Het is natuurlijk geen geheim dat er muzikaal ontzettend veel moois wordt gemaakt bij onze zuiderburen. Bovendien beschikt onze Belgische correspondent John over een bijzonder eclectische smaak, dus vroegen we hem om elke maand een aantal vers ontdekte muzikale parels te tippen. Hier is zijn collectie van september.

Meer Belgenrinkel nodig? Hier vind je alle vorige edities van de rubriek terug!

Rumours
Een zekere Stefanie Mannaerts mishandelt bij een bandje genaamd Brutus (iemand?) zowel haar drumvellen als stembanden. Aan een razend tempo wordt dit trio van hot naar her gesleurd, alsof er nù alles uitgeperst moet worden. De muziekindustrie is een weerspiegeling van ons leven: jachtig en gehaast, met de pauzeknop soms net buiten bereik. Enter Rumours (coverfoto), een project met goede vriendin Hannah Vandenbussche (zang): weg met gitaren en drums, focus op synths en samplers én het pure plezier van muziek maken. Héél andere muziek ook. Stop Crying gaat rustig van start tot een (trap)beat het nummer drive geeft en richting een episch slot stuwt. Geen Rumours echter, zonder een portie melancholie en duisternis.

Slow Crush
Slow Crush is een vat vol tegenstellingen en dat begint reeds bij de naam: er is namelijk helemaal niets ‘slow’ aan deze ‘crush’. Hush, de leadsingle van het nieuwe album van de band, zet de lijn van het debuut voort: hemels mooie melodieën gedragen door een zware gitaarmuur. De zachte, dromerige zanglijnen van Isa Holliday klinken als een ademzucht en zijn verweven met een voorzichtig stuwende ritmesectie. Het klinkt misschien allemaal net iets subtieler dan voordien, maar dat komt de song enkel maar ten goede. Het geweld heeft plaatsgemaakt voor een gecontroleerde kracht, met hetzelfde resultaat als voordien. Hush verschijnt op 22 oktober via Church Road Records.

Ramkot
Geen band in België die muziek maakt waarop het zowel heerlijk headbangen als doldwaas dansen is. Bullshit, er zijn er nog hoor, maar Ramkot is wat mij betreft echter één van de allerleukste nieuwe bands van het moment. Met een tijdloos geluid, een sound die zich als een wurm in je oor nestelt en het beste medicijn biedt tegen een dip. Dat je er verdomme vrolijk van wordt. En ja, de invloeden liggen er vingerdik op, but who cares? It’s only rock-‘n-roll after all. De nieuwe EP van Ramkot verschijnt begin november.

Wanthanee
Laat me met deze in Thailand geboren indiepopzangeres wat gas terugnemen. Wanthanee klinkt als een figuur uit een Disney-sprookje en ze begon dan ook op haar vierde liedjes te zingen uit, jawel, Sneeuwwitje. Een vriend van de familie hoorde het, vertelde het aan oma, blablabla, en in 2016 won Wanthanee De Nieuwe Lichting van StuBru. Daarna verdween ze van het toneel en nam de tijd om nummers te schrijven. Een slimme beslissing, gezien de artieste nu een pak sterker in haar schoenen staat. Ze verblijdde de wereld genaamd Vlaanderen reeds met enkele goede nummers, om mij uiteindelijk in te pakken met dit intens warme liedje. Cold Summers wordt mooi opgebouwd met subtiele percussie, een akoestische gitaar, bas, dromerige soundscapes en warme strijkers. Uiteindelijk is het toch haar stem die het meest aandacht trekt. Haar debuutalbum verschijnt op 22 oktober via V2 Records.

Hippotraktor
Laat me afronden met een muilpeer. Maar dit past toch helemaal niet bij TDI? Helemaal gelijk, maar het past wel in deze rubriek, punt! Hippotraktor staat voor een blend van snoeiharde, in-your-face prog-post-groovemetal. Hondsbrutaal en toch uiterst sfeervol, zoals sterke hedendaagse metal nu eenmaal moet zijn. Vette grooves en riffs domineren, naast stuwende drums en natuurlijk agressieve vocals. Toch is er ook ruimte voor subtiele wendingen en bridges, wat de dynamiek enkel ten goede komt. Als dit nummer de voorbode is van wat we op 15 oktober mogen verwachten, dan kan de tijd niet vlug genoeg passeren. Ik weet nu al wie er op Alcatraz 2022 niet mag ontbreken in La Morgue! Meridian verschijnt op 15 oktober via Pelagic Records.

