Er heerst een woeste en onheilspellende wind vanuit het westen. Afkomstig uit Ierland om precies te zijn, waar er bloedstollende zaken plaatsvinden in de punkscene van hoofdstad Dublin. Het mysterie rondom het literaire Fontaines D.C. is inmiddels wel ontrafeld, dus het lijkt nu aan de moordlustige heren van The Murder Capital om zich langzaamaan te ontvouwen tot dé nieuwe postpunk-sensatie van de andere kant van de Noordzee. De nieuwe single Green & Blue voelt wederom als een overwonnen veldslag.

Het is niet voor niets dat wij de band in januari van dit jaar al met een rode letter aantekenden als grote ontdekking voor 2019. Na een indrukwekkende YouTube-sessie en eerste single deed de naam al zijn ronde in de liefhebbende kringen. Toen moest die veelbesproken Eurosonic-show zelfs nog gespeeld worden (die wij op voorhand al tipten). Het werd al gauw duidelijk waar deze band voor stond: rauwe en opgejaagde postpunk met een sterk misantropisch randje.

Met Green & Blue is er weer zes minuten nieuw geluid, waarop een meer melodische kant van de band wordt geïntroduceerd. Het tempo is verlaagd, maar het dreigingsniveau vermenigvuldigt. Frontman James McGovern houdt voor de verandering zijn longen intact en verkent in zijn teksten een soort tweedeling tussen licht en donker, leven en dood. De drums rammelen door en de gitaarpartijen walsen verder. De spanning is om te snijden. Een échte climax blijft uit, maar één ding is duidelijk: hier blijft het niet bij.

The Murder Capital doet op 30 juni Metropolis Festival in Rotterdam aan en speelt op 18 juli op Valkhof Festival in Nijmegen. 

Ergens in de ver doorscrollbare line-up van Motel Mozaique kwamen we het zogenoemde Meetsysteem tegen. Voor ons een nieuwe naam, maar het bleek dan ook de eerste show van de band te zijn, die online pas eind maart van dit jaar ‘geboren’ werd. Geen slecht begin en wij kwamen er snel achter waarom.

Bij het aanklikken van de singles Teal en Daar, slaan de golven van Meetsysteem zachtjes door onze oren en stromen ze via onze hersenen door ons systeem. En zo heb je er ineens een nieuwe favoriete Nederlandse act bij met een mengelmoes van wollige jaren tachtig-basjes, kunststof-achtige synths, vervreemdende phasers en Nederlandse vocalen die fans van Eefje de Visser en Roosbeef zeker kunnen waarderen.

Achter het project zit de Amsterdamse Ricky Cherim die eerder in de techhouse rondhing en beats maakte voor rapper Ome Omar. Met Meetsysteem lijkt hij opnieuw een goede haven binnen te zijn gevaren met muziek die hij uitbrengt op het label Nous’Klaer. Absoluut een act om goed in de gaten te houden, luister hieronder zelf waarom.

De eerste 7-inch van de band is nu te koop en kun je hier vinden!

We raden je aan om Rolling Blackouts Coastal Fever geen drie keer na elkaar te zeggen. De naam is een heuse tongtwister, maar dat vergeven we de band moeiteloos. Met nieuwe single Read My Mind zet de band zijn eigen traditie van catchy en tevens laidback gitaarwerk onverstoord verder.

Vorig jaar verscheen Hope Downs, de debuutplaat van de Australische indierockband. In een interview vertelde Tom Russo ons het volgende over het proces van het zonovergoten album: “We hebben wel eens in een échte studio opgenomen, maar zo’n steriele omgeving past simpelweg niet bij onze muziek. Onze energie komt voort uit het feit dat we met z’n allen in één kamertje spelen. Dat is dan misschien niet foutloos, maar we doen het liefst waar we ons comfortabel bij voelen.”

Die lijn wordt nu duidelijk verder gezet: aanstekelijke rock die doet verlangen naar de zomer. Met In The Capital vormt Read My Mind een tweeluik dat op 7-inch uitgebracht wordt. De laidback-beat op Read My Mind doet ons dagdromen over roadtrips onder het genot van een stralende zon. Een verrassing is de single niet echt, maar daar zijn we in dit geval maar wat blij om. Laat Rolling Blackouts Coastal Fever maar lekker doen waar de band goed in is: een beetje Australië naar hier brengen met de nodige hoeveelheid zon, zee en strand.

