Interview met Rolling Blackouts Coastal Fever: “Er zijn geen ego’s in deze band”
17 juni 2018
Ze zijn vrij letterlijk van ver gekomen en hebben er niet eens bijzonder lang over gedaan. Waar het voor het gros van de Australische bands een utopie of op z’n minst een enorme uitdaging is om de oversteek naar de Verenigde Staten en Europa te maken, had Rolling Blackouts Coastal Fever aan twee magnifieke EP’s genoeg. Afgelopen week verscheen de eerste langspeler van de band, Hope Downs genaamd, en inmiddels ligt de wereld aan hun voeten.
Aan de lijn hangt Tom Russo, één van de drie(!) zangers/gitaristen die de band rijk is. De heren zijn onderweg naar Californië voor weekend twee van Coachella en zelfs tussen de twee weekenden van ’s werelds grootste festival overheerst bescheidenheid. “We hebben geluk gehad dat we door zoveel mensen zijn opgepikt”, vertelt Russo. Hij noemt de lui bij het legendarische label Sub Pop, die de band na de release van debuut-EP Talk Tight er dolgraag bij wilden hebben. Ze zeggen het net niet hardop, maar Russo en zijn bandmaatjes Fran, Joe W., Marcel en Joe R. zijn normale jongens. Zowel Talk Tight als het daaropvolgende French Press werden in de eigen repetitieruimte opgenomen en ook voor Hope Downs zagen ze een studio niet zitten. “We hebben wel eens in een échte studio opgenomen, maar zo’n steriele omgeving past simpelweg niet bij onze muziek. Onze energie komt voort uit het feit dat we met z’n allen in één kamertje spelen. Dat is dan misschien niet foutloos, maar we doen het liefst waar we ons comfortabel bij voelen.”
Meer nog dan de gemiddelde band, heeft Rolling Blackouts C.F. iets communaals. “Drie van ons hebben eerder samen in andere garagebands gespeeld, maar de sound van deze band wordt echt bepaald door een bepaalde chemie en die is gewoon niet hetzelfde als er één of twee ontbreken”, vertelt Russo. “De drie songwriters – ikzelf, Francis en Joe White – komen meestal met een idee voor een track, maar alleen met z’n vijven wordt zo’n idee wat het moet zijn. Er zijn geen ego’s in de band, een song is simpelweg iets waar iedereen gelijkwaardig aan bijdraagt.”
Op zoek naar houvast
Tot aan de liveshows aan toe is dit een band die bewonderenswaardig goed op elkaar is ingespeeld. Ze lezen elkaars gedachten – tot aan de songteksten toe. “Hope Downs is geen conceptalbum, maar toen we ieder onze songs geschreven hadden, beseften we dat ze allemaal een bepaald narratief gemeen hadden. Het merendeel is een jaar geleden geschreven en dat was een rumoerige tijd. In Australië leek het alsof de oude wereld was vervaagd en we iets nieuws tegemoet gingen. In ons onderbewustzijn voelden we dat allemaal: de wereld werd een vreemdere plek.” Het was in die wereld dat het drietal songwriters zocht naar houvast, ieder op zijn eigen manier.
Zo schreef Russo de tekst voor leadsingle Mainland, wat een verwijzing is naar het vasteland van Italië. De plek waar Russo’s voorouders vandaan emigreerden en waar hij in 2017 zijn vakantie vierde. Vanaf zijn adresje keek hij uit over de eindeloze Middellandse Zee. “We zaten in onze prachtige droomwereld, maar iedere keer als ik het nabijgelegen dorp in ging en de kranten las besefte ik dat er op datzelfde moment en héél vlakbij een vluchtelingencrisis aan de gang was. Er waren mensen aan het verdrinken.” En dus ontstond in Mainland plots een reflectie op hoe goed en hoe verschrikkelijk slecht je het middels de toeval van geboorte kunt treffen, met daarin ook de nodige verkapte kritiek op onder meer het Australische vluchtelingenbeleid.
Het is een rare tijd, maar toch staan de vijf heren van Rolling Blackouts C.F. met beide voeten stevig op de zonovergoten grond waar ze hun zonovergoten album opnamen. Liever dan politiek stralen ze dan ook plezier uit, zoals op London Calling in Paradiso afgelopen mei. Russo heeft er duidelijk zin in, blijkt als we hem ernaar vragen: “Ik ben één keer eerder in Paradiso geweest! Volgens mij was het jaren geleden bij een Tame Impala-show, toen ze nog niet zo bekend waren buiten Australië. It’s such a legendary venue. En er spelen met London Calling een paar hele goede Australische bands!”