REVIEW: Trust – Joyland

 

Drie jaar geleden maakte de wereld kennis met Trust. De Canadese act is als een persoon, waarvan je maar huiverig de hand schudt en waarvan je de eerste minuten doodsbang bent, maar die later uitgroeit tot een goede vriend. Met ‘Trst’ was er in 2012 een tweede date. Het gloednieuwe ‘Joyland’, waarop oprichter Robert Alfons het heft in eigen handen neemt, voelt als vertrouwd.

 

Muzikale afdaling
Op die plaat keert Trust, dat sinds het vertrek van Maya Postepski in 2012 een eenmansact is, terug zoals ze haar fans na ‘Trst’ voor een jaar verliet: een donkere nacht, met een ongekend heldere sterrenhemel. De tandwielen van industrieel klinkende house en wat opgewektere synth-pop doen Trust’s machine nog altijd op volle toeren draaien. Alfons verhit de koude elektronica tot een ongekende temperatuur en sleept zijn luisteraar, met de psychedelische plaatopener Slightly Floating (een titel die het gevoel perfect samenvat), aan diens oorlellen naar de droomwereld die ‘Joyland’ heet. Daarna volgt een muzikale afdaling, waarin Trust zijn apparaten als besturingsmechanisme gebruikt. Geryon, een up-tempo housenummer, is bijvoorbeeld het tegenovergestelde van de eerdergenoemde opener van het album. Het album is continu in beweging.

 

 

 

 

Nachtelijke kop koffie
Dit derde album is een vertrouwensval in het oneindige, waarbij Trust geen steken laat vallen. Het album is voelt als een rondleiding door een wonderlijke wereld, van dansvloeren (Are We Arc en Icabod) tot verlaten industrieterreinen (Four Gut). ‘Joyland’ is voor de nacht, wat een kop koffie is voor de morgen.
Dirk Baart