Bandcamp bestaat tien jaar. Lijkt misschien niet zo’n prestatie, maar wie zich bedenkt dat die tien jaar de periode van 2007 tot 2017 beslaan, snapt hoe sensationeel het is dat het platform zijn huidige positie heeft veroverd. Soundcloud, dat ternauwernood werd gered door nieuwe investeringen, en dergelijke gaan steeds meer gebukt onder het juk van grote streamingservices als Spotify en Apple Music, die er op hun beurt nog altijd niet in slagen een belegde boterham op de plank van veel artiesten te toveren. Komt nog eens bij dat Bandcamp de afgelopen jaren de doorbraak van verscheidene indiefavorieten faciliteerde. Car Seat Headrest, Jay Som en (Sandy) Alex G; stuk voor stuk begonnen ze op Bandcamp.En wie ben je nou eenmaal als je anno 2017, te midden van reissues en reünieshows, je jubileum niet viert? Hiep hiep hoera, dus.

Bandcamp wordt in 2007 opgericht door Ethan Diamond, die eerder al betrokken was bij de oprichting van online maildienst Oddpost, en programmeurs Shawn Grunberger, Joe Holt en Neal Tucker. In 2008 lanceert de dienst zich als een online platenzaak en promotiekanaal dat voornamelijk bedoeld is voor artiesten die niet bij een label onder contract staan. ‘Indie’, zoals je dat nog noemde voor die term gekaapt werd door allerhande gitaarbandjes van wisselende kwaliteit. Wat Bandcamp onderscheidt van andere streamingservices (Spotify is dat jaar ook gelanceerd), is de manier waarop de dienst de onafhankelijke artiesten toestaat onafhankelijk te blijven. Nergens dwingt het platform hen tot tussenstappen: muzikanten maken zelf een microsite die ze aan kunnen passen naar hun wensen en behoeften. Alle albums en nummers op de site kunnen gratis beluisterd worden, waarbij artiesten zelf een prijs per download in kunnen stellen, waarbij Bandcamp tien tot vijftien procent van de inkomsten ontvangt. Kopen kan dus direct bij de bron.

De aanpak werkt. Steeds vaker komen mensen die muziek illegaal willen downloaden via de zoektermen die ze op Google gebruiken terecht op Bandcamp. In 2014 analyseert Bandcamp een paar maanden lang het startpunt van iedere transactie die op het platform plaatsvindt: “Just this morning, someone paid $10 for an album after Googling ‘lelia broussard torrent.” Daarnaast blijkt dat veertig procent van de fans die een aankoop doen via Bandcamp méér betalen dan de artiest vraagt voor een download. Het stemt hoopvol, net als een blik op de Selling Right Now-feed. Daarop komen alle aankopen die via Bandcamp worden gedaan vaak in rap tempo voorbij. In tien jaar tijd steunden fans hun nieuwe favorieten met ruim 233 miljoen dollar.

Illustratie: Ellis van der Does (Instagram, Facebook, Twitter, website)

In 2014 slaat Bandcamp de handen ineen met labels. Onder meer Sub Pop, Ninja Tune, Daptone, Milk!, Jagjaguwar, Death From Above, Epitaph, Late Night Tales, Fat Cat en Fat Possum hebben sindsdien een eigen pagina op het platform. Toch blijft Bandcamp vooral verbonden aan een vreemdelingenleger aan muzikanten. Zij krijgen de kans zich langzaam maar zeker te ontwikkelen in de schaduwen van hun slaapkamers, in plaats van in de spotlight. Tegelijkertijd bouwen ze aan een toegewijd publiek, dat zich in veel gevallen ver buiten de bestaande sociale kringen van de artiest bevindt. Ze maken muziek omdat het móét, maar zonder druk van buitenaf en brengen vaak meerdere platen per jaar uit: “Don’t put anything out that you’re not 100% sold on”, adviseert Alex Giannascoli aka (Sandy) Alex G op de site van Bandcamp. De 24-jarige Amerikaan bracht sinds 2013 liefst veertien releases uit via het platform, waarvan het sterke Rocket de meest recente is. “Make sure that you’re recording because you enjoy it and because you really want to. Record it because it’s a need for you.”

