Popronde Rotterdam
2 november 2019

Popronde is in volle gang. Het grootste reizende muziekfestival van Nederland laat ook dit jaar weer in 41 steden het publiek kennismaken met een enorme selectie van aanstormend muzikaal talent. Net als vorig jaar bestieren we met The Daily Indie een eigen podium in een aantal steden. En uiteraard zijn we ook present in onze hometown Rotterdam op zaterdag 2 november.

We zijn met The Daily Indie al jaren trouwe mediapartner van Popronde. Vorig jaar rolden we voor de eerste keer ook een eigen podium uit. Aan de basis daarvan lag het idee dat er in de Popronde-selectie steevast een aantal acts zitten die ontzettend getalenteerd zijn, maar door de opzet van het festival lastig onder de aandacht te brengen zijn; omdat ze minder makkelijk in het gehoor liggen, of gewoon niet beschikken over een handige boeker.

En omdat we met The Daily Indie het tot onze missie hebben verheven om overkeken muzikaal talent een podium te bieden, is dat letterlijk wat we doen op onze eigen Popronde-stage: de verborgen parels uit de selectie vissen zodat jullie, het publiek, toch kennis met ze kunnen maken.

Roodkapje
We zijn blij dat we ons net mogen uitgooien bij onze bijna-onderburen van Roodkapje, een plek die als expositieruimte-annex-poppodium al net zo eigenwijs is als wijzelf. En bovendien met Burgertrut beschikt over de beste vegaburgers en -kapsalon van Rotterdam en omstreken! Roodkapje reist als een urbanistische nomade al jaren de stad door, maar heeft nu echt zijn plek gevonden op de huidige locatie, vlakbij centraal station.

Naast een concertzaal met zo’n lekker duistere, industriële feel, beschikt het pand over een grote expositieruimte waar je je regelmatig kunt vergapen aan de dan weer fraaie, dan weer groteske, maar altijd unieke installaties van de artists-in-residence Hamburger Community of Art. Muzikaal vind je in Roodkapje van-alles-en-nogwat, maar eigenwijs en anders dan anders is het altijd. We zijn heel blij met ons gezamenlijke programma!

Loui Lind (21:15 uur)
Je spotte de naam Loui Lind wellicht al als support-act van Pip Blom en Tenfold (een show die wij niet toevallig ook presenteren). Louise Lindskov is van geboorte Deens, woonachtig in Amsterdam en heeft een elastisch hoge stem. In bondige, film-noir-achtige liedjes verdiept ze zich in de verwrongen kanten van zowel haar eigen geest als die van andere personages. Geschikt voor fans van Mitski, Nick Cave of Kate Bush, die zoals ze zelf zegt, tegen een mentaal stootje moeten kunnen.

Meadowlake (22:30 uur)
Je maakte via ons platform al eerder kennis met de Groningers van Meadowlake. En terecht, want de donkere en moody shoegaze van de band smaakt steevast naar meer. Gestage drums, echoënde synths en de zwoele zang van  Jarno Olijve, die elkaar in elk nummer ontmoeten in een soort post-apocalyptische zwanenzang van melancholiek en schoonheid, waarin je berust in je lot, op zoek naar een sprankje hoop.

Bastian Benjamin (23:45 uur)
Wij waren vorig jaar in de Popronde bijzonder gecharmeerd van Esther Veen, vooral toen ze op onze stage optrad samen met Malvae en ijzingwekkend mooie en toch dansbare triphop speelde. Niet zo gek dus, dat toen we haar dit jaar spotten in de onderstaande video, we Bastian Benjamin even in de gaten wilden houden. Benjamin op zijn beurt is een jonge producer uit Deventer die aan de Rockacademie studeert. In zijn muziek klinkt een voorliefde voor ijskoude filmcomposities door, die een perfect huwelijk aangaan met warme ambient-soundscapes, spaarzame beats en de stem van Veen.

De afterparty van de avond in Roodkapje wordt verzorgd door onze eigen The Daily Indie-DJ’s!

FACEBOOK-EVENT | WEBSITE ROODKAPJE | WEBSITE POPRONDE ROTTERDAM



Je vindt dit jaar een The Daily Indie-stage nog op de Poprondes in Rotterdam (2 november), Breda (14 november) en Den Haag (16 november). Houd onze site en social media in de gaten voor meer informatie!


