Tien jaar geleden kijkt een zesentwintig jaar jonge Bradford Cox vanuit het raam naar een tuin. De orchideeën rotten weg. Dan vraagt hij zich af of er iemand is die er wat aan kan doen. Tien jaar later blijkt de verrotting zich niet langer uitsluitend bezig te houden met Bradford zijn tuin, maar komt een zesendertig jaar oude Bradford Cox tot de vraag waarom eigenlijk niet alles al verdwenen is.

Het is 2019 en Deerhunter is toe aan zijn zevende plaat: Why Hasn’t Everything Already Disappeared? Je zou kunnen toevoegen: inclusief Deerhunter, inclusief Bradford Cox. In de binnenkant van de plaat staat ‘Nostalgia is toxic‘; de wens om terug te willen kijken is vergif, de toekomst is bleek en somber. Op plaatopener Death in Midsummer is het:

They were in hills /
They were in factories /
They are in graves now.

Mensen verdwijnen als water. Cate Le Bon schuift aan op klavecimbel, schuift aan achter het mengpaneel. Wie haar aan het werk heeft gezien op het podium met Tim Presley herkent kapotte kindermuziek. Een xylofoon, wijsjes die dermate eenvoudig zijn dat je ze aan een kleuterklas zou kunnen leren:

The road was wide /
The road was silent /
Curtain call for all those lives.

Tot zover de kinderen dan. Het is een lange weg van negen jaar – van het dappere voorwaarts van Desire Lines naar de speelgoeddepressie op Why &c. De snelweg is een half weg gespoelde veldweg. Somberheid verpakt in bijna-naïeve vrolijkheid. Niets aan de hand. Of, zoals op No One’s Sleeping, in de uitnodiging om met de rattenvanger van Hamelen naar het paradijs te gaan:

Follow me /
To golden pond /
There is peace

Ik kijk naar de plaathoes en moet denken aan de plaathoes van The Good, The Bad & The Queen’s gelijknamige debuut. Stad in verval. Deerhunter zijn zevende maakt het geluid van na de catastrofe. Het vuur is al uit, de smeulende restanten resteren. Dan geeft op de laatste track de opname-apparatuur ook nog eens de geest. Cox hapert; de boodschap komt niet helemaal helder door:

Mildew spread like /
spiderwebs on these /
Back, back, ba- –ountry road.

Ook de veldweg verdwijnt en verrot (meeldauw), samen met de mensen en de bloemen. Waarom is alles niet allang verdwenen?

Ik kijk naar buiten. Daar staat een boom, een vlinderstruik (zonder vlinders), iemand laat twee honden uit. Buslijn vijf rijdt, er zijn passagiers. Shit, we zijn er gewoon nog. Even later loop ik naar de buurtsuper, koop groente, fruit, feta en keukenpapier. Het is een grauwe dag.

​Geluk komt Deerhunter frontman Bradford Cox niet bepaald aangevlogen. Geboren worden met het syndroom van Marfan en mede daardoor veel tijd in ziekenhuizen doorbrengen, zou veel mensen moedeloos maken. Een auto-ongeluk zorgde bovendien voor nog een bijna doodervaring.  Gelukkig kan Cox zijn fysieke en emotionele ellende kanaliseren in prachtige muziek. Op al het zevende Deerhunter album ‘Fading Frontier’ komt weer een fraai staaltje thematiek rond sterfelijkheid, ouder worden, (a)sexualiteit en (on)geluk voorbij.

Hoewel het album met ‘All The Same’ op een typische Deerhunter manier begint met meanderende gitaarpartijen en een psych/kraut opbouw wordt al snel duidelijk dat Fading Frontier uit een ander muzikaal vaatje tapt dan de boze en harde voorganger ‘Monomania’. Living My Life en Breaker, met het eerste duet tussen Lockett Pundt en Cox ooit, zijn uiteraard wel goed te herkennen als Deerhunter-nummers, maar zo radiovriendelijk en bij vlagen zelf gladgestreken, synthrijk en dik geproduceerd hoorden we ze tot nu toe zelden. Door Cox genoemde invloeden als R.E.M. en INXS klinken inderdaad door. Vreemd contrast bij deze nieuw gevonden muzikale openheid is de pessimistische kijk – soms zelfs op het naargeestige af – die de teksten van Cox geven. Zelfs in het muzikaal meest opgewekt klinkende nummer Snakeskin opent hij met “I was born, already nailed to the cross”.

Als je iets zoets eet en daarna iets zuurs, is de smaaksensatie extra groot. Met dat idee in het achterhoofd weet Deerhunter op ‘Fading Frontier’ slim oppervlakkige vrolijkheid met tekstuele diepgang te combineren, tot een plaat die op meerdere vlakken blijft hangen. Er staan misschien niet zulke hits op als op eerdere albums, maar als geheel is deze laatste plaat misschien wel hun beste.

