De beste 25 songs van 2018 volgens The Daily Indie

Welke songs heb jij deze zomer het hardst meegezongen of het hevigst op gemosht? Welke songs waren niet uit jouw roadtrip-, hardloop- of feestplaylist te slaan? En welke songs vond je gewoon simpelweg het aller-fucking-best? Die vragen stellen wij onszelf elk jaar weer rond deze tijd van het jaar en daar kwam ook deze keer een songlijst uit om je vingers bij af te likken. We kunnen er lang of kort over praten, maar hier zijn ze: de beste 25 songs van 2018 volgens The Daily Indie.

Oh, en terwijl je leest, luister je natuurlijk gezellig mee met de bijbehorende playlist!

---

 

25. Pip Blom – Come Home
Tour na tour na tour na tour – Pip Blom leek in 2018 meer tijd op tour in Engeland dan thuis in Nederland door te brengen. Waar ze tijd vandaan haalt om nog altijd hit na hit te schrijven is ons dan ook een raadsel. Come Home is er weer zo eentje en – met dat hypnotiserende, welhaast krautachtige gitaarriffje en deadpan-refrein, misschien wel haar beste tot nu toe.

24. Shame – One Rizla
Het is wellicht niet de grootste kneiter op Songs of Praise, het alom geprezen debuut van de Britse herrieschoppers die zich samen Shame noemen; tussen alle bravoure is het wel veruit de eerlijkste en meest zelfbewuste. ‘My nails ain’t manicured / My voice ain’t the best you’ve heard / And you can choose to hate my words / But do I give a fuck?’ Niet dus.

23. Parquet Courts – Almost Had to Start a Fight/In and Out of Patience
Kleine spoiler: dit is niet de enige track van Parquet Courts in deze top 25. Het in mei dit jaar verschenen Wide Awake! zit zo nokvol hits dat ze er op deze maar twee samen hebben gesmeden. Als een artilleriegeweer schiet een furieuze A. Savage dubbele lettergrepen je oorschelp in op Almost Had to Start a Fight, om vervolgens op In and Out of Patience de poppen manisch aan het dansen te krijgen. Zo goed dat als het stopt we er spontaan een ‘unshakable nightmare’ van krijgen. ‘This next one’s called Freebird II.’

Foto: Eva van Ruiten

 

22. Jungle – Happy Man
Waren ze opeens weer. Vier(!) jaar na het debuut gaan de Britten van Jungle rustig verder waar ze met The Heat, Busy Earnin’ en Time waren gebleven. Het roer gaat niet om, maar waarom zou je, als je schip zich in een dusdanig creatieve zeestroom verkeert?

21. Arctic Monkeys – American Sports
Eerlijkheid gebied ons te zeggen dat ieder redactielid het liefst een andere track van Tranquility Base Hotel + Casino in deze lijst had gezien, dus het was een beetje ienemienemutte. Het spreekt boekdelen voor een album zonder hits waarop tegelijkertijd iedere track zijn memorabele kwaliteiten heeft. Wat dacht je van dat vederlichte refreintje op American Sports (‘And I never thoooooughhht, not in a million years / that I’d meet so many Lolas’), dat kosmische sixtiesorgeltje, voortdurend op de achtergrond, of dan die transcendente bridge. Als Tranquility Base een goudmijn is voor sonische pleziertjes, dan is American Sports allesbehalve de uitzondering.

20. Damien Jurado – Allocate
Walsend door je woonkamer introduceert Damien Jurado op Allocate iets nieuws. Het is een subtiele wijziging, maar wie enigszins met het repertoire van de Amerikaan bekend is, zal zich blij verrast voelen door het warme wollen deken dat in de eerste klanken van The Horizon Just Laughed over de luisteraar gedrapeerd wordt. Kom dan nog maar eens van de bank. (Lees hier nog ons zeer openhartige interview met hem over zijn nieuwe album.)

19. MGMT – Me And Michael
In een ander universum, eentje waar MGMT’s Ben Goldwasser die voorlopige titel géén hopeloos cliché vond, hadden festivalweides deze zomer collectief ‘ME AND MY GIRL!’ gezongen. Gelukkig leven we in een wereld waar de grootste hit van MGMT in een decennium Me And Michael heet en werd het ‘a catchy song that gets you pumped-up, but you have no idea what the message is’, aldus de band zelf.