Will Toledo, het 25-jarige meesterbrein achter Car Seat Headrest, valt qua motivatie met Giannascoli te vergelijken: “I always knew that I wanted to release music.” Hij heeft altijd al lijstjes met albumtitels liggen, en als hij dan een manier vind om via een computer muziek te maken en te verspreiden, is het hek van de dam. Toledo ontdekt Bandcamp als hij op de middelbare school zit en in de krant leest over een New Yorkse band die het platform gebruikt om de aandacht van de muziekindustrie te trekken. Tussen 2010 en 2017 brengt hij dertien albums uit op Bandcamp, waarbij Twin Fantasy uit 2011 als creatief hoogtepunt wordt gezien. De eerste twee – toepasselijk 1 en 2 getiteld – hebben car seat headrests op de hoes: ze zijn van de auto van Toledo’s ouders die in de begindagen van het project als studio fungeert.

Toledo vertelt studiegenoten over zijn muziek en wacht af. Al snel realiseert hij zich dat hij geen platencontract hoeft te rekenen. Het besef is echter geen teleurstelling, maar een bevrijding. De muzikanten die we inmiddels kennen met dank aan Bandcamp zijn dan ook opvallend vaak types die door de ‘normale’ muziekindustrie gemarginaliseerd zouden worden. Het lijken veelal (muziek)nerds die niet op kunnen en willen vallen door gimmicks of gekke quotes. De pas 22-jarige Melina Duterte, dochter van Filipijnse immigranten, is daarin misschien wel het beste voorbeeld. Als vrouw met een Aziatische achtergrond is ze niet bepaald het type dat de macht in de muziekindustrie in handen heeft. Mede met dank aan Bandcamp, waar ze sinds 2012 al zeven albums uitgebracht heeft, breekt ze dit jaar door onder haar pseudoniem Jay Som het ijzersterke Everybody Works uit te brengen via Polyvinyl Records. Samen met de Japans-Amerikaanse Mitski Miyawaki en Koreaans-Amerikaanse Michelle Zauner, beter bekend als Japanese Breakfast, brengt ze verandering. Toeval dat ze vorig jaar met z’n drietjes tourden? Toeval bestaat niet.

De ruwe diamanten op Bandcamp schaven, verstopt in het volle zicht, stukje bij beetje van zichzelf af. Net zolang tot ze hun zelf gebrande CD’tjes niet meer op het schoolplein uit te hoeven delen aan hun studiegenoten. Net zolang tot hun muziek op het juiste moment terecht komt bij de juiste mensen. “Focus on improving your craft and making really solid efforts”, zegt Will Toledo. “Even if people aren’t necessarily listening to it right when you release it, if you make something really high in quality, then eventually people are going to catch on and start checking it out.”

Voor Will Toledo vormt Chris Lombardi de persoon die die profetie uit laat komen. Lombardi is labelbaas van Matador Records, dat lange tijd de thuisbasis vormde van Guided By Voices en hun frontman Robert Pollard, een notoire veelschrijver en een van Toledo’s grote voorbeelden. Hij ontdekt Toledo’s Bandcamp via een stagiair en zoekt contact. De discografie die Car Seat Headrest al heeft opgebouwd – waarin hij tekstueel ook vaak terug verwijst naar ouder materiaal – blijkt een belangrijke factor in de deal die de muzikant in 2015 tekent, vertelt Toledo aan Bandcamp: “He said that he was just really into the experience of being able to find me and then immediately started digging into the discography and listening to all the old material.” Op Times To Die van zijn album Monomania zingt Toledo erover: ‘Got to have faith in the one above me / Got to believe that Lombardi loves me / It’s a deal / I want a deal.’ In 2015 zet ook Alex Giannascoli zijn krabbel onder een contract: hij tekent bij Domino Recording Company en brengt daar nog dat jaar zijn eerste plaat uit.

Op dat Beach Music blijkt hoe bijzonder de verhouding tussen professionalisme en perfectionisme is die Bandcamp-artiesten kunnen belichamen. Van onzekere jongeren (een van Toledo’s platen heet niet voor niets Nervous Young Man) ontwikkelen ze zich tot volwaardige artiesten die voor hun leeftijd verrassend volwassen zijn. Ze zijn types die zich vanaf hun geboorte druk lijken te maken over hun dood. Of zoals Courtney Barnett, de eigenaresse van het eerdergenoemde Milk! Records die qua doe-het-zelfethos vergelijkbaar is met Giannascoli, Toledo & co., zingt op Elevator Operator van haar debuut Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit: ‘Oliver Paul, twenty years old / Thick head of hair, worries he’s going bald.’