Imaginary Band Land
Vrijdag 12 t/m en zaterdag 13 oktober

 

Toen Koen Taselaar in Korea was raakte hij geïnspireerd door de beeldcultuur daar. Toen Taselaar per skateboard auto’s achtervolgde omdat de barsten in de ramen zo kleurrijk dichtgetaped waren vond de bestuurder dat prachtig. Toen Taselaar een overzichtsexpositie mocht houden in Roodkapje Rotterdam ontstond er een prachtig idee: Imaginary Band Land.

Een groot thema in het werk van Taselaar is het gebruik van verzonnen bandnamen. Dit komt voort uit zijn fascinatie voor de beelden die er in je hoofd kunnen ontstaan als je zo’n naam ziet of hoort. Denk aan Talking Heads, of Jonathan Richman and The Modern Lovers. Die associaties kunnen terecht zijn of juist niet. Ze kunnen ook expres veroorzaakt zijn door de artiest. Of ze borduren gewoon voort op wat er nu eenmaal gebruikelijk is. Stel je de beperkte wordcloud maar eens voor die gemaakt kan worden van reggae bands. En waarom weet je bijna meteen met wat voor soort muziek je te maken hebt als er iets over een hagedis in de naam zit? “Je kunt een bandje met een weinig tot de verbeelding sprekende achtergrond zijn uit Purmerend, maar zodra je die band de juiste naam geeft kan het publiek er de gekste dingen mee in verband brengen”, aldus marketeer Koen ter Heegde, die wij spraken over het festival dat dit weekend in Roodkapje plaats gaat vinden.

De kunstenaar Taselaar heeft twee van zijn werken tegenover elkaar gehangen en ze Kiki en Bouba genoemd. Dat zijn niet zomaar geinige namen. Ze refereren aan een fenomeen wat onderzocht is in de psychologie, neurologie en taalkunde. Verschillende vakgebieden die op verschillende manieren verklaren hoe en bovendien in welke mate onze hersenen klank en vorm met elkaar verbinden. En die synesthesie is natuurlijk precies wat het werk van Taselaar kenmerkt. Alle posters uit de serie Imaginary Bands zijn één grote associatieve allegorie van alles wat er in je hoofd op kan komen bij de gekozen taal. Of althans, in het hoofd van Taselaar dan. Maar precies zoals het Kiki-Bouba-effect voorspelt zijn het bijna universele vertalingen van woord naar beeld.

Imaginary Band Land is Roodkapje ten voeten uit: twee dagen kunst, muziek en eten gebracht op een manier die je elders weinig treft. Overeenkomstig met de stijl van Koen Taselaar moet het een grote ontdekkingstocht door het spreekwoordelijke konijnenhol worden. Alle ruimtes worden benut. De acts op de line-up hebben zelf gekozen welke Imaginary Band ze willen zijn. Om de verwarring compleet te maken, heeft elke act ook een ‘normale’ bandfoto op de Facebook van Roodkapje geplaatst. Hier kun je meteen even spieken wie wie is. Zo kan Maask zich wel vinden in GLUCKWURST (links), en voelt The Hazzah zich thuis in het pseudoniem The Phone (rechts).

  

 

Karel AKA Kamerplant Compositie
Hoewel de naam van het festival doet vermoeden dat we een hoop gitaren gaan zien, is dat niet per se het geval. Koen (ter Heegde, niet Taselaar) benadrukt dat er ook een uitgebreid elektronisch programma te zien is, met diverse DJ’s en producers. En synthpop-fenomeen Karel AKA Kamerplant Compositie, wiens inzending voor zijn ‘echte’ bandposter onze favoriet is (links). Of BUNGALOVV die voor de Imaginary Band AAAIKAARAAMB (rechts) ging. Daarnaast zijn er nog performances van o.a. Joe Kisser en Rotterdamse Viswijven, oftewel Trail and Terror en Bibimbop And The Kimchi Karaoke Hotsauce. De line-up is vormgegeven door de vaste promoters van Roodkapje: Girls go BOOM, King Sepi en Bound Centre. Zij mochten allemaal hun eigen stempel erop drukken met in het achterhoofd dat er een leuk festival neergezet moet worden natuurlijk.

