Geluk komt Deerhunter frontman Bradford Cox niet bepaald aangevlogen. Geboren worden met het syndroom van Marfan en mede daardoor veel tijd in ziekenhuizen doorbrengen, zou veel mensen moedeloos maken. Een auto-ongeluk zorgde bovendien voor nog een bijna doodervaring. Gelukkig kan Cox zijn fysieke en emotionele ellende kanaliseren in prachtige muziek. Op al het zevende Deerhunter album ‘Fading Frontier’ komt weer een fraai staaltje thematiek rond sterfelijkheid, ouder worden, (a)sexualiteit en (on)geluk voorbij.
Hoewel het album met ‘All The Same’ op een typische Deerhunter manier begint met meanderende gitaarpartijen en een psych/kraut opbouw wordt al snel duidelijk dat Fading Frontier uit een ander muzikaal vaatje tapt dan de boze en harde voorganger ‘Monomania’. Living My Life en Breaker, met het eerste duet tussen Lockett Pundt en Cox ooit, zijn uiteraard wel goed te herkennen als Deerhunter-nummers, maar zo radiovriendelijk en bij vlagen zelf gladgestreken, synthrijk en dik geproduceerd hoorden we ze tot nu toe zelden. Door Cox genoemde invloeden als R.E.M. en INXS klinken inderdaad door. Vreemd contrast bij deze nieuw gevonden muzikale openheid is de pessimistische kijk – soms zelfs op het naargeestige af – die de teksten van Cox geven. Zelfs in het muzikaal meest opgewekt klinkende nummer Snakeskin opent hij met “I was born, already nailed to the cross”.
Als je iets zoets eet en daarna iets zuurs, is de smaaksensatie extra groot. Met dat idee in het achterhoofd weet Deerhunter op ‘Fading Frontier’ slim oppervlakkige vrolijkheid met tekstuele diepgang te combineren, tot een plaat die op meerdere vlakken blijft hangen. Er staan misschien niet zulke hits op als op eerdere albums, maar als geheel is deze laatste plaat misschien wel hun beste.