Goed, op professionele wijze zoeken de perfectionisten een pleakje in de voor hen nieuwe wereld: na lang twijfelen gaat Alex Giannascoli overstag en laat hij zijn plaat mixen door een pro, Jacob Portrait om precies te zijn (Bass Drum of Death, TOPS, King Gizzard & the Lizard Wizard, Unknown Mortal Orchestra). “The max I want to collaborate with someone is just some more mixing like that”, legt hij uit. “When I’m releasing it as Alex G, it’s really hard for me to collaborate with anyone, because it doesn’t feel right if someone else is contributing stuff and it’s using my name.”

Will Toledo voelt eenzelfde persoonlijke verantwoordelijkheid in verhouding tot zijn werk. Zijn Bandcamp bevat de waarschuwing niet naar zijn eerste vier albums te luisteren “because they’re not very good”, terwijl hij Little Pieces of Paper With “No” Written On Them omschrijft als “B-sides and rarities and generally just awful shit.” Hij wil voor Matador best het nieuwe Teens of Denial schrijven en daarop samenwerken met professionele producer Steve Fisk (Nirvana, Low, Damien Jurado), maar niet voordat hij zijn Bandcamp-lei heeft schoongeveegd met bewerkingen van zijn oude materiaal op Teens of Style. Toledo’s werkwijze op dat album is er een die duidelijk afkomstig is uit het digitale tijdperk, waarin alle stukjes software eindeloos ververst en verbeterd kunnen worden. In de eerste zin van Teens of Denial zingt Toledo, veelzeggend: ‘I find it harder to speak, when someone else is listening.’

Bandcamp is, net als het hele internet, een vrij transparant archief waarin albums vol jeugdige onschuld en onwetendheid worden opgeslagen als oude Facebookfoto’s. Het zorgt, zoals blijkt uit Toledo’s bijschriften, voor schaamte, maar het biedt ook de kans tot zelfevaluatie: riffs worden hergebruikt op een nieuw album, relaties veranderen van plaat tot plaat. Onderwerpen die het ene moment nog door een jongen tussen de regels door worden bezongen, worden door een jongvolwassene een plaat later verheven tot titel. De groei die Toledo, Giannascoli en anderen doormaken op Bandcamp is, kortom, een toonbeeld van volwassen worden in de 21^ste eeuw. Het is dan ook niet verrassend dat Toledo op Twitter in de bres springt voor Kanye West, ook zo’n belichaming van de moderne muziekindustrie, als die tot vervelens toe verschillende versies blijft uitbrengen van zijn meest recente album The Life of Pablo. Het is evenmin verbazend dat het werk van West de inspiratie vormt voor veel projecten op Bandcamp, zoals The Life of Winston en The Life of Polo.

Het zijn projecten die een vermoeden scheppen van de gekte en grootte van Bandcamp. De streamingservice bevat niet slechts succesverhalen, zoals naast Car Seat Headrest en (Sandy) Alex G en Jay Som ook Frankie Cosmos, die meer dan vijftig albums op haar naam heeft staan. In tegenstelling tot diensten als Spotify kent Bandcamp geen hiërarchie. Een gemeenschap is er ook niet: (Sandy) Alex G hoorde pas recentelijk van Car Seat Headrest, zo blijkt uit een recent interview met Giannascoli op Drowned in Sound door The Daily Indie-collega Jasper Willems.

Voor het grootste deel laat het platform zijn luisteraar vrij, hetgeen – afhankelijk van je instelling, doel en tijdsbeschikking – zowel frustrerend als spannend kan zijn. Will Toledo zelf zoekt inmiddels geregeld voorprogramma’s voor zijn tour door recente releases op de streamingservice per stad te filteren. Veel meer dan zijn gevestigde en in steeds grotere mate gecureerde concurrenten vormt Bandcamp een moderne variant van crate digging, het eindeloze zoekproces in schijnbaar oneindig veel bakken vol vinyl. Juist dat er zo veel matigs is, maakt de vondst van iets moois zo waardevol.

Jasper Boogaard: heel misschien kennen jullie hem van de band Dog Food, die net een verse EP uit heeft gebracht. Maar tegenwoordig gaat hij ook door het leven als Goodnight Moonlight. Afgelopen jaar heeft hij namelijk een Yuko Yuko’tje gedaan. Naast de band dook hij zelf, samen met al zijn gear, oldskool zijn slaapkamer met als resultaat een compleet andere en eigen sound.

Inmiddels heeft de jongeman uit Rotterdam twee zelfgemaakte videoclips – gesierd met rozenfoto’s – en drie EP’s onder deze naam de wereld in geholpen. De laatste EP, genaamd ‘Drinking Wine in the Parking Lot’, is sinds zondag zowel digitaal als op cassette te verkrijgen.