18. Mozes and the Firstborn – Sad Supermarket Song
Mozes and the Firstborn luistert naar onze behoeften, want een melancholisch anthem om semi-bedroefd mee langs het zuivelvak te sloffen en met lichte frustratie je broccoli op de lopende band te smijten terwijl Michael Bublé alwéér door de speakers knalt, die hadden we nog niet – en dat blijkt in de uitvoering van de Eindhovenaren precíés te zijn wat we al die tijd nodig hadden.

17. Andrew Bird –  Bloodless
‘And it feels like 1936 in Catalonia / Catalonia.’ Hoopvol is de hoofdmoot van Andrew Bird’s Bloodless, gevuld met pessimistische observeringen over de staat van de Amerikaanse democratie anno 2018, nauwelijks te noemen. Godzijdank wordt de pijn wat verzacht door de soulvolle uithalen en de warme en rijke compositie van vermaard violist Bird. Opdat die hoop nog heel even voor het grijpen kan blijven.

16. Pitou – Give Me a Glass
Wat ogenschijnlijk eenvoudig begint, is al gauw onnavolgbaar. Die o zo mooie, klassieke stem van Pitou Nicolaes heeft de neiging je op het verkeerde been te zetten, je af te leiden van alle melodieën, zanglijnen en -lagen die gedurende een song als Give Me a Glass langzaam verwikkeld raken. Als het dan na 2:47 weer is afgelopen en je met twee voeten op de grond staat, besef je dat je, als zij het maar voor veel te kort, in de hemel bent geweest.

 

15. Christine and the Queens – Girlfriend/Damn, dis-moi (ft. Dâm-Funk)
We zouden een halve burgeroorlog kunnen voeren op de redactie over de kwestie of hier de Franse of de Engelse versie van Christine and the Queens’ onvoorstelbaar funky comeback-track zou moeten staan – en dus staan ze er allebei. Het is even goed heel fijn dansen.

14. Parquet Courts – Wide Awake
Zijn ze weer, the boys from New York, met de single die ons de allereerste keer toch even op het achterhoofd deed krabben. Wablief? Maar het is moeilijk om niet na een paar keer, of misschien zelfs al na een enkel refreintje meegesleurd te worden in die achterlijke ritmiek en oeverloze vrolijkheid. Zo aanstekelijk dat het Parquet Courts (Parquet Courts!) een 3FM Megahit opleverde, evenals een legendarisch optreden bij de toch behóórlijk brave daytime tv-show van Ellen DeGeneres.

 

13. Balthazar – Fever
Het is altijd een geruststelling als een band na een paar jaar van de radar te zijn geweest, nog altijd in bloedvorm blijkt te verkeren. Of nou ja, van de radar.. Jinte Deprez en Maarten Devoldere van Balthazar waren de afgelopen jaren volop bezig met hun respectievelijke soloprojecten J. Bernardt en Warhaus en die twee projecten lijken nu in het koortsachtige Fever hun synthese gevonden te hebben.

12. Kurt Vile – Bassackwards
Een meanderende psychpoptrack van bijna tien minuten vol lukrake frases en feedbackeffecten – dat kan alleen Kurt Vile zijn, en inderdaad: op Bassackwards, het introverte hoogtepunt van nieuwste plaat Bottle It In, springt Vile van de hak op de tak, van het strand naar de baai, van de maan naar een grasveld naar een radiostudio, waar hij met goede vriend Tom Scharpling over van alles en precies niets aan het ouwehoeren is. Alles gaat bassackwards, net als die ene gitaar (of is het een synth?) die het geheel zo hypnotiserend maakt dat je er zo een uur in blijft hangen.

11. Goodnight Moonlight – Letters to Japan
‘Kyoto, will you let me stay?’ Op de vele druilerige dagen die ons land rijk is, dwalen de gedachten van Jasper Boogaard wel eens af naar de bloesembomen en het bruisende stadsleven van Japan. Hij wil weg en neemt de luisteraar mee op een reis die dankzij de dromerige shoegazemelodieën van de Rotterdamse band maar al te goed te visualiseren is. Nu willen wij ook.

10. Mitski – Nobody
In een jaar zo boordevol zorgenposten en slecht nieuws heeft Mitski een oplossing, of in ieder geval een afleiding. Zo ontwapenend als Nobody worden floorfiller-pophits namelijk maar zelden gemaakt. Zodra de eerste klanken van die hi-hat klinken zit er weinig anders op dan alles los te laten wat je dwars zit, je stoel naar achter te schuiven, al je ledematen te laten meedeinen en pakweg dertig keer heel hard ‘NOBODY’ mee te blèren. Werkt al-tijd.