De nieuwste plaat van Deerhunter is er een van contrasten. Het contrast met zijn voorganger is ten eerste enorm. ‘Fading Frontier’ klinkt fris, helder en opgeruimd, waar het rammelende ‘Monomania’ met reverb doordrenkt was. Het contrast is zo mogelijk nog groter binnen de grenzen van de nieuwe plaat, waarop muziek en lyriek elkaar fel tegenspreken. Daar is single Living My Life het toonbeeld van.

Kijk naar de titel en de clip en luister naar de zwoele, lichtvoetige, met elektronica ingekleurde muziek en Living My Life ontpopt zich als Deerhunter’s YOLO-song. Zo eentje om telkens opnieuw te luisteren, terwijl je met een zonnebril op je knar en je arm uit het raam, in je met kompanen gevulde Volkswagenbusje over het platteland raast. De songteksten verraden een ander schrijfmotief.

“The amber waves of grain are turning grey again.” Met verraderlijke zorgeloosheid in zijn stem, beschrijft Bradford Cox het vergaan de van de overvloedige graanoogsten, symbolisch voor de Amerikaanse Droom. En niet alleen in de Amerikaanse Droom is Cox zijn vertrouwen verloren, ook van de toekomst verwacht hij nauwelijks wat meer. Met plezier vooruit kijken kan hij niet meer, zo liet de 33-jarige zanger al in een interview met Pitchfork weten. Daar vindt hij zichzelf te oud voor. Het vervagende front uit de albumtitel blijkt het verlangen naar de toekomst, wat bij Cox volledig is weggeëbd. Ja, hij leeft zijn leven, maar als we zijn teksten mogen geloven, leeft Cox zijn leven zonder plezier en zonder houvast. “Off the grid and out of range.”

‘Fading Frontier’ schreef Bradford Cox in de pijnlijke nasleep van een auto-ongeluk dat hem bijna fataal werd. De zanger hield er geen permanent letsel aan over, al is hij na het ongeluk een ander persoon. Cox is een ernstiger persoon geworden en dat blijkt. Maar plezier kan de band, godzijdank, nog wel kwijt in de muziek. Deerhunter blijft Deerhunter en als je de zwartgalligheid even wegdenkt is lekker gaan nog steeds een optie met deze meestertrack. Check ook vooral de bijbehorende video, want veel idyllischer dan dat wordt het niet.

Geen idee waarom, maar op een of andere manier intrigeert dit nummer plus deze video mij ontzettend. De Griekse producer Larry Gus maakt met The Night Patrols (A Man Asleep) een vreemde disco noir met een hoop psychedelische en groovy trekjes. Als een digitaal orkest vol samples, tweede, derde, vierde en vijfde stemmetjes, strakke percussie, verdwaalde gitaren en één consequente en strakke baslijn.

Years Not Living 
De zombie-achtige en awkward video (inclusief Bradford Cox van Deerhunter) zorgt voor extra plezier en check je hieronder. (De hele plaat van Gus kun je vinden op Spotify) Enjoy!

Bradford Cox en kornuiten nemen op ‘Monomania’, het zesde album van Deerhunter, een flinke afstand van zijn relatief beheerste en gedeisde voorganger ‘Halcyon Digest’ uit 2010. De twaalf nummers op het album zijn verhuld in een dikke laag gruis en effecten; de band lijkt soms met moeite boven het geluidsgeweld uit te komen. Er zijn slechts enkele momenten waarbij duidelijk gas wordt terug genomen, zoals op The Missing en T.H.M., en die voelen haast als een verademing. De toevoeging van een extra gitarist en een nieuwe bassist, de angst van Cox voor zijn eigen monomania (wat zoveel betekent als het extreem en haast obsessief concentreren op één ding) zijn waarschijnlijk de oorzaak van het pittige en krachtige ‘Monomania’.

Net bij te benen
En het went snel: vooral de tweede helft van het album voelt al bijna als het vertrouwde Deerhunter geluid, terwijl ook hier de overstuurde gitaren hun rol spelen. Back To The Middle is een heerlijk stuwend gitaarnummer, leunend op een bluesy terugkerende rock ’n roll-riff. Titelnummer Monomania vat daarna alle gekheid van de plaat samen in een vijf minuten durend kabaal, haast een tegenpool van het daaropvolgende verstilde Nitebike. Deerhunter is op ‘Monomania’ duidelijk losgebroken, maar de luisteraar kan de band door deze rustige momenten nog net bijbenen.

Lisa de Jongh

Concertagenda week 21

Amsterdam is deze week de plek waar het gaat gebeuren: Indiestad is afgelopen weekend begonnen. De hele week wordt de stad overspoeld door indiebandjes die op meerdere plekken zullen optreden met als afsluiter natuurlijk het London Calling festival. Gelukkig treden veel bands ook op buiten de ring en hoeft niemand dus iets te missen. Pak de agenda want het wordt een drukke week!