Soloproject
Goodnight Moonlight bezingt in zijn gloednieuwe soloproject alle ongemakken van het tienerbestaan, waaronder – hoe kan het ook anders – onbeantwoorde liefde. De EP bestaat uit vijf verrukkelijke singles waar de lo-fi sound vanaf straalt à la Yuko Yuko, zal de slaapkamersound wel zijn. Maar Jasper weet zijn muziek eerder dreamy dan slacker te maken. De muziek is zo licht als een veertje en streelt je oren. Een prachtige nieuwe aanwinst in de Nederlandse muziekwereld.  Eén probleem: onze moonboy heeft nog geen live-band.

Streamen
Luister ‘Drinking Wine in the Parking Lot’ hier, en bekijk hieronder zijn kunstige videoclips!

Lolipop Records brengt ons sowieso al ontzettend veel luisterplezier met alle bands die ze uitbrengen, maar al helemaal met Mystic Braves! In een, niet eens heel ver, verleden schreven we al eens een review over hun debuut, maar de band is alweer terug met een tweede plaat genaamd ‘Desert Island’.

Woestijn
And oh boy, de Californische vibes zijn weer all over the place. Draai die heupjes en schouders maar alvast los voordat je op play drukt, want het gaat je groovend laten kronkelen op de onwijs lekker trippelende gitaarloopjes, deinzende basjes en zonovergoten zangpartijen. Grroooooovvvyyy baby!!!

Wisten zij veel, dat toen deze Rotterdammers van The Sweet Release Of Death vorig jaar begonnen aan deze plaat, hun bloedeigen bandnaam bijna een profetische lading zou krijgen? Want ‘Bulb’ kwam allesbehalve vlekkeloos tot stand.

Een doodzieke producer, nog te schrijven songs, wanhopige bandleden en veel onzekerheid over het eigen kunnen. Maar niet afmaken was nooit een optie, vertelden Alicia, Martijn en Sven ons in Issue #10. De Rotterdamse mentaliteit wellicht: niet zeuren, gaan!

Gelukkig voor ons, want ‘Bulb’ willen we niemand onthouden. De eerste noot in opener Ghosts In Fur Coats blijkt bijna misplaatst, als een seconde later het noise-geweld losbreekt. Ja, The Sweet Release Of Death speelt hard – maar toch ook weer niet. Want de songs zijn voorzien van de nodige dynamiek en dubbele melodielijnen. De zang, wisselend van zowel bassiste Alicia als gitarist Martijn, zit vooraan in de mix en blijft overal beheerst en luchtig. Echte hoogtepunten staan niet op ‘Bulb’, alles is van constant niveau: duister en toch poppy, een beetje lelijk en toch mooi. De band heeft een duidelijk idee en een eigen sound. Knap gedaan.
Robin van Essel

‘Bulb’ is verkrijgbaar via Katzwijm Records.

Met ons discrete blog hebben we vandaag de eer om de nieuwe video van de Italiaanse band Panda Kid in première te laten gaan. We hebben het hier over de nieuwe single Summetry van het gelijknamige album dat een paar maanden geleden uitkwam. 

Summetry
Geregisseerd door David Hatters is er een toffe clip uitgekomen bij Summetry. Het lekkere upbeat-nummer wordt gedomineerd door een als synth-klinkende gitaar en een bijna Strokes-achtige drumsound. Klanken uit de jaren tachtig verweven zich met gortdroge garage en maken er drie minuten en drieëndertig seconden lang een heerlijk nummer van. De spacey clip neemt je mee naar een trippy wereld waarin een aantal gemaskerde mannen een vrij onduidelijke en mysterieuze rol spelen.

Op 2 en 3 mei speelt de band in ons land, respectievelijk in VERA en De Vondelbunker! Voor nu: check de clip van Summetry en laat je meenemen naar de wereld van de Italianen.

Heaters, voorheen musicerend onder de naam Plantains, heeft zijn eerste EP onder hun huidige naam op de wereld losgelaten. Het album werd opgenomen in de thuisstad van het trio, namelijk Grand Rapids, Michigan. 

De albumopener Draggin’ Feet katapulteert je samen met je surfboard naar de kust. Het rauwe, psychedelische gitaargeluid met een hoge reverb-dosis, dat doorheen het volledige album te horen is, schept onmiddellijk de sfeer van een druiligere ochtend. Maar daar sta je dan, eenzaam op het strand naar de horizon te staren met je surfboard in je handen.

