I’m no longer afraid to die tonight, ‘cause that is all that I have left.

Yes.

Yes!

Op 18 september komt de nieuwe plaat ‘Sun Coming Down’ van de Canadese band uit, nadat we vorig jaar al werden verwend met een onwijs sterk debuutalbum en ook nog eens een EP om het nog eens even mee af te troeven. Luister hierboven naar de krachtige en meeslepende nieuwe single Beautiful Blue Sky.

Het noisey indierockviertal uit Boston onder leiding van gitarist en zangeres Sadie Dupuis brengt met ‘Foil Deer’ de opvolger uit van het heerlijke debuutalbum Major Arcana (2013), een plaat die ramvol zat met pakkende rocksongs. 

Op deze nieuwe klinkt Speedy Ortiz veelzijdiger en orgineler dan ooit tevoren en lijkt de band vooral een hoop nieuwe dingen te willen proberen. Hét voorbeeld hiervan is Puffer, waarop de knallende bas het nummer zowat een R&B-feel geeft. ‘Foil Deer’ is Speedy’s meest gerichte en uitgedachte project tot nu toe. De band laat duidelijk horen geen one-trick pony te zijn: ‘Foil Deer’ is misschien wel de fijnste rockplaat van 2015 tot nu toe.

Het is alweer ruim zes maanden (een eeuwigheid!) geleden dat King Gizzard & The Lizard Wizard de psychparel ‘I’m In Your Mind Fuzz’ uitbracht en dus is het hoog tijd voor een nieuwe plaat. Die nieuwe plaat heet ‘Quarters’ en bestaat uit, jawel, vier nummers van elk tien minuten en tien seconden.

Ons favoriete septet uit Melbourne doet niet graag tweemaal hetzelfde en slaat ook nu een geheel nieuw pad in. Op openingstrack The River is het afrobeat en jazz(!) wat de klok slaat en ook janglepop, soul en psychfolk drukken hun stempel op een plaat die daardoor erg zomers en sereen aandoet. Ook krijgen de leden die op voorgaande platen soms wat voor figurant leken te spelen op ‘Quarters’ eindelijk hun welverdiende hoofdrol. Daarmee is dit King Gizzards meest verfijnde plaat tot nog toe.

En… adem uit! De eerste tonen van ‘Loopholes’, de gloednieuwe plaat van The Murlocs die onlangs uitkwam, verblijden de luisteraar met een fris lentebriesje. Het vijftal creëert op muzikale wijze wat aangename schaduw in het bloedhete Melbourne.

Pompeuze, maar frisse sound
Een single en twee EP’s: dat is alles waar de discografie van The Murlocs tot nu toe uit bestond. ‘Loopholes’ borduurt verder op het kleurrijke patroon dat stukje bij beetje is ontstaan. Een wat pompeuze, maar frisse en vooral zomerse sound. ‘Control Freak’ is een geordende chaos, waarmee The Murlocs de luisteraar vanaf minuut één bij de oorlellen grijpt. Van loslaten is geen sprake: ‘Loopholes’ is niet het meest toegankelijke album van 2014, maar wel ontzettend interessant.

‘Gevarieerd’ is niet het juiste bijvoeglijk naamwoord om ‘Loopholes’ te beschrijven. ‘Statisch’ is dat echter ook niet. De plaat wekt de suggestie van links naar rechts en van voor naar achter te slingeren en blijft juist daarmee continu fascineren. The Murlocs produceert een warme sound, die ondergesneeuwd lijkt te zijn: dé muzikaal-archeologische vondst van 2014 (al is die ‘authentieke’ stoflaag meer een creatief statement natuurlijk).

Zomerplaat
‘Loopholes’ is een niet te missen deel van de kampeerkit van 2014. Mondharmonica in de oorschelp, kampvuur in de gedachten: The Murlocs legt met ‘Loopholes’ de laatste hand aan de door henzelf zo vakkundig getimmerde weg.

PUP’s Reservoir met haar muziekvideo zal in het woordenboek naast de uitdrukking ‘een videoclip zegt meer dan duizend woorden’ staan (ja, die bestaat vanaf nu). We wagen toch een poging het in woorden uit te drukken. Laten we beginnen bij het beginnen: PUP bestaat uit jonge, enthousiaste, Canadese puppy’s. PUP staat ook op Groezrock en Pukkelpop. België was ons voor.

