Op muzikale strooptocht tijdens Footprints Festival in TivoliVredenburg
10 februari 2020
Zaterdag streek in de hoogste regionen van muziektempel TivoliVredenburg het Footprints Festival neer. Voor deze tweede editie gaan we op strooptocht in Hertz, Cloud Nine, Pandora en Ronda, waar we werden opgewacht door nieuwe muziek uit alle windstreken. Een tikkeltje uitgedaagd door een blokkenschema dat de avond in drie blokken van drie bands verdeelt, gaan we op pad.
Tekst Arlette Hovinga
Foto’s Megan Nielsen
Onze muzikale ontdekkingsreis leidde ons allereerst langs Kefaya & Elaha Soroor in Cloud Nine. Het publiek had met de benodigde klim omhoog geen problemen, het stond vanaf de eerste noot goed vol in de hoogste zaal van Utrecht. De experimentele klanken van Kefaya laten zich uitstekend mengen met de traditionele Afghaanse zang van Elaha Soroor. We krijgen een lesje Afghaanse muziek op de koop toe om het in vervoering gebrachte publiek te helpen in de maat te blijven dansen.
Dat zou goed van pas komen bij Imarhan, die Pandora verwende met zijn touaregrock. De band wordt vaak het ‘kleine broertje’ van Tinariwen genoemd. Die vergelijking is begrijpelijk, maar toch brengt Imarhan wat minder straight forward woestijnblues en wat meer etherische klanken. De zaal loopt flink vol, maar achterin wordt door het publiek vooral uitbundig bijgepraat. Zonde, want de muziek van Imarhan is een ontdekkingsreis op zich.
We gaan terug naar Cloud Nine, waar oude bekende Flamingods (lees hier een interview met de band van ons) het podium inmiddels beklommen hebben. Jaren geleden kwam ik de band op Submarine Festival in Den Haag al tegen. Flamingods zijn publiek is in omvang toegenomen, maar het geluid en de show zijn nauwelijks veranderd. Voor de liefhebbers een prima tussendoortje, voor ons reden om na een paar nummers weer verder op reis te gaan.
In Hertz doen we daarop een wonderschone ontdekking in de vorm van Faraj Suleiman. Er zijn een héleboel pianotrio’s in de wereld, natuurlijk, maar niet zó. Dit trio brengt composities met een duidelijke kop en staart, die staan als een huis en met zeeën van ruimte voor improvisatie, breekbaarheid en bravoure. We worden opgeslokt en drijven mee van meeslepende, bijna dramatische stukken naar een speels soort muzikale vrijheid. Suleiman drijft met zijn trio de Oosterse sferen op de spits, met dank aan zijn ijzersterke ritmesectie waarin zeker zijn (elektrische!) bassist de ruimte voor een hoofdrol nu en dan opeist. Dit jaar kun je Suleiman nog zien op Into The Great Wide Open én Embassy Festival. Ik raad je van harte aan om daarbij te zijn.
Een andere snoeiharde aanrader voor het komende seizoen is Moonlight Benjamin. Stel je even voor dat Led Zeppelin voodoorock maakte en een knétterexplosieve show neerzette, dan heb je ongeveer een idee wat we zaterdagavond meemaakten. Zangeres Moonlight Benjamin grijpt Cloud Nine bij de strot en dirigeert haar publiek vol overgave. Op blote voeten en gestoken in een zwart gewaad maakt Moonlight Benjamin zich met haar indringende stemgeluid van ons meester. Bij deze staat dit magische ritueel op je muzikale bucketlist voor 2020. Thank us later.
Het toetje van Footprints is het Londense The Comet is Coming. Dat je saxofonist Shabaka Hutchings een keer live gezien moet hebben als je van nu-jazz houdt, staat inmiddels als een paal boven water. Het trio verovert al jaren de Europese festivalpodia, van Best Kept Secret tot Le Guess Who? en was voor Footprints dus geen onlogische headliner. De band zijn futuristische mix van jazz, afrobeat en elektro krijgt de Ronda lekker op gang. Is het spannend? Neuh. Is het een prima afsluiter voor ons en een goede opwarmer voor het nachtprogramma? Absoluut. We verlaten TivoliVredenburg tevreden over onze muzikale buit. Op naar de volgende editie als het even kan!
