op mij, ik kan daar veel in kwijt. Maar ik probeer positiever te zijn, want je kunt in je omgeving geen positieve verandering teweegbrengen als je altijd maar down bent.”
“Voordat een plaat een keer uitkomt, ben ik alweer in een nieuwe levensfase”
Zijn laatste plaat Fresh Air klinkt ook meer majeur dan in voorgaand werk. “Absoluut, al is dat ook al bijna een jaar geleden dat ik aan dat album werkte. Voordat een plaat een keer uitkomt, ben ik alweer in een nieuwe levensfase.” Mist Sagar het direct publiceren van zijn muziek nog weleens? “O, zeker! Een paar jaar geleden kon ik meteen iets online zetten als het af was, waardoor ik kon reageren op bepaalde ontwikkelingen in mijn leven of zaken waar ik iets over wilde vertellen. En dat voelde zó goed. Mensen luisteren dan naar je muziek terwijl het nog helemaal vers is en je krijgt ook direct reacties. Dat gaf onwijs veel voldoening.” Al kan hij dat nog wel op andere manieren doen, zo bracht hij met Alex Calder een single uit voor het Internationale Refugee Assistance Project. “Daarom, dat wil ik ook zeker vaker gaan doen.”
Fresh Air Via Sinderlyn is afgelopen februari de derde langspeler Fresh Air van Homeshake uitgekomen. Als je de albums na elkaar beluistert, is er een duidelijke evolutie te horen. Sagar laat de gitaar namelijk steeds vaker links liggen. Bewust? “Ik ben inderdaad meer nummers vanuit synthesizers gaan schrijven, daardoor vormen de liedjes zich op een totaal andere manier. Al sinds mijn achttiende schrijf ik liedjes op gitaar en het is weleens goed om dat systeem overhoop te gooien. Met een synthesizer heb je heel andere opties en meer mogelijkheden”, vertelt de muzikant. “Alhoewel, ik heb vrij goedkope synths, die hebben geen oneindige sounds en opties”, grinnikt hij. Wat vindt Sagar het meest geslaagd aan het album? “Waarschijnlijk de verbetering in mijn songwriting. Ik vind het beter dan mijn eerdere werk, dat is ook het hoogste doel wat mij betreft.”
The Daily Indie DJ Team
Het DJ Team van The Daily Indie is er vrijdag 12 mei ook gezellig bij in Rotown. Heeft Sagar nog nummers die hij graag wilt horen? “Geen specifieke artiesten, draai vooral relaxte muziek. Whatever makes you happy. We hebben voor de zekerheid altijd wel een iPod bij ons als de DJ er echt een potje van maakt”, grapt Sagar. We zijn gewaarschuwd!
Word lid van The Daily Indie en ontvang vijftig procent korting op een Homeshake-kaartje op 12 mei in Rotown. Lid worden doe je hier!
Bijna vijftien jaar alweer verblijdt British Sea Power de wereld met uitstekende platen, allerminst saaie optredens en historisch geladen songteksten. Soms voorzien van venijnige Britse humor. Het stel excentrieke ijdeltuiten uit Brighton is de wilde haren, met verkleedpartijen en geklauter in stellages tijdens concerten, inmiddels wel wat kwijt. Toch doet de band zijn opnames en optredens nog steeds het liefst op afgelegen eilanden of andere niet voor de hand liggende plaatsen. Die eigenwijsheid heeft de groep in Engeland ondertussen een behoorlijke fanschare opgeleverd.
Muzikaal is de langeafstandsrace van British Sea Power nog volop bezig, zo blijkt uit Let The Dancers Inherit The Party. Toch ging de totstandkoming van de plaat, vier jaar na het gevarieerde Machineries Of Joy, niet van een leien dakje. Er moest crowdfunding aan te pas komen om de boel te kunnen financieren, waarop de hondstrouwe Britse fans grif de beurs trokken. En die krijgen waar voor hun geld, want de plaat is gevuld met spitsvondige, nog altijd in de postpunk gewortelde nummers.
British Sea Power vindt meer dan ooit de balans tussen bombast en ingetogenheid, maar ook tussen politiek beladen en hoopvolle teksten. Zo is er ruimte voor een opgesierde, vitale single Bad Bohemian, met een fraaie en aan The Cure refererende gitaarlijn. Maar ook voor een prachtig en postrock-droomnummer als Electrical Kittens. De muzikale rafelranden zijn echter wel enigszins verdwenen, mede door de ietwat brave productie.