De visuele interpretatie liet de band geheel over aan Australisch fotograaf Warwick Baker. Bij de videoclip hoort dan ook een waarschuwing voor gevoelige kijkers: ‘Bevat scènes over de behandeling van dieren die door sommige kijkers als verontrustende beelden ervaren kunnen worden.’ Baker haalde de inspiratie voor de video namelijk uit rodeo, gefocust op de performers in plaats van het publiek. Een kleine kanttekening: Baker is zelf vegetarisch en vertelde het volgende over de clip: “I found the event confronting, but wanted to document the theater and rituaal of the rodeo without glorifying or condemning it.“

Courtney Barnett weet van geen ophouden. Haar uitstekende vorige plaat Tell Me How You Really Feel is nog geen jaar oud, of er is nu al een nieuwe single. Everybody Here Hates You is de heerlijk Barnettiaanse titel van het nieuwe nummer waarop ieders favoriete Australische slackerrockster de strijd aangaat met haar eigen onzekerheden.

Dat doet Barnett natuurlijk weer met een knipoog en een uiteindelijk bemoedigende conclusie: ‘It’s only in your head they’re probably thinking the same thing.’ Voordat Barnett bij die conclusie komt, neemt het nummer je succesvol mee naar de headspace van iemand die constant aan zichzelf en alles en iedereen om zich heen twijfelt.

Ondanks de kenmerkende lome voordracht, is dit dus een nummer om zelf ook nerveus van te worden. Al is dat in dit geval een compliment. Het eerdergenoemde mantra waarmee het nummer eindigt, leent zich ook uitstekend om en masse gescandeerd te worden op de festivalweide. Dat kan in Nederland op het Once In A Blue Moon festival in het Amsterdamse Bos in augustus.

De voortekenen zijn goed: er komt een nieuwe Tame Impala plaat aan! Eerder dit jaar bracht de band de single Patience uit en kondigde Lowlands de band aan als een van de headliners. Nu is ook een tweede single de wijde wereld in geschoten: Borderline. 

De single is onmiskenbaar Tame Impala: dromerige vocalen over een bed van synths en een melodische baslijn. De drums, strak en zonder onnodige toevoegingen, stuwen haast zonder onderbreking door. De sound van de drums is iets ‘schoner’ dan op de single Patience en eerder werk van de band, waardoor het nummer meer richting pop leunt. De zangmelodie in het refrein is een ware oorwurm en de toevoegingen van de fluit geven het nummer een bijzonder karakter.

Het is heerlijk wegdromen met Borderline. Met je gezicht in de zon, de geur van drie-dagen-festival-zweet in je neus en de smaak van een fris biertje in je mond gaat Borderline extase brengen. En dit is nog maar het begin. Frontman Kevin Parker speelt niet graag muziek die nog niet gereleased is, dus de kans is groot dat het nieuwe album er zal zijn vóór Tame Impala de festivals af gaat lopen. Met Patience en Borderline als voortekenen voor een heerlijk album worden de fans wakker geschud en begint het festivalvirus weer te kriebelen.


Mark Lada’s Golden Arches is het Nederlandstalige project van traumahelikopter-frontman Mark Lada. Vorige zomer lanceerden we het eerste nummer Aan Jou en daar waren we behoorlijk enthousiast over. Vandaag mogen we de nieuwste single Nu Je Voor Me Staat met videoclip in première brengen.

Een vaste bandbezetting vond Mark Lada in Sjors Driessen (Afterpartees), Roel Blommers (PAUW), Ernst-Jan van Doorn (Mozes and the Firstborn) en Kilian Kayser (Steve French), niet de minste namen in indie-land. Samen maken ze melancholische gitaarpop met een rauw randje in het Nederlands. “Ik had mij vooraf als doel gesteld om in elk geval een Nederlandstalig nummer te maken, gewoon om te ervaren hoe dat zou voelen. Toen ik een demo had gemaakt vielen eigenlijk alle puzzelstukjes op z’n plaats”, zei Lada nog toen we hem vorig jaar wat vraagjes stelden over die allereerste single.

Verwacht van de clip geen kleurrijk spektakel, maar een video die sterk is in eenvoud. De animaties werden, net als het artwork, verzorgd door Joblin Agteresch, een Groningse illustrator waar Lada groot fan van is. De verschillende illustraties flitsen aan je voorbij en tonen de diversiteit in mensen. ‘Nu je voor me staat. Alles anders.‘

Daarin zit ook het raakvlak met het nummer, een (post)breakup-song over het moment dat je elkaar weer tegenkomt nadat het uit is, of wanneer je juist midden in een scheiding ligt. We voelen de frustratie over die break-up terug in het nummer en dan met name in de gitaarpartijen die maar wat graag de bovenhand nemen in plaats van de vocalen.

