Op haar nieuwe EP Look At Me Now klinkt Lou Doillon rauwer en rafeliger dan ooit tevoren
1 december 2020
Als je de dochter bent van Jane Birkin, is het onvermijdelijk dat je al van jongs af aan onder een vergrootglas ligt. Lou Doillon (filmmaker Jacques Doillon is haar vader) acteert al vanaf haar zesde in films en geldt sinds haar tienerjaren ook als een vroegwijs fashionicoon. Zo was ze was onder meer het gezicht van Givenchy en verdiende ze haar strepen als model.
De laatste jaren is ze echter vooral bezig geweest met muziek. Haar debuutalbum Places uit 2012 was een kwetsbaar werk vol popliedjes over hartenzeer, gezongen in een inmiddels uit duizenden herkenbare altostem. Haar sound is karakteristiek, moeilijk te plaatsen en heeft iets rauws. Lang niet iedereen zal haar stemgeluid weten te waarderen, maar Doillon, die op haar Instagram laat zien ook ontzettend aardig te kunnen tekenen, lijkt niet van plan heel veel water bij de wijn te doen als het op haar kunstuitingen aankomt.
Rauwer en rafeliger dan ooit
Op haar nieuwe EP Look At Me Now gaat ze de ‘gladde’ randjes van haar eerdere werk nog maar eens wat verder te lijf, resulterend in een serie songs die rafeliger klinken dan ooit tevoren. De productie is wat meer esoterisch, minder dertien-in-een-dozijn singer-songwriter, en het lijkt erop dat de Française nog betere vrienden is geworden met haar gitaren, getuige de wat stevigere rocksound. Het afsluitende Miss lijkt nog het meest op haar eerdere platen, maar wijkt hier met zijn pulserende drumbeat doorheen het hele nummer toch ook weer opvallend vanaf.
De EP is geen monumentale aardverschuiving in het werk van Lou Doillon, maar het multitalent laat wel zien dat ze durft te experimenteren met haar sound en nog vol interessante ideeën zit, waarvan we de komende jaren ongetwijfeld meer zullen horen. Look at her now.