De eerste zonnestralen
De nummers Steve’s Boots en Chili Cheese doen de wolken wegdeemsteren en doorbreken de melancholie. Daar zijn ze dan, de eerste zonnestralen van de dag. De hemel breekt pas helemaal open wanneer Salt Lick weerklinkt. De melodie doet de lucht vullen met een rijk palet aan kleuren. Levitate Thigh brengt aan het einde van de EP een climax. Het lijkt alsof het nummer peddelt naar een aanrollende golf om die dan als een volleerd surfer te berijden. Je ervaart het genot van een surfer wanneer hij/zij moeder natuur weet te trotseren.  “Can’t get no disease on the seven seas take on me” weerklinkt op het eerste nummer, maar nu pas ervaar je als luisteraar hetgeen zanger Andrew Tamlyn bedoelt.

 Een album dat doet denken aan Temples op surfboards. Een ideale plaat om je gezelschap te houden op een eenzame roadtrip naar zee.

Bedroom Rot maakt deel uit van een tweedelige single die laatst uit werd gebracht door Weak Nerves. De band omschrijft zichzelf als “een slacker-trio dat oprechte, onaangename melodieën produceert, ontstaan uit vage herinneringen uit een Londense garage”.

Slacker!
Beter dan deze omschrijving van de mannen zelf zal het niet worden. Wel kan er nog aan worden toegevoegd dat hoewel er een overheersende slacker-rock toon is, Bedroom Rot toch best een catchy nummer is. Bij elke noot die er wordt gespeeld zal je verlangen naar meer, en als er eenmaal meer is zal het je de hele dag blijven achtervolgen.

De tweedelige single, Naast Bedroom Rot was er op de single ook nog Cheapskates te vinden, is via hier te kopen en te beluisteren.

Als honderdduizenden vleermuizen uit de lucht komen vallen betekent het waarschijnlijk dat de muzikale dampen zo heet zijn dat het voor de arme beestjes niet meer uit te houden is. Reden genoeg voor The Daily Indie om een virtuele backpack vol te laden met de beste Australische bandjes.

Door Wymer Praamstra & Rob Verkerk

Wax Witches
Deze eenmansband heeft al wat meer naamsbekendheid, niet in de laatste plaats omdat Alex Wall met zijn andere project Bleeding Knees Club al behoorlijk wat exposure heeft gehad. Waar deze laatste band voornamelijk op het randje van pop en punk balanceert (lees: beetje pussy-punk), pakt hij het met zijn solo-band wat harder en puntiger aan. Zijn buren zullen een hekel aan hem hebben, want vrijwel alle instrumenten werden los van elkaar opgenomen in zijn eigen huis voordat ze in de studio aan elkaar werden geplakt.

De gitaarpartijen op dit laatste album zijn lekker hardcore-punky, de vocalen nonchalant en snotty en de drums doen door de matige kwaliteit van opnemen soms bijna machinaal aan. Geboekt worden voor het (nu al) legendarische Burgerama Festival, naast de grootste garagebands op aarde, is een teken dat Wax Witches niet alleen down under potten weet te breken.

The Living Eyes
Deze jongens van The Living Eyes zijn al eerder voorbijgekomen op The Daily Indie, en met een reden. Eén van de betere platen van het afgelopen jaar was het self-titled debuut van het viertal uit Geelong. Hun Australische label Anti-Fade Records heeft behoorlijk voet aan de grond gekregen in de garage-scene door lokale bandjes op te pikken en hun albums de wereld in te slingeren. In Amerika pakte Gooner de broekies op, zodat een relatief groot publiek werd bereikt.

Muzikaal is het niet het meest vernieuwende werk, maar door op een slimme manier surf, garage, pop en punk-invloeden te combineren wel verrekte catchy en behoorlijk gevarieerd. En dat is toch eigenlijk waar het allemaal om draait?

Bad Vision
Voor mij persoonlijk een top tien album van vorig jaar, de titelloze debuutplaat van Bad Vision. In de rijke underground-scene van Melbourne kwamen de vier bandleden in contact met elkaar. De verschillende andere bandjes werden even op een lager pitje gezet en Bad Vision kwam na een reeks 7’, demo’s en EP’s steeds meer op de voorgrond. Kroon op het werk is dus hun debuutalbum van november vorig jaar. Bij vlagen lekker agressief en hard terwijl de proto-punk invloeden de snelle hoekige basis van veel nummers verzorgen. Bovenal gewoon heel sterke en lekker korte nummers, waardoor het album met veertien nummers in 34 minuten al snel drie keer op repeat staat.