LUID!
Toronto is niet meer de stad van de lekkere limonadesiroop, PUP heeft haar toegeëigend. PUP is hard, PUP is ruig en PUP heeft een rare maar perfecte balans tussen pop en agressie gevonden. Het volume is hard, als in echt HARD. De vocals zijn luid, en daarmee bedoelen we dus echt LUID. Het titelloze debuutalbum is al uit in Canada, en te streamen via Spotify. Klein tipje van de sluier: dit is nog maar het begin. De PUP-mentaliteit: “You’ll like it. Or maybe you won’t. Hate it, love it, whatever. We like it. We love it. Whatever”. Tsja, kijk toch maar even naar de videoclip.

Als er één band goed is in het verhullen van neerslachtige lyrics door er vrolijke noten omheen te spelen is het The Pains Of Being Pure At Heart wel. Ze doen dit al sinds 2007 en op de nieuwste single Eurydice van het aankomende album ‘Days Of Abandon’ is het niets anders.

Negatieve/positieve laag
“In the summer rain alone I cried, I couldn’t stand to think heaven was a lie”, zijn de woorden die de stembanden van Kip Berman (leadsinger/gitarist) produceren als het nummer tot een einde komt. Het portretteert precies het gevoel dat The Pains Of Being Pure At Heart al jarenlang over weet te brengen: eenzaamheid, verlies, depressiviteit maar bovenal dat er achter elke negatieve laag ook een positieve schuilt.

 
‘Days Of Abandon’ wordt gereleased op 13 mei via Yebo.

Lolipop Records brengt ons sowieso al ontzettend veel luisterplezier met alle bands die ze uitbrengen, maar al helemaal met Mystic Braves! In een, niet eens heel ver, verleden schreven we al eens een review over hun debuut, maar de band is alweer terug met een tweede plaat genaamd ‘Desert Island’.

Woestijn
And oh boy, de Californische vibes zijn weer all over the place. Draai die heupjes en schouders maar alvast los voordat je op play drukt, want het gaat je groovend laten kronkelen op de onwijs lekker trippelende gitaarloopjes, deinzende basjes en zonovergoten zangpartijen. Grroooooovvvyyy baby!!!

De ene dag kent niemand je muziek, de andere dag sta je met je smoel voor de camera van de VPRO en diens 3voor12. Er valt niet onderuit te komen, en we schreven het zelf ook al in de vorige issue: Young & Sick is booming en legt het pad van succes met zevenmijlslaarzen af. Dit deed hij voorheen door het anoniem uitbrengen van muziek op het internet, dat weinig gevolgen kende. Maar die tijden liggen sinds het begin van april achter ons; Nick van Hofwegen heeft zijn debuutalbum uitgebracht en draagt de naam Young & Sick zelf.

Oerwoud
Het idee achter de band kent vele invloeden, zoals R&B, een beetje alternatieve rock en zelfs ingrediënten uit het oerwoud dat zich soulmuziek noemt. En met zoveel inspiratiebronnen, moet je je als soulpop-act kunnen onderscheiden; en dat doet Van Hofwegen maar zelden. Nummers als Ghost Of A Chance en Glass zijn sterke onderdelen van het album, die zowel overtuigen als charmeren. Maar tegenover deze nummers staat het mindere deel van het geheel. De plaat is daarentegen op geen enkel moment minder dan ‘ontzettend gepolijst’, maar dat gegeven heeft niet altijd genoeg in huis om zich als volwaardig album overeind te houden.

Van Hofwegen zet anderzijds wel een prestatie van formaat neer met zijn stem en het gebruik daarvan. Hiermee weet hij de luisteraar al in de eerste minuten van het album voor zich te winnen. De zang spreekt daarmee zowel de doorgewinterde soulpop-kenner, als iemand die nieuw is voor dit specifieke genre aan. De nummers zelf zijn ook gelaagd en experimenteel genoeg om vaker luistervoldoening uit te halen. De band had winst kunnen pakken op het feit dat het experimentele stopt bij de begeleiding en zang. De samples die we over de langspeler verspreid horen, zijn dan ook geluiden die vrij bekend zijn bij het luisterpubliek. Nergens wordt er een geluid gecreëerd waar men van verbaasd zal staan, of nog niet eerder in de nummers heeft gehoord.
Robbert van Kortenhof

Woensdag 7 mei te zien op London Calling in de Tolhuistuin!

Vier hipgeklede punkertjes uit Hull vormden nog maar een jaar geleden de band Life en vorige maand brachten ze op Birthday Records de singles Money en Crawling uit. Deze twee nummers, die ook op 7-inch vinyl zijn uitgebracht, zijn zo aan elkaar gewaagd dat de single twee A-kanten heeft.

