Album Review

Op de valreep: hoe we de zomer van 2018 door-jangleden met Mystic Braves


30 december 2018

Ken je dat, dat je na al het jaarlijstjes-geweld van begin december toch altijd nog een paar van die pareltjes ontdekt die je om één of andere reden compleet gemist had? Daarom brengt The Daily Indie de laatste dagen van het jaar traditiegetrouw nog een ode aan een aantal briljante, tot nu toe compleet overkeken albums. Zodat er ook op de valreep van de jaarwisseling nog genoeg goede muziek te ontdekken valt. De hekkensluiter van het jaar is The Great Unknown van Mystic Braves, een band die al jaren schandalig onder de radar blijft.

Tekst Robin van Essel

Soms heb je van die bands die al járenlang geregeld van zich laten horen, platen verkopen, volle zalen trekken en zo voorts, maar die desondanks toch alleen vragende blikken opleveren wanneer je zegt dat de band in kwestie toch wel weer een lekker plaatje heeft gemaakt. Zo ook Mystic Braves. Toegegeven: je vraagt er ook wel een beetje om, wanneer je als band niet één, maar twee keer je naam wijzigt.

Hou je vast: in 2012 bracht Blackfeet Braves uit Californië zijn gelijknamige debuutplaat uit vol met zonnige psychedelische pop, die destijds naadloos mee liftte in de slipstream van bands als Allah-Las, Night Beats, The Growlers en Mr. Elevator & The Brain Hotel. Het album lag koud in de winkel toen de band zijn naam wijzigde naar Mystic Rabbit, wat dan ook weer de eerste single was van het album Blackfeet Braves, dat dan op zijn beurt weer niet van naam wijzigde. De plaat landde prima, voornamelijk door de populariteit van eerdergenoemde bands in die tijd die Blackfeet Braves / Mystic Rabbit meenamen op tours door de VS. Toen de band een jaar later met een opvolger genaamd Desert Island kwam, prijkte ineens de naam Mystic Braves als bandnaam op de cover en werden ook zowel bandnaam als titel van de debuutplaat met terugwerkende kracht omgedoopt.

Driemaal is scheepsrecht, moeten Julian Ducatenzeiler (zang en gitaar), Tony Malacara (bas en zang), Shane Stotsenberg (gitaar en zang), Cameron Gartung (drums), Ignacio Gonzalez (orgel) gedacht hebben, want sindsdien houdt de band uit San Diego netjes Mystic Braves aan. Plaat nummer drie Days Of Yesteryear kwam uit 2015: het jaar waarin we het wel even gehoord hadden met die Californische psychpop, getuige de miljoenmiljard Allah-Las-klonen die rond dat jaar rechtstreeks terug de obscuriteit in gingen. Niet verwonderlijk: het begon allemaal wel erg veel op elkaar te lijken, toch? Hoe lekker het ook is, een mens kan maar zo veel zongeblakerde stranden, surfers, roadtrips in Amerikaanse convertibles met aangename lofi sixties janglegitaartjes en Hammond-akkoorden verdragen.

En het duurde inderdaad drie jaar waarin Mystic Braves het gemakkelijk voor gezien had kunnen houden, ware het niet dat het publiek in de VS om een of andere reden er geen genoeg kreeg: de band tourt sinds 2015 praktisch nonstop door het land en afgelopen zomer was daar ‘ineens’ plaat nummer vier, The Great Unknown. En laten we er niet omheen draaien: als na vier seconden klinkt opener Under Control alsof de tijd heeft stilgestaan. Het klinkt allemaal nog net zo retro als 2012. Begrijp me niet verkeerd, alles dat Allah-Las zo onweerstaanbaar maakte is aanwezig. En: een ‘bekend geluid’ staat volgens ons echt niet altijd gelijk aan ‘niet de moeite waard’.

Desondanks was The Great Unkown was redelijk geruisloos uit ondergetekende’s 2018-canon vertrokken als bleek dat de plaat bij nader luisteren niet zo belachelijk vol heerlijke songs zou staan. Ducatenzeiler en co. zijn namelijk bijzonder goede songschrijvers, die alle twaalf nummers op deze plaat erin slagen om hun collectieve geluid meer te laten zijn dan een jangly gitaartje, vierkwartsmaat drums en wat samenzang. Het is herkenbaar, maar mede dankzij de kraakheldere hifi productie wel anno-nu-herkenbaar, en het ontstijgt daarmee met gemak de eeuwige vergelijking met die andere Californische psychpopband.

Om maar eens een cliché van stal te halen: Mystic Braves klinkt op The Great Unknown zelfverzekerd en volwassen. De een na andere onweerstaanbare hook, een subtiel pianoriedeltje, een tempoversnelling – het is muzikale aankleding voor melancholieke, soms ronduit trieste mijmeringen over hoe godvergeten vergankelijk en betekenisloos deze wereld soms is, en dat eigenlijk het enige dat je kunt doen om de boel als de sodemieter te relativeren is erop uit trekken, op weg naar nieuwe avonturen.

Mystic Braves is op deze plaat net zo retro en tijdloos als midden-in-de-roos 2018.


Lees hier ook de overige delen van onze Op de valreep-serie van dit jaar terug:
1: The Citradels – Fuck The Hits, Vol 1.
2: American Pleasure Club – A Whole Fucking Lifetime Of This
3: Man From The South – The Disappearance Of Man From The South
4: Tropical Fuck Storm – A Laughing Death In Meatspace