Het is natuurlijk geen geheim dat er muzikaal ontzettend veel moois wordt gemaakt bij onze zuiderburen. Bovendien beschikt onze Belgische correspondent John over een bijzonder eclectische smaak, dus vroegen we hem om elke maand een aantal vers ontdekte muzikale parels te tippen, zodat jij nog even lekker thuis kunt blijven.

G.U.S.T.
Van enige originaliteit kan je deze drie uit Turnhout niet beschuldigen, maar Nothing In Between knalt wel lekker vunzig uit de speakers en heeft een opzwepend intermezzo waarop het even old skool headbangen is. Rock-‘n-roll baby, het is wat het is én het blijft leuk als het met overtuiging gebracht wordt.

Edouard van Praet
Een uiterst beklemmende, cinematografisch sterke intro van bijna twee minuten zet je op het verkeerde spoor. Wat volgt is een sober maar vrolijk lijkend indiepopdeuntje met invloeden uit de jaren zestig. Laat je niet misleiden, de ondertoon blijft toch vrij donker en staat in contrast met de rest van de video en de schitterende tekst. De in Brussel geboren artiest van Belgisch-Canadese afkomst weet hoe je een song moet schrijven en uitvoeren. Zijn EP Doors is net verschenen.

Vermin Twins
Hélemaal uit mijn comfortzone, dus weet ik totaal niet wat ik over de muziek moet vertellen. Uit mijn nek lullen dan maar? Putten uit de PR-info? Zoals gewoonlijk op mijn gevoel afgaan? Of wordt het een combinatie van deze drie? Dat Micha Volders (percussie, lap steel, clavinet, synths) en Lotte Vanhamel (bas klarinet, klarinet, dwarsfluit, zang) met Bare Bones / Spiritus een eigenzinnige universum in beeld en klank weten te creëren staat in ieder geval vast. Geniet gewoon van deze surrealistische trip vol bizarre personages en boeiende sounds. Geloof het of niet, de video is volledig DIY tot stand gekomen!

Bat Eyes
Omschreven als powerpop, met andere woorden catchy melodieën en veel gitaren doordrenkt van bakken galm en vervorming. Ik moet terugdenken aan de britpop uit de jaren negentig die dan weer te leen ging bij welbekende bands uit de jaren zestig. Het lijkt wel een trend deze maand, toch bij de Belgische indiebands.

Larssen.
Nog een trend deze maand, naast een revival van een bepaald decennium, lijkt wel het maken van ijzersterke video’s. De jonge Gentenaar Sasja Maekelberg is gekend voor het maken van obscure elektronische popsongs. Kenmerkend zijn de donkere beats en goed in het oor liggende melodieën, al houdt hij het hier eerder luchtig. Verre van mijn ding, dus dacht ik dat het wel enkele lezers van TDI zou kunnen bevallen?

Stovepipe
Helemaal geinig klinken voor mij deze ‘groovin’ soulful rock-’n-’roll ghoulies’. De band Stovepipe bestaat nu een jaar of vier. De muzikanten zijn stuk voor stuk oude rotten in het vak die hun sporen in de meest uiteenlopende bands en genres hebben verdiend. Bedoeling was garagerock te spelen, covers eigenlijk, maar systematisch groeide de drang naar eigen nummers. Never Surrender laat een vette Hammond horen, een speelse gitaar en een swingende ritmesectie. Weer of geen weer, corona of geen corona: laat de zomerfeestjes maar beginnen.

Het is natuurlijk geen geheim dat er muzikaal ontzettend veel moois wordt gemaakt bij onze zuiderburen. Bovendien beschikt onze Belgische correspondent John over een bijzonder eclectische smaak, dus vroegen we hem om elke maand een aantal vers ontdekte muzikale parels te tippen, zodat jij nog even lekker thuis kunt blijven.

Float Fall
“Nee hoor, er komt geen video aan,” hoorde ik ze zeggen toen ik er bij het verschijnen van hun nieuwe song Hear You om vroeg. Maar niet met den dezen! Ik weet ondertussen dat sommige bands de videoclip later releasen, voornamelijk om dan nog eens in the picture te komen. Alle begrip, maar ik doe aan dit spelletje niet mee. Dat geduld trouwens een mooie deugd is, weten Rozanne Descheemaeker en Ruben Lefever ook wel. Het heeft zomaar even acht jaar geduurd alvorens hun eerste single een vervolg kreeg. Hear You is verre van edgy, echter zo melancholisch mooi qua beats, sfeer en samenzang dat het hier toch een plaatsje verdient. Het debuutalbum verschijnt op 24 september.