 

Duidelijk?
Er zal ‘gewoon’ een regulier tijdschema online en fysiek beschikbaar zijn voor wie bang is dat het allemaal te ingewikkeld wordt. Check alvast het evenement op Facebook even als het je allemaal nog niet duidelijk is.


WEBSITE IMAGINARY BAND LAND | FACEBOOK-EVENT | TICKETS


 

Vrijdag 12 oktober
BUNGALOVV ★ AAAIIKAARAAMB | KAREL ★ Kamerplant Compositie | The Mighty Breaks ★ Moment Monument | Coolhaven ★ Tofu Feelings | DJ Nadia Rodrigues ★ The Moaning Goats | The Hazzah ★ The Phone | Lisa Lotion ★ 15 Year Old Me | ANNIKA ★ Smoking Eyelids | The Howl Ensemble ★ The Information Overloaders | Parasnol ★ Randomodorer | joe kisser ★ Trail and Terror | Rotterdamsche Viswijven ★ Bibimbop And The Kimchi Karaoke Hotsauce | X-enia/Fake Photobooth ★ N.S.D.B. | DJ Studio Ruwedata ★ Anti Fahrrad | Jesper & Ike ★ Foelie & The Flere

Zaterdag 13 oktober
Yung Feurich ★ Old New Shoes | Ang3l Sp1der ★ Dyslectic Dandies | Bound Centre | Ice Viper – Imhotel – S x m b r a- Victor Metske – Ezra Ninti ★ Endless Namedrop | TELE$hopping ★ The Polychromatic Ricecake Gang | Maask ★ GLUCKWURST  | Shrubs ★ Hold That Fomo | Rusty Spoon ★ A Chameleon Called Johannes | Sweats ★ The Fur Croissants | Meneer Jansen ★ Tofu Feelings

Je had het misschien al gezien op onze Instagram: de Utrechtse muzikanten van Figgie zaten dit weekend achter de knoppen terwijl de band in Roodkapje en Kytopia speelde. Naast het hacken van onze Insta, hebben we gelukkig nog wat beelden van de band zijn avonturen in Rotterdam en Utrecht. Onze fotografen Denise Janssens en Mirel Masic volgden ‘de gezelligste band van Nederland’.

Hoe dat er ongeveer aan toe kan gaan, las je eerder al in ons tourreport van eerder dit jaar, toen we met de band naar Noorderslag vergezelde. Afgelopen weekend leverde het opnieuw een hoop gekkigheid op van deze bijzonder fijne Nederlandstalige band.

Figgie in Rotterdam met Jibber Jabber & The Jams (22 september)
Foto’s Denise Janssens


 

Figgie in Utrecht met Le Motat en Bewilder (23 september)
Foto’s Mirel Masic

Ook dit jaar staat de Rotterdamse binnenstad – en aanpalende creatief gevonden locaties – weer in het teken van Motel Mozaique. Ieder jaar wordt het festival zichtbaarder in de Maasstad, maar wat nooit verandert, is de immer scherpe programmering. Een kolfje naar de hand van uw favoriete muziekmagazine. We doen dan ook trouw verslag van het festival. Hieronder wat er zoal te zien was op de laatste festivaldag, de zaterdag.

In tegenstelling tot vrijdag is het koud en druilerig in de Rotterdamse binnenstad. Na een kort nachtje slaap, een kop koffie en wat moed verzamelen, begeven we ons naar het tropische en überfoute nachtparadijs dat de voormalige Baja Beach Club is. De inmiddels lege, betonnen bunker midden in het centrum is decor voor de Subbacultcha x Roodkapje Day Party, zo langzamerhand een begrip in indieland. Hier zien we de piepjonge Rotterdammers van Goodnight Moonlight, het altijd hoogstaande Mountain States, de awkward emopop van Geertruida-coryfee Floris Bates  & Rented Friends en Santa Fé. We kunnen er weer tegen.

Op naar Rats On Rafts, dat is beloond met een plekje in de Kornuit, de één-na-grootste festivallocatie. De Rotterdamse band releasete onlangs de nieuwe, alom geprezen plaat Tape Hiss. Maar werkt die geïmproviseerde postpunknoise ook in een minder intieme locatie? Ja: vanaf opener Sweet Little Child heeft de band geen enkele moeite met de volle tent. Sterker nog: de geluidsmuur blijft uit, waardoor de hooks en vocalen van David Fagan beter hoorbaar zijn. Gestuwd door waarschijnlijk Nederlands beste ritmesectie van het moment worden de songs moeiteloos gerekt, maar verder speelt de band vooral een ‘festivalset’, met de songs Powder Monkey en Jazz verplaatst naar het sluitstuk. Rats lijkt momenteel niet te stoppen. Hier ook weer een lust om naar te kijken, tot en met het moment dat Fagan de eerste keer het publiek aanspreekt: “Doei.”