Mark Lada’s Golden Arches zit niet stil. De band blijft dit jaar singles uitbrengen en live spelen. Dit najaar verschijnt ook een compilatie-LP met daarop alle singles. Naar aanleiding daarvan volgt ook een kleine clubtour en deze maand kun je de band ook nog twee keer live zien.

Liveshows Mark Lada’s Golden Arches
20 april – These Go To Eleven Festival, Zwolle
27 april – Kingsday Festival, Venlo

Vandaag hebben we een paar mooie albums en vooral een hele hoop nieuwe singles voor je. We hebben ze zoals elke vrijdag weer allemaal voor je op een rijtje gezet En nog op zoek naar een leuke show dit weekend? Check dan onze concertagenda!

Albums zijn er onder meer van de Ierse postpunkers Fontaines D.C. en wel het debuutalbum waar veel muziekliefhebbers op hebben gewacht. Meer weten over de nieuwe sensatie uit Dublin? Vandaag ging er bij ons een interview online met de band. Daarnaast is vandaag het nieuwe album van Damien Jurado en Lowly uitgebracht.

Het is een tijdje geleden dat we zoveel nieuwe singles hebben verzameld in een week tijd. Van de nieuwe Tame Impala, Omni, Sinkane, Sevdaliza, Aldous Harding, Crumb, Steve French, Hayden Thorpe, Vampire Weekend, Drahla, Sinkane, Steve Lacy, SONS en Courtney Barnett tot Olden Yolk en Babe Rainbow.

Altijd op de hoogte blijven? Houd dan onze Spotifyplaylist en onze pagina vol Album Releases en New Music in de gaten.

Fontaines D.C. – Dogrel

Damien Jurado – The Shape Of A Storm

Lowly – Hifalutin

The National nam even afscheid van de vertrouwde drums en gitaren en kwam voor de tweede single van het nieuwe album dat op 17 mei verschijnt met een piano ballad. Light Years combineert zachte zonnestralen met de typerende The National-duisterheid. Je begrijpt dat deze dan ook niet kon ontbreken tijdens ons wekelijkse uurtje op Pinguin Radio.

Eerder deze week verscheen bij ons ook een interview met Weyes Blood naar aanleiding van de nieuwe plaat, Titanic Rising. “We hebben geen verenigende mythes meer in onze samenleving. Behalve kapitalisme en films. Consumentisme is de religie van onze tijd. Bands en muzikanten zijn de nieuwe heiligen.” Omdat we allemaal wel iets willen om in te geloven, namen we ook Something To Believe op in onze playlist.

Verder waren er ook nieuwe nummers van Mac DeMarco, Teddy’s Hit, The Dodos, Ciao Lucifer en Big Thief te horen. We maakten het je zo makkelijk mogelijk en verzamelden zoals altijd alle nummers in een playlist die is te vinden op Spotify.

  1. AB001 & Avid Dancer – Anything
  2. Babeheaven – Seabird
  3. Big Thief – Cattails
  4. Ciao Lucifer – Too Fast!
  5. Ezra Collective ft. Loyle Carner – What Am I To Do
  6. Mac DeMarco – All Of Our Yesterdays
  7. Miel de Montagne – Ces Rêves
  8. Moon King – Come Away With Me
  9. Ruud Fieten – Orchard
  10. Teddy’s Hit – Alright
  11. The Dodos – The Surface
  12. The Mystery Lights – I’m So Tired (Of Living in the City)
  13. The National – Light Years
  14. Titus Andronicus – (I Blame) Society
  15. Weyes Blood – Something To Believe

Vergeet niet de playlist te volgen op Spotify, dan ben je altijd up-to-date!

Volgende week dinsdag zijn we weer te horen op Pinguin Radio, zoals altijd vanaf 21:00 uur!

Wie dacht alles van The National al gehoord te hebben, heeft het duidelijk mis. Met Light Years wordt even afscheid genomen van de vertrouwde drums en gitaren: de band gaat verder op zoektocht binnen zichzelf. We krijgen een wondermooie piano-ballad te horen, die het statement dat we de vorige keer maken alleen maar onderschrijft, namelijk dat de band alweer zijn muzikale horizon verbreedt.

Onze verwachtingen bij The National zijn altijd vrij hoog, maar verder willen we dat niet te veel invullen. You Had Your Soul With You, de eerste single van het nieuwe album I Am Easy To Find dat op 17 mei verschijnt, klonk behoorlijk zomers voor een band waarvan we eerder duistere taferelen gewend zijn. Een tweede single kon dus alle kanten op zonder die typerende The National-factor te verliezen.