The Guru Guru
Een dreigende, enerverende synth-intro gaat over in een new wavebeat gevolgd door een leuk riedeltje om dan uiteindelijk te ontaarden in pure razernij. Zanger Tom Adrianssens is net iets te lang opgesloten, lijkt me. Hoogtijd om het beest terug los te laten, graag om live onze podia onveilig te maken  (Patronaat en Mezz op respectievelijk 21 en 22 oktober!).
De ep It’s a (Doggy Dog) World verschijnt op 25 juni.

The Sore Losers
Ook voor The Sore Losers wordt het hoogtijd het kot te kunnen verlaten en zijn smerige rock live op de mensheid te kunnen loslaten. Dat liefst zoals met deze onmiskenbare statement: aan 171 beats per minuut scheuren elektrische gitaren weg voor een onstuitbare trip rond de wereld in twee minuten en 45 seconden. Driewerf JA, laat de concerten en festivals er maar aankomen! Het vijfde full album van The Sore Losers verschijnt later dit jaar. 

Fabian Rasti
Deze 25-jarige producer en singer-songwriter met Iraans-Belgische roots wordt nu al als één van de meest veelbelovende muzikale talenten van ons land beschouwd. “Zijn unieke stem en tongue-in-cheek lyrics bieden ons een poëtische, reflectieve en zuiverende ervaring die niemand onberoerd laat.” Nu ja, in alle eerlijkheid, ik was aanvankelijk niet zo wild van al dat arty farty gedoe, ben eerder voor de rechttoe-rechtaan aanpak en emoties die zonder al te veel poeha ontstaan. Na meermaals beluisteren en bekijken moet ik echter toegeven, samen met conceptbedenker en zus Reina, pakt Fabian het slim aan. De verpakking mag dan misschien net iets te kunstzinnig lijken, de boodschap is echter oprecht en vanuit het hart gebracht. Respect!

Tone Listens
Welke band is tegenwoordig niet beïnvloed of geïnspireerd door wat de pandemie heeft teweeggebracht? Het lijkt wel alsof de PR-teksten het (logischerwijs) over niets anders meer hebben. Zo ook bij dit Gents duo, dat net zijn debuutalbum heeft uitgebracht. Zijn laid-back postrock gekruid met ambient electronica leidt tot een zweverige soundtrack bij een wereld waar even de vaart uit is gehaald. Ik koos uit de acht tracks het veruit kortste en meest donkere nummer, waarbij de kille gitaarklanken door een diepe drone snijden. Vrolijk word je er niet van, maar raken doet het wel.
Het volledige album kan je voor slechts €7 via Bandcamp aanschaffen.

Het is natuurlijk geen geheim dat er muzikaal ontzettend veel moois wordt gemaakt bij onze Zuiderburen. Bovendien beschikt onze Belgische correspondent John over een bijzonder eclectische smaak, dus vroegen we hem om elke maand een aantal vers ontdekte muzikale parels te tippen, zodat jij gewoon thuis kunt blijven.

Tekst & coverfoto John Van De Mergel

Mooneye
Mooneye maakt indierock, alternative shit, americana… Tot zover niets speciaals. Fix The Heater, dat The Daily Indie al tipte als New Music en eerder interviewde, gaat echter zéér diep en dat is zeker mee te danken aan die fantastische stem van Michiel Libberecht en het grootse en rijke geluid. Héél de structuur en opbouw van het nummer, de ingezette instrumenten, de productie: het klopt gewoon allemaal en het raakt je in het diepste van je ziel. Ik kan een vergelijk niet laten: klinkt Libberecht hier niet een héél klein beetje als een jonge Joost Zwegers, zo tijdens het refrein? Of als een Jasper Steverlinck die niet aan het janken slaat? Het debuutalbum verschijnt begin september.

Paulette Verlee
Veerle Pollet (piano) en Maaike Organe (cello) bieden ons wat soelaas in een periode die zich maar niet wil normaliseren. Ermee leren leven is de boodschap en wanneer je dergelijke ondersteuning krijgt, mag dat eigenlijk geen onoverkoombaar probleem zijn. Stop met zeiken en leer genieten van wat je hebt, want uiteindelijk hebben we verdomme véél!