Pogo’en
Het nummer Money begint alsof je net halverwege binnenkomt bij een optreden van Life en in één klap ben je onderdeel van een zwetend, meezingend, stuiterend publiek. Ze weten een oprechte, rauwe punksound te behouden, terwijl de single toch een aanstekelijk, radiovriendelijk hitje is geworden. De mannen uit de kleine Engelse havenstad hebben de laatste maanden door heel Groot-Brittannië getoerd. Het schijnt er vrij fel aan toe te gaan, dus laten we hopen dat ze snel aan de andere kant van de Noordzee mensen aan het pogo’en krijgen.

De AA-single wordt uitgebracht via Birthday Records.

Een debuutplaat die klinkt alsof hij decennia op zolder heeft gelegen. Alsof de platenmaatschappij vergeten is het album uit te brengen. Het nostalgische stoflaagje op ‘Axxa/Abraxas’, het debuut van de gelijknamige band is echter kunstmatig. Hobbelige, voortkabbelende road-songs met een ongelooflijk Amerikaans geluid. Een bekend ingrediënt, dat toch nieuw lijkt. Een traditionele hot dog, met een nieuwe mosterdsoort, zogezegd. 

Op de Facebook-pagina van het zeskoppige collectief rondom singer-songwriter Ben Asbury (23 jaar) prijkt een tegeltjeswijsheid: “When you follow your bliss, doors will open where they were not open before — or would not open for anyone else.” Met ‘Axxa/Abraxas’ wordt de muzikale deur niet geopend, maar ingebeukt. Openingstrack Ryan Michalak (Is Coming To Town) begint weliswaar dromerig, maar schudt de luisteraar daarna al snel wakker met onophoudelijk gitaargerammel  (de overige instrumentatie mag er overigens ook wezen). Het enige aspect dat blijft hangen uit de droom is Asbury’s fijne, zweverige stem, die één van de grote steunpilaren van de plaat blijkt. De meeste nummers zijn niet uniek, maar dat hindert eigenlijk geen moment. ‘Axxa/Abraxas’ is een zorgeloze, zonnige plaat.

Of de bandnaam, die toch al zo lastig uit te spreken is, blijft hangen, is een vraag. Of de nummers blijven hangen, een weet. De Amerikanen weten namelijk op de overwegend lang durende nummers, zeker voor het punk-genre, de interesse van het luisterend oor feilloos vast te houden. Going Forth neemt wat gas terug, I Almost Fell schakelt verder. ‘Axxa/Abraxas’ is een plaat met klassieke indie-rock, ontdaan van de elektronische poespas. Juist dat punt maakt het album, op dit moment nog meer dan de artiest zelf, tijdloos.
Dirk Baart

Het uit Londen afkomstige Cheatahs kwam al op de Daily Indie-radar toen ze in 2012 op Le Guess Who? speelde. Dat het debuutalbum verschijnt op het Wichita-label (waar onder andere ook FIDLAR, Cloud Nothings en The Cribs getekend zijn) maakte de interesse naar Cheatahs alleen maar groter. En of dat goed uitpakt!

Classic shoegaze
Op deze titelloze plaat gooit het viertal classic shoegaze in de blender met net zo klassieke grunge-elementen. De balans tussen zweven (shoegaze) en beuken (grunge) is de rode draad in alle nummers, wat voor een flinke bak spanning zorgt. Opener Geographic doet dit meteen formidabel door overstuurde akkoorden te rammen en lang uit te laten klinken, om in de refreinen vervolgens een hook van jewelste erin te gooien. Door het album heen zijn er genoeg liedjes die meer naar één of de andere kant leunen.

Memorabele gitaarloopjes
Wat grunge en shoegaze met elkaar gemeen hebben is de sterke popsong-basis die iedere song heeft. Onder alle gruizige gitaren en zweverige vocalen gaan bergen aan memorabele gitaarloopjes en simpele songstructuren schuil. De complexiteit die veel galm en gruis kunnen veroorzaken is hier nergens te bekennen.

Op papier is hetgeen wat Cheatahs doet verre van origineel, maar een heel album lang pakken de ideeën van de band wonderbaarlijk goed uit. Het is niet een opvallende plaat, maar wel een heel goede plaat met heel veel charme. Eentje voor de jaarlijstjes? Kans is groot dat Cheatahs zeker op die van mij terecht komt.
Wessel van Hulssen