Tien jaar geleden kijkt een zesentwintig jaar jonge Bradford Cox vanuit het raam naar een tuin. De orchideeën rotten weg. Dan vraagt hij zich af of er iemand is die er wat aan kan doen. Tien jaar later blijkt de verrotting zich niet langer uitsluitend bezig te houden met Bradford zijn tuin, maar komt een zesendertig jaar oude Bradford Cox tot de vraag waarom eigenlijk niet alles al verdwenen is.

Het is 2019 en Deerhunter is toe aan zijn zevende plaat: Why Hasn’t Everything Already Disappeared? Je zou kunnen toevoegen: inclusief Deerhunter, inclusief Bradford Cox. In de binnenkant van de plaat staat ‘Nostalgia is toxic‘; de wens om terug te willen kijken is vergif, de toekomst is bleek en somber. Op plaatopener Death in Midsummer is het:

They were in hills /
They were in factories /
They are in graves now.

Mensen verdwijnen als water. Cate Le Bon schuift aan op klavecimbel, schuift aan achter het mengpaneel. Wie haar aan het werk heeft gezien op het podium met Tim Presley herkent kapotte kindermuziek. Een xylofoon, wijsjes die dermate eenvoudig zijn dat je ze aan een kleuterklas zou kunnen leren:

The road was wide /
The road was silent /
Curtain call for all those lives.

Tot zover de kinderen dan. Het is een lange weg van negen jaar – van het dappere voorwaarts van Desire Lines naar de speelgoeddepressie op Why &c. De snelweg is een half weg gespoelde veldweg. Somberheid verpakt in bijna-naïeve vrolijkheid. Niets aan de hand. Of, zoals op No One’s Sleeping, in de uitnodiging om met de rattenvanger van Hamelen naar het paradijs te gaan:

Follow me /
To golden pond /
There is peace

Ik kijk naar de plaathoes en moet denken aan de plaathoes van The Good, The Bad & The Queen’s gelijknamige debuut. Stad in verval. Deerhunter zijn zevende maakt het geluid van na de catastrofe. Het vuur is al uit, de smeulende restanten resteren. Dan geeft op de laatste track de opname-apparatuur ook nog eens de geest. Cox hapert; de boodschap komt niet helemaal helder door:

Mildew spread like /
spiderwebs on these /
Back, back, ba- –ountry road.

Ook de veldweg verdwijnt en verrot (meeldauw), samen met de mensen en de bloemen. Waarom is alles niet allang verdwenen?

Ik kijk naar buiten. Daar staat een boom, een vlinderstruik (zonder vlinders), iemand laat twee honden uit. Buslijn vijf rijdt, er zijn passagiers. Shit, we zijn er gewoon nog. Even later loop ik naar de buurtsuper, koop groente, fruit, feta en keukenpapier. Het is een grauwe dag.

 

 

Geen idee waarom, maar op een of andere manier intrigeert dit nummer plus deze video mij ontzettend. De Griekse producer Larry Gus maakt met The Night Patrols (A Man Asleep) een vreemde disco noir met een hoop psychedelische en groovy trekjes. Als een digitaal orkest vol samples, tweede, derde, vierde en vijfde stemmetjes, strakke percussie, verdwaalde gitaren en één consequente en strakke baslijn.

 

Years Not Living 
De zombie-achtige en awkward video (inclusief Bradford Cox van Deerhunter) zorgt voor extra plezier en check je hieronder. (De hele plaat van Gus kun je vinden op Spotify) Enjoy!

 

 

 

 

Bradford Cox en kornuiten nemen op ‘Monomania’, het zesde album van Deerhunter, een flinke afstand van zijn relatief beheerste en gedeisde voorganger ‘Halcyon Digest’ uit 2010. De twaalf nummers op het album zijn verhuld in een dikke laag gruis en effecten; de band lijkt soms met moeite boven het geluidsgeweld uit te komen. Er zijn slechts enkele momenten waarbij duidelijk gas wordt terug genomen, zoals op The Missing en T.H.M., en die voelen haast als een verademing. De toevoeging van een extra gitarist en een nieuwe bassist, de angst van Cox voor zijn eigen monomania (wat zoveel betekent als het extreem en haast obsessief concentreren op één ding) zijn waarschijnlijk de oorzaak van het pittige en krachtige ‘Monomania’.

Net bij te benen
En het went snel: vooral de tweede helft van het album voelt al bijna als het vertrouwde Deerhunter geluid, terwijl ook hier de overstuurde gitaren hun rol spelen. Back To The Middle is een heerlijk stuwend gitaarnummer, leunend op een bluesy terugkerende rock ’n roll-riff. Titelnummer Monomania vat daarna alle gekheid van de plaat samen in een vijf minuten durend kabaal, haast een tegenpool van het daaropvolgende verstilde Nitebike. Deerhunter is op ‘Monomania’ duidelijk losgebroken, maar de luisteraar kan de band door deze rustige momenten nog net bijbenen.

Lisa de Jongh