Coline & Toitoine
Wanneer je je nummer begint met korte, geknipte vocals die steeds terugkomen als een kinderrijmpje en klinken als ‘oooaeoooa’, dan hoef je niet verbaasd te zijn dat je hiervoor geen betere titel kan vinden. Inhoudelijk is de song een pak serieuzer: het gaat over een verlangen naar opstand, initieel bedoeld als opstand tegen een denkbeeldige dictator, maar in deze woelige tijden kan ik er wel een aantal zéér actuele gebeurtenissen aan koppelen. De twee jonge Brusselaars Coline, met haar heldere stem, en Toitoine, met zijn fascinerende instrumentals, breken binnen de elektropop wereld toch wel muzikale genres open. Tijd voor een boeiende vernieuwingsgolf. Hun eerste EP wordt nog dit voorjaar verwacht.

EMY
EMY is zowel de band als frontvrouw Emy Kaboré, een 21-jarige, in Parijs geboren Gentse die soul ademt. Traditionele soul, zou je denken tijdens de eerste twee minuten van Inconvenient. Plots slaat de zacht zwoele sfeer echter om en gaat het nummer dieper, wordt het meer gelaagd en intens. Het is net dat kantelmoment dat je meesleept in de wereld van de jonge Kaboré.

Sofia
Van een zacht zwoele sfeer naar damn hot! Met haar eerste single Evol zat Sofia vorig jaar bij de dertig geselecteerden van De Nieuwe Lichting. Haar donkere pop, op een bedje van diepe tot intense beats en summiere keys, ademt passie. Wanneer ze ‘my love is deadly’ zingt, met een stem die me meevoert in de lage tonen en verrast in de hogere regionen, krijg ik het er warm van. Of ligt dat aan het summiere maar erg teasende visuele aspect? Graag een volwaardige clip please!

Walfang
Tijd om af te sluiten met een bang. Noem het stoner, noise, industrial, post rock, grunge, whatever. Zolang de gitaren scheuren, maakt het mij geen hol uit wat je erop plakt. Walfang laat de muziek spreken en heeft hiervoor geen woorden nodig. Laat ons allemaal meer opgaan in muziek en daar onze energie loslaten in plaats van als een halve idioot op straat keet te schoppen. It’s the music that matters, period! Het debuutalbum LØV verschijnt in mei.

---

Vorige maand stelden we je al voor aan John, onze nieuwe correspondent in België. Het is natuurlijk geen geheim dat er muzikaal ontzettend veel moois wordt gemaakt daar, maar ja: die gesloten grens, hè? Bovendien beschikt John over een bijzonder eclectische smaak, dus vroegen we hem om elke maand een aantal vers ontdekte muzikale parels aan zijn noorderburen te tippen, zodat je thuis niks mist.

Ramkot
Je wilt gitaren, het mag al eens rammelen en het dak moet eraf? Haal dan deze mannen en De Nieuwe Lichting-winnaars in je kot. Een band die stonerrock een vette beat geeft en dansbaar maakt. Ja-ja, Red is geen nieuw nummer, maar laat ons hierover niet teveel zeiken. Kennen deed je het nog niet, toch? De nieuwe EP verschijnt begin december.

Meskerem Mees
Hoeveel introverte muzikanten die zichzelf begeleiden op akoestische gitaar en schattige liefdesliedjes brengen, kan de muziekindustrie blijven uitspuwen? Véél blijkbaar, dus leer ermee leven of ga ze straal negeren. Dat laatste doe je bij Meskerem Mees best niet. Haar fraseringen en timing getuigen van grote klasse. De cello van Febe Lazou geeft het nummer een extra diepe dimensie. Haar debuutalbum komt er dit najaar aan via Mayway Records.

Dolores
Billy Vos maakt sinds 2015 muziek onder de noemer Dolores. Haar nieuwe sound gaat meer richting zweverige soundscapes op een triphop-beat dan de elektroloungepop die ze eerst maakte. Terwijl ik zachtjes in slaap dreigde te vallen, bracht het kenmerkende geluid van een trompet mij terug naar deze wereld. Van een aangename verrassing gesproken. Geniet zeker ook van de bijhorende video: héél mooi gedaan!

Emptiness
Het is al goed, ik heb het begrepen: na twee wiegeliedjes mag het terug even ‘anders’. Jonas Sanders drumt onder meer bij Pro-Pain, pioniers van de New York Hardcore. De Brusselaar heeft echter véél meer in zijn mars en dat laat hij bij het misery-pop gezelschap Emptiness horen. Lekker donker en claustrofobisch, voor de vrolijke Fransen onder ons. Het album Vide is op 12 februari verschenen via Season of Mist.