 

9. Peggy Gou – It Makes You Forget (Itgehane)
Ooit van Koreadisco gehoord? Wij ook niet, maar na de weelderige zeven minuten die It Makes You Forget (Itgehane), de eerste track waarop de Koreaanse Amerikaan Peggy Gou behalve een grenzeloos spannende housesound ook voor het eerst haar stem laat horen, duurt, willen we méér, méér en nog veel meer dan dat.

8. Robyn – Missing U
Verdriet klinkt zelden zo aanstekelijk als op Robyn’s Missing U. De ‘empty space’ die de ex van Robyn en een aan kanker overleden vriendin achterlieten is hartverscheurend, maar ook deze open wond heelt gaandeweg. Helemaal als het verlies opeens kraakhelder voor ogen staat en zich laat verpakken in de hard-hitting pop waar Robyn al sinds 1995 zo enorm goed in is.

7. Parquet Courts – Tenderness
Parquet Courts heeft veel om over te klagen op Wide Awake!, maar als het slotakkoord daar is, dient één boodschap boven alle andere te staan. Het duurt misschien een president of twee, misschien een hele generatie, maar uiteindelijk keert de rust weder, overwint de liefde en is het tijd om collectief met Tenderness mee te blèren – de ultieme indie-karaokehit van 2018.

6. Janelle Monáe – Django Jane
Ze kan zo veel en op Dirty Computer doet ze het allemaal. Ook Django Jane etaleert uitgebreid de vele talenten van Janelle Monáe. Vlijmscherp rapt ze zich een baan door een protestsong van jewelste, waarvan ze de boodschap uiteraard het allerbest zelf uiteen kan zetten: ‘It’s a response to me feeling the sting of the threats being made to my rights as a woman, as a black woman, as a sexually liberated woman, even just as a daughter with parents who have been oppressed for many decades.’

5. Kali Uchis – After The Storm (ft. Tyler, the Creator & Bootsy Collins)
Hadden we vorig jaar het bonte gezelschap van Thundercat, Michael McDonald en Kenny Loggins: dit jaar heeft one of pop’s finest, Kali Uchis, funkveteraan Bootsy Collins (James Brown, Parliament-Funkadelic) en Tyler, the Creator tevoorschijn getoverd om gedrieën dé laid-back zwembadhit van de zomer te maken – met ook nog eens een onweerstaanbaar kleurrijke video.

 

4. Unknown Mortal Orchestra – Hunnybee
Ruban Nielson heeft een oor voor catchy melodietjes, maar met de lentewandeling in muziekvorm Hunnybee lijkt hij zichzelf te hebben overtroffen. Hoog, hard of snel vliegt de track, vernoemd naar Nielson’s dochter, niet, dat júíst in dat lieflijke en vederlichte excelleert. ‘There’s no such thing / as sweeter a sting.’ (Lees hier ons interview met de frontman van dit jaar!)

 

3. Beach House – Lemon Glow
Makeout music, noemde Pitchfork ‘m al liefkozend, en dat is waarschijnlijk deels doordat Lemon Glow op Valentijnsdag verscheen en deels doordat Lemon Glow, naar het goudgele aura van een gedimde gloeilamp, daadwerkelijk zeer intiem voelt. Beach House klinkt aan de randjes scherper dan ze in jaren hebben geklonken en maakt daarmee een track die ondanks dat opvallend, bijna recalcitrant abrupte einde nog tot in de eeuwigheid in het achterhoofd door lijkt te echoën.

2. Thom Yorke – Suspirium
Beknellend is het juiste woord – voor zowel de Luca Guadagnino-film Suspiria als de bijbehorende soundtrack van Thom Yorke, maar zoals ook bij beide het geval is, loont al die ijzige beknelling en is het eindresultaat evenwel bloedmooi. Hoogtepunt Suspirium, dat de fragielste Radiohead-songs (Nude, True Love Knows) in herinnering roept, is wat het tegenovergestelde van een anthem ook mag zijn en is er des te memorabeler door.

1. IDLES – Danny Nedelko
Sloopwerkzaamheden zijn anno 2018 nog leuker en educatiever met de progressieve boodschap van de punkhatende punkers van IDLES. Van alle politieke manifesten, anti-Trump, anti-Brexit, anti-haatzaaierij, etc., op prijsplaat Joy As An Act Of Resistance. is Danny Nedelko het meest opzwepend en een absoluut genot om mee te schreeuwen, terwijl je liefdevol(!) de moshpit induikt. “YEAH, YEAH, YEAH, YEAH! HEY, EY, EY, EY!” Anthem van het jaar? Jazeker. En nu weer verder moshen. (Lees hier ons interview met IDLES over zijn tweede album.)