Deerhunter

De melancholische combinatie van shoegaze, noise en dreampop van Deerhunter is iets wat het enorm goed doet op een podium. Jammer genoeg zijn Bradford Cox en zijn kompanen niet al te vaak in Nederland, extra reden dus om dit keer zeker te gaan kijken. Laat je meevoeren door de experimentele tonen en dromerige zang.

Maandag 20 mei, Vera Groningen.

White Fence

Weer een Californiër die het goed doet ten tijde van de hedendaagse sixties-revival. Vergelijkingen met The Kinks en The Beatles zijn snel gemaakt, maar wat maakt het uit als het lekker klinkt en frontman Tim Presley live de ene solo na de andere laat horen. Wij zijn overtuigd.

Maandag 20 mei, OT301 Amsterdam.

Palma Violets

De belofte van 2013: de Britse band Palma Violets. Op basis van maar één nummer en een ontzettende sterke live reputatie kregen ze een recorddeal. De single Best Of Friends werd door NME uitgeroepen tot 2012’s nummer van het jaar. No nonsense indie rock waar vele invloeden in te horen zijn, maar wat bovenal heel erg lekker klinkt.

Dinsdag 21 mei, Doornroosje Nijmegen.

Phosphorescent

Phosphorescent draait alweer enkele jaren mee en heeft inmiddels een groot repertoire. Het is dan ook bijzonder dat ze voor maar 12,50 in Rotown staan (enigste show in Nederland overigens). Deze singer songwriter maakt een mix van americana, folk en lo-fi en zoekt steeds weer de grenzen op.

Dinsdag 21 mei, Rotown Rotterdam.

Unknown Mortal Orchestra

Ruban Nielson is het muzikaal brein achter Unknown Mortal Orchestra. Nadat hij stopte bij de band The Mint Chicks en een normale baan wilde, raakte hij toch weer aan het experimenteren met psychedelische demo’s.  Inmiddels is er ook alweer een tweede cd! Voor fans van lo fi, indie rock en psychedelica.

• Woensdag 22 mei, Merleyn Nijmegen.
•  Donderdag 23 mei, Rotown Rotterdam.
• Zaterdag 25 mei, (London Calling) Paradiso Amsterdam.

London Calling

Na een succesvolle eerste buiteneditie in de Tolhuistuin afgelopen weekend is het nu tijd voor het echte werk. London Calling heeft weer een line-up waar je u tegen zegt en waarvoor je most definitely naar de hoofdstad moet afreizen. Zo komen: Palma Violets, Unknown Mortal Orchestra, Metz, Beach Fossils, Jagwar Ma, Mount Kimbie, The Griswolds en nog veel veel meer.

Vrijdag 24 en zaterdag 25 mei, Paradiso Amsterdam.

Verder deze week

• Woods. Maandag 20 mei, Paradiso Amsterdam.
• The XX. Maandag 20 mei, Heineken Music Hall Amsterdam.
• The Besnard Lakes. Dinsdag 21 mei, Paradiso Amsterdam.
• Parquet Courts. Dinsdag 21 mei, Bitterzoet Amsterdam.
• Jacco Gardner. Woensdag 22 mei, Paradiso Amsterdam.
• The Griswolds. Woensdag 22 mei, Rotown Rotterdam & vrijdag 24 mei, Merleyn Nijmegen.
• Tripwires. Woensdag 22 mei, Paradiso Amsterdam.
• Blue Hawaii. Donderdag 23 mei, Tivoli Spiegelbar Utrecht.
• Mister And Mississippi. Donderdag 23 mei, Luxor Live Arnhem & vrijdag 24 mei, 013 Tilburg.
• Purling Hiss + Richie Dagger. Donderdag 23 mei, Area51 Eindhoven.
• Allah-las. Donderdag 23 mei, Melkweg Amsterdam.
• Traumahelikopter + Automatic Sam + Suit And Tie Johns + Giant Tiger Hooch. Donderdag 23 mei, Paradiso Amsterdam.
• Glow Kit. Zaterdag 25 mei, Vera Groningen.
• Sockerrockker: Bombay Show Pig + Traumahelikopter + Bullerslug. Zondag 26 mei, Sportpark Drieburg Amsterdam.

De muziek waar we de laatste paar dagen tegen aangelopen zijn is niet mis. Helemaal niet zelfs. Met nieuwe singles van o.a. The National, Mikal Cronin en Deerhunter, een nieuwe clip van John Coffey en bands waar wij nog nooit van gehoord hadden als Magic Milk en Blood Sister. Van alles en nog wat dus, enjoy!


Mikal Cronin – Weight



Blood Sister – Why Would You



SPLASHH – Sun Kissed Bliss



Deerhunter – Monomania



Magic Milk – Black Rolls Royce



The National – Demons



John Coffey – Dirt & Stones