Anemic Cinema
Ik laat jullie nu kennismaken met de Belgische jazzscene, je weet wel, het genre waarbij topmuzikanten drieduizend noten spelen voor een publiek van dertig man. Anemic Cinema is een nieuw project rondom veelgevraagd gitarist Artan Buleshkaj. Het viertal brengt een broeierige mix van modern klassiek, duistere metal en freejazz uit. Wanneer de heren gaan improviseren is er van (muzikale) bloedarmoede (=anemic) geen sprake. Of je hier enthousiast van wordt of het gruwelijk tenenkrullend vindt, laat ik aan jullie oordeel over. De zelfgetitelde EP komt overigens op 2 april uit bij Negocito Records.

Charlotte Jacobs
Met Other Half blijf ik in de jazz-sfeer, al gaat het ditmaal om een meer zwevend nummer met akoestische percussie en een zalvende stem die rust en troost brengt. Charlotte regisseerde en filmde zelf de video. Voor wie graag een meer poëtische duiding krijgt bij het geheel: “Verschillende kanten van aanraking en non-verbale communicatie worden er blootgelegd en in beeld gebracht door in te zoomen op twee dansende, bewegende, gebarende, communiceerde handen, twee ledematen die de uiting zijn van ons emotionele wezen.” En euhm, ik vind de video gewoon ‘prachtig gedaan’.

---

Mogen we je voorstellen aan John, onze nieuwe correspondent in Belgenland? Het is natuurlijk geen geheim dat er muzikaal ontzettend veel moois wordt gemaakt daar, maar ja: die gesloten grens, hè? Bovendien beschikt John over een bijzonder eclectische smaak, dus vroegen we hem om elke maand een aantal vers ontdekte muzikale parels aan zijn noorderburen te tippen, zodat jij voor de verandering eens thuis kunt blijven.

Tekst & coverfoto John Van De Mergel

Kids With Buns
Uit meer dan 850 inzendingen werden Marie Van Uytvanck en Amber Piddington gekozen als één van de drie winnaars van De Nieuwe Lichting 2021. De indiefolk van Kids With Buns sloeg duidelijk aan bij de luisteraars van Studio Brussel en dat is eigenlijk vrij evident. Dromerige nummers gedragen door twee tokkelende gitaren, geëngageerde teksten en daarbovenop een diepe, donkere stem. Vooral dat androgyne geluid van Marie zorgt voor instant herkenning.

Bun
Bij Miava staat Brecht Vanvyaene voor instrumentale postmetal. Met zijn alter ego Bun maakt hij dan weer goed in het oor liggende britpop en indierock. Ook bij deze nieuwe single Burnout is een vergelijking met Oasis nooit ver weg.

Neva
Sluit even de ogen, beeld je in dat je aan een kabbelend beekje in de bossen zit en laat je meevoeren op de zachte tonen van de single Ocean van Neva. Je kunt er zo bij wegdromen en even de dagelijkse beslommeringen vergeten. Deze vierkoppige band, ontstaan op hogeschool PXL in Hasselt, beschrijft zijn muziek als indiesynthpop. Voor fans van The 1975, CHVRCHES en Wolf Alice.

Endlingr
Het Gentse Endlingr maakt ‘dystopian metropolitan psychedelic rock‘. Uh-huh, allemaal goed en wel, maar wtf moet je je daarbij voorstellen? Na een dikke acht minuten genieten van Ponzi Pyramids wordt dit alvast duidelijk: maakt geen hol uit wat de omschrijving is, zolang je maar kan genieten van hun muziek.

Haze
Na haar jarenlange ervaring als tourmanager en muzikante bij verschillende bands, nam Mirabelle Van de Put vorig jaar de beslissing op eigen benen te staan als Haze. Met haar debuut mag ze dan geen potten breken, haar minimalistische lofi en zachte stem gaan er vlotjes in. Hooverphonic en Portishead zorgden voor inspiratie.

Naima Joris
Rust en troost brengen in deze verwarrende en gejaagde tijden, dat wil Naima Joris met Soon bereiken. Ze doet dat op een stijlvolle, elegante manier door jazz en pop-noir met elkaar te blenden. Haar warme, donkere stem en de opbouw van haar compositie raken diep.

---