Op de valreep: The Citradels, van Brian Jonestown Massacre-volgelingen tot eigenzinnige ambachtslieden in de traditie van Phil Spector

Ken je dat, dat je na al het jaarlijstjes-geweld van begin december toch altijd nog een paar van die pareltjes ontdekt die je om één of andere reden compleet gemist had? Daarom brengt The Daily Indie de laatste dagen van het jaar traditiegetrouw nog een ode aan een aantal briljante, tot nu toe compleet overkeken albums. Zodat er ook op de valreep van de jaarwisseling nog genoeg goede muziek te ontdekken valt. De eerste: het magistrale Fuck The Hits, Vol. 1 van het Australische The Citradels.

Tekst Jort van Meeteren

Toen we in het voorjaar van 2017 schreven over Where’s One?, het toen net uitgebrachte album van The Citradels, merkten we al op dat de band voorzichtig een andere koers inzette. Zoals wij als luisteraar ouder worden en onze interesses verschuiven, zo begonnen ook deze Aussies met andere stijlen en vormen te flirten. De songs waren melodischer, er was minder feedback en drone en het werd allemaal wat kleurrijker.

Onlangs kwam Fuck The Hits, Vol. 1 uit en dat bleek, niet geheel onverwacht, de definitieve omarming van de innerlijke Brian Wilson van de band. Waar vroeger de reverb vol open gedraaid stond en het luisteren naar The Citradels platen voelde alsof je door een opiumwolk bevangen werd, heeft de band nu een plaat gemaakt die een heel andere luisterervaring biedt. De composities zijn complexer, er is meer ruimte voor individuele inbreng en er zit een zeker gevoel van mysterie in dit album. Het galmt nog steeds op een aangename, psychedelische manier, maar ze zijn iets zuiniger met de echo: de effecten worden hier op een heel andere manier ingezet.

The Citradels heeft inmiddels bewezen prima op zichzelf te kunnen staan en zich geen reet aan te trekken van wat er hip en commercieel interessant is. De titel van het album zegt wat dat betreft eigenlijk al genoeg. Maar laat er geen twijfel over bestaan: de band werkt gepassioneerd aan elke plaat. Ook deze is allerminst een gevalletje ‘op-de-automatische-piloot-nieuwe plaat-uitpoepen’.

Toen The Beach Boys destijds met Pet Sounds kwam, sloeg dat in als een bom. Zelfs The Beatles, toch ook niet de minsten, vonden inspiratie in het orkestrale, psychedelische meesterwerk van Brian Wilson. En nu, vijftig jaar later, blijkt het album nog steeds een bron van inspiratie voor nieuwe generaties. The Citradels heeft een wonderschoon album gemaakt dat mijlenver verwijderd ligt van hun early years, maar het is onmiskenbaar het werk van de Australiërs.