Woollen Kits
Vriendjes met wat bekendere bands uit Australië als Eddy Current Suppression Ring en Royal Headache en net als deze bands tapt ze uit de wat oudere muzikale vaatjes. Waar deze twee echter meer met de garagerock revival bezig zijn, heeft Woollen Kits een breder spectrum. De heerlijk achteloze manier van spelen, die we ook kennen van bijvoorbeeld Black Lips, maakt het bovendien rauwer en ‘eerlijker’.

Hoewel ze al een tijdje wat minder actief zijn, lijkt nieuw materiaal, een 7” er aan te komen. De twee albums in 2012 zijn echter nog steeds meer dan vermakelijk, vandaar ook dat ze in Amerika door Trouble In Mind zijn uitgebracht.

I’lls
Ook op de grens van electro en pop is genoeg te beleven in Australië. Niet voor niks komen veel bekende acts op dat gebied daar vandaan. Denk bijvoorbeeld aan Jagwar Ma, Cut Copy en Empire of the Sun. Waar deze bands nadrukkelijk op de voorgrond treden, gebeurt er ook in de underground genoeg op dit gebied. Neem bijvoorbeeld I’lls, spreek uit als Isles. Indien je weet hoe je dat uit moet spreken. Niet de best gekozen bandnaam misschien, maar de pulserende, dromerige, synthy electropop is behoorlijk lekker. Het heeft wel iets van chillwave acts als Washed Out, met het verschil dat I’lls meer richting de ambient electrokant neigt. De laatste EP is bijvoorbeeld heerlijk om bij regenachtig weer mee uit het raam te kijken, dat idee.

Neen, The Daily Indie is niet plotseling een dierentuinblog geworden vol informatie over jaguar-welpen. Hoewel de naam Jaguar Cub allicht anders doet vermoeden, is Jaguar Cub een band die je kneiterharde gitaarmuziek voorschotelt.

Bos Angeles
De band is een project van George Rothman, voorheen drummer van Bos Angeles, tezamen met drie nieuwe bandleden: Ben, Chris en Giles. Twee debuuttracks, Deep Ends en Kennedy Heart zijn onlangs verschenen op bandcamp en tevens gratis te downloaden.

Deep Ends begint met een keiharde gitaarsolo en transformeert naarmate het nummer langer duurt meer in een psychedelisch experiment. De vocalen echoën door het nummer heen en schreeuwen teksten als ‘I could just be something more, if I wasn’t so unsure’. Deze lyrics bevestigen precies wat je het hele nummer al hoort: onzekerheid.

Omgekeerde wereld
Kennedy Heart doet precies het tegenovergestelde van Deep Ends. Waar Deep Ends hard begint en rustig vordert, begint Kennedy Heart rustig en klinkt daarna steeds harder. Ook hier lijken de vocalen op zoek naar zichzelf en onderstrepen een soort onzekerheid.

Luister hieronder naar Deep Ends en Kennedy Heart!

Tame Impala liefhebbers opgelet! Je kunt een nieuw bandje aan het steeds langer wordende lijstje van toffe-psychy-bandjes toevoegen. Binnen één jaar nadat de band Purple Heart Parade voor het eerst heeft opgetreden brengt het de singles The Room & Painting Pictures uit. Lekkere fuzzy, psychedelic liedjes die doen denken aan vroeg werk van The Verve en hopelijk aankomende zomer vanaf de kleinere podia te horen zullen zijn op verschillende festivals.

PHP
Met de vier nummers die tot nu toe te horen zijn op de Bandcamp van Purple Heart Parade kan nu in ieder geval al worden gesteld dat dit een band is om in de gaten te houden!

De video voor The Room doet de retro-psych sound van de band eer aan:

Het begin start met heel veel reverb en heel veel Thee Oh Sees-achtige vergelijkingen. Op zich niets mis mee, want dat is eigenlijk niets minder dan een geniale band. Want ja, Dreamsalon maakt ook garage rock, maar zeker wel op haar eigen manier. Op het nummer In The Air is onderdeel van de plaat ‘Thirteen Nights’ die de band uit Seattle onlangs uitbracht via Captcha Records. Een fraai opgebouwd nummer met een goede, spacende vibe. Luister hieronder naar In The Air en kom er zelf achter wat je ervan vindt.