 

The Notwist draait al zo’n 25 jaar mee, maar de plaat ‘Close To The Glass’ (2014) en in mindere mate de onlangs verschenen, ronduit vage soundscape-plaat ‘Messier Objects’ hebben voor hervonden waardering voor de Duitse elektrorockband gezorgd. Vandaar dat de grote zaal van de Schouwburg vol staat met dertigers-plus, die door de zes mannen van The Notwist het publiek een uur lang volledig overdonderd worden met bombastische percussie, hyperactieve instrumentenwissels en een maniakale lichtshow. De band gaat net zo makkelijk van elektro naar hardrock. Echt gevaarlijk en ongepolijst wordt het nergens, maar zo’n band is The Notwist ook helemaal niet. Je krijgt er wel een complete show, met alles wat zo’n comeback nodig heeft, voor terug.

 

In Rotown is BC Camplight wars van zulk showing off. Amerikaan en Grote Vriendelijke Reus Brian Christinzio resideert na twee platen (2005, 2007) en samenwerkingen met Sharon van Etten en The War On Drugs tegenwoordig in Manchester, van waaruit begin dit jaar ‘How To Die In The North’ uitkwam. Christinzio is een grappige droogkloot en oogt in Rotown superontspannen, misschien iets té: de luchtige sixtiespop is vanaf opener You Should’ve Gone To School aanvankelijk nogal eentonig. Maar gedurende de goed opgebouwde set schroeft BC Camplight het tempo op, met veel percussie en samenzang en geleid door de immer aanwezige cowbell en ritmisch gespeelde pianoakkoorden van soulvolle voorganger Christinzio. De show ontaart in een uitbundige chaos bij Just Because I Love You. Pure feelgoodmuziek, dat BC Camplight.

 

We kunnen blijven staan voor Menace Beach. De band uit Leeds, met producer en gitarist MJ van Hookworms in de gelederen, is op de begin dit jaar uitgekomen plaat ‘Ratworld’ nog te betrappen op ingetogen momentjes, maar live blaast de band het dak van Rotown er zowat af. Menace Beach live is gewoon ongecompliceerd punkrocken. Desondanks blijven de aardigheden van de plaat goed overeind, vooral omdat de synths en zang van Liza Violet de muur van geluid die Ryan Needham optrekt, compenseren. De dynamische frontman is sympathiek en weet de klik met het publiek te maken, waardoor Rotown voorzichtig losgaat. Echte chaos blijft helaas uit, maar we hebben weer energie.

 

In de grote zaal van de Schouwburg mag Purity Ring het festival afsluiten. En hoe. Was debuut ‘Shrines’ nog een moeilijke, ingetogen plaat, tegenwoordig schuwt het Canadese duo het grote gebaar niet meer. We zien niet minder dan zestien dwarsbalken met aan elk een paar ritsen lichtgevende anaalkralen, een verzameling straatlampen die dienst doen als oplichtende triggers voor producer Corin Roddick, een serie buizen waar Megan James lichtstralen uittovert en een volle maan die een basdrum blijkt te zijn. Je vergeet bijna dat de twee (beide in stemmig wit) ook nog muziek maken. In de set komen oudjes Belispeak en Fineshrine nog voorbij, maar vooral songs van de nieuwe plaat ‘another eternity’ slaan de klok. In songs als repetition, bodyache en begin again (bewust zonder capitalen) zijn de breaks langer, de drops harder. Samen met het visuele geweld is het misschien makkelijk effect sorteren, maar het blijven ingenieuze liedjes die Purity Ring maakt, die ook nog eens kraakhelder gespeeld en gezongen worden – al moet de autotune James soms helpen bij hoge noten. Maar het publiek slikt het als zoete koek. We kunnen erover discussiëren of Purity Ring nog wel zo indie credible is, maar de band is een waardige headliner voor een wederom te gek Motel Mozaique.