Het geeft echter wel meer lucht aan subtiliteit en bovendien aan vocale zeggingskracht van zanger Yan (Scott Wilkinson), zoals in het licht-mystieke prijsnummer Keep on Trying (Sechs Freunde). De romantische maar bovenal melancholieke inborst van de band komt in alle songs na verloop van tijd wel naar boven, zij het onderhuids. Met als meest exemplarische voorbeeld International Space Station, dat vol verborgen geluiden zit. Het zorgt ervoor dat British Sea Power een onverminderd ongrijpbare band is.
British Sea Power live zien? De band speelt op London Calling in het weekend van 26 & 27 mei.
Honderd pakjes peuken, drie weke levers en duizenden kilometers later nadert de Popronde ook voor BARTEK het einde. Al bijna drie maanden rijdt de band het pijltje op hun navigatiekastje achterna richting bekende en minder bekende plekken in het hele land. Door nachten vol anonieme landschappen, donkere polders en vergezeld door de vertrouwde, eindeloze, gele snelweg-gloed. The Daily Indie besluit een avondje in de bandbus te springen voor een van de 26(!) Popronde-gigs van de band.
Met zwiepende ruitenwissers die de gure herfstregen wegslaan, staat het dieselbusje van BARTEK zachtjes te draaien bij het Shell-station aan de overkant van mijn huis. Naast de shop piept de witte neus om de hoek en klinkt een zachte toeter. De zijdeur schuift open en we stappen in de kleine tourwereld van Bo, David en Wessel. Zakken chips, mini-flesjes Heineken, harde muziek, een dot kachelwarmte en wolkjes rook die langs de beslagen ruiten dwarrelen. Het is 10 november en we gaan deze donderdag een avondje met de Amsterdamse band mee naar Middelburg. Vanaf de voorste bank wordt al binnen vijftien seconden een groen flesje in de lucht gehouden. “Biertje?” Het witte vijfzittertje wurmt zich ondertussen door de drukte rondom Rotterdam, waar de snelweglijntjes op Google Maps oranje tot donkerrood kleuren. Gitarist Wessel rijdt de heenweg, en wil het vooral “lekker rustig aandoen” vandaag, dus zijn we bijtijds vertrokken naar de Zeeuwse hoofdstad. Geen stress, geen gedoe, beetje cruisen, op tijd aankomen, rondje lopen, praatje maken, happie eten. Geen stress, nogmaals.
Playlist van het jaar Hoe verder we het Zeeuwse land in rijden, hoe leger, droger en duisterder de wegen worden. De bandleden in de donkere bus zijn slechts schimmen, en maken schaduwen die afsteken tegen de huisjes in de verte waar zachte avondlampjes branden. Onderweg vermaakt de band zich uitstekend met een playlistje dat je op zijn zachts gezegd niet voor mogelijk houdt: Henk Wijngaard, Blink-182, André Hazes, Slayer, Harry Merry, FIDLAR, Hoeren Neuken Nooit Meer Werken van New Kids ft Corry Konings, Ome Henk, Paul Elstak, Kayne & Jay-Z, The Stones, plus nieuwe mixen van BARTEK’s debuutplaat, plus die van twee andere bands (Severin Bells en Rodèlle) waar drummer Bo in speelt. Ondertussen vraagt David nog een nummertje van ABBA aan, maar krijgt nul op het rekest. Overigens: de muzikaal-emotionele rollercoaster die deze lijst oplevert, wil de band graag openbaar maken en daarvoor heeft BARTEK 250 volgers nodig op Spotify (klikken!).
Saté of pasta
Na onder meer een grondige analyse van het Slayer-nummer Angel Of Death, slingert Wessel de bus door de smalle straatjes van historisch Middelburg. Als we in een straatje komen waar het zou moeten zijn, steekt een nieuwsgierige vrouw haar hoofd al om de gordijnen om te kijken wat die bus hier nou weer aan het doen is. Bo informeert bij de vrouw naar “Kaffee ’t Hof”. Het is aan de overkant. Geen stress. Bij het uitstappen rinkelen de bierflesjes als een rock-‘n-roll -symfonie na in de deur en zien we de bandleden pas voor het eerst in het licht (toch in het goede busje gestapt). Direct springt kroegbaas Hajo naar buiten om de band welkom te heten en een handje te helpen. Busje uitruimen, parkeren en eens proeven wat de tap te bieden heeft. In een knus hoekje van het volle restaurant is de laatste vrije tafel gereserveerd, kunnen we elkaar diep in de ogen kijken en krijgen we ondertussen de keuze tussen varkenssaté of pasta bolognese.
