RECENSIE: Deerhunter – Monomania

 

Bradford Cox en kornuiten nemen op ‘Monomania’, het zesde album van Deerhunter, een flinke afstand van zijn relatief beheerste en gedeisde voorganger ‘Halcyon Digest’ uit 2010. De twaalf nummers op het album zijn verhuld in een dikke laag gruis en effecten; de band lijkt soms met moeite boven het geluidsgeweld uit te komen. Er zijn slechts enkele momenten waarbij duidelijk gas wordt terug genomen, zoals op The Missing en T.H.M., en die voelen haast als een verademing. De toevoeging van een extra gitarist en een nieuwe bassist, de angst van Cox voor zijn eigen monomania (wat zoveel betekent als het extreem en haast obsessief concentreren op één ding) zijn waarschijnlijk de oorzaak van het pittige en krachtige ‘Monomania’.

Net bij te benen
En het went snel: vooral de tweede helft van het album voelt al bijna als het vertrouwde Deerhunter geluid, terwijl ook hier de overstuurde gitaren hun rol spelen. Back To The Middle is een heerlijk stuwend gitaarnummer, leunend op een bluesy terugkerende rock ’n roll-riff. Titelnummer Monomania vat daarna alle gekheid van de plaat samen in een vijf minuten durend kabaal, haast een tegenpool van het daaropvolgende verstilde Nitebike. Deerhunter is op ‘Monomania’ duidelijk losgebroken, maar de luisteraar kan de band door deze rustige momenten nog net bijbenen.

Lisa de Jongh