Hoewel de piano klinkt als zonnestralen die door het wolkendek breken en zachtjes de kamer binnenvallen, voelen we de pijn van Matt Berninger. ‘You could’ve been right there next to me, and I’d have never known’. Breekbaar, vooral wanneer Berninger bijgestaan wordt door vrouwelijke vocalen in het refrein. De vocalen draaien om elkaar heen, om dan weer rust te vinden. Stilaan breken strijkers door in het geheel en dat is het moment waarop je beseft: The National flikt het opnieuw, we worden weer helemaal meegezogen in de demonenwereld van Matt Berninger.

Bij het album hoort ditmaal ook een 24 minuten durende film met Oscar-winnares Alicia Vikander in de hoofdrol, waarbij de regie in handen was van Mike Mills. Na de teaser die we samen met de release van You Had Your Soul With You kregen, volgt nu een volwaardige clip. Dat in hele video kleur ontbreekt, maakt het geheel alleen sterker en laat de muziek helemaal tot zijn recht komen. “When you photograph people in color, you photograph their clothes. But when you photograph people in black and white, you photograph their souls”, zoals Ted Grant ooit eens zei. Dat is ook precies het gevoel dat achterblijft na het bekijken van de video. Alsof je even mee kan kijken in iemands diepste gedachten.

Cage The Elephant en Beck sloegen de handen in elkaar en daaruit is Night Running gekomen, een single waarmee beide artiesten een stapje buiten de eigen comfortzone zetten. Op 19 april verschijnt Social Clues, de opvolger van het Grammy-winnende album Tell Me I’m Pretty. Op basis van de singles die we al hoorden, belooft de band met dat album zijn elektronische (en oude harde) kant te verkennen.

Als twee Grammy-winnaars samen een nummer maken, kan het twee kanten op. Het kan een muzikaal droomhuwelijk worden, of een compleet fiasco. Dat eerste geldt voor Night Running. De typische spraakzang van Beck ligt als een soort filter over de instrumentale partij die bijna een soort dancehall-beat produceert. Bij een eerste luisterbeurt valt op dat het nummer veel dromeriger is dan wat we gewend zijn van Cage The Elephant. Een mooie verpakking voor een nummer dat tekstueel de drang om aan je problemen te ontsnappen behandelt. Een psychedelische gitaarsound sleurt je het nummer in en daarna valt er genoeg te ontdekken. Wat dacht je van een beetje saxofoon? Of een blues-sound?

De samenwerking tussen Cage The Elephant en Beck komt niet zomaar uit de lucht vallen, de band werkte eerder al samen met componist en arrangeur David Campbell en dat is toevallig – of niet – de vader van Beck. Beide artiesten gaan deze zomer samen op tour in Amerika. Nederlandse fans kunnen de band zien tijdens Pinkpop of in Melkweg.

Het zou zomaar eens kunnen dat 2019 het jaar van Pozi wordt. In eigen land wist het Londense trio al de nodige aandacht te genereren. Debuutsingle KTCMO werd eind vorig jaar opgepikt door de BBC en de nieuwe single Watching You Suffer hoor je met regelmaat voorbij komen op de betere Britse (alternatieve) radiostations. Later dit jaar komt het debuutalbum van de band – PZ1 – uit op het Londense PRAH Recordings.

Pozi bestaat inmiddels zo’n twee jaar en een voorliefde voor Public Image Limited bracht de drie bij elkaar. Hiervoor speelden drummer Toby Burroughs, zanger en bassist Tom Jones en violiste en zangeres Rosa Brook in weinig tot de verbeelding sprekende bands als Dustins Bar Mitswa en Totem. Met Pozi moet daar verandering in komen. De band maakt een bijzonder mix van postpunk en Britpop en noemt Sleaford Mods als een van zijn invloeden. Het resultaat: die fijne, puntige single Watching You Suffer.

Watching You Suffer gaat volgens de band over de voorkomende hiaten in de toegang tot geestelijke gezondheidszorg in het Verenigd Koninkrijk. Het nummer is geschreven nadat de goede vriend van drummer Toby Burroughs jarenlang van de ene naar de andere instelling werd gestuurd. “Het waren slecht geleide klinieken met schadelijke effecten”, zegt Burroughs. “Het nummer weerspiegelt dat, maar ook het gevoel van schuld dat mijn eigen steun aan hem beperkt en niet echt genoeg was.” In de video van Watching You Suffer zie je iemand in moeilijkheden die door een eenzame stad dwaalt. De voorbijgangers zien haar niet of ze tonen simpelweg geen interesse.

Nieuws

Radio & Video

Lidmaatschap

Info

Zoeken op TDI