Even een tijdlijn, jongens. Want jullie brachten in 2013 al een eerste EP uit, toen was het een tijdje stil en sinds dit jaar lijkt het balletje echt te zijn gaan rollen. Bo: “We hebben in die periode (na 2013, red.) wel shows gespeeld, maar niet heel veel. We zijn nummers blijven schrijven en in september 2015 de studio ingedoken om alles op te nemen. Eind april van dit jaar hebben we een single gereleaset in Oedipus, in de tussentijd hebben vooral gewerkt aan de mixes van de plaat.”David: “We hebben een tijdje genomen om beter te worden als band. Daarvoor hoef je niet per se te spelen, maar vooral weten wat je aan het doen bent. Qua stijl, dynamiek, alles. Het maken van het album heeft daar heel erg bij geholpen.”Bo: “Die zomer van 2015 was het heel duidelijk wat we precies wilden doen. Tijdens die opnames is de sound ontstaan die we nu hebben. Destijds hebben we dertien nummers opgenomen, waarvan we er nu vier op de EP hebben gezet. De andere nummers komen op de plaat komend voorjaar. Op die manier trekken we ook onze sound en stijl door naar het nieuwe jaar.”
Jullie hebben nu de Popronde gedaan en staan volgend jaar op Noorderslag. Volgt BARTEK de geijkte bandroute van een clubtour, een zomer vol festivals, en aansluitend weer een clubtourtje? Bo: “Festivals wel. Maar we hebben niet het idee om het standaardrondje af te gaan draaien. We wilden iets uniekers verzinnen, daarom zijn we bezig om eigen avonden te organiseren op toffe en ongebruikelijke locaties, met nog een paar coole bands erbij. Een beetje die Popronde-vibe.”David: “Zaaltjes waarbij we lekker dicht op het publiek zitten, dat is het idee. En daarna willen we wel weer op gaan nemen.”
Zo’n Popronde, bevalt dat nou een beetje als je 26 shows speelt? David: “Het is echt een gebed zonder end, man. Je gaat van tankstation naar tankstation. Dat is precies waar je het voor doet.” Hij lacht. “Nee, het is echt tof. Als groep zijn we daardoor zeker gegroeid en er is meer aandacht rondom de band gekomen.”
Naast het rijden van een klein gaatje in de ozonlaag: wat waren wat jullie betreft qua bands dit jaar de Popronde-hoogtepunten? Wessel: “Torii vinden we heel goed.”David: “Inderdaad, heel vette band! Beetje apart, maar heel erg lekker.”Bo: “En Orange Maplewood, zonder twijfel.”
We kennen ook verhalen van bands die bij een kroeg aankomen, zich even melden bij de bar om te vertellen dat ze zijn gearriveerd voor de Popronde, en vervolgens de barman met een paniekerige blik zien. “Die Popronde… Is dat vandaag?” Afijn, dat werk. Was het bij jullie alleen maar fantastisch, geweldig en genieten?
Bo: “Jaaaaaa.”
David: “Neeeeee.”
Wessel: “Nee, jawel. We hebben geen gekke dingen meegemaakt en werden ook wel op logische plekken geboekt, gelukkig. Je zet ons ook niet in een koffiebar of wat dan ook, daar is het veel te hard voor. Maar we zijn zeker wel goed terecht gekomen.”
Een trend die wij zien, is dat de garage-bands wat minder geboekt worden dan een paar jaar geleden. Een aantal komt niet verder dan vier à vijf van de veertig Popronde-shows. Jullie springen er bij de garage-selectie wel bovenuit. Enig idee hoe dat komt?
Wessel: “We zijn toch ook wel een tikkeltje harder denk ik.”David: “En ik wil ook wel een beetje geloven dat we iets meer poppy zijn. Als je onze nummers akoestisch zou spelen, kunnen het ook singer-songwriterliedjes zijn. We zijn fan van liedjes, we beginnen niet vanuit een sound of wat dan ook.”
Verder nog wensen voor volgend jaar? Bo: “We zijn wel aan het kijken naar wat buitenlandse shows, te beginnen in België bijvoorbeeld. Daar gebeuren veel toffe dingen op het moment en daar lopen veel goede bands rond waar we mee willen spelen.”
