ALBUM REVIEW: Car Seat Headrest – Teens Of Denial

Zijn ode aan The Cars ontaardde voor Will Toledo in een kleine catastrofe. Zijn idolen bleken het niet goed te vinden dat hij tekstuele en muzikale verwijzingen naar The Cars maakte in het nummer Just What I Wanted/ Not Just What I Needed. Zodoende werd Toledo gedwongen alle fysieke kopieën van Teens Of Denial op het laatste moment terug te roepen en te vernietigen. Enkele weken resteerden nog voor de release en Car Seat Headrest kon weer aan de slag om een waardige, nieuwe track op te nemen.

Toch is de copyrightkwestie niet meer dan een lichte smet op een album dat voor de indierocker uit Virginia een nieuw hoofdstuk inluidt: dat van de hifi. Na een dozijn platen te hebben opgenomen in schuurtjes en slaapkamers, dook Toledo voor zijn eerste plaat bij Matador Records zowaar in een échte studio. En dat merk je.Teens Of Denial is kraakhelder, dynamisch en complex; een studioplaat pur sang en een hele briljante zelfs. Het doffe geluid dat eerdere albums van Toledo nog wel eens kon vertroebelen is vrijwel volledig verdwenen. Hierdoor komen de creaties van meestercomponist Toledo beter dan ooit uit de verf. Het summum hiervan is het geslaagde epos der zelfreflectie The Ballad Of The Costa Concordia. Dit nummer begint akoestisch, bouwt vervolgens op met weemoedige blazers en tedere pianoklanken en eindigt in een overdonderend ensemble met een eindeloze hoeveelheid aan ritmes, timbres en prikkels.

 

 

De loepzuivere alt-rock à la R.E.M en Pixies wisselt Toledo regelmatig af met herinneringen aan zijn werkwijze van weleer. Een jaarsalaris lijkt hij te hebben uitgegeven aan legio nieuwe pedalen, een uitgebreidere drumkit, saxofoons en een cowbell. Toch lijkt de vertrouwde slaapkamermicrofoon zo te horen níét ingeruild. Lichte ruis bedwelmt nog steeds Toledo’s karakteristieke en levendige stemgeluid. Dit geeft het geheel zijn kenschetsende ambiance.

Car Seat Headrest zou verdrinken in zijn eigen elan zonder de levendige verhalen van zijn kapitein, maar gelukkig zijn die verhalen zelden ver verwijderd. Ze gaan over depressie, droefenis en isolatie; thema’s die voor de fans inmiddels welbekend zijn. Pijnlijke hartenkreten en grotendeels gemompelde zelfreflecties gaan gepaard met spitsvondige woordspelingen, zinsstructuren en referenties. Zo durft Toledo het aan om te midden van een existentiële overpeinzing het refrein uit Dido’s White Flag te citeren en zingt hij op Drunk Drivers/Killer Whales: ‘We are not a proud race / it’s not a race at all / I’m just trying to get home.’

Zeventig minuten vraagt Car Seat Headrest van de luisteraar en dat is lang. Een schatkist aan poëtische teksten en een arsenaal aan enerverende sounds houdt de aandacht echter voortdurend vast. Van overdaad is dankzij de bewonderenswaardige virtuositeit van Toledo geen moment sprake. Een moderne klassieker is geboren.