Spelûh! Nadat de recorder uit is gezet, wordt er weer achterover gehangen, de biertjes als de bliksem ververst, rent David naar het toilet, wordt er wat uitgebuikt en – geen stress – is het tijd om nog wat peukies te roken en nog wat meer te hangen. Rond half elf kan er opgebouwd worden na de show van The Future’s Dust. Wat volgt is een duidelijk gevalletje ‘oefening-baart-kunst’, met een soundcheck die binnen een paar minuten als een klok klinkt in het langgerekte cafeetje. Tien minuten later gaat de band het podium op voor een stomende set in een drukke tent. Een beschrijving van die show? Het stond volgens de band in de top drie van hun Popronde-shows. Bekijk de foto’s hieronder, luister de Beach EP op Spotify en ga natuurlijk zaterdag naar het Eindfeest van de Popronde in de Amsterdamse Q-Factory om het om 21:30 zelf mee te maken.
Het verhaal van het Londense indiepopduo Oh Wonder is een bijzondere. Drie jaar geleden bezochten Josephine Vander Gucht en Anthony West het concert van Sigur Rós in de HMH, dit bleek het laatste puzzelstuk in de zoektocht naar hun eigen sound. Het bandconcept Oh Wonder werd geboren. Toen het muzikaal klikte tussen de twee muzikanten, besloten ze om elke maand een single uit te brengen. Nu ze dat al een jaar lang hebben gedaan zijn de singles – logischerwijs – samengevlochten tot een album.
Op het titelloze debuutalbum staan zwaar geproduceerde popliedjes met een licht elektronische invloed. Onlangs bekende het duo al veel naar James Blake te hebben geluisterd, dat hoor je dan ook zeker terug op deze plaat. Het is makkelijk luisteren naar het album. Misschien wel iets té makkelijk. Gaandeweg het zesde nummer van de plaat kom je erachter dat het qua opbouw van de liedjes allemaal wel erg op elkaar lijkt, ook in de teksten is weinig verdieping te vinden. Het sterkste nummer – Technicolour Beat bijvoorbeeld – begint met elektronische klanken die het hele nummer de boventoon zullen voeren, gevolgd door de piano van Vander Gucht en de steeds groter wordende elektronischere sound tegen het eind van de bekendste single.
Echt vernieuwend is Oh Wonder niet. De samenzang is weliswaar prettig, maar kent geen enkele variatie, de nootjes worden keurig binnen de lijntjes gezongen. De licht elektronische invalshoek is dan ook zeker welkom, dit zorgt ervoor dat debuutplaat ‘Oh Wonder’ zich nét onderscheidt van anderen. Dit alles neemt niet weg dat het gewoon fijne muziek is om naar te luisteren. Ook live, in bijvoorbeeld de nu al uitverkochte kleine zaal van Paradiso, zal dit gevoel overheersen.
Eind september komen uit Toronto de fuzzfolkers van The Wooden Sky naar Nederland om een show te spelen in EKKO te Utrecht. Ter goede voorbereiding op deze gig mag The Daily Indie twee CD’s weggeven van het spiksplinternieuwe album ‘Let’s Be Ready’!
Wil je dit album winnen, mail dan naar prijsvraag@thedailyindie.nl. Mailen kan tot en met 20 september! Nog even het album beluisteren de komende dagen? Dat kan op Spotify!
Wolf Alice heeft door de jaren heen talloze transformaties ondergaan. Ellie Rowsell begon in 2010 een folkduo met Joff Oddie. Dit groeide op wonderbaarlijke wijze uit tot een vierkoppige band die een grungebutton opspeldde. Toch krijgt de band de term ‘pop’ ook vaak naar de koppies geslingerd. Inmiddels zijn wij, samen met de wereld, tot de conclusie gekomen dat genres maar stom zijn. Wolf Alice is gewoon goed en gewoon lekker, debuutalbum ‘My Love Is Cool’ is het bewijs.
De titels die de hoes van het album sieren zijn al een lust voor het oog en de songs sluiten hier naadloos bij aan. ‘My Love Is Cool’ varieert tussen kalme meewiegmuziek, zoals Turn To Dust en Soapy Water, tot ruige haarwappersounds, op Giant Peach en Fluffy. En alles daar tussenin. Ook voor een viool, shaker en synthesizer is er plaats. In The Wonderwhy en Freazy laat Rowsell zelfs even haar rapskills horen.
‘My Love Is Cool’ is als een regenboog van sounds en inspiraties, die Wolf Alice langzaam maar zeker naar een eigen auditieve goudpot aan het einde leidt. Maar als deze niet gevonden wordt, geen probleem. Want zoals we al zeiden: Wolf Alice is gewoon goed en gewoon lekker en dit debuutalbum is